Tanrı, Şeytan ve Ölüm Sıradan bir insan için gerçekten ölmek; hiçbir iz bırakmadan, çocuk bile yapmadan göçüp gitmektir bu dünyadan. Bazen yaşarken bile bütün o bilindiğin çevreden, bir sabah selamsız sabahsız kaybolup bir daha dönmemektir. Sen ölüsündür artık. Bir tek güzel şairler, romancılar, edebiyatçılar, bilim araştırmacıları iz bırakabilir bu dünyada. Öldükten sonra da en azından daha bir süre unutulmayacaklarını, zaman zaman da olsa insanların hatırlayacaklarını bilirler. Mahalle kabadayısının belki de falçatayla çizmesidir düşmanını iz bırakmasıdır ardından. Sıradan bir insan için çocuk büyük mutluluktur belki de bu yüzden. Fakat bir şairi, bir edebiyatçıyı, bir sanatçıyı tatmin etmez geride kendi kanından bir parçanın yaşamaya devam edecek olması. Hatta bazen bunu istemez bile. O iz bırakmak ister iyilikler adına, güzellikler adına, mutluluklar adına. Bilime merakı hele de yeteneği olanın aklı bütün bir evreni kavramanın ötesinde onda bir iz de bırakmanın ötesinde onu kötülüklerin aksine bir yöne doğru değiştirmeyi de sağlayacak izlerin peşinde koşmakla harcar kendini. İlkel dinlerin ve tek tanrılı dinlerin tanrısına atfedilen şeyleri yetenekleri birer birer ele geçirir insan. Sanatçı yaratıcı olandır. Bilim insanı da yaratıcı hatta gerçekten tanrısal yetenekleri gerçek kılandır. Bir de güç peşinde koşanlar, güç için yaşayanlar vardır. Bu insanlar var olduğundan beri tanrısal varlıkların hayali güçlerin kökenine kadar giden işte o kötü ruhu-ruhları oluşturur. Paranın, silahın ve gücün peşinde koşanlar, onun kurumsallaştıran ve topluma hükmedenler işte o kötü ruhlardır. Onlar da yaşamda iz bırakırlar, bırakmak isterler. Bırakırlarda ama kötülüğün izlerini. Gücün kötülükten başka birşey üretebilmesi doğası gereği olanaksızdır. Tahakkümü içerir. O da insan ve canlı doğasını psikolojik olarak olumsuz etkileşen şeyin kendisidir o yüzden kötüdür. Geleceğe kötülüğü miras bırakmış olur. Tahakkümün, gücün en genel kurumsallaşmış hali de devlettir. Bütün kötülükler devletin etrafında halka halka yayılarak etkin olurlar. Artık güç devlet ve ona en yakın halka içinde söz konusu olur. Tanrının bütün sıfatları bir şekilde güçle ilişkilidir. Yapma etme, yaratma yok etme, ve muktedirlikle ilişkilidir. Tanrının sıfatlarının günümüzde pek çoğu devlette somutlaşır. Güç ve onunla ilişkili kavramlarda somutlaşır. Güçlü olmayan bir tanrı sıfatlarının hiçbirinin gereğini yerine getiremez. Bütün sıfatlarının gereğini yerine getirebilmek için güce ihtiyacı, muktedir olmaya ihtiyacı vardır. İlkel bilinç dönemlerinde iyilikleri Tanrıda somutlaştırmak kötülükleri de şeytanda somutlaştırmak bir gelenek ve alışkanlıktı. Bugün ise Tanrı ile şeytanda özdeşleştirilen şeylerin aslında birbirinden hiçbir farkı olmadığını tek yumurta ikizleri kadar aynı kökten türediklerini anlamamız gerekir. O da güç, tahakküm, muktedir olma olgularından bağımsız olamayacaklarıdır. İnsan olumlu anlamda güce hakim olduğunda veya o gücün zoru altında yaşamak zorunda olduğunda da karakteri olumsuz etkilenir. Bu olumsuzluk başkalarını gücü altında tutmak anlamındaki olumsuzluktur. Aynı zamanda gücün altında bir şekilde ezilmenin çeşitli biçimleri altında yaşamak zorunluluğuda farklı olumsuzluklar yaratır. (Örneğin; sürekli mazlum olarak yaşamak zorunda olan topluluklar muktedirleştiklerinde bunun olanağını bulduklarında çok daha ağır mazlumluklar yaratacak şekilde tahakküm kurabilirler, kurmuşlardır.) Her halükarda tanrı ve şeytan aynı kökten türeyen ayrışmış dallar gibidir. Bugün kötülük ve iyiliği birbirinden büsbütün ayrıştıracak olan şey güçle ilişkili tüm olguları iyi olanın doğasından söküp atmakla başlatılabilir. Ancak böylece gerçekten iyi olan şeyle kötü olan şeyin birbirinden ayrışması sağlanabilir. Devleti de bu bağlam içinde düşünmek zorunludur. Devleti, kalıcı, kurumsallaştırıcı güç ilişkilerini dağıtıp yok etmeye yaramayan hiçbir uygulama iyiliğin kurumsallaşmasına-kalıcılaşmasına hizmet ediyor sayılamaz. Bu tür uygulamalar sosyalizm olarak da düşünülemezler...
Posted on: Sun, 29 Sep 2013 17:30:36 +0000