Mooi verhaal... Onvoorwaardelijke acceptatie. Ik ben een moeder van drie kinderen (leeftijden 14 , 12 , 3 jaar) en ik heb onlangs mijn universitaire opleiding afgerond. De laatste serie colleges die we kregen gingen over het vak Sociologie. De docent was heel inspirerend, en zij had kwaliteiten die ik aan ieder mens zou toewensen Het onderwerp van haar laatste lessen was: Glimlachen”. De klas werd gevraagd om de stad in te gaan en te glimlachen naar drie mensen, om daarna hun reacties te beschrijven. Ik ben een erg vriendelijk mens en glimlach altijd naar iedereen en maak vaak een praatje. Ik dacht dus: “Dit is een fluitje van een cent”. Op een morgen in maart, enkele dagen nadat we de opdracht hadden gekregen, gingen mijn man, mijn jongste zoon, en ik de stad in naar McDonald. Het was gewoon onze manier van doen om de vrije tijd met onze zoon door te brengen. We stonden in de rij te wachten om bediend te worden, toen ineens iedereen om ons heen achteruit begon te lopen. Zelfs mijn man deed daar aan mee. Ik bewoog geen millimeter... Een overweldigend gevoel van paniek steeg in mij op toen ik me omdraaide om te zien waarom iedereen achteruit liep. Toen ik me omdraaide rook ik een vreselijk nare lichaamsgeur. Achter mij stonden twee arme dakloze mannen. Toen ik naar de kleinste man keek, die dicht achter mij stond, glimlachte hij. Zijn prachtige hemelsblauwe ogen waren vol Goddelijk Licht als hij zocht naar acceptatie .... Hij zei: Goeie morgen, en hij telde de weinige munten die hij in zijn hand had. De tweede man frommelde met zijn handen, en hij stond vlak achter zijn vriend. Ik besefte dat de tweede man geestelijk gehandicapt was, en dat de blauwogige man zijn reddende engel was. Ik hield mijn tranen in toen ik daar stond met die man. De juffrouw achter de toonbank vroeg wat ze wensten. De blauwogige man zei: Alleen maar koffie, juffrouw, want dat was alles wat ze zich konden veroorloven. (Als ze in het restaurant wilden zitten om zich op te warmen, dan moesten ze iets kopen. Zij wilden zich gewoon opwarmen). Toen overviel me een groot gevoel van mededogen, en dat gevoel was zo enorm dat ik de kleine man met de blauwe ogen bijna omhelsde. Toen merkte ik dat alle ogen in het restaurant op mij gericht waren, en dat iedereen me veroordeelde om mijn gedrag. Ik glimlachte en vroeg aan de juffrouw achter de toonbank om me twee extra ontbijt maaltijden op een apart dienblad te geven. Toen liep ik naar het hoekje waar de twee mannen een tafel hadden uitgekozen om tot rust te komen. Ik zette het dienblad op de tafel en legde mijn hand op de koude hand de blauwogige man. Hij keek naar mij op, met tranen in zijn ogen, en zei: “Dank u wel”. Ik boog me voorover en begon over zijn hand te wrijven en ik zei: “Ik ben het niet die dat voor jullie doet... het is God die door mij heen werkt om jullie weer hoop te geven. Toen ik wegliep, om bij mijn man en zoon te gaan zitten, begon ik te huilen .... Mijn man glimlachte naar mij en zei: Lieveling, dat is de reden waarom God jou aan mij gaf, om me hoop te geven... We hielden een tijdje elkaars handen vast, en we wisten dat we alleen door het krijgen van Genade in staat waren om te geven. Wij zijn niet kerkelijk, maar wij geloven wel in God. Die dag werd me het pure Licht van de Goddelijke liefde duidelijk. Ik keerde terug naar de universiteit, op de laatste avond van de klas, met dit verhaal in mijn hand. Ik leverde Mijn project in, en de docente begon te lezen. Toen keek ze me aan en zei: “Mag ik dit aan de anderen voorlezen”? Ik knikte langzaam, en toen vroeg ze de aandacht van de klas. Ze begon te lezen en toen wist ik dat wij als mensen, die deel uitmaken van het Goddelijke, dit nodig hebben om mensen te genezen en om zelf genezen te worden. Op mijn eigen manier had ik de mensen bij McDonalds geraakt, mijn zoon, de docent, en elke ziel die de klas aanwezig was op de laatste avond van mijn studentenleven. Ik studeerde af op een van de grootste onderwerpen die ik ooit zou leren: namelijk “Onvoorwaardelijke acceptatie”. -bron onbekend-
Posted on: Sun, 10 Nov 2013 13:08:23 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015