Lieve Anne, Op 28 mei 2006 werd ze geboren. Mijn petekindje Anne. Het eerste kindje van mijn broer en zijn vrouw. Een piepklein meisje met rode haartjes. Mijn hart vulde zich met een ongekende liefde voor dit kleine meisje dat toch voor een héél klein beetje mijn bloed heeft. Peettante. Wat doet een peettante eigenlijk? Al snel voelde ik me heel erg onzeker. Wat zou er van mij verwacht worden? Een extra kadootje met haar verjaardag? Een kadootje af en toe, gewoon omdat ze mijn petekindje is? Wat extra geld op een spaarrekening voor als ze (o my god) straks 18 is? Ik heb zelf geen kindjes dus wat weet ik er nu helemaal van? Ik sprak met Bart over mijn onzekerheid en over wat er nu van mij verwacht werd. Hij stelde mij gerust en schreef het meest liefdevolle gedicht voor mij, over Anne en mij. Ik besloot, zoals ik met alles in mijn leven doe, op mijn gevoel af te gaan, goed naar haar te kijken, haar te leren ‘lezen’ en haar behoeftes te zien. Ik besloot gewoonweg van haar te houden en haar met dingen overladen die voor mij heel belangrijk zijn. Geen materiele dingen (al krijgt ze natuurlijk wel extra kadootjes, dat is gewoon leuk om te doen) maar liefde, geduld, vriendschap, vertrouwen en ik zou haar een flinke dosis zelfvertrouwen geven. Ik zag me al met haar in de speeltuin spelen en hand in hand over straat lopen. Ik zag haar al in ons grote logeerbed liggen en ik hoorde haar al mijn naam roepen als ze ’s ochtends wakker werd. Maar dat duurde natuurlijk nog wel even, ze was nog heel klein. Maar ze werd wat ouder en mocht al eens komen logeren. Ze vond het prachtig om mijn haar te kammen en met de schattigste elastiekjes en speldjes (die ik zelf voor haar had gekocht en in een schattig, roze ‘Hello Kitty’ doosje had gedaan) stond links en rechts op mijn hoofd. Ik liet ze de hele avond in en ze vond het fantastisch. Ze werd ’s ochtends wakker en ik hoorde heel hard: Tante Fieieieieieieie!!!!! door de babyfoon tetteren. De babyfoon stond naast mijn hoofd en ik werd honderd keer wakker die nacht om te zien of de lichtjes bewogen en om te horen of haar ademhaling nog rustig klonk. Klaarwakker stond ik naast mijn bed en rende door de hal naar haar kamertje. Daar stond ze in haar bedje, met haar twee bruine oogjes (en een dotje rood haar) keek ze me breed lachend aan. Smelt……. ik was echt verliefd. Ik pakte haar op en ze zei: ‘tante Fie in bed’. En ik kon me niets leukers voorstellen, dus nam ik haar mee naar onze slaapkamer en ik legde haar voorzichtig tussen Bart en mij in. Dat zijn toch de zaligste momenten! Ze werd steeds groter en mijn haarkapsels werden steeds ingewikkelder en netter. Ze wilde kapster worden, dat was zeker. Ik zou haar trouwste klant zijn, geloof me maar. Ook in andere dingen was ze echt een meisje-meisje. Ze was dol op mijn ‘klakschoenen’ en liep door ons huis op de meest enorme hakken en ze vond het geweldig. Ze was dol op kettinkjes, ringetjes en oorbellen, dus onze verkleedkist bevatte vooral een grote oude oranje (hup holland hup) handtas vol met oude juwelen en vintage kettingen en armbanden. Ze kreeg van mij kindermake-up en lipglosjes. Haar nageltjes lakte we en haar teentjes moesten ook. Ik had dat immers ook. Ze speelde met Senna, want dat was ook een meisje en Senna liet alles toe. Ze werd 5 jaar en mocht van haar moeder oorbelletjes in haar oren en dat wilde ze graag met mij doen. Ik had haar een beetje voorbereid en hand in hand liepen we over straat naar de juwelier. Ze mocht er van mij een paar uitzoeken en ze ging dapper op het stoeltje zitten terwijl de juweliersmevrouw gaatjes in haar oren schoot. Met vuurrode oorlelletjes liepen we trots samen over straat om op een terrasje wat te gaan drinken (wat wordt ze al groot dacht ik met tranen in mijn ogen). In de zomer van 2011 zouden mijn broer en mijn schoonzusje voor 2 jaar naar San Diego verhuizen. Een fantastisch avontuur voor hen en hun kinderen. Het afscheid was moeilijk en de tranen vloeide volop. Ik had twee kettinkjes laten maken. Eentje voor haar met een hartje met mijn naam erop, en eentje voor mij, met een hartje met haar naam erop. Ik vertelde dat als ze me miste, dat ze gewoon mijn kettinkje om moest doen en dan zou ik altijd bij haar zijn. Ze was er heel trots op. Ik deed hem al om, maar zij nog niet want ze miste me nog niet, ik was nog steeds hier (geweldig die kinderlogica). Ze vertrokken en voor 2 jaar waren de verjaardagen die wij (achterblijvers hier in België en Nederland) vierden, heel stil. Sinterklaas was niet hetzelfde en Kerst ook niet. Op een dag kreeg ik een envelop in de brievenbus van de juffrouw van Anne haar klas (ze was inmiddels een klein amerikaantje geworden. Ze heeft menig liedje en versje in het engels opgedreund als wij aan het skypen waren). Het was een project waar ze in de klas aan bezig waren. Er zat een geplastificeerd klein getekend poppetje bij dat ik direct herkende als Anne. Ze had rood haar en een jurkje aan. Ze heette ‘flat-Anne’. Ik moest haar overal mee naartoe nemen voor een hele week en foto’s maken waar we allemaal geweest waren, flat-Anne en ik. Daarna moest ik dat dan terugsturen en zou de juffrouw alles in de klas vertellen. Ik was extreem vereerd dat ze flat-Anne naar mij had gestuurd en dus heb ik er veel werk van gemaakt. Ik nam haar mee naar het theater, uit eten, naar de hondenschool. Ik maakte foto’s van haar en mij, zette haar op de stofzuiger, tussen de hondjes en de konijntjes en legde haar in haar logeerbed tussen haar favoriete knuffels. Ik bakte een cake en broodjes met haar en we gingen samen naar Opa en Oma. Ik maakte een verslag voor haar en stuurde alle foto’s mee, met nog wat kadootjes en wat snoep voor de kindjes in haar klas. En voor de juffrouw een doosje Cote d’Or. Een paar weken later vertelde ze me op een vrijdag dat de juffrouw het maandag voor ging lezen in de klas (volgens mijn schoonzusje had ze dat vrijdag willen doen, maar toen ze zag dat het uit België kwam moest ze dat eerst nog opzoeken). In mei gingen mijn moeder en ik naar San Diego. Wat een onthaal! Met spandoeken stonden de kinderen ons op te wachten, geweldig! Het werd een héérlijke week. Samen naar de dierentuin, naar de speeltuin, naar het strand en samen in het zwembad. Wat had ik haar gemist! Ik las ze voor als ze naar bed moest en we kleurde samen in haar kleurboekjes. Ze wilde geen kapster meer worden, maar nu wilde ze juffrouw worden en dat had ze al aardig onder de knie. Ik kon uren naar haar kijken en verbaasde me erover hoe groot ze wel al niet was. Ze had zich fantastisch aangepast in Amerika en sprak vloeiend de taal. Ze vond het heerlijk dat wij er waren en toen we samen naar haar schooltje gingen liet ze me vol trots zien dat flat-Anne aan de muur hing, met een punaise in de wereldkaart geprikt, keurig op het juiste land. Thuis had ze heel mijn verslag aan mij voorgelezen, en volgens mijn schoonzusje was ze er erg trots op. Er hing zelfs een foto aan de muur van haar en mij. We namen weer afscheid maar deze keer was het niet zo erg, ze zouden immers binnenkort terugkomen naar Nederland. En afgelopen zaterdag was dat het geval. Ze kwamen met zijn vieren aan bij mijn ouders, waar wij met zijn allen zouden barbecueën. Wat was het heerlijk om ze weer te zien! Anne vloog om mijn nek, en ik kon mijn tranen nauwelijks bedwingen. Op een gegeven moment kwam ze naar me toe en zei ze dat ze iets heel speciaals voor mij had meegenomen uit Amerika. Ik kreeg een klein groen doosje in mijn hand gedrukt met een wit lintje eromheen. Ik maakte het open en er zat een heel mooi armbandje in. Er zat een kaartje bij waar op stond: “An Aunt is someone special That is held so very dear Embracing me with love and warmth Whenever she is near” En toen wist ik het zeker, ik doe íets goed! Ik hou van jou lieve schat!
Posted on: Mon, 29 Jul 2013 13:06:20 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015