Artikel naar aanleiding van het interview op mijn laatste werkdag op het Nederlands openlucht museum te Arnhem. _____________________________________________________________ Godin op Jolly’s “Dat is een haan”, verbetert Judith rustig, als ik vraag wat die kip daar doet, achterin de paardenstal. “Waarom zit die hier alleen?”, ga ik vlug verder. “De kippen lopen over hem heen. Dus houden we ’t kereltje effe apart, hier maken we een man van’m.” Judith praat kalm, bruin lang haar met daarin twee vlechtjes langs haar slapen naar achteren, bedachtzame grote ogen, half bij het gesprek, half bij het paard dat gewassen wordt. Zoals ze daar staat doet ze denken aan Persephone van Dante Gabriël Rossetti uit 1874. Het is haar laatste dag. Normaal is ze al wat op zich zelf, nu is ze ronduit verdrietig. Vaak heb ik haar gadegeslagen, hoe ze opleefde als ze een weide instapte, hoe de schapen tegen haar aan kwamen staan, dan leek het of ze thuiskwam. Na school dacht ze nog helemaal niet aan dieren, ze ging de verpleging is. Ze was jong, niet zo mondig en werd al snel het pispaaltje. Een beest behandelt je niet als voetveeg, en zo koos ze voor de opleiding Diermanagement. Diverse stages deed ze er, bij een schapenboer, op een kinderboerderij, bij een hondenfokker. Maar ook daar stond ze dag in dag uit poep te scheppen. Op een dag had ze na het vegen één blaadje laten liggen. De hondenfokster viel tegen haar uit en krijste: “Kun je nou helemáál nix?!” Voor het eerst deed Judith haar mond open: “Kom dan met je dikke reet van die bank en doe het zelf!” De maat was vol, haar grens was bereikt en ze had hem voor het eerst verdedigd. Vanaf dat moment werd ze mondiger, koos ze meer voor zichzelf, wat zij leuk vond. “Mam, ik ga op stage naar Sierra Leone.” zei ze kort daarop onder het avondeten. Ze had nog nooit gevlogen, was negentien en woonde thuis. Haar moeder hapte naar lucht. “En ik heb het ticket al gekocht.” voegde ze er terloops aan toe, prikkend in een aardappel. Moeder stond op haar kop maar Judith ging. Het werd een geweldige tijd. Ze observeerde er walvissen, legde een vlindertuin aan voor het onderwijs en hielp een kippenboer om z’n productie te vergroten. Toen kreeg ze malaria, een die alsmaar erger werd. Op het eind moest ze naar het ziekenhuis, aan het infuus. Tot slot werd het zwart voor haar ogen. Vanaf dat moment weet ze niets meer. Ze lag te ijlen over konijnen die tegen de muur op kropen, hoorde ze later van een vriendin. Toen ze eindelijk het ziekenhuis mocht verlaten en beter was, waren er drie kostbare weken verloren gegaan. Die avond belde ze haar familie en vertelde het hele verhaal. Nu was het haar moeders beurt om zonder overleg een ticket te kopen; een enkeltje Sierra Leone – Schiphol voor Judith. Ze legde zich er bij neer, de stage was toch bijna afgelopen. Kort daarop kon ze bij het Nederlands Openluchtmuseum stage komen lopen. Dat was in het begin wel even wennen, gewoon als ze was aan commerciële agrarische bedrijven. “Ik wilde gaan insemineren om de productie op te schroeven en al die oude dieren mochten van mij wel naar het abattoir, opschonen die hap om zo een rendabele veestapel te krijgen.” Joop, de oude knecht, kalmeerde haar: “Hier gaat het allemaal wat anders, de dieren mogen hier zo oud worden als de natuur hen brengt”. Het werk bleek niet alleen uit poepscheppen te bestaan. Ze kwam met alle kanten van het bedrijf in aanraking, van heiningen repareren tot een bedrijfsplan schrijven. Op haar Jolly’s reed Judith elke dag met water en voer heen en weer tussen de schapen, de geiten, de koeien, de paarden en de twaalf kippenhokken. Ze mocht er op de grootste tracktor rijden. Een week werd een maand, werden twee jaar. Ze sloot mensen en dieren in haar hart. Vanavond rijdt ze haar karretje voor het laatst de deel op. Het water in de ton komt klotsend tot stilstand. De dieren zullen haar missen, en wij ook. Hans Piena 1-8-2013
Posted on: Sun, 04 Aug 2013 17:05:11 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015