LEYLİM LEYLİM Leylim- leylim dünyamızın yarısı Al-yeşil bahar Yarısı kar olanda Yine kavim-kardaş, can –cana düşman. Gene yediboğum akrep, Sarı engerek, Alnımızın aklığında puşt işi zulüm Ve cânım yarı geceler Çift kanat kapılarına karşı darağaçları, Mapuhânede çeşme Yandan akar olanda Gelmiş yoklamış ecel Kaburgam arasından Yoklasın hele… Çağıdır can dayanmaz. Çağıdır, en çatal, en ası, Cehenmem koncası memelerinin. Çağıdır, kırk gün- kırk gece Kollların boynuma kement, He cânım kötüye inat… Vah ki ne desem, Kurşunları namlulara sürülü, İ’kelleri kan, Baskıncılar uykumuzu yıkar olanda. Alır yüreğim: Yangın yasak, aynalara. İnemem bahçende talan Tam, boş yanı bu, derim namussuzun, Tam, bıçağım cehennem gibi güzelken , Aklıma düşüyorsun Ellerim arık… Bilmiş bütün zula’lar, Eğri hançer, kara mavzer, kan pusu Ve insan düşüncesinin en orospusu, O en ayıp frengili yemişi, Çıldırtılmış uranyum Bilmiş, Bilsinler!. Sana nasıl yandığımı Uuuuy gelin… İşte kan tutmuş korsanlar, Haramla beslenmiş azgın, Düzmece peygamberler Ve cüceleri Ve iğdiş ve aptal kölelerine karşı, İşte bir kez daha Bu can bendeyken, Delin divânenim işte Uuuuy gelin… Bu yasaklar, Firavun kalıntısı. Yoksun, Akdan-karadan. Gizline, cânevine kurulu faklar. Gün ola, umut kesip korkunç yetinden Murdar tutkusuna dünyasızlığın, Gün ola düşesin bekler. Düşme! Ölürüm… Gözlerinden gözlerinden olurum. Leylim-leylim Ayvalar, nar olanda Sen bana yâr olanda Belâlı başımıza Dünyalar dar olanda. Şiir ; Ahmed ARİF.
Posted on: Fri, 25 Oct 2013 21:35:24 +0000