Ik voel me zo in de steek gelaten door mijn famillie en bovenal door mijn ouders, ze hebben altijd al wat tegen me gehad, en het is gewoon niet te bevatten omdat ik altijd te goed ben geweest voor ze. Als ik daar bijvoorbeeld op bezoek was, dan deed ik uit mezelf de afwas voor mijn moeder, ik deed boodschappen en betaalde van mijn eigen geld extra boodschappen voor ze, en ik nam altijd wat lekkers mee voor bij de koffie, de laatste keer dat ik daar was heb ik getrakteerd in het poffertjes huis.. Ik reageerde altijd normaal, het zit niet in mij om zonder reden gestoord of abnormaal te reageren wanneer iets tegen me gezegd of gevraagd wordt, maar volgens mijn ouders heb ik altijd al gestoord gedrag gehad.. Toen ik nog thuis woonde werd er veel op me afgereageerd door mijn moeder, er werd vaak naar me gesnauwd, en wanneer ik iets vroeg bijv of ik een was kon draaien werd er achterlijk en gestoord naar me gereageerd, dat lokte bij mij weer een reactie uit.. erg logisch als je daar dag in en dag uit mee moest leven.. maar volgens mijn ouders had ik altijd een weerwoord en een laatste woord.. Ik heb nooit gesnapt waarom ze mij niet begrijpen en niet begrijpen waarom ik het in mijn jeugd erg moeilijk had mezelf te vinden en een eigen woonruimte te regelen om een stabiel leven op te bouwen.. terwijl het voor mij heel logisch was waarom mij dingen niet lukte te regelen zoals een kamer, had ik volgens mijn vader een psychische ziekte en had ik medicijnen nodig om stabiel te blijven.. en dan heeft mijn vader nog wel geleerd voor psycholoog en stress counselor.. Toen ik op mijn 20 bij mijn ouders op bezoek was en een gesprek met mijn vader had op zijn praktijkkamer, vertelde ik wat mijn plannen waren wat school betreft, en terwijl ik destijds erg in de knoop zat en niet wist welke keuze ik het beste kon maken werd ik veel ontmoedigd in alles wat ik te zeggen had.. een secretaresse opleiding zou me volgens mijn vader niet goed doen, had hij toen gezegd, omdat je daar o.a stressbestendig voor moet zijn.. ik herinner me dat ik me ontmoedigd en afgezeikt voelde en kwaad werd en weg liep, vervolgens kwam mijn vader me kwaad achterna en ik werd hard tegen mijn hoofd geslagen.. het is niet te geloven dat ik zo bejegend werd maar toch is het zo.. ik heb vaak als kind al een negatief gevoel gehad wanneer mijn ouders me afsnauwde wanneer ik iets zei, een gevoel dat zegt dat er iets niet klopt in iedergeval, en dat je stemming beinvloed.. mijn ouders zijn nooit veranderd naar mij toe, terwijl ik gewoon normaal ben en een goed hart heb maar ze hebben nooit naar mij willen luisteren en dat is de oorzaak waarom ze me niet begrijpen en bevooroordeeld zijn over mij.. het is gewoon niet te begrijpen als je zelf heel anders bent, ik zou dat niet kunnen bij mijn dochters wanneer ze op een leeftijd zijn en opzoek zijn naar zichzelf en dan overal de schuld van geven, ontmoedigen en aan het lot overlaten.. ik kan niet begrijpen dat ze niet zien hoeveel verdriet ik heb en hoe het voelt om op bijvoorbeeld op straat te staan en wanhopig te zijn of je kind te moeten missen, ik noem maar een voorbeeld, dan zou je als ouders toch met je kind te doen moeten hebben en medeleven hebben.. maar mijn ouders begrijpen het niet waarom ik destijds in zulke moeilijke situaties het zwaar had en waarom het niet makkelijk was, begrip en medeleven was er nooit maar ik werd altijd gekleineerd en vernederd, ik had niets aan ze, het waren de gevolgen van mijn eigen keuzes en bla bla.. het lijkt wel dat ze van steen zijn en zo egoistisch zijn dat ze zich niet meer kunnen inleven in een ander, ik heb er gewoon geen woorden voor omdat ik zelf heel anders ben.. Ik moet mijn dochter elke dag missen omdat mijn ouders net-werk pleegouders van haar zijn en ik heb teveel redenen waarom ik geen contact meer wil met mijn ouders en mijn dochter niet daar kan zien opgroeien.. Jarenlang ben ik onrechtvaardig behandeld door mijn ouders en ik krijg overal de schuld van, er is totaal geen medeleven of begrip, alles wordt verweten aan een stoornis terwijl ze niets van me weten aangezien ik jarenlang geen contact met ze heb gehad in mijn voormalige relatie van drie en half jaar en voorheen.. Maar de waarheid is dat ik TE GOED ben van hart en wanneer je het moeilijk hebt vraag je je af waar je vrienden zijn en de mensen en zelfs famillie die om je geven.. daar hoor je ook vaak een gezegde over en ik maak het mee dus ik weet er alles van..
Posted on: Wed, 21 Aug 2013 03:32:20 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015