Konuşmak gerekir bazen, susmak artık çare değilse. Anlatmaya başlamalı bir yerden, en başta kendinden. Başlıyorum öyleyse dur ve dinle; Ardından değişti hayatım, bütün değişime mahkum hayatlar gibi, geceler değişti kara kuru oldu... Mevsimim yıllardır sonbahar rengi soluk, yüreğim yorgun ayazda kalmış bi çare donuk. Aynı şarkılar farklı anlamlar kazandı, oysa şarkılar bu kadar içimi acıtmazdı. Güneşi seven ben ay ışığında aydınlatmaya çalıştım dünyamı ve yıldızlar başka türlü parladı gökyüzünde, yalnızlığımı anlatmak istercesine... Ağır ağır çektim perdeleri, çekmeceye gizledim çocuksu sevinçleri. Büyüdüm sanki harcadım yılları. Umduğumdan olsun yaşadım ayrılığı. Beyaz örtüler örttüm eşyaların üstüne kapadım kapıları, topladım anıları. Döktüm denizlere...... Ve sen hala varsın, gidip gelirsin içimde bir yerde ama hep aynı yerde. Payını almış olmalısın değişimden. İlgili sen olmak üzere bir sözleşme hazırladım içimde; Sen aklıma gelecektin sadece, yüreğime uğramayacaktın. Düşünecektim ama dokunamayacaktım, üzülecektim belki ama ağlamayacaktım. Öyle yaptım ve altına imzamı attım... Ve sen tüm kuralları ihlal ettin, infaz ettin yüreğimi, sana gel dedim gelmedin... Rahat bırak gecelerimi, uykularımı böyle kabus olma, hala içimdesin gitmiyorsun. Bit... Bit lütfen... Yar! Terk-i diyar yollarında şimdi kalbim. Tuzla buz oldum, incindim, örselendim. Elimde tek kalan darma dağın ümitlerim. Başardın en sonunda oldu bak istediğin. Yaralı hayallerim... Hep aynı olmak zorunda mı ayrılıklar? Yalnızlığımın sesini kimse dinlemedi. Ben Yalnızlığımı haykırdım ama kimse duymak istemedi... BİR ÇIĞLIKTI YALNIZLIĞIM, HEPİNİZ Mİ SAĞIRDINIZ...?
Posted on: Mon, 09 Dec 2013 14:08:48 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015