‘Tweedledee, tweedledum, look out baby, ‘cause here I come’ - Radiogollem 17-08-2012 (777 woorden) Vorige week werd mij door de beste barman van de backcorner gevraagd of ik de huisdichter wilde worden van Oerkroeg Schiller. Ik nam de uitnodiging met beide handen aan, hoewel ik broodnuchter was en nog nooit in mijn leven een gedicht heb geschreven. Behalve bij die ene sinterklaassurprise. Dat gedicht ging als volgt: Hier is een kodaatje, alsjebliet, grutjes en koetjes, Snit en dyslexiepiet. Welnu, wat kunnen we poëzieanalytisch gezien over dit versje zeggen? In ieder geval dat ik het talent ontbeer om door middel van de dichtkunst een ode te brengen aan de Oerkroeg. Hoewel ik vroeger vaak het tegendeel beweerde, geloof ik dat sommige poëten grotere taalprofeten zijn dan prozaïsten. Ik ben maar een eenvoudige prozaïst die bovendien de Nederlandse woordenschat niet rijk genoeg acht om de Oerkroeg te eren. De Oerkroeg is te groot voor de taal. In den beginne was het Woord en het Woord was bij de Oerkroeg en het Woord was Oerkroeg. En als de echo van ieder willekeurig woord is weggeëbd in de stilte, dan staat daar nog steeds de Oerkroeg. Let op mijn woorden. Een café waar je in de herfst Harry Mulisch en the Big Lebowski ziet lopen, Amy Winehouse en Jack Sparrow, Buzz Lightyear en een Wookiee. Een café met een katholieke uitstraling, waar ruimte is voor desperate Mariadevotie als de dronkenschap je teveel wordt. Een café waar je een eigen kapstokhaakje krijgt - met naamkaartje - als je te vaak vergeet waar je jas hangt. Een café waar de barmeisjes de gokkast gunstig beïnvloeden. Een café waar mij ondanks mijn reputatie als terrasjesterrorist Gershom G. nooit de toegang werd geweigerd. Was ik nooit in de Oerkroeg geweest, dan had ik een kast van een huis kunnen kopen met een Ferrari voor de deur, maar bij de onbetaalbare avonden in Schiller steken ze af als een rot krot en een wagen waarin zelfs Fred Flinstone niet zou willen wandelen. En dan die fantastische eindtune, het signaal dat bij iedere doorgewinterde Schillerganger een ware Pavlov-reactie teweeg moet brengen. Het nummer dat Herman Brusselmans in zijn laatste roman – ‘Watervrees tijdens een verdrinking’ – voortdurend zingt om zijn liefdesverdriet te bezweren. Ik stuurde hem een mailtje - als symbolisten onder elkaar - om hem te complimenteren met zijn nieuwste roman die ik zijn beste vond sinds ‘De kus in de nacht’ en bracht hem ervan op de hoogte dat Get Ready van Rare Earth in mijn stamkroeg het teken is om je met gezwinde spoed een laatste keer naar de bar te begeven en een blad vol bier te bestellen. Het lijkt hem een leuk café, alwaar Get Ready de bellen luidt. Zou het niet een mooi eerste wapenfeit zijn als huisdichter om Herman Brusselmans uit te nodigen voor een literaire avond in de Oerkroeg, waarbij wij beiden voordragen uit eigen werk? Ik moet dat eigen werk dan nog wel gaan schrijven. Momenteel werk ik aan een reuzespannende Bildungsroman over de jonge jaren van topchoreograaf Jean-Michel Braderie, getiteld ‘De Apocalyps van 23:11 zal zich helaas niet voltrekken, onze excuses voor het ongemak’. Op een ongemakkelijke ochtend speelt de soon to be topchoreograaf een potje Monopoly met zijn begrafenisondernemer. Hij pakt een kanskaart met de tekst ‘Ga direct naar de abortuskliniek, ga niet langs af, u ontvangt geen 20.000’, waarna de avonturen elkaar in sneltreinvaart opvolgen. Deze avonturen beleeft Jean-Michel Braderie met zijn wandelende tak Olfurm. Samen trekken ze de wijde wereld in, ze zien de zeven wereldwonderen, zingen in bejaardenhuizen, peilen opinies en komen tot inzichten waar zelfs de Dalai Lama jaloers op zou worden. Het leven lijkt één groot feest, tot Jean-Michel de wandelende tak in een bezopen bui per abuis voor een tandenstoker aanziet. Er ontstaat een ruzie tussen de twee kameraden waarbij de gemoederen hoog oplopen en Olfurm zich uit noodweer verdedigt door in de teen van de topchoreograaf te bijten, die als gevolg een half jaar geen pirouettes meer kan draaien. Uiteindelijk komt alles goed, al weet ik nog niet exact hoe ik dit uit moet werken. Het voornaamste is dat het geloofwaardig blijft, doch dit terzijde. Rekening houdend met de aandachtspanne van de moderne mediamens, draaien wij nu voor u de singleversie van Get Ready door Rare Earth. Dit geschreven hebbende, kruip ik nu achter mijn laptop vandaan om uit het raam van Huize Zerkzicht te gaan staren naar de verlaten vlammetjes in de verte. Ik zal mijn blik oprichten naar de duisternis boven de graven, verlangend naar de eeuwige Oerkroeg waar niet de singleversie of de volledige versie, maar de oneindige versie van Get Ready wordt gespeeld, en misschien zal ik mompelen: ‘Tweedledee, tweedledum, look out baby, ‘cause here I come.’ Ik had toneelschrijver moeten worden.
Posted on: Sun, 11 Aug 2013 09:39:24 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015