Even voorstellen: Ik ben Erik Geijtenbeek en ben getrouwd met Manon. We hebben geen kinderen. Ik werk bijna 10 jaar als beveiliger bij Securitas. Manon heeft meerdere werkgevers gehad, waaronder Ulla Popken. Toen ze daar wegging was ze 7 jaar filiaalleidster geweest. Hierna begon ze op 1 oktober 2008 als filiaalleidster bij Lief lifestyle in de Langestraat in Amersfoort. Dit kledingmerk was enorm in opkomst. Iedereen wilde “iets” van dit merk hebben. Zolang ik Manon ken (1994) heeft ze altijd gezegd dat ze heel graag een eigen kinderkledingwinkel wilde hebben. Manon was erg blij met haar nieuwe functie en ook Lief was zeer tevreden met de resultaten die Manon behaalde. We waren erg verbaasd toen Lief in januari 2009 vertelde dat het nooit de bedoeling is geweest om een eigen winkel te openen in Amersfoort. Dit had namelijk een franchisewinkel moeten worden. Dit hield in dat het jaarcontract van Manon niet verlengd zou worden. Manon en ik zagen een kans en hebben de stoute schoenen aangetrokken. Omdat we altijd werknemer zijn geweest hebben we om hulp gevraagd aan Lief om ons zakelijk volledig bij te staan (bedrijfsplan, budget enzovoort). Dit gaf geen problemen. Om het financieel plaatje rond te krijgen moesten we uit eigen middelen € 23.000 opbrengen. Dit hadden we niet. Ik heb aan een van mijn vorige werkgevers hulp gevraagd. Ik had een arbeidsverleden van 7 jaar bij deze man. Hij wilde ons wel € 10.000 lenen. Terug betalen nadat de eerste 5 jaar voorbij was. Lief vond dit zo’n mooi gebaar dat we bij Lief de resterende € 13.000 konden lenen. Ook terug betalen als de eerste 5 jaar voorbij was. Lief heeft een overeenkomst met de ABN AMRO om het volledige krediet te verlenen aan hun franchisers. Ons eigen huis als onderpand. Op 1 oktober 2009 werd Lief Amersfoort een franchisewinkel. Vanaf dit moment waren er landelijk 14 Lief winkels, 5 eigen winkels en 9 franchisers. Al het personeel in Amersfoort werd door ons over genomen. Ook de zus van Manon, Nicole, werd als oproepkracht ingezet. Het jaar 2009 en 2010 liepen redelijk. We werden er niet rijk van, maar we konden altijd aan onze betalingsverplichtingen voldoen. Echter holde de service van Lief en de kwaliteit van de kleding achteruit. Door de vele klachten liep ook de omzet achter. Na besprekingen met de franchiseraad en de directie van Lief is toen het volgende bedacht: het is toegestaan om andere merken in de winkel te verkopen. Dit zou een proef zijn van 6 maanden. Maximaal 30% mocht van een extern merk zijn. Manon merkte echter dat de omzet vervolgens vrijwel alleen uit de externe merken kwam. Na de proefperiode mochten de franchisers kiezen. Je kunt 100% Lief blijven, Je kunt de 70-30 formule behouden en Lief blijven, Je kunt het contract openbreken en volledig zelfstandig onder een andere naam de winkel voortzetten. We hebben voor de laatste optie gekozen. De moeder van Manon nam de lening over van Lief, €13.000. Zij had recent smartengeld ontvangen na een zwaar ongeluk met de brommer. Ze werd omver gelopen door een paar loslopende honden. Om haar kleinzoon, die achterop zat, te beschermen heeft ze de val volledig opgevangen met haar lichaam. Gevolg: een verbrijzelde schouder, waardoor ze nooit meer haar arm hoger kan tillen dan tot op neushoogte. De winkel kreeg per 1 oktober 2011 een nieuwe naam: Bubbels Kidswear. We betaalden de huur gewoon iedere maand aan Lief. Lief had een huurcontract van 5 jaar bij DTZ Zadelhoff. DTZ was het er echter niet mee eens dat de naam op de gevel is veranderd. Er werd in januari 2012 geëist dat de naam Lief binnen een week weer op het pand moest. We moesten in overleg met Lief. We zouden proberen om het huurcontract op onze naam te krijgen. Voorwaarde was wel dat de huurborg van 3 maanden, ruim €11.000, werd terugbetaald aan ons door Lief. Dit zouden wij dan weer als borg betalen aan DTZ. Lief vond dit geen probleem. Eerst moest het nieuwe huurcontract getekend zijn voordat ze de borg zouden terug storten. Per 1 maart 2012 is de huur op onze naam gekomen. DTZ vroeg uiteraard om de borgsom. Lief betaalde ons echter niet. Het bedrag werd “ineens” verrekend met openstaande facturen! Volgens hun algemene voorwaarden kon dat. Vervolgens hebben we de ABN om een borgstelling gevraagd. Dit wilde de bank niet. Een extra krediet van € 10.000 wilde de bank ook niet verstrekken. Met DTZ hebben we toen een betalingsregeling afgesproken. De borg zou in 6 maanden voldaan zijn. Helaas was dit een enorme onverwachte extra kostenpost. En toen begon de crisis! Omzet bleef ver achter. Voor het eerst kregen we te maken met betalingsachterstanden. Lief heeft als eerste ons doorgezet naar een incassobureau, Atradius. Wat een hufters werken daar. Dagelijks werden we telefonisch bestookt met telefoontjes die niet langer duurden dan een minuut. Alleen maar dreigementen met faillissementsaanvraag. Ze wilden 13 weken lang minimaal € 1000 per week hebben. Dat konden we niet betalen. Minder wel. Geheel onverwacht is op 14 juni de zus van Manon, Nicole, op 40-jarige leeftijd overleden. In die week is er niet betaald aan Atradius. Ze belden naar de winkel. Ons personeel werd enorm onder druk gezet om het mobiele nummer van Manon te geven. Zo niet, dan zou de volgende dag het faillissement worden aangevraagd. Het personeel schrok hier enorm van en hebben alsnog het nummer afgegeven. Manon werd gebeld door Atradius terwijl ze bij Nicole thuis was te midden van familie. Atradius eiste dat er diezelfde dag nog betaald werd, van de afgelopen en huidige week. Manon legde de situatie uit. Ze kreeg te horen dat ze dit soort smoesjes te vaak hadden gehoord en maakte Manon uit voor leugenaar. Manon is toen tegen de vlakte gegaan. Helaas was ik er niet bij. 112 werd gebeld. Ambulancepersoneel vond het niet nodig dat Manon mee moest naar het ziekenhuis. Ik ben bij de KvK geweest om te vragen hoe ik met een incassobureau moet omgaan. Er zijn dus geen wettelijke regels voor. Je moet wel iedere week een betaling doen, anders kun je failliet worden verklaard. Hoe hoog het bedrag is per week moet je samen bepalen. Rechtsbijstand wil ook niet helpen. Er is namelijk sprake van een betalingsgeschil. Atradius wilde niet meedenken. € 100 per betaling was beslist niet genoeg volgens hun. Ze bleven drammen. Mailtjes met slechts 1 zin die bijvoorbeeld luidde: Heeft u al juridische bijstand gezocht? Met vriendelijke groet, De moeder van Manon zei toen dat zij wel iedere week € 750,00 zou betalen. Inmiddels liepen de schulden steeds verder op. Er was niet 1 leverancier die op tijd betaald kreeg. Geprobeerd afspraken te maken, maar door de drastisch lage omzet konden we ook die afspraken niet meer nakomen. De volgende incassobureaus meldden zich. Vanaf september dekte de omzet de maandelijkse kosten niet meer. We namen afscheid van het personeel en Manon moest 6 dagen per week alleen werken. Zover het kon was ik ook aanwezig. Na de verkiezingen stortte de verkoop volledig in. Consumentenvertrouwen was volledig verdwenen. We waren zelfs blij als je op een koopavond 5 betalende klanten had. Soms haalde je de € 50,00 niet op een dag. Ook de huur werd gestorneerd door de bank. Begin december kwam de eerste dagvaarding binnen. Van DTZ wegens huurachterstand. Ze kregen uiteraard gelijk van de rechtbank. Nog voor de kerst hebben we de stekker eruit getrokken. De schuld was totaal € 130.000 geworden. We hebben de winkel leeg verkocht. De laatste artikelen zijn gekocht door mensen die er hulpgoederen van maakten voor Roemenie. En dan kom je in de molen van de schuldsanering, WSNP genaamd. In de hoop dat je na drie jaar uit de problemen bent. Aanvraag loopt via de gemeente. We kregen de complimenten van de gemeente voor de snelle en correcte wijze van aanleveren van alle benodigde documenten. Inmiddels werd er een faillissement aangevraagd door een leverancier. Daardoor kwam onze zaak in een stroomversnelling. Om een faillissement te voorkomen kwam er geen minnelijke schikking met schuldeisers. De WSNP is vrij snel in werking gezet. Per 26 maart 2013 zitten we in de schuldsanering. We hebben zelf een nieuwe huurder gevonden voor de winkel. Per 1 maart 2013 is de huur volledig over gegaan. De week ervoor hebben we de winkel leeg gehaald (afval). De nieuwe huurder wilde ook dingen overnemen, koelkast, verlichting en de vloer. Als tegenprestatie zou hij groot afval dumpen in de container die hij zou huren. De laatste dag is spullenhulp langs gekomen. Spullenhulp heeft een paar kasten, tafels en paspoppen meegenomen. De ABN werd aangeschreven door de bewindvoerder, net als alle andere schuldeisers. De bank protesteerde tegen het feit dat we zijn toegelaten tot de WSNP. De bank heeft namelijk pand -en goederenrecht. Dat betekent dat de bank eigenaar is van de inhoud van de winkel. We hebben op 7 januari 2013 de bank geschreven dat we zijn gestopt. Direct ook gevraagd hoe te handelen m.b.t. het pand –en goederenrecht. Hier heeft de bank nooit antwoord op gegeven. Wel via de bewindvoerder, pas na 4 maanden via sinds we de winkel hebben opgegeven. Wel diverse sommeringen om het saldo aan te zuiveren en de lening volledig terug te betalen. Op dit moment loopt er een onderzoek door de rechtbank of wij wel ter goede trouw hebben gehandeld. Maar we moesten van de huur van het pand af om hogere schuld te voorkomen. Volgens de bank hadden wij hun een lijst moeten sturen en hadden we om toestemming moeten vragen om de winkel leeg te halen. Na alle verwikkelingen van het afgelopen jaar zijn we geestelijk en lichamelijk op. Alsof we de grootste criminelen zijn. Manon is haar zus en de winkel kwijt. Na mij zijn dat haar grootste liefdes. Ze heeft ook psychische bijstand gezocht. Na twee sessies moest ze dit opgeven. De kosten hiervan zijn te hoog. De AGIS betaalt slechts een heel klein deel terug. Er zijn momenten geweest dat ik bang was dat ze in de vijver zou springen. Manon heeft het laatste jaar geen salaris uit de winkel gehaald. Al onze reserves zijn op. Manon heeft wel weer werk gevonden. Ze werkt sinds half januari bij een grote modeketen. Hier haalt ze enorm veel energie uit. De WSNP vindt echter dat Manon niet genoeg werkt met 24 uur per week. Ze moet solliciteren voor de overige 12 uur. Of 36 uur bij een andere werkgever aan de slag. Ik vind het knap dat ze zo snel weer werk heeft gevonden. Als je in de WSNP zit moet je alle inkomsten inleveren. Ook belastingtoeslagen. Men berekent hoe hoog je vaste lasten zijn. Daar komt een “vrij te laten bedrag” uit. We hebben ongeveer € 50,00 per week te besteden na aftrek alle vaste lasten. Is zwaar, maar te doen. Helaas snapt de familie niet hoe moeilijk we het hebben. Kom maar een keertje eten, zeggen ze dan. Maar er naar toe rijden kost meer dan een goedkope maaltijd. Ik ben bang dat we in een isolement raken. We kunnen niet meer ergens heen, en familie en vrienden ontvangen kunnen we ons ook niet veroorloven. De onrust blijft. De kans bestaat dat we alles kwijt raken. Echt alle bezittingen, dus ook het huis. Iedere schuldeiser moet zich schikken. Waarom doet de ABN dat niet? Kunnen ze niet zonder die € 50.000? Vergeet niet dat het een staatsbank is. De crisis hebben ze zelf veroorzaakt. Valt dit niet onder het kopje “ondernemersrisico”? Als het in de winkel niet lekker liep kregen we die term ook naar ons hoofd geslingerd. Geldt dat dan ook niet voor alle andere schuldeisers? We zijn altijd braaf geweest. Netjes alle regels gevolgd. Zijn we niet genoeg gestraft? De bewindvoerder vindt dat onze woonlasten te hoog zijn. Dat is niet zo gek als je ook je maandelijkse toeslag moet afstaan. Meer verdienen heeft ook geen zin. Je moet dan ook meer inleveren. In het algemeen voel ik me enorm gestraft. Manon en ik hebben altijd op een gezonde manier meegedraaid in deze maatschappij. We zijn de dupe van de crisis. Is het nu echt de bedoeling in deze maatschappij dat iedereen met dergelijke problemen niets meer mag? Ook staan we nu geregistreerd bij BKR. Nadat we uit de WSNP komen blijft de registratie nog eens vijf jaar staan. Dus geen creditkaart, geen nieuwe hypotheek en zelfs geen telefoonabonnementen meer.
Posted on: Sat, 20 Jul 2013 09:48:23 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015