BİR LİDER DOĞUYOR! SAYFA 11 Genel kültürüm açısından kendim ile bir kuşku "duymamama" rağmen bu 2 ay içinde daha iyi hazırlanmam gerekiyordu. Şehrim ve Ülkem hakkında neler söylemeli ve hangi vaatlerde bulunmalıydım? Suriye ve Mısır politikalarımız aslında nasıl olmalıydı, neden böyle oldu gibi, stratejik derinlik gerektiren konulara girmeliydim. Ama beni en çok duygulandıran ve bunu düşünürken bile tüylerimi “diken diken” eden, Kore savaşı konusunu kesinlikle işleyecektim. Gerçi olay biraz eskiydi ve 1950’li yıllarda geçiyordu ama benim yaşlı seçmenlerim de olacaktı. NATO’ya girebilmek için önce ABD’nin gözüne girmek gerekiyordu. Bunu bilen Menderes hükümeti, Kore’ye birlik göndermiş ve Çinliler tam ABD askerlerini “imha” edecekken, ABD askerleri çekilmiş, bizim askerlerimiz cephe önüne “itilerek” 750 şehit vermiştik. Gerçi herkesinki candı. Ha ne oldu, ABD’liler ölmedi, bizim canlarımız gitti. 750 şehit! Bunu mutlaka ve o esnada duygulanarak, yanımda götüreceğim bir gazi şapkasıyla, kah ağlayarak, kah vurulmuş gibi, kah ateş ederken gibi anlatmalıydım. Evet, kuşkum yoktu. Kore savaşını anlatırken göstereceğim performans belki de seçimi getirecek ve belki de götürecekti… O savaştaki Türk komutanların cephede yaptıkları hataları, bu yıl astsubay okulundan mezun yeğenim Cemil’e sormuştum. “Ne savaşı, ne Koresi, savaş mı çıktı?” diye önce panikleyip, sonra olayın 60 yıl önce olduğunu hatırlatıp yatıştırmıştım…
Posted on: Fri, 02 Aug 2013 17:23:22 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015