‘Goed werk, bro’, schreef Guus Schilder op mijn ‘Time Line’, een Facebook-term waar ik inmiddels al een beetje aan gewend ben, en ‘bro’ staat voor ‘brother’, want zo zijn wij op de dansvloer, broeders en zusters in tha music, welke dan ook. Ik herinner me Guus vooral ondersteboven, liggende op de bank, op zijn rug, de benen over de leuning en het hoofd bijna op de vloer, maar dat was al aan het eind, in de backroom van Club Lite waar het feest The Chocolate Club eindigde, maar eerste terug naar het begin. Het was een fout van mijn kant, ik geef het toe, dat ik ’s middags toen ik de toegangskaartjes voor de Chocolate Club bij het Tarwegraskoning-zaakje aan de Roelofhartstraat kocht, vergat een derde kaartje te kopen voor de introducé die door de partynovice werd meegetroond naar het feest. Het was eerder onnadenkendheid dan onverschilligheid, ik had er ‘gewoon’ niet aan gedacht, waarbij ‘gewoon’ hier betekent dat ik de gewoonte had gevolgd om voor haar en mij een kaartje te kopen. Vijf is hier het getal, want toen ik in de namiddag nog snel even op de fiets sprong om een derde kaartje te kopen, stak vanachter de winkelruit van de Tarwegraskoning een jongeman een hand naar mij op. Hallo. En nog een keer, en toen pas viel de opgestoken hand met gespreide vingers op, vijf in getal, en hij maakte een pompend gebaar: VIJF. Vijf uur gesloten, liplas ik. Goed, dat scheelt dus vijf euro op een kaartje. De avond leerde ook dat er een prijs-kwaliteitverhouding is want zou ik voor tien euro de kwaliteit van de DJ’s milder hebben beoordeeld? DJ Tommy was top maar hield al snel op, True Identity kopieerde zichzelf en daarna kwam Marty-Z met een soort van electro-hiphop (of zoiets), waaraan de DJ zelf nog het meeste plezier beleefde. Het beste van de avond werd wederom gedraaid door Anno NU formerly known as Jescodins, waarbij het me niet lukt, sorry Jens, om meteen al geheel over te stappen op de nieuwe naam. Hij draaide pas toen het feest afgelopen was en het zijn eigen after party creëerde. Ik kon het me veroorloven het feest tot het eind mee te maken, want de Chocolate Club wil een cool Fest zijn, het einde wordt opengelaten. Aan de after party kwam echter voortijdig een einde door het mechanieke karma van een van de speakers die uitviel, vreemd genoeg hoorde ik de DJ zeggen dat het apparaat het de hele avond niet had gedaan en nu opeens was gaan doen! Het ding in kwestie van de ‘limiter’. Er had zich een mooi gezelschap verzameld in de back room. Een corpulente Indiase/Pakistaanse man van middelbare leeftijd met een snorretje te midden van de kussens, verstrengelde paartjes, een mooie vrouw met opgetrokken knieën naast de boxen met een amoureuze belager naast haar. Het residu van de dansvloer bleef over. Guus bekijkt de wereld pulserend en ondersteboven. Jason, vroeger al een vaste gast maar lange tijd weggeweest, New York en Hongkong of in omgekeerde volgorde, maar weer terug, en we hebben een band. Vroeger kende ik hem van de melancholieke commentaren op het vrouwelijke schoon op de dansvloer. In mijn dating fase een gedachte-experiment met S. over een eventueel trio waarvoor we een kandidaat zochten. Zelf hebben we nooit wat met elkaar gehad, maar het was ‘gewoon’ bevrijdend om zo’n fantasie te delen die niet meer was dan een gedachte-experiment. ‘Gewoon’ betekent hier juist tegen alle gewoonte in gaan. Raar als je erover begint na te denken. Jason was, grappig genoeg, een van de kandidaten, en door deze link ben ik hem nooit vergeten, wel zijn naam, waaraan hij mij moest helpen herinneren. Jason en ik trokken samen op deze avond. Ik zag hem soms wachten op voor hem betere muziek, betere kansen. Met de introducé het ook precies over dit onderwerp gehad; het is niet een kwestie van wachten op de juiste muziek, maar het gaat erom uit de beschikbare muziek – dus muziek die op dat moment gedraaid wordt – dat te halen waarop je kunt dansen, ook al moet je dat zelf aanvullen, door bijvoorbeeld syncopisch te bewegen alsof je een extra instrument bent. Dat is dan wel dansen met tegenwind, maar toch… Met mijn armen maak ik dan geregeld een roeibeweging, want daar komt het dan op neer: roeien (met de riemen die je hebt). Ik ben daarmee een soort van generator op de dansvloer, ik exploreer de muziek op het dansante karakter ervan, en ik geloof dat Guus daarop ook doelt met zijn ‘goed werk, bro’. Een meisje dat de hele avond al vrij onopvallend maar onvermoeibaar aan het dansen was en zich later bekend maakte als Emma Johanna uit Tallin, Estland, vroeg of ik haar niet een paar danspasjes wilde leren. Nog nooit heeft iemand mij die vraag gesteld en ik wist er even geen raad mee. Zo dan? De meeste mensen dansen top down, beginnen met hoofd, armen, romp te zwaaien, waarmee ze het lichaam aanzwengelen, knikken met de knieën, verplaatsen het gewicht van de ene voet naar de andere, bij mij gaat het de andere kant op, het is de bottom up-benadering, die ik in een andere setting namelijk die van de vechtsport, de tai chi quan, heb geleerd, waar elke beweging in de voeten begint. Tai chi is alleen voor beginners langzaam bewegen, later komt er de ‘uitoefening van de kracht’ (fa jin) bij, en dan begint het echte werk, het stoten, maar je kunt in plaats van je tegenstanders uit te schakelen dezelfde fa jin gebruiken om een beetje kracht op vloer uit te oefenen, die je dankzij de Derde bewegingswet van Newton ook meteen terugkrijgt, wat het heerlijke gevoel geeft van een soort van innerlijke massage. Emma Johanna had wat met Michael Jackson en ze deed me op haar blote voeten wat pasjes moon walk voor, waarvan me nu opviel dat het een achterwaartse beweging is. Ironisch dan maar gezegd dat ik het bij de earth walk hou, die vooruitgaat. (Boven de 50 ben je tegen wil en dank oneindig flauw.) Later zette Guus nog wat extra uitleg bij zijn ‘Goed werk, bro’, dat hier mooi bij aansluit: ‘In de manier waarop jouw voeten soms over de vloer glijden herinner ik mij Michael Jackson. Over wie een danser die aan zijn laatste show mee zou doen in DWDD zei: “ze hadden me van tevoren gewaarschuwd”. Ze zeiden: “als je vlak bij Michael staat en je ziet hem bewegen, dan vergéét je dat je zelf ook moet bewegen. - En zo gebeurde het inderdaad. Ik vergat te bewegen.”’ Het zag eruit alsof je een ruimtewandeling aan het maken was, Guus. De introducé vond dat alle ingrediënten klopten behalve dat de muziek niet ‘blij’ was, wat iets over haar verwachtingen zegt, maar ook later hoorde ik iemand zeggen dat de bezoekers die op de banken zaten en lagen, er nogal verveeld uitzagen. Het was mij niet opgevallen, ik kijk selectief, het zicht vanaf de dansvloer is in zekere zin ook vertroebeld door de bewegingen die je maakt. Ik beschouw het meer als een natuurfenomeen, daar ligt een kolonie robben en dat hoort bij die habitat, de banken, de rand van de ruimte. Het is eigenlijk een wonder dat ze nog kunnen gaan staan, wat meer is dan een verandering van lichaamshouding, letterlijk een opstand. Get up, stand up! maar ik ben geen moralist. Chocolate Club, Club Lite, 14.07.2013, DJ Tommy, DJ True Identity, DJ Marty-Z, in de backroom DJ Anno NU fka Jescodins
Posted on: Tue, 16 Jul 2013 02:04:10 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015