Spór między Lutrem a Kościołem katolickim wcale nie dotyczył tylko kwestii samego usprawiedliwienia, ale sięgał ku eklezjologii, ku pytaniu o rolę Kościoła, urzędów kościelnych, sakramentologię itd. I te kwestie, o wiele bardziej fundamentalne, co mocno podkreślali zarówno konserwatywni luteranie, jak i kard. Joseph Ratzinger (jeszcze jako prefekt Kongregacji Nauki Wiary), wcale nie zostały w dialogu przezwyciężone, a nadal dzielę katolików i luteranów. I są to podziały realne, a nie tylko związane z językiem czy przeszłością.A teraźniejszość pokazuje, że do historycznych podziałów teologicznych dochodzą nowe kwestie, które uświadamiają, że o „wspólnocie” nie może być mowy. Część z zachodnich wspólnot luterańskich (by wymienić tu tylko Kościół Ludowy z Danii, czy Kościół Szwecji) jawnie odchodzi od biblijnej moralności, i nie tylko akceptuje „małżeństwa osób tej samej płci” (Luter niewątpliwie przewraca się w grobie), ale też ordynację na duchownych jawnych homoseksualistów żyjących w związkach z osobami tej samej płci. Wspólnoty te odchodzą również od jasnej oceny moralnej zdrady małżeńskiej czy akceptują aborcję. Coraz częściej znajdują się w nich także duchowni, którzy kwestionują jedynozbawczą rolę Jezusa Chrystusa (a w tej sprawie akurat między katolikami a luteranami sporu być nie powinno). Ordynacja kobiet przy wszystkich tych kwestiach zdaje się tylko nieistotnym dodatkiem. Gdzie zatem, trudno nie zadać pytania autorom dokumentu, jest owa „wspólnota”, której nadejście tak mocno oni świętują?
Posted on: Tue, 18 Jun 2013 10:02:14 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015