DAL RÜZGARINI AFF ETSEDE DAL KIRILDI BİRKERE Dal kırıldı, en onulmaz yerinden Aslında ne çok sevmişti rüzgarı Lal oldu, kırıldı dal, bir daha yeşermez yaprakları Rüzgar hoyrat esti, keskin bir bıçak gibi Ümitlerini kesti, kırdı, incitti dalı Zemheri soğukların, ayazları bile Gömememişti dalı kendi içine Ak karlar yağmıştı da üstüne, kıramamıştı onu Rüzgar, en sevdiği rüzgar, yaptı yapacağını Islık gibi hoyrat nefesi ile, kırdı onu, kırdı kanadını kolunu Artık hüzünler açar, dalın tomurcuklarında Fasılalı esse de rüzgar, özür dilese de binlerce Farketse de, dalın onu ne çok sevdiğini Esmese de , eskisi gibi keskin, eskisi gibi hoyrat Takati kalmadı dalın, kırıldı bir kere, en hassas yerinden Sustu dal, esti rüzgar, olanlar oldu En hassas yerine, yüreğine vurdu rüzgar Dal rüzgarı affetse ne çıkar, kırıldı ya bir kere Esmese de artık delice rüzgar Kırmızı şafaklarda beklerdi oysa onu Isınırdı sam yellerinde Raks ederdi dalın yaprakları Ilıman esince rüzgar ve sevinirdi her esişinde Lalelerin, papatyaların kokusunu bulurdu onda Mavi gökyüzüne yollardı, yapraklarını sırtında Isınırdı bazen, onun kollarında Şakırken bülbüller, o rüzgarı dinlerdi gene de Tarifsiz, anlatılmaz bir sevgi idi yaşadıkları Islığıyla dikilirdi yaprakları Rüzgarı çok sevmişti dal, çok sevmişti Bir gün kırılana kadar İçi burkulana kadar Rüzgar onu kırana kadar Kırılmıştı bir kere En onulmaz yerinden Razı olurdu ya her şeye Eğer başka dallara esmeseydi rüzgar...
Posted on: Thu, 14 Nov 2013 17:42:04 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015