Islami është rrugë e shpëtimit dhe e suksesit A ka dalje dhe shpëtim nga nënçmimi dhe përkulja që ka goditur muslimanët e sotëm? Cila është rruga e shpëtimit për muslimanët, ndryshe nga ajo që u është caktuar sot në mbarë botën? A ka ndonjë shenjë që do të arrijnë sukses në këtë? Në fund, a do t’u takojë e ardhmja? Përgjigja e të gjitha këtyre pyetjeve është vetëm një fjalë: Islami dhe asgjë tjetër! I vetmi që mund të shpëtojë njerëzit, t’i nxjerrë nga gjendja e të humburit, rrëzimi dhe robërimit ndaj të tjerëve e jo Allahut. Vetëm Islami mund t’i nxjerrë nga errësira në dritë, siç i ka nxjerrë ata përpara nesh prej errësire në dritë. Vetëm ai nxjerr nga padrejtësia, nga ngushtica në gjerësi të kësaj bote. Për këtë rrugë të drejtë nevojitet udhëtar serioz, i cili nuk do të kthehet as majtas as djathtas, por vetëm përpara: “Dhe se kjo është rruga (feja) Ime e drejtë (që e caktova për ju), pra përmbajuni kësaj, e mos ndiqni rrugë të tjera e t’ju ndajnë nga rruga e Tij. Këto janë porositë e Tij për ju, ashtu që të ruheni”. (El-En’am, 153) Dhe me të vërtetë, kështjella e vërtetë e jetës islame mund të ndërtohet vetëm mbi shtyllat e pranimit të të besuarit vetëm në një Allah, besim që përfshin çdo pore të jetës individuale dhe të jetës shoqërore. Përmes të jetuarit të tillë njeriu ndien dhe përjeton se vetë ai dhe çdo gjë që ka janë të Allahut, që Allahu është Pronar i vërtetë i çdo gjëje, i vetë atij dhe i tërë botës, që Allahu është i Vetmi Sundues i çdo gjëje dhe që vetëm Atij i takojnë të urdhëruarit dhe të ndaluarit. Nuk ka burim tjetër të udhëzimit përveç Islamit. Vetëm në sajë të tij njeriu nga thellësia e shpirtit ndien që edhe mosnënshtrimi më i vogël, mospërmbajtja ndaj udhëzimit dhe përshkruarja shok Allahut në atributet ose çfarëdo tjetër nuk është asgjë tjetër përveçse bredhje e çfarëdo lloji qoftë dhe ngado që vjen. Themelet e kësaj ndërtese, ndërtesës së të besuarit në Allahun, forcohen me të besuarit në thellësi të shpirtit dhe me ndjenjën e fuqishme që i takon vetëm Allahut. Besimtari të gjitha ato ia nënshtron kënaqësisë së Allahut të Lartësuar, kujdeset nga shmangia dhe mendjemadhësia dhe këmbëngul që të gjitha shikimet, mendimet, dëshirat dhe aspiratat e tij të reduktohen në kuadër të dashurisë ndaj Allahut subhanehu we teala, që nga shpirti i vet t’i mënjanojë të gjithë idhujt të cilët kërkojnë nga ai që t’i adhurojë dhe t’i dojë përkrah Allahut, që dashurinë e urrejtjen, miqësinë, qëllimet dhe dëshirat, dashamirësinë dhe rezistimin, paqen dhe luftën... t’i përshtasë sipas kënaqësisë së të Lartësuarit, që të kënaqet me atë me çka është i kënaqur Zoti i tij, e që të urrejë atë çka urren Zoti i tij...Ky është besimi i vërtetë dhe qëllimet e tij të larta. Gjendja që përjeton njerëzimi i sotëm, bredhjet, zbrazëtia shpirtërore dhe thirrjet të cilat dëgjohen çdokund i bëjnë thirrje shpëtimtarit që t’i shpëtojë dhe t’i largojë nga bredhjet. Ky shpëtimtar është Islami, sepse është feja e Allahut, e cila zotëron gjithçka që i nevojitet njeriut dhe shpirtit të tij. Islami është i vetmi i cili shpirtit i ofron atë që i përgjigjet natyrës së tij. Ky është ai që i përshtat nevojat materiale të njeriut me aspiratat shpirtërore. Vetëm ai është në gjendje që njeriut t’i ofrojë mënyrën praktike dhe të duhur të jetës në të cilën kjo përshtatje ruhet, përshtatjen të cilën njerëzimi përmes historisë së tij të gjatë ka pasur rast ta përjetojë vetëm nën mbështetjen e Islamit. Armiqtë e Islamit fare mirë e dinë që armiku i tyre i vetëm është Islami. Prandaj bëjnë përpjekje të mëdha në rrënimin e mësimit të tij të fortë si guri i shkëmbit, sepse asgjë si ai (Islami) nuk qëndron në rrugë si pengesë për arritjen e qëllimeve të tyre imperialiste dhe në vendosjen e vetes si idhull, të cilit do t’i robërohen dhe do t’i luten në tokë. Prandaj edhe janë duke imagjinuar planprograme mësimore që nuk kanë asgjë të përbashkët me Islamin dhe përpiqen t’ua imponojnë si alternativë Islamit. Për këtë, secili musliman duhet ta dijë dhe të mbajë mend që kjo fe nuk mbahet në sajë të mijëra librave të cilët shkruhen mbi Islamin, as mbi ligjerimet, fjalimet, vajzet, as mbi filmat të cilët e propagandojnë Islamin, por argumentohet dhe mbahet mbi realitetin e jetës, i cili nuk qetësohet por është vazhdimisht në lëvizje, mbi praktikën e besnikëve të vërtetë të tij (Islamit), mbi realitetin i cili shikohet me sy, preket me duar dhe përfundon me arsye. Ndër veçoritë e dalluara të pjesëmarrësit e këtij realiteti, i cili i ndryshon rrjedhat e jetës moderne të njerëzimit, është edhe refuzimi i dashamirësisë ndaj armiqve të Allahut, cilëtdo qofshin ata, mosbesimtarë të hapur, hipokritë (munafik) ose ateistë, dhe moslejimi që të mashtrohet me gënjeshtrat e tyre. Besimtarët janë të vetëdijshëm që Allahu është Mbrojtësi i tyre më i fortë dhe më i madh se të gjitha bombat dhe raketat balistike (interkontinentale) të mosbesimtarëve perëndimor dhe lindor dhe se e vërteta kurdoherë do të dalë në dritë dhe do të fitoj, sado që i kundërvihen e pavërteta dhe gënjeshtra: “...Sa e sa grupe të vogla me dëshirën e Allahut kanë triumfuar ndaj grupeve të mëdha!”. (El-Bekare, 249) “Dhe se ushtria jonë do të jenë ata ngadhënjyesit”. (El-Saffat, 173) “Ne patjetër do të ndihmojmë të Dërguarit Tanë në jetën e kësaj bote, edhe ata që besuan, e edhe në ditën e prezantimit të dëshmive”. (Gafir, 51) “...po edhe në ju luftofshin, ata do të zbrapsen prej jush. Mandaj ata nuk janë të ndihmuar”. (Ali-Imran, 111) Besimtarët e sinqertë mund të arrijnë në këtë shkallë vetëm me refuzimin dhe mohimin e çdo rrugë e cila është në kundërshtim me ligjet fetare të Allahut, me mohimin e çdo ideje dhe mendimi që bie ndesh me mësimet e lartësuara të kësaj feje, në sajë të së cilës paraardhësit tanë të ndershëm vargonin fitore gjatë të kaluarës së tyre të gjatë e të lavdishme. Në atë rrugë të gjitha dispozitat, edhe ato të imtat edhe ato të mëdhatë, duhet të merren nga sheriati i Allahut, i cili përcakton se cila rrugë është e drejtë dhe në cilën rrugë nuk ka ankth dhe vështirësi të pazgjidhura...Ne fe nuk ka asgjë të urdhëruar për të cilën arsyeja do të mund të thonte: “Sikur të ishte ndaluar, do të ishte më mirë”, as të ndaluar për të cilën arsyeja do të kishte mundur të thonte: Sikur të ishte e lejuar, do të ishte më lehtë”. Përkundrazi, në fe është urdhëruar çdo gjë që është e mirë dhe është e ndaluar vetëm çka është e keqe. Të gjitha urdhrat e Tij janë ushqim ose ilaçe, kurse ndalesat janë dietë dhe ruajtje nga sëmundjet. Pamja e jashtme e fesë janë rrobat e brendisë, kurse brendia është më e bukur se pamja e jashtme. Ajo përpiqet për të vërtetën, drejtësinë dhe sinqeritetin. Tërësisht është e plotësuar. Nuk ka kurrfarë nevoje për plotësim me politikën e ndonjë sunduesi e as me mendimin e ndonjë mendimtari. Allahu atë e ka plotësuar me fjalët: “...Sot përsosa për ju fenë tuaj, plotësova ndaj jush dhuntinë Time, zgjodha për ju Islamin fe...” (El-Maide, 3) Pejgamberi, sal’allahu alejhi we selem, ka thënë: “Po ju lë në fenë e përkryer dhe të pastër si dita, nga e cila mund të devijojë vetëm i prishuri i pafat”. Ata të cilët thërrasin në fe, urdhërojnë të mirën dhe largojnë nga e keqja, veçanarisht duhet të kthehen dhe t’i kushtojnë kujdes të plotë kthimit të muslimanëve në fenë e pastër përmes: 1. Kuptimit të drejtë të shehadetit, të besuarit që “Nuk ka Zot përveç Allahut dhe që Muhamedi është i Dërguari i Allahut”. Populli duhet të thirret që të besojë në këto fjalë ashtu siç i kanë kuptuar i Dërguari i Allahut dhe as’habët e tij, njëkohësisht duke u përpjekur që të përgënjeshtrohet kuptimi i gabuar, për të cilin kohëve të fundit çdoherë e më tepër dëgjohet që ato janë vetëm fjalë e jo edhe vepra. Përkrah kësaj, popullit duhet t’i shpjegohet që nën kelimei-shehadetin, ndër të tjera, nënkuptohet edhe dashuria ndaj besimtarëve dhe mohimi i mosbesimtarëve, se është i domosdoshëm zbatimi i sheriatit dhe pasimi i gjithçkaje që Allahu ka shpallur, mohimi i idhujve të shumtë dhe të rrejshëm duke u nusir nga zakonet (ligjet), shprehitë, epshet dhe pasimi i atyre të cilët botës do t’i urdhëronin atë çka Allahu nuk e ka shpallur dhe me atë do të viheshin në pozitën e idhujve. 2. Kuptimit të drejtë të ceremonive fetare islame në kuptimin më të gjerë dhe sqarimit se ato nuk janë vetëm ceremoni të zakonshme në njërën anë e në anën tjetër jeta, qysh nga lindja e deri në vdekje, zhvillohen ndryshe, jo sipas dokumentave që i kanë sajuar njerëzit, të cilëat fenë e ndajnë nga shteti, nga shoqëria, nga ekonomia, nga politika, nga kultura dhe të ngjashme. Do të thotë se ceremonitë fetare janë ligj fetar, sistem jetësor, pikërisht siç thotë i Lartësuari: “Thuaj: “Namazi im, kurbani im, jeta ime dhe vdekja ime janë thjesht për Allahun, Zotin e botëve, Ai nuk ka shok. Me këtë jam i urdhëruar dhe unë jam i pari i muslimanëve!” (El-En’am, 162-163) 3. Edukimit të gjeneratave të reja me mësimin e Kur’anit dhe Sunnetit, sepse kjo është rruga e vetme e drejtë përmes së cilës njerëzit i kthehen fesë dhe Sunduesit të Lartësuar. 4. Refuzimit dhe luftës kundër imponimit të ideve joislame nga të tjerët, zbulimi i formave të reja pagane, përgënjeshtrimi i tyre dhe gjetja e alternativës në të kuptuarit e drejtë të mësimeve të Islamit. 5. Zgjimit të dashurisë së besimtarit ndaj besimtarëve, kthimi i tij i tërësishëm ndaj tyre dhe shpjegimi i ndikimit të rrezikshëm të shprehjes së dashamirësisë ndaj vlerave pagane, si: nacionalizmi, shovenizmi, patriotizmi dhe të ngjashme, sepse besimtari për besimtarin është vëlla kudo qoftë ai, kurse vendi Islam është atdheu i tij. Historia dhe e kaluara jonë janë argumenti më i mirë për rëndësinë e kësaj çështjeje. Një grua muslimane dikund në Amuri (në Irak) ishte poshtëruar dhe kishte thirur për në ndihmë: “O Mu’tesim!” Mu’tesimi i ishte përgjigjur me fjalët: “Të përgjigjem oj grua muslimane!” E kishte përgatitur ushtrinë, e kishte çliruar Amurinë dhe i kishte ndihmuar (motrës) gruas muslimane. Pra, ai nuk ka thën se ai jeton në një shtet, ndërsa ajo në një shtet tjetër, por ka reaguar me përgjegjësinë e sunduesit islam (halife), amaneti i të cilit ka qenë kujdesi për të gjithë muslimanët dhe përgjegjësia para Allahut në Ditën e Gjykimit. Prandaj ndihma ndaj muslimanëve të rrezikuar dhe të keqtrajtuar kudo në rruzullin tokësor është obligim i të gjithë besimtarëve muslimanë. Dashuria ndaj tyre, e cila rrjedh nga e njëjta fe, e imponon nevojën që muslimanët e rrezikuar në çdo vend dhe në çdo kohë të ndihmohen me fjalë, mjete materiale dhe me jetë. 6. Thellimit të urrejtjes ndaj armiqve të Allahut dhe mohimit të të gjitha llojeve të mosbesimtarëve, politeistëve, hipokritëve dhe dezertorëve të fesë, sepse në asnjë zemër të mbushur me iman nuk ka vend për dashuri ndaj mosbesimit dhe mosbesimtarëve. Në atë kuptim i Lartësuari thotë: “Nuk gjen popull që e beson All-llahun dhe ditën e gjykimit, e ta dojë atë që e kundërshton All-llahun dhe të dërguarin e Tij, edhe sikur të jenë ata (kundërshtarët) prindërit e tyre, ose fëmijët e tyre, ose vëllezërit e tyre, ose farefisi i tyre...” (El-Muxhadele, 22) 7. Argumentimi që armiqësia e miqve të shejtanit është e drejtuar besimtarëve (të mbrojturve) të Allahut. Kjo armiqësi zë fill që nga Ademi alejhi selam dhe do të mbetet përgjithnjë, deri kur të ndodhë Katastrofa e Përgjithshme. Këto dy lloj pasuesish kurrë nuk kanë për t’u pajtuar, sepse pasuesit e Allahut duan që t’i thërrasin njerëzit në besimin tek Allahu dhe robërimin ndaj Tij, kurse shokët e shejtanit thërrasin që t’i robërohen shejtanit dhe që besimtarët të zbrapsen nga feja e tyre. “...Ata do t’ju loftojnë juve vazhdimisht për t’ju zbrapsur, nëse munden nga feja juaj...” (El-Bekare, 217) 8. Mbjelljës së shpresës dhe kultivimit në shpirtat e besimtarëve se ndihma e Allahut dhe fitorja e muslimanëve është e afërt, siç thotë i Dërguari i Allahut, sal’allahu alejhi we selem: “Keni për të luftuar kundër jehudëve, derisa guri do të flasë: “O musliman! Ja, pas meje është një jehudi, eja dhe vrite atë!” Këto janë vetëm sinjalet e rrugës së shpëtimit. Nëse muslimanët sinqerisht dhe me besnikëri do t’i besonin Allahut, ndihma e Tij nuk do t’u mungonte, sepse janë më të fortë për shkak se janë duke zbatuar urdhërat e Allahut në tokë dhe se e meritojnë mbrojtjen dhe shpërblimin e Allahut: “Ta keni të ditur se të dashurit e Allahut nuk kanë frikë (e as kurrfarë brengosje)”. (Junus, 62) Ata janë në anën e Allahut dhe ata të cilët janë në anën e Tij dhe luftojnë që Fjala e Tij të jetë më e larta, Ai do t’i nderojë dhe t’i shpërbleje begatshëm. “...Të tillët janë palë e Allahut, ta dini pra, se ithtarët e Allahut janë ata të shpëtuarit”. (El-Muxhadele, 22) Ne, nëse Allahu do, shpresojmë për çdo të mirë. Në mbarë botën po shfaqen breza të rinj muslimanësh dhe shenja të mira që tregojnë se bota islame do të shpëtojë nga nënçmimi, ndjenja e humbjes dhe e bindjes së verbër ndaj të tjerëve. Kurse atë ditë besimtarët do t’i gëzohen ndihmës së Allahut. Fjalët tona të fundit le të jenë: Hamdi – Falënderimi i takon Allahut, Zotit të botëve. RS
Posted on: Fri, 26 Jul 2013 22:09:35 +0000