Mbrëmja kishte larguar pak atë shiun mbytës të ditës, dhe kishte mbështjellë qytetin në krahët e saja të ndritshme, nën pelerinën blu të qëndisur nga yjet e shumtë që shkelqenin sikur kërkonin të tërhiqnin vëmëndjen e hënës së re, që sapo kishte nxjerrë vetullën e saj mes tyre. Ai i mbështetur në murin e godinës së stacionit të trenit, kishte dalë për të pritur të shoqen. Kishte katër ditë që kishte ikur tek vëllai i saj. Ia kishte ndjerë mungesën këto ditë. Thonë që në pleqëri dashuria shtohet., mendoi, duke mbledhur shpatullat. Kishin rreth 40 vjet të martuar. E kishin kaluar mirë bashkë. Si gjithë familjet e tjera, kishin patur edhe ato vështirësitë e tyre, hallet e tyre, por ja tani ia kishin dalë mbanë. Fëmijët ishin rritur e martuar. Para një viti ishin bërë gjyshër. Kjo i kishte lumturuar dhe sidomos atë. Ndjente një kënaqësi, kur mendonte nipin e vogël, i cili këtë të dielë do të ishte pranë tyre. Shtrëngoi dorën, duke harruar se kishte në të, dy trëndafila të kuq, që kishte marrë për tia dhënë të shoqes. Ndjeu gjëmbin që ia shpoi gishtat dhe duke buzëqeshur përsëri, afroi trëndafilat pranë fytyrës duke u marrë erë. Ishin trëndafilat nga bahçja e tij. Para pesëmbëdhjetë viteve kishte mbjellë një trëndafil afër portës së oborrit. I kishte dhënë edhe emër, por këtë emër e dinte vetëm ai dhe e thërriste kur punonte tokën përrreth tij, apo kur ia krasiste degët e vjetra. Nuk ia kishte ditur vlerën luleve, por...qeshi duke menduar atë kohë. Qeshi dhe ndjeu diçka brënda tij që e ngacmonte sa herë mendonte atë... Ishin takuar, në një konferencë. Ajo kishte ardhur me vonesë dhe e kishte pyetur nëse vendi pranë tij ishte i lirë. Ai kishte buzëqeshur duke i afruar karriken. Kishin ndjenjur bashkë në pushime dhe i kishin treguar njëri tjetrit, nga jeta e tyre. Mbas konferencës, kishin lënë numrat e telefonëve dhe kishin vazhduar kontaktet. Ajo jetonte në qytetin pranë dhe ndonjëherë takoheshin për të pirë ndonjë kafe bashkë. Pastaj ajo shëtitje buzë bregut. Ishte ditë e ftohtë vjeshte. Ajo e veshur me një mantel të hollë, qëndronte në krah të tij, në shetitoren e Vollgës. Errësira sapo kishte mbuluar qytetin dhe nën këtë qiell gri, atij i mungonte perëndimi i bukur. Ndjente të dridhurat e saj të lehta. Kishte hedhur krahun mbi supet e saja dhe pastaj, e kishte tërhequr pas vetes. Ajo ishte mbështetur tek ai dhe ai mendonte se në këto çaste, ajo do ti kishte mbyllur sytë, duke dashur të përjetonte sa më gjatë këtë ndjesi. Kishte qënë mbrëmja më e bukur që kishin kaluar bashkë. Të nesërmen ajo e kishte marrë në telefon, duke i kërkuar të falur për sjelljen e saj. Nga zëri ishte dukur se kishte qarë. Pastaj disa ditë nuk ishin ndjerë më. Befas një ditë kishte qëndruar pranë tij me ato sytë, që atij i dukeshin gjithnjë të friksuar. Kishin kaluar gjithë pasditen bashkë, derisa kishte rënë zilja e telefonit dhe ajo i thoshte të shoqit, se sapo kishte dalë nga mbledhja dhe mbasi të pinin një kafe me kolegët, do të ishte në shtëpi. Pranë tyre ishte afruar një vajzë e vogël, me një tufë trëndafilash në dorë. Ajo kishte buzëqeshur duke parë nga ai, por ai i kishte thënë asaj vajzë të largohej dhe kishin vazhduar rrugën për tek stacioni i trenit, ku ishte edhe vendqëndrimi i autobuzëve. Kishte vënë re se buzëqeshja në sytë e saj, kishte filluar të shuhej. E ndjente në fytyrë një shenjë zhgënjimi. Kishte menduar se mbase i vinte keq që po largohej. Unë kam sot ditëlindjen, i kishte thënë ajo. Ai kishte buzëqeshur duke e afruar pranë vetes. Atëhere sot meriton një përqafim të gjatë, që ta mbash mend deri në ditëlindjen tjetër. E kishte shtrënguar fort pas vetes dhe ajo ishte mbledhur në gjoksin e tij, si një zog i pambrojtur, që gëzohej që kishte gjetur një strehë. Pastaj ajo ishte shkëputur prej tij. Një tjetër vajzë kishte ndaluar para tyre, me trëndafila në duar. Ajo e pa atë në sy, sikur kërkonte diçka, një ëndër që nuk kushtonte shumë, por që do ta bënte të lumtur. Të gjithë fëmijët sot shesin trëndafila, kishte thënë ai duke shtyrë atë vajzë të vogël dhe pasi kishte shoqëruar atë deri tek sedilja, që do të ulej në autobuz. E kishte përshëndetur edhe një herë nga përtej xhamave dhe kishte marrë rrugën për në shtëpi. Pas kësaj nuk ishin dëgjuar më. Vonë ishte kujtuar ai se çfarë kishin kërkuar sytë e saj atë natë. Kishte kaluar një vit nga kjo ditëlindje dhe ai vendosi ta merrte në telefon. Por numri ishte jashtë funksionimit. Kishte psherëtirë. Kishte qënë tepër kërnac. Nuk kishte mundur ta ftonte një herë për një drekë apo darkë, në restorant. Nuk kishte nxjerrë nga xhepi, një 100 lekë të reja për një trëndafil dhe kur, në ditëlindjen e saj! Ishte mjaftuar me përqafimet, me fjalët e bukura, ndërsa ajo.... Eh çmë kujtohen të gjitha sot, foli me vete duke përshkuar dorën në flokët e thinjur. Pikërisht, atë ditë që ajo kishte patur ditëlindjen, kishte shkuar në një dyqan lulesh dhe kishte blerë një trëndafil të kuq, me aromë për ta mbjellur, në kopështin e tij, që sa herë ta takonte tia dhuronte asaj. Qeshi përsëri. Kishte menduar ndoshta të kursente për të mos i blerë rrugës. Jo, jo, kishte menduar tia dhuronte së bashku me përkujdesjen e tij për trëndafilin. Por vitet kalonin, trëndafili rritej e lëshonte gjithnjë trëndafila dhe ai i mblidhte ato, duke ia dhuruar herë pas here të shoqes. Po sot pse po vonohet ky autobuz?, pyeti veten duke parë një makinë që ndaloi para këmbëve të tija. Ia tërhoqi vëmëndjen ajo gruaja që doli, prej saj. Unë po pres këtu, i tha ajo, atij burrit që ngiste makinën. E kemi lënë pas dhjetë minutash. Të lutem shko e merre Erisin dhe ju pres këtu! Ai u step. E njihte këtë zë. E njihte këtë lëvizje në bulevard. E kishte pritur kaq e kaq vite. E kishte menduar si diçka të zakonëshme, por tani po e kuptonte se ajo që e ngacmonte sa herë që e kujtonte, kishte lënë diçka tek ai. Ishte dëshira ta kishte edhe një herë pranë. Iu afrua pranë dhe pa atë sytë e saj indiferentë që hidhnin vështrimin nga celulari që mbante në dorë. Nuk u mendua më gjatë. Zonjë dy trëndafila për ty! Pa atë që u kthye me të shpejtë nga ai. Sytë e tyre u kryqëzuan, diçka folën ndërsa buzët, ato mbetën të mbyllura duke solidarizuar krahët që rrinin të mpirë. Për mua?!, foli pas pak. Dora instiktivisht shkoi tek lulet. I mori, i afroi para fytyrës, u mori erë. Trëndafila me aromë, foli, trëndafila të çelur vonë. Ai donte të vendoste dorën mbi supet e saja që dridheshin si atëhere. Ti thoshte se megjithmënd ishte treguar pak i pavëmëndshëm dikur, por ai kishte mbjellur trëndafilin vetëm për të, i kishte vënë emrin e saj dhe kishte pritur çdo vit, tia dhuronte. Më fal, por më duhet të largohem, i tha ajo duke parë edhe një herë nga celulari. Po ti këtu? dëgjoi zërin e të shoqes. Kishte harruar se për çfarë kishte dalur. Zgjati duart ti dhuronte lulet, por pastaj u kujtua se ia kishte dhënë asaj, që po ecte në drejtim të bulevardit duke folur në celular. Mblodhi supet. Kam kohë që po të pres, i tha. Po ky dreq autobuzi pse u vonua sot?!
Posted on: Sun, 20 Oct 2013 10:28:42 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015