Er zijn zeker grenzen aan de mantelzorg Mijn oude moeder was overgebleven. Het was een levenskwestie van: wie overleeft wie? Beiden wilden en durfden ze de ander niet alleen achter te laten en zo knokten ze zich de laatste tientallen jaren door een woud van tegenslagen, ziektes, diverse operaties, hartaanvallen, beroertes en valpartijen heen en kwamen er telkens weer bovenop met een geestelijke veerkracht die onvoorstelbaar was. Samen waren zij op een bepaald moment 170 jaar oud. Alle hulp van buitenaf werd afgehouden op enkele dingen na, daar waar ze het echt niet meer zelfstandig konden. Ze wilden de leidsels van het eigen leven niet uit handen geven. Samen, tot de dood hen zou scheiden. En nu is hij er niet meer. Zij leek de eerste dagen na zijn dood achter hem aan te gaan. Zij vermagerde sterk, werd met de dag zwakker en zij wilde eigenlijk niet meer. Zij had dringend hulp nodig, zij kon niet tegen alleen zijn. Sinds haar val van de trap vorig jaar Kerst is zij slecht ter been en nu kan zij helemaal niet meer lopen. Maar waar haal je die hulp zo snel vandaan in een overgeorganiseerd, onmenselijk geworden, absurd bureaucratisch land als het onze? Hoe regel je dat allemaal als enige mantelzorger met een eigen gezin en eigen kruisje/rugzakje en nog overmand door verdriet en oververmoeid van de eerste week tot aan de begrafenis, waarvoor je ook alles in je eentje moest regelen? Hoe houd je jezelf in zulke omstandigheden op de been? “Sorry meneer, u begrijpt er zijn ellenlange wachtlijsten, u zult het voorlopig zelf thuis moeten oplossen met de hulp van uw gezin, de buren, kennissen, taakstrafuitzitters, en de andere familieleden.” Het is toch niet de eerste de beste die dit tegen je zegt. Wethouder de Jager uit Deventer, uit de belangrijke gelederen van Deventer Belang! “Nee, plaats in een verzorgingshuis is er voorlopig niet, maar zij staat boven aan de wachtlijst.” Dat laatste was mijn eerste sprankje hoop op betere omstandigheden. We zijn intussen twee maanden verder en van die wachtlijst hebben we nooit meer iets gehoord. Gelukkig had mijn moeder al één keer per dag hulp van de thuiszorg, voor de persoonlijke verzorging. En met die kanjers van meiden viel te praten. Nee, ze hadden geen enkele beslissingsbevoegdheid, maar ze zagen ook direct, dat de situatie onhoudbaar was. En ze zijn voor ons door het vuur gegaan! Mantelzorg is gebaseerd op de familie om een hulpbehoevende heen, maar als er maar één familielid is die dat kan doen, en deze woont op vele tientallen kilometers afstand dan werkt dit theoretische flutsysteem niet meer. Ik heb nu eenmaal geen broers en zusters en geen schoonfamilie of partner. Enkel twee studerende kinderen. En ik heb helaas maar twee handen en kan maar op één plaats tegelijk zijn. Ik heb drie weken bij haar gewoond, geprobeerd haar op de been te houden en van hot naar her gevlogen. En intussen praten, nee, vechten met de bureaucratische instanties. IJzer met handen proberen te breken. Totdat ik merkte, dat de mensen die de instanties vertegenwoordigen hun uiterste best deden, aangespoord door i.c. onze thuiszorgers. Maar ook zij staan met de rug tegen de muur. Allerlei regeltjes staan haaks op elkaar en de communicatie tussen de verschillende instanties die eraan te pas komen, zijn krakkemikkig tot godvergeten knudde op veel punten. Vooral omdat de incompetente regelgeving uit den Haag een ondoorzichtige, walgelijk stinkende stronthoop is geworden. Intussen zit mijn moeder er, na twee maanden knokken, warmpjes bij in haar eigen huisje. Dankzij die ene persoon, die uitzondering op de regeltjes wist te maken en, zoals ze zelf zei ‘illegaal’ het hulppakket buiten de bureaucratie om heeft uitgebreid en regeltjes met voeten durfde treden, omdat de situatie onhoudbaar was. We kunnen weer ademhalen en eindelijk aan ons rouwproces werken. We kunnen eindelijk genieten van elkaar en wat leuke dingen doen samen. Mijn moeder, de kinderen en ik. Zij knapt zienderogen op en wil weer verder. “Ik doe het voor jou en de kinderen,” zei zijj van de week. Het verdriet in haar ogen is nog heftig aanwezig, maar er begint weer wat van haar oude veerkracht zichtbaar te worden. Zij oefent zich suf en kan zelfs weer een beetje lopen! Politiek den Haag, dank zij een paar krachtige mensen die jullie belachelijke infantiel opgestelde arrogante regeltjes aan de laars lappen, is mijn moeder net niet ten onder gegaan. Als het aan jullie had gelegen, had die vrouw moeten kreperen en was ik afgebrand. Hartelijk dank voor wat jullie hebben aangericht in de menselijke samnleving en de hulpverlening en gezondheidszorg! Zelf zeker nooit mantelzorger geweest? Oja Goocheme Markje ging iedere woensdag middag mantelzorgend lindenbloesemthee drinkend bij zijn moedertje in een particulier bejaarden resort. Mantelzorgend op het balkon van het grote penthouse. Robeco is overal goed voor.
Posted on: Thu, 04 Jul 2013 11:18:56 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015