Extra Blues, Jazz, Soul, Wereld Recensies Bij Heaven 6 2013 Nat King Cole Live At The Sands: The Complete Lost Concert Very Special Records Prima live cd van één van de grootste crooners Zes jaar voordat Frank Sinatra zijn uitmuntende liveplaat opnam in The Sands, Las Vegas, vertrouwde in 1960 de legendarische Nat King Cole een deel van het concert, dat hij daar had gegeven, toe aan het vinyl. Nu is het volledige optreden, dat een relaxte indruk weergeeft, integraal opgenomen op een uitstekend klinkende cd waardoor bijvoorbeeld Funny, dat vocaal ietwat de mist ingaat, meteen wordt opgevolgd door een andere versie. Cole verkeert overigens in topvorm. Dat geldt ook voor het Dave Cavanaughs Orchestra onder leiding van dirigent Antonio Morelli. Op de cd, die tevens is voorzien van een vijftal repetities, is relatief veel swingend werk terug te vinden dat echter soms een beetje een te pompeuze benadering krijgt. Het sterkst blijft Cole in ballads zoals I Wish You Love of het nooit eerder verschenen Its Not What You Say waarbij hij andermaal laat horen wat voor een weergaloze crooner hij was. Ed Muitjens 8 Angèle David-Guillou Kourouma Village Green Verstild En Tijdloos De Franse Angèle heeft onder haar pseudoniem Klima al eerder twee cd’s uitgebracht, die elektro-akoestische droompop bevatten. Tevens leverde ze bijdrages aan cd’s van Piano Magic. Kourouma is haar debuut onder eigen naam met grotendeels instrumentaal werk gefocust op en gemodelleerd voor vleugelpiano. Op drie nummers hoor je Wurlitzer piano en verder is het incidenteel ingevuld met klarinet, zingende zaag, percussie en waar nodig subtiel verlevendigd met arrangementen voor strijkers en blazers. Je hoort invloeden van Franse folkmuziek en barok, maar ook Carl Orff’s en Gunild Keetman’s “Schulwerk” en percussie elementen á la Moondog. Verder haalde ze inspiratie uit de literatuur, bijv. de titel is geïnspireerd op een boek van Amadou Kourouma. Deze inspiratie vindt zijn weerklank in repetitieve, fraai gestructureerde, tijdloze pianoklanken. Verder hoor ik ook referenties van deze tijd, met name Hauschka en David Sheppard/Snow Palms. Verstilde klanken voor de naderende winter. Henk Rijkenbarg 7,5 Diverse artiesten Mento, Not Calypso – The Original Sounds of Jamaica Fantastic Voyage/Konkurrent Dat het Fantastic Voyage label ons gestaag voorzien van verzamelaars met werk uit de pop-prehistorie kunt u geregeld lezen in dit blad of op onze Facebook-pagina. Dat zijn niet zelden ronkende verhaaltjes, maar bij de compilatie Mento, Not Calypso is een bescheiden kanttekening op z’n plaats. De samenstellers zijn erin geslaagd een fikse hoeveelheid mento-opnamen uit de oertijd van de Jamaicaanse muziek te vergaren en restaureren en ik twijfel er niet aan dat veel ervan hier voor het eerst op cd vindbaar is. Prachtig initiatief en een mooie gelegenheid om nog maar eens uit de doeken te doen dat Calypso feitelijk van een ander Caribisch eiland stamt en de enig juiste benaming voor de Jamaicaanse variant Mento is... al bevat een imposant deel van de titels en groepsnamen op deze dubbelaar grappig genoeg wel degelijk het woord ‘Calypso’ of afgeleiden daarvan. Maar... we hebben het hier wel over materiaal voor trainspotters. Want hoewel ik eenieder kan aanraden kennis te nemen van de vaak uiterst geëngageerde of humoristische Jamaicaanse volksmuziek -die wel degelijk de bakermat voor ska en reggae vormt- zijn er betere startpunten. Met wat geluk zijn bijvoorbeeld de uitstekende Mento Madness (V2) of Dip & Fall Back (Trojan) vindbaar voor een eerste blootstelling aan het mento-virus. Wie daarvoor vatbaar blijkt en besmet raakt, kan ook met Mento, not Calypso zijn lol op... Eddie Aarts 6,5 Jack Lancaster, Robin Lumley en anderen Peter and the Wolf Gonzo Multimedia/Bertus Een klein juweel op grote hoogte. Ik heb ooit van het bestaan afgeweten, maar het is er nooit van gekomen deze plaat, een jazz poprock bewerking van Prokofievs Peter and the Wolf, te beluisteren. What have I been missing al these years? Sinds hun oprichting heb ik Brand X, de band van Jack Lancaster, Robin Lumley, maar ook Phil Collins, met veel plezier gevolgd. En wat blijkt? De versie van Peter and the Wolf uit 1975 is een fraaie Brand X-achtige plaat die naar mijn gehoor gisteren gemaakt had kunnen zijn. De hele wereld doet mee: Keith Tippett, Stephane Grappelli, Gary Moore, Eno ... En zo zou ik nog wel uren door kunnen gaan. Heerlijke instrumentale poprock met tussendoor gesproken woord van Viv Stanshall, bekend van de Bonzo Dog Band en de stem van Tubular Bells, in ultra Engels. Dit is een staalplaat van belang in de Britse pop/rock scene in de 70s en nog altijd genietbaar. Per Oostrum 7,5 William Onyeabor Who is William Onyeabor? Luaka Bop Terecht vergeten Nigeriaan Met Remain In Light bracht Talking Heads-voorman David Byrne zijn liefde voor Afrikaanse muziek overduidelijk voor het voetlicht. Die liefde onderstreept hij nog eens met deze nieuwe uitgave op zijn Luaka Bop-label, met historische opnamen van William Onyeabor. Deze Nigeriaan bracht tussen 1978 en 1985 acht platen uit in eigen beheer. Daarna bekeerde hij zich echter tot de Heer en wilde hij niet aan zijn muzikale verleden herinnerd worden. Hoe het daarna verder is gegaan, daarover doen diverse uiteenlopende verhalen de ronde. De interesse is gewekt, en we stoppen deze cd met hooggespannen verwachtingen in de speler. Maar de opwinding verdwijnt alweer snel na beluistering van deze negen songs, waarin naast Afrikaanse bronnen vooral funk, soul en disco doorklinken. Terwijl landgenoot Fela Kuti moeiteloos bleef boeien met nummers die gerust twintig minuten duurden, is opener Body and Soul met tien minuten minstens twee keer te lang. En ook de overige nummers dreinen te lang door en boeien zelden, terwijl de gedateerde synthesizerklanken het er ook allemaal niet sprankelender op maken. Nee, dit is geen verlaat eerbetoon aan een legende maar een overbodig cd’tje van een terecht in de vergeteldheid verdwenen man. Kees van Wee 4 Roomful Of Blues 45 Live (Recorded Live At The Ocean Mist) Alligator Records ALCD 4955 Prima live-album t.g.v. het 45-jarig bestaan! Dit live-album werd uitgebracht ter gelegenheid van het 45-jarig bestaan van Roomful Of Blues, en gedurende deze periode heeft de (momenteel achtkoppige) band - opgericht door topgitarist Duke Robillard - een twintigtal albums gemaakt en tevens al meer dan 45 muzikanten in zijn rangen geteld. Het feit dat er nog slechts één origineel lid van de groep is overgebleven, doet volstrekt niets af aan de sound die in al die jaren eigenlijk niets is veranderd. Muzikaal gezien heeft Roomful Of Blues altijd dicht aangeleund bij BB King, en er zijn natuurlijk slechtere referenties denkbaar! Dat zorgt er voor dat de mix van (jump)blues, soul, New Orleans jazz en rock & roll alvast resulteert in een zeer aangenaam en opwindend klinkende plaat, waarop blazers een prominente rol toebedeeld kregen. Roomful Of Blues is ook backing-band geweest voor bluescoryfeeën als Jimmy Witherspoon, Joe Turner, Eddie “Cleanhead” Vision en zelfs Stevie Ray Vaughan en herneemt hier op enthousiaste wijze oa. een aantal songs die ze eveneens met die artiesten gespeeld hebben. Marc Vos 8 The Staple Singers featuring Mavis Staples This Time Around Stax Records/Ace Records Heruitgave van verzamelde resten Nog maar onlangs kocht ik het naar hem zelf vernoemde album uit 1987 van Pops Staples. Alras gingen de gedachten uit naar ‘foute synthesizers’ en ‘overdadig toetsenwerk’. Een kentering in de waardering van de jaren-tachtig-producties is op handen, maar vooralsnog zal menigeen dit werk van Pops Staples waarschijnlijk als al te kunstmatig beoordelen. Terwijl de disco-soul-blues van Staples op zich genomen alleen maar welvaart bij de aanwezigheid van synthesizergeluiden. De geringe status van de synthesizer in de soul/folk/gospel kleurde in 1981 mogelijk ook de ontvangst van This Time Around van The Staple Singers. Toegegeven, de uit diverse sessies stammende opnames voor het beroemde Stax, behoren niet tot het allerbeste dat deze muzikale familie opnam. Be Altitude: Respect Yourself (1972) of Be What You Are (1973) it ain’t. Toch laat dit opnieuw door Ace uitgebrachte album – mét hier en daar fraai glijdende synthesizers – horen dat The Staple Singers ook goed zijn als ze niet zo heel goed zijn. Trippin’ On Your Love, ik hoor het liedje liever dan de wat al te gestileerde albums die Mavis Staples recent met Jeff Tweedy maakte. Over Pops Staples gesproken: wanneer krijgt zijn Peace To The Neighborhood (1992) de lof die het al jaren verdient?! Wim Boluijt 7 Tal National Kaani Hypnotiserend monotone woestijnblues Fat Cat/Konkurrent Niger, buurland van Mali kennen we vooral van Etran Finatawa en Bombino, maar ook komt uit de hoofdstad Niamey Tal National een gitaarband die hypnotiserende uptempo gitaarmuziek maakt die je of heel saai vindt of die je compleet bedwelmt. De acht uitbundige songs klinken bij aanvang heerlijk, maar na het derde nummer slaat bij mij de verveling toe. Energiek is het zeker, maar alle songs hebben dezelfde opbouw en tempo waardoor de plaat al snel gaat tegen staan. Jos Schuring 5 Tony Joe White Hoodoo Yep Roc Vertrouwde blues maar toch een gemiste kans Wat zou een Tony Joe White nog moeten bewijzen terwijl hij zijn stijl al jaren zo goed omarmd heeft? Weinig toch? Op zijn nieuwe cd, Hoodoo, doet de zeventigjarige White ook vooral waar hij goed in is: lekkere, luie blues spelen. De plaat is grotendeels live opgenomen met een drummer en bassist hetgeen de spontaniteit sterk vergroot. Daarbij is er gekozen om op een deel van de nummers sterk overstuurd klinkende gitaren in te passen. Voor de ene luisteraar zal dit geen probleem opleveren, voor de ander wel. Voor mij werkt het in de meeste gevallen niet. Een meer naturel benadering had naar mijn mening een erge sterke cd opgeleverd. Dat bewijzen hoogstaande tracks als Who You Gonna Hoodoo Now, The Flood, 9 Foot Sack (let op de John Lee Hooker invloeden) en Holed Up, met zijn repeterende en daardoor bijna hypnotiserende akkoordenschema, wel. Zowaar een gemiste kans. Ed Muitjens 7- Barrence Whitfield And The Savages Dig Thy Savage Soul Bloodshoot Records/Bertus Energieke comeback In de jaren tachtig maakte trad Barrence Whitfield met zijn Savages op in de Eindhovense Effenaar en maakte toen grote indruk met zijn energieke optreden in garagerock/rockabilly stijl. Vanaf in de jaren 90 werd het op muzikaal gebied stil rondom Whitfield. En nu is hij terug, met Peter Greenberg, een van de originele Savages, op gitaar en als producer. Het is echter moeilijke om te zeggen wat voor muziek ze nu precies maken op Dig Thy Savage Soul .Het is ouderwets rock ‘n’ roll, maar dan rauwer en wilder; het is ook een beetje blues en sommige liedjes zijn zelfs meer soul. Met stevig gitaarwerk en scheurende sax. Daarnaast combineert Whitfield zijn zang met uithalen in de traditie van Screamin’ Jay Hawkins. Het geheel levert een energiek album op en vooral de wens dat Barrence Whitfield met zijn Savages nog eens Nederland aan zal doen. Hans Nacinovic 6,5
Posted on: Tue, 22 Oct 2013 08:42:40 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015