Bardziej marwto mnie los Polaków na Litwie, Białorusi i Ukrainie, niż wspieranie prozachodnich aspiracji części społeczeństwa Ukrainy. W tej sprawie pozostaję w kontrze. Nie emocjonowałem sie pomarańczową rewolucją, nie emocjonuję sie i teraz. Wiem, jakie strategiczne interesy każą Polsce pchać Ukrainę w objęcia UE, ale nie wydaje mi się, żeby mogło to przynieść trwałe efekty. Poza tym nie zależy mi na pełny otwarciu tamtej granicy, przez którą napłynie za dużo... i to niekoniecznie Ukraińców. Każdy, dosłownie każdy będzie w stanie wyrobić sobie ukraiński paszport jako przepustkę do Europy. Przyjaźni z Ukrainą nie będzie, bo po tamtej stronie jeszcze przez dziesiątki lat nie będzie akceptacji dla faktu, że UON-UPA nie tyle były organizacjami niepodległościowymi, co sprawcami czystek etnicznych. Bić się z nimi nie zamierzam, ale przyjaźnić też nie. Paradoksalnie, tam prozachodnie są te same siły, które są antypolskie. Zwyczajni Polacy solidaryzują się teraz z Ukrainą, bo lubimy takie pokojowe rewolucje, lubimy widzieć się w roli przyjaciół wiosny każdego ludu... Politycy z kolei mają okazję choć przez 5 minut pokazać, że Polska jest środkowoeuropejskim regionalnym prawie mocarstwem. Ja tego jednak nie kupuje. W tym roku obchodzimy 70. rocznicę zbrodni wołyńskiej...
Posted on: Sun, 01 Dec 2013 22:43:33 +0000