MESSI OF NEYMAR? Het is nu dertig (30) jaar geleden maar er zijn nog altijd Amsterdammers die psychiatrische hulp nodig hebben nadat Johan Cruijff, Ajax in 1983 gedwongen verliet en voor Feyenoord tekende om de Rotterdammers in zijn laatste seizoen zowel een landstitel als een KNVB beker brengen. Het lijkt geschiedvervalsing maar het heeft allemaal echt plaatsgevonden. Eind 1981 was de verloren zoon teruggekeerd op de Nederlandse velden en in zijn rentree tegen Haarlem boog hij een bal over Edward Metgod alsof het, bijna 7,5 jaar na zijn 6-1 afscheid tegen FC Amsterdam, de normaalste zaak van Nederland, van de wereld was. Nico Scheepmaker noemde het in zijn Vrij Nederland column: ‘De lob der lobben door de lobber der lobbers’. Zijn artikels waren onvervalste liefdesverklaringen aan ‘Jopie’. Cruijff deed nog altijd iedere wedstrijd tenminste één ding dat we nog nooit hadden gezien en toen Scheepmaker een keer voor een ander duel koos, en hem dus niet zag spelen, verrijkte nummer 14 tegen FC Den Haag (9-0) zijn toch al niet misselijke repertoire met een openingsgoal (buitenkantje rechts) en ontelbare juwelen passes . Scheepmaker tikte plichtmatig zijn stukje van dat weekend maar kon het niet laten toe te geven dat ‘de grootste fout die je kan maken, is om ook maar één wedstrijd van Cruijff te missen’. Of hij vervolgens daadwerkelijk alles heeft gezien doet er niet toe maar het verraste me niet dat ik de schrijver tegenkwam in de trein op de terugweg van Feyenoord – FC Groningen (2-0; één helft Cruijff) dat ik samen met Wouter Bos (Feyenoord supporter en medestudent) had bezocht. Ik kon het niet laten om in het voorbijgaan Scheepmaker te complimenteren met alle mooie verhalen over onze gedeelde held (hij bedankte verlegen) en hem te herinneren aan genoemde fout (waarop hij instemmend grijnsde). Na het overlijden van Nico Scheepmaker zijn er bibliotheken over Cruijff bijgeschreven maar zijn werk blijft vers en maatgevend; al was het alleen maar omdat hij het schreef terwijl de man nog speelde. Hij was er simpelweg bij, zag hem debuteren en met Ajax en Nederland, Europa en de wereld veroveren. De historische vraag wie er nu beter was, Cruijff of Piet Keizer, is nog altijd een nationaal tijdverdrijf. Scheepmaker omschreef het als volgt: ‘Cruijff is de beste maar Keizer is beter’. Het leek alsof je naar een tekening van (Maurits Cornelis) Escher zat te kijken. Ik lig er soms nog – wat bedoelt Nico? – wakker van. Johan Cruijff kent daarentegen nooit enige twijfel. Hij schiet nog altijd onbewaakt vanuit de heup. In Barcelona zit hij momenteel een discussie voor over de komst van de Braziliaan Neymar. De potentiële topspeler, die eigenlijk alles nog moet bewijzen (in Europa), zou niet samen kunnen spelen met de gearriveerde wereldster Lionel Messi. Cruijff waarschuwt voor de onmogelijkheid van twee sterren in één elftal; twee kapiteins op één schip en vindt opvallend genoeg bijval voor deze opmerkelijke stelling; ongetwijfeld ingegeven door zijn (‘We zijn weer thuis’) lastige verhouding met het huidige bestuur. Dat Cruijff deze positie inneemt is om meerdere redenen pikant. Ik dacht toch echt, hem te hebben zien spelen en schitteren in sterrenformaties. Dat hij te midden van bijvoorbeeld Piet Keizer, Rob Rensenbrink en Willem van Hanegem als ‘Capo di tutti capi’ (Baas onder de bazen) naar boven kwam drijven, maakt van deze grote spelers geen onbeduidende meelopers. De wetten van de kleedkamer bepaalden de verhoudingen toen en gaan dat binnenkort ook in Camp Nou doen. Dat het tussen Ibrahimovic en Messi niet klikte is geen recept voor vanzelfsprekend falen. Cruijff adviseerde zijn tweede liefde al ongevraagd om Messi te verkopen en het is niet ondenkbeeldig dat hij ook Hollywood heeft aangeraden om Al Pacino en Robert de Niro niet in één film te casten. Twee topacteurs dat gaat niet samen. Zou hij Roger Federer hebben verteld niet op zijn wat mindere backhand te trainen want twee gelijke wapens, dat gaat niet werken. En heeft hij Mark Rutte gesouffleerd, en dit heeft Johan natuurlijk wel goed gezien – niet zo vrolijk door te bezuinigen omdat je het niet kunt maken om met meer dan één bezuiniging je bevolking te treiteren. Cruijff die zo graag wijst naar sport in de Verenigde Staten, is nogal eclectisch in de voorbeelden die hij wil adopteren. Onder de ‘Salary caps’ (één van de zaken waar hij overigens wel voor had mogen pleiten bij dinosaurussen Platini en Blatter) proppen de Noord-Amerikaanse ploegen zich vol met zoveel mogelijk sterren. Niemand ziet een probleem. De fans willen het en goede spelers maken zelf de pikorde wel uit. Messi en Neymar kunnen niet wachten om samen te spelen. Voor Cruijff geldt een jaloersmakende onschendbaarheid. Hij heeft zoveel gegeven dat we hem alles vergeven. Alles glijdt van hem af. Edgar Davids moest hem geëmotioneerd racistisch afschilderen maar niemand die het ook maar een seconde serieus nam. In een thuiswedstrijd bij Barend en Van Dorp raakte Johan aan de flip-over verstrikt in zijn uitleg over de ruit op het middenveld. Het leek of Einstein, het voetbal probeerde inzichtelijk te maken en Pieter Winsemius moest het college overnemen. Niemand die het nog herinnert. Rond het WK van 2006 raakte Cruijff maar niet uitgepraat over de professionaliteit van de trainersstaf die door protegé Marco van Basten werd aangevoerd. Gevraagd naar de rol van Rob Witschge, die we nog nooit iets zinnigs over voetbal hadden horen melden, wist Cruijff dat ‘Witschge voor de grappen zorgde’. Hoop dat de bloedserieuze Nummer 14 er de lol ervan inziet als straks Barcelona met twee prima functionerende wereldsterren swingend nieuwe hoofdstukken aan de clubgeschiedenis toevoegt. Dat Cruijff het geen goed idee vond, is iedereen dan allang vergeten.
Posted on: Sun, 21 Jul 2013 16:39:48 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015