Accepteer je innerlijke angsthaas Als je als ADHD-juf de hele dag met een bus vol leerlingen en collega’s naar een pretpark gaat moet je je natuurlijk goed voorbereiden. Behalve als je ADHD hebt, want dan vergeet je dat natuurlijk tot het moment dat je bij de bus staat en je alle tassen checkt op genoeg Ritalin, flesjes water en voedsel. Check en dubbelcheck. Voordat ik van huis ging heb ik toch nog even snel Ritalin ingenomen, voornamelijk om de busreis ongeschonden doorgekomen. En dat lukte, al heb ik meermaals op het punt gestaan aan de noodrem te trekken en de buschauffeur als ambulant psychisch medewerker aan te spreken. Maar ik dacht, dan val je ook weer zo door de mand en bovendien reizen er miljoenen mensen per dag met de bus dus doe gewoon normaal. Dat heb ik gedaan en binnen no-time arriveerden we fris en fruitig (en een klein beetje stoned, want ik had een hele ingenomen in plaats van een halve) in de Brabantse sprookjeswereld. Ik was al moe voordat ik überhaupt het park in was, puur vanwege de pre-spanningen waardoor ik me gek heb laten maken. Ik bedacht ter plekke dat er echt helemaal niks kon gebeuren en als dat wel zo was kwam ik vast en zeker in de lokale krant. Bovendien stroomde er al genoeg methylfenidaat door mijn aderen wat het grootste deel van de stress kon wegnemen. Want echt, een busreis naar een plek ver van huis is geen grapje voor iemand met ADHD. Ik wil wegkunnen als dat nodig is en die mogelijkheid bestond vandaag niet. Daarnaast had ik geen idee hoe en wanneer alles zou uitwerken en mijn innerlijke zombie zou ontwaken. Dat gebeurde gelukkig pas een uur voordat we teruggingen, nadat ik al het halve park had doorgedrenteld en vakkundig alles had vermeden waarbij ik meters boven de grond zou bungelen of zelfs ergens over de kop zou moeten gaan. Tot een jaar of tien geleden had ik nergens moeite mee en liep ik vet stoer met de rest mee alle nog veel stoerdere attracties in. Het kon me niet gek genoeg zijn, ik deed alles voor de kick en daarna nog een keer. Wat de ommezwaai was hierin weet ik niet, maar sinds ik na jaren weer een pretpark bezoek, schijt ik in m’n broek bij alles waar ik vroeger zo naar uitkeek. Ik werd zo’n saai wijf dat met een suikerspin bij de uitgang op een bankje bleef wachten tot de rest vol met adrenaline aan kwam lopen. Zo iemand die aan iedereen vroeg hoe het was en of er nog iemand z’n maag had geleegd. Daarna heb ik een tijdlang alles vermeden waar ik entreegeld voor moest betalen, alleen omdat ik me een enorme pussy voelde. Maar als je eenmaal een baan in het onderwijs accepteert kom je er niet meer onderuit en zo heb ik dus de afgelopen jaren minimaal zes parken bezocht. De Ritalin maakte dat ik me wel bewust was van alles om me heen, maar er alleen maar afgevlakte emoties aan kon koppelen. Dingen waren rood, groen, blauw, groot, klein of raar. Of het mooi of leuk was wist ik niet, maar dat boeide me ook niet. Het waren dingen die ik gewoon deed omdat het van me verwacht werd. Pas aan het eind van de middag besefte ik me voor het eerst waar ik me bevond, ik zag alle kleuren om me heen en werd me bewust van alle andere mensen om me heen. Waar waren die vanmorgen? Alles kwam ineens weer op me af en ik probeerde niet in paniek te raken. Ik voelde me lopend al zo overweldigd, dat ik blij was die extremiteit niet in de lucht of in een gammel karretje te hebben gezocht. Ik weet zeker dat ik dat niet had overleefd of in elk geval enigszins psychotisch een nooduitgang had gezocht. Tussen al die andere mensen ontdekte ik dezelfde pussy’s als ik die allemaal zaten te wachten op de durfals die de toon zetten. Die mensen zaten een stuk relaxter dan ik op de afgesproken plek en leken geen enkele schaamte te kennen voor hun beperkingen. Dat wilde ik ook! Want welke keuze ik ook maakte, ik stond er toch niet achter. Nergens ingaan strookte niet met mijn verstand en als ik dat wel zou doen ging mijn gevoel protesteren. Als ik iets heb geleerd door alle sessies met Coach is het wel dat ik niet meer alles wil willen en me heb neergelegd bij mijn eigen voorkeur. Ik wil geen twee dagen op een verregend festival naar kutmuziek staan luisteren omdat ik daar gewoon geen behoefte aan heb. Ik wil niet alle stoere attracties in alleen om te kunnen zeggen dat ik heb gedaan, omdat het resultaat niet opweegt tegen de stress vooraf. Ik wil niet voor de lol op zaterdag een warenhuis in alleen om te laten zien dat ik dat kan, omdat ik het onnodige zelfkwelling vind dat ook nog eens tijd kost. Ik wil niet meer elk weekend als een dronken lamlul in een discotheek staan omdat dat zou moeten als je 27 bent, omdat ik daar gewoonweg niet gelukkiger van word. En omdat ik jarenlang niet heb geluisterd naar wat ik eigenlijk wilde heb ik heel veel aan de buitenwereld kunnen bewijzen, maar niet aan mezelf. Tegenwoordig doe ik dat wel en durf ik openlijk toe te geven dat ik dolgelukkig word van dat half uurtje waarin ik als een sjaak afhaak bij de uitgang sta te wachten op alle mensen met wie ik voor geen goud zou willen ruilen. Ik hoef niets meer te bewijzen, en zeker niet ten koste van mezelf. Door @lotuszevenen20
Posted on: Sat, 29 Jun 2013 04:41:09 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015