Legendarisch, een mooi woord wat vaak gebruikt word om zeer bijzondere gelegenheden te benoemen. De een meer terecht dan de andere. Dit is uiteraard afhankelijk van de persoonlijke beleving van de persoon die het woord benoemd . ik heb sinds deze week voor mijn gevoel het recht dit woord te gebruiken naar aanleiding van een concert van The Who. Hieronder volgt een relaas van hoe dit tot stand kwam. Nu bijna een week later denk ik dat ik mag spreken over een legendarische avond, die van 5 Juli 2013 het optreden van The Who in het Ziggo dome in Amsterdam. De dag begon al bijzonder zo niet hilarisch. Je verteld met gepaste trots dat je vanavond naar ‘The Who’ gaat. De reactie van de meeste collega’s (de meeste zeker ruim voorbij de 30) was voornamelijk “wie”? waarop ik speels reageer “ja die ja!” De vragende blikken waren dan om van te smullen. Ik kwam tot de ontdekking dat de beste manier van introduceren van deze legendarische band ( kijk daar is dat woord al) was: kijk je wel eens naar een van de CSI series? Ja? nou je kent de begint tune van die serie? Ja? Nou die band dus, die dat heeft gemaakt… Ik realiseerde me op dat moment dat ik de band zwaar te kort deed om hen op deze wijze aan de onwetenden te introduceren, maar goed je moet creatief zijn af en toe als ‘men’ niet de even goede muzikale opvoeding heeft genoten als jij zelf (vrij naar mijn oom Jaap) Diegene die de band wel kennen reageerden verrast en enthousiast. “Wauw treden die nog op dan?” en ‘oh gaaf zeg ik wist niet dat ze kwamen maar dat is wel heel leuk zeg!’ Met de drukte van de werkdag kwam het bij mij zelf ook amper binnen wat voor een bijzondere avond ik zou gaan meemaken. Dat is op zich bijzonder omdat dit concert 1 was van mijn lijst van “ooit nog zien voor dat ze dood zijn…” Diegene die mij kennen weten dat ik al sinds tijden een lijst heb van “legendarische”( daar is hij weer) bands en artiesten die ik heel erg graag nog eens wilde zien omwille van hun bijdrage aan de hedendaagse pop en rock muziek. Het grote probleem met die lijst is uiteraard dat de desbetreffende artiesten hun status hebben verdiend omdat ze in een ver verleden muziek hebben gemaakt die vele jaren later als heel bijzonder mag worden betiteld. Denk daarbij aan 30 of meer jaren geleden. Als je bedenkt dat de leeftijd van die artiesten toen rondom de 25 a 30 lag kun je nagaan dat de meeste van deze muzikanten nu allang hun pensioens gerechtigde leeftijd hebben bereikt. De kans om deze heren dan ooit nog eens live hun bijzondere creaties te zien vertonen word daarbij al snel gereduceerd tot nihil. De eerste waar ik de hoop al bij opgegeven had was Genesis met Phil Collins. Hoe blij was ik dat deze pensionados een jaar of 7 geleden weer eens besloten op tournee te gaan. Ouderwets heb ik voor het postkantoor gelegen om deze unieke en waarschijnlijk laatste kans niet voorbij te laten gaan. Jaren vervlogen en ik had het vermoeden dat dit echt de laatste van mijn lijstje was die ik ooit nog eens had kunnen zien,werd telkens groter. Hoewel ik wist dat Pete Towsend en zijn mannen nog relatief actief waren was de verwachting deze in de samenstelling van The Who ooit nog eens samen te zien erg klein. Totdat ik op een niets vermoedende middag op mijn nieuwe werk sta en aan de praat kom met een mannelijke collega die eerder geluidstechnicus is geweest en nu bij ons zijn opleiding doet tot verpleegkundige. Terloops vertel ik hem, dat ik een muzikale ‘things to do list’ heb en dat de band The Who daar nu boven aanstaat. Hij reageert nogal verbaast met de opmerking “heb je de concert sites niet in de gaten gehouden dan? Want ik zag van de week voorbij komen dat The Who komende Juli in het Ziggo dome komt” Ongeloof, enthousiasme en een lichte paniek maken zich van mij meester. “dat meen je niet? “ waarop hij gortdroog reageert ‘ja tuurlijk wel anders zei ik het niet’ Zo onprofessioneel als maar zijn kan is het enige wat ik op dat moment nog wil weten: wanneer is het precies? Is het al uitverkocht? En zeker niet onbelangrijk Wat kost dat in godsnaam? Terplekke uitgevogeld wanneer het was en tot de conclusie gekomen dat er nog kaarten beschikbaar waren. Grootste probleem was wel hoe kom ik in vredesnaam aan kaarten? De moderne verkoop van concertkaarten gaat via internet en men moet in het bezit zijn van een Creditkaart. Tja iets dat ik dus niet bezit…. Godzijdank heb ik zeer lieve vrienden die wel in het bezit zijn van een zo’n praktische kaart en mij wilden helpen bij het bestellen van kaarten. En zo gaat op een gezellige zaterdagavond een wens in vervulling, met trillende vingers voer ik op internet alles in en met een laatste klik op de knop komt het verlossende schermpje “bedankt voor uw bestelling u krijgt via mail verdere specificaties toegestuurd” . HET IS GELUKT! Ik ga naar The Who realiseer ik me dan… het duurt nog ruim een half jaar maar toch, het staat te gebeuren. De grootste angst die mij op dat moment bekroop was, als het maar niet gebeurt dat Roger Daltrey of Pete Townshend voor die tijd iets overkomt. De leeftijd van beide heren is namelijk respectievelijk 69 en 68 jaar. Maar zoals dat gaat vliegt de tijd en opeens is daar de week van het concert aangebroken. Hoogste tijd om de laatste details omtrent reis en verblijf maar eens concreet te maken. Een rit van Amsterdam naar Sleen midden in de nacht leek me nu niet het meest aantrekkelijk. Rob die met ons meegaat woont gelukkig in de regio en bied onderdak aan. Dit aanbod slaan ik en Lucie (die ook meegaat vanuit Sleen) uiteraard niet af. Dan is het snel vrijdag 5 Juli, de grote dag. Ik werk tot kwart over drie en dan staat Lucy met haar trouwe Ford Ka voor de deur van mijn werk om als de wiedeweerga richting Amsterdam te vertrekken. ‘Heb je nog een CD van ze mee genomen?’ is de eerste vraag voordat ik de auto start. Tja.. wel even aangedacht vanochtend vroeg maar in alle vroegte toch vergeten. Desondanks reizen we vol goede moed richting randstad. De vakantieperiode is in het Noorden is net begonnen dus de vrees voor files op vrijdag is redelijk groot. De wonderen zijn de wereld echter nog niet uit want de rit naar Delfgauw ( waar Rob woont) verloopt vlekkeloos en we zijn mooi op tijd om vanuit daar met 1 auto richting Amsterdam te rijden. Ook deze rit verloopt soepel en zonder tijd verlies. Vlot word de auto in de parkeergelegenheid van de Arena gestald en ruim op tijd zijn we vlak bij het Ziggodome. Dat bied de gelegenheid om onder zomerse omstandigheden even tot rust te komen en de innerlijke mens op een terras in de zon te verzorgen. Bij het binnen lopen van het Ziggodome besef ik me nog steeds niet helemaal wat ik vanavond ga meemaken. Bij het zien van de merchandise stand begint het dan toch echt te kriebelen en ik sta eens rustig te kijken naar alle T shirt die men verkoopt. Rob ziet me staan en zegt “Vincent daar ben je nu echt te oud voor hoor. Tour shirts koop je als je tiener bent, nu niet meer” Ik realiseer me dat ik inderdaad even met de gedachte heb lopen spelen om er toch 1 te kopen al was het maar als tastbaar bewijs dat ik er echt was. Maar Rob weet me te overtuigen het toch niet te doen. Tijdens het voorprogramma drinken we nog even wat en als deze heren de zaal verlaten halen we nog snel even een drankje voor tijdens de show en vertrekken richting de zaal. De eerste ring waar we zitten is relatief ver van het podium maar de grote vidiwalls die naast en boven het podium zijn geplaatst doen vermoeden dat we niks hoeven missen. Dan gaat plots het licht uit en zwelt het gejuich uit de zaal aan. De eerste tonen van het album Quadrophenia knallen loeizuiver de zaal in. De spotlights op het podium gaan aan en daar staan Pete Townshend en Roger Daltrey dan echt. Samen met 6 andere muzikanten die de overleden bandleden Keith Moon en John Entwistle moeten vervangen en aanvullen. Dat Daltrey en Townshend beide bijna 70 zijn is totaal niet te merken. Ze zetten vanaf de eerste minuut een show neer alsof ze nog steeds 25 zijn. Ja, Daltrey heeft uiteraard niet meer het bereik wat hij ooit had maar dit doet niks af aan zijn enthousiasme. En vooral met de rustiger nummers blijkt dat het voornamelijk de kracht is waar hij moet inboeten de meeste hoge tonen haalt hij toch nog. Een fantastische videoshow en licht show waar we een soort van documentaire uit de jaren 60 voorgeschoteld krijgen is adembenemend. Zeker het duet met de overleden Keith Moon die “live”via de vidiwall een nummer zingt en de bas solo die gespeeld worden tijdens een nummer door Entwistle zijn echt bijzonder en een knap stuk techniek van zowel de technici als de band op het podium. Want als je even niet oplet zou je zweren dat beide heren even echt live op het podium meededen. Na dat Pete Townshend de live band heeft voor gesteld volgt een toegift met daarin alle overige klassiekers. Van Who are you, baba o Riley en Won’t get fool again (jawel die begin tunes van CSI) tot aan Pinball wizard en you better you bet. Het kippevel staat mij op dat moment op de armen en ik slik een brok in mijn keel weg. Hier sta ik dan, 38 jaar oud en geniet van mannen die muziek historie hebben geschreven. Mannen die al bijna legendarisch waren toen mijn vader nog op de middelbare school zat. Mannen van bijna 70 die nog steeds knallen alsof ze 25 zijn. Een band waar ik jaren lang zoveel van gelezen gehoord en gezien heb. Ik realiseer me dat ik het een oprechte eer vind om hier deel van te mogen uitmaken. Ik kan later tegen mijn dochter zeggen als ik muziek van deze heren aan haar zal laten horen. Jou vader heeft deze band zelf ook nog gezien en toen waren ze toch echt ook al heel oud! The Who in het Ziggo dome op 5 juli 2013 was met recht LEGENDARISCH!
Posted on: Thu, 11 Jul 2013 23:53:11 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015