Bir pırıltı düştü buluttan Yayıldı dünyaya… Dağıldı insanlığa, büyüdü durmadan. Sevgi dediler adına. Koştu her yürek için ayrı, hiç yılmadan. Kah dizelere sığındı, kah gönüllerden atıldı. Bazen bilindi, bazen de bilinmedi. Ne kadri, ne de kıymeti. İnsanların görünmeyen özüne yerleşti sevgi böylece Dillere dolandı, hece oldu kelimelere, Yüreklere dayandı sevda oldu, aşk oldu… Hikayelere konu oldu, destanlara ise ağıt. Kopamadı insanın koynundan asılı kaldı bir umut. Kendi başına yol bulamadı alem de, Süzüldü insanın en derin yerine. Derinlere vurdu olmadı, dibe daldı batmadı. Sular, sellere karıştı boğulmadı. Çıktı suyun yüzüne. Attı uçurumlardan nefrete siper edip, kendini. Lakin tekti sevgi nefretin yanında ebedi… Girmedi bir gönlün kafesine, Düşmedi yokluğun heybesine. Yürüdü daima kendi yolunda, Olmadı kendini bilmezin nefsine esir… Aramadı bir hazine açgözlülükle kendisine, Varamasa bile gerçek bir dostun hanesine Yılmadı yinede aradı bir değer… Gözlerinden düşse de zaman zaman elem ile keder. Gönlünde idi sevgiye dair cümleler… Sevgiydi vurulmazdı bir terazinin kefesine Alınıp satılmazdı pazarda üç otuz niyetine. Akıl almazdı varlığı bir yol sanıp, ardı sıra düşenlerin işine. Sevgiydi sevdayı da alırdı yanına bildiği gidişe. Vurulmazdı sevginin yoluna demirden bir kelepçe Gündüz kolay inip inişi, gece dar ederdi adama gidişi Ne gündüzün eli, ne gecenin dili, değemezdi kibrine Giderken bendini de sürükleyip giderdi, kendince. Coşmakla kalmaz sevginin şen tarafı, dalmakla bulunmazdı Kilitlerle kapatılmış saf tarafı. Sevgiydi yedi düvele yayılan, Yayıldıkça pek az kulu sevginin bolluğu ile donatan İnsanın kendi erdeminde idi özün mezesi Bir tadıp bakmakla bulunuyordu neydi malzemesi… Bir meyden süzülen saltanat Bir neyden yükselen nağmeydi, yüreğin duyabildiği. Kulağın duyduğu titreşim Gönlün yakalayıp coşabildiği, merasimdi… Bir niyet ile coşup sel gibi, Gönüllerde umman olan sevgiydi işte, İnsanlığa güzelliği aşk ile sunan…
Posted on: Tue, 15 Oct 2013 17:06:05 +0000