„Być może w ustach osoby w moim wieku zabrzmi to trochę głupio, ale chcę, żeby wszystko było jasne; należę do ludzi, którzy lubią być sami. Podkreślę to raz jeszcze: jestem osobą, która nie cierpi z powodu samotności. Godzina lub dwie codziennego samotnego biegania, podczas którego z nikim nie rozmawiam, oraz kolejne cztery czy pięć godzin samotnego siedzenia za biurkiem nie są dla mnie ani trudne, ani nużące. Mam taką skłonność od najwcześniejszych lat, kiedy - mając wybór- znacznie bardziej wolałem czytać samotnie książki albo słuchać w skupieniu muzyki, niż spotykać się z innymi. Zawsze mam mnóstwo pomysłów na to, co mogę robić sam. Mimo to, kiedy się ożeniłem we wczesnej młodości (miałem dwadzieścia dwa lata), stopniowo przyzwyczajałem się do życia z kimś innym. Po studiach prowadziłem bar i dowiedziałem się, jak ważne jest bycie z innymi, przekonałem się o czymś oczywistym, że nie da się przetrwać samemu. Krok po kroku - i zapewne we własnym tempie - odkryłem dzięki osobistemu doświadczeniu, jak być towarzyskim. Kiedy wspominam teraz tamte czasy, widzę, jak bardzo zmienił się mój ogląd świata po dwudziestym roku życia - jak dojrzałem. Nabijając sobie różne bolesne guzy, nauczyłem się praktycznych tricków, jak przeżyć. Bez tych trudnych dziesięciu lat nie zostałbym powieściopisarzem, nie byłbym w stanie pisać książek, nawet gdybym bardzo chciał. Nie znaczy to, że osobowość każdego człowieka ulega tak dramatycznej przemianie. Ale moja potrzeba samotności pozostała niezmienna. Z tego powodu ta godzina czy więcej, którą poświęcam na bieganie, pielęgnowanie pozbawionego słów czasu dla siebie, jest ważna dla utrzymania przeze mnie dobrego mentalnego samopoczucia. Kiedy biegnę, nie muszę z nikim rozmawiać ani nikogo słuchać. Jedyne, co muszę, to przyglądać się mijanej okolicy. Nie byłbym w stanie obejść się bez tej części dnia. Haruki Murakami, O czym mówię, kiedy mówię o bieganiu.
Posted on: Fri, 15 Nov 2013 22:30:59 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015