ჩემი ბავშვობის უსაყვარლესი ლექსი..(უძლიერესია..)ცოტა შევასწორეე :))რითმაში არ ჯდებოდა:)) მამაჩემმა, სახლთან ბაღში, დარგო ნერგი ვაშლის ხე, დილით ადრე, ბაღთან სახლში, დავიბადე თურმე მე. ორნივ ერთად ვიზრდებოდით, ბაღში- ხე და სახლში- მე ერთმანეთთან ვმეგობრობდით, ერთად ვიყავთ ხე და მე. ხე მცხუნავ მზეს მიჩრდილავდა,წყალს ვუსხამდი მიწას მე. გაზაფხულმა ნექტრით დაგვმყნო,მწვანით ხე და ვნებით მე, აყვავილდა ,დამშვენდა ხე ,დავვაჟკაცდი ყკვე მე, ხემ ნაყოფი ინაყოფა დავცოლშვილდი უკვე მე, ვაშლი შვილებს ახარებდა,შვილები კი- მე. ხე ავდარს და ქარს ებრძოდა, ცხოვრებას კი მე ბაღში გავლა მომენატრა მეგობარისა ნახვა მე, თურმე უკვე წაქცეულა საყვარელი ჩემი ხე. გული დამწყდა ,ვიგრძენ მალე, მეც მომელის იგივ დღე, ეს რა შრიალი მომესმა! ვინ მეძახის ამ დროს მე? გავიხედე, დაკოჟრილ ხეს, უყლორტია ნორჩი ხე სახლიდანაც გადმომძახეს: ბაბუი გახდი შენ ოჰ, განგებავ დაილოცოს შენი ძალა, შენი ზნე! სიცოცხლე რომ უკვდავყავი თუმც შეგვცვალე მეც და ხეც. ახლა ვიცი,ახლა მჯერა, სიცოცხლეა მძლეთა მძლე, არასოდეს წაიშლება ბაღში ხე და სახლში მე..
Posted on: Mon, 28 Oct 2013 18:06:25 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015