Morgen de mega tv-uitzending om gelden in te zamelen voor de slachtoffers op de Fillipijnen. Uiteraard weer een goed initiatief waar ook ik aan bijdraag met een kleine donatie. Daarbij hoop ik dat nu alle geld daar terecht komt waar de hulp het meest nodig is. Natuurlijk zal ook hierbij het nodige deel van de inzameling niet op de bestemming aankomen. Daarbij doel ik op de enorme bedragen die zijn ingezameld voor de tsunamislachtoffers in Sri Lanka. Van het geld van die inzameling zouden alle Srilankanen nu een comfortabele woning moeten hebben. Zouden, want het merendeel van de vissers woont nu nog steeds in hutten van golfplaten en tentzeil. De grootst getroffen bevolkingsgroep heeft van een inzameling voor hen nog niets gezien. Hieronder en confronterend relaas over de besateding van de gelden en goederen voor dit werelddeel. NB er is voor deze ramp 200.000.000 ingezameld waarvan nu nog steeds een enorm bedrag staat geparkeerd op rekeningvan de S.H.O. Lees het hele verhaasl hieronder: Zwendel met ontwikkelingshulp, miljarden Euros vermist Sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw is ontwikkelingshulp één van de grootste prioriteiten geweest van de kabinetten in Nederland. Onder druk van de linkse partijen en gesteund door de Christelijke minderheid maken we jaarlijks circa 30 miljard Euro vrij voor ontwikkelingshulp. Na bijna drie decennia structurele ontwikkelingshulp en een Nederlandse bijdrage van ongeveer 800 miljard Euro kunnen we een trieste tussenbalans opmaken. Welke resultaten zien we? Na jarenlang astronomisch grote bedragen te hebben vrijgemaakt voor de minder ontwikkelde landen op deze wereld zien we weinig verbetering in de leefomstandigheden van de inwoners van de armste landen ter wereld. Dagelijks worden we door particuliere ‘hulporganisaties’ opgeroepen om, naast het kapitale bedrag van 30 miljard Euro dat de regering namens ons beschikbaar stelt, ook diep in de persoonlijke buidel te tasten om het leed van mens en dier in de ontwikkelinglanden te verlichten. Wellicht ook wanneer u meespeelt in een loterij, gaat een aanzienlijk deel van uw geld naar ‘projecten in ontwikkelingslanden’. Behalve als u meespeelt in de Staatsloterij. Dan gaat uw geld uiteraard rechtstreeks naar de Staat. In totaal heeft Nederland de afgelopen 25 jaar meer dan 800 miljard Euro geïnvesteerd in ontwikkelingslanden. Om die schaal van grootte te illustreren, voor dit bedrag kan men: • De totale verliezen ten gevolge van de kredietcrisis wereldwijd twee maal vergoeden • 200 keer de Noord-Zuid lijn in Amsterdam aanleggen. Hiermee creëer je een directe ondergrondse verbinding tussen Amsterdam Noord en Kaapstad • De Nederlandse deelname aan de operatie in Afghanistan met duizend jaar verlengen tot het najaar van 2108 • De totale Amerikaanse kosten voor de verovering en bezetting van Irak twee maal vergoeden • De pensioenen van alle Nederlanders vertienvoudigen • De ziektekosten betalen van alle Nederlanders tot in het jaar 2052 • Een huis van € 250.000 laten bouwen voor 3,2 miljoen Nederlanders • De studiekosten betalen voor 40 miljoen Nederlandse studenten. Gratis universitaire opleidingen tot 2035. • 80 miljoen waterputten slaan • 160 miljoen huizen in ontwikkelingslanden bouwen • 1 miljard armen een microkrediet verstrekken van € 800 • 5 miljoen scholen bouwen • Voor ieder mens op aarde een paar schoenen kopen Wanneer we het op deze manier beschouwen, had er van ontwikkelingslanden allang geen sprake meer moeten zijn. Alleen de Nederlandse bijdrage was al voldoende geweest om van geheel Afrika een ontwikkeld en welvarend continent te maken. Helaas zien we dagelijks dat al dat geld niet helemaal goed terecht is gekomen. Sterker nog, er lijkt niets van ons geld besteed te zijn aan hen die we in gedachten hadden toen we de geest van de ontwikkelingshulp uit de fles lieten. Afrikanen hebben nog steeds te veel wapens en te weinig water en brood. Stromend schoon water is voor weinigen weggelegd. De straatkinderen van Roemenië hebben nog steeds honger. De arme vissers in Sri-Lanka hebben nog steeds geen degelijke huizen en schepen. En toch beweren we miljarden te investeren in ontwikkelingslanden. Waar blijven die miljarden? Welke resultaten zien we De Tsunami zwendel Om de werkwijze van hulporganisaties te doorgronden beginnen we met een voorbeeld; de Tsunami in Azië van 2004. Helaas gaat de vergelijking met ontwikkelingshulp niet helemaal op: De financiële bijdragen van Nederland waren voor het grootste deel afkomstig uit één bron, de Samenwerkende hulporganisaties. Ontwikkelingshulp komt uit vele bronnen, direct uit de pot van het ministerie van Ontwikkelingssamenwerking( jaarlijks 20 miljard Euro), giften van particulieren en bijdragen van een arsenaal aan ‘hulporganisaties’. Daar waar het lastig was de cashflow te controleren na de tsunami, is die cashflow van het totale bedrag aan ontwikkelingshulp nagenoeg onmogelijk in kaart te brengen. Zelfs de Algemene Rekenkamer, de kascontrole van onze regering, ging akkoord met de jaarrekening van 2006, ondanks dat een bedrag van 5 miljard euro op de post van ontwikkelingshulp niet op papier kon worden verantwoord. Zo gaat dat nu eenmaal. Het zijn niet voor niets ‘ontwikkelingslanden’. Het hoogste orgaan voor financiële controle van staatuitgaven heeft zich neergelegd bij het feit, dat geld bestemd voor ontwikkelingshulp gewoon in rook opgaat zonder het afleggen van enige verantwoordelijkheid tegenover het Nederlandse volk. Maar waarom is het in deze tijd van gevorderde technologie en opsporingsmethodes zo moeilijk om in kaart te brengen waar al het geld blijft? Het is toch ook mogelijk om de geheime tegoeden van Al-Qaeda op te sporen? Het is toch ook mogelijk om belastingontduikers in Europa aan te pakken door het traceren van de cashflow? Waarom kan niemand ons dan uitleggen waar het geld blijft? We kunnen in ieder geval elke dag vaststellen dat nog geen fractie van de ontwikkelingshulp op de juiste plek terechtkomt. Het geld blijft op twee plaatsen steken: het land van herkomst en bij ‘de lokale bevolking’ “ In samenwerking met de lokale bevolking” Alle fondsen die zijn ingezameld voor hulp aan de slachtoffers van de Tsunami in Azië worden door de ‘hulporganisaties’ besteed aan projecten in overleg met de lokale bevolking. Een mooi voorbeeld van de werkwijze van ‘slachtoffers’ en ‘hulporganisaties’ ziet men in een documentaire van de IKON over het dorp Lamdada in Atjeh, Indonesië. Na de verwoestende tsunami was bijna het gehele dorp weggevaagd. Alleen de zwaar beschadigde moskee stond nog, omdat dit het sterkste gebouw was. De leiding van het dorp rust op de schouders van het dorpshoofd. Dit dorpshoofd, een opvallend jonge man en overtuigd moslim heeft zichzelf na de tsunami en de dood van het vorige dorpshoofd naar voren geschoven als nieuwe leider van het verwoeste dorp. Dit dorpshoofd heeft via harde onderhandelingen precies de juiste ‘hulporganisaties’ benaderd. Eerder had het dorpshoofd de bouw van huizen als onderdak voor zijn bevolking verboden. Hij had zelf namelijk geen inspraak in de verdeling van het land. Met deze organisatie kon het dorpshoofd geen zaken doen. Om toch de aandacht van hulporganisaties te krijgen liet hij een deel van het dorp een tentenkamp bouwen naast een weg waar veel hulpverleners reden. Het duurde niet lang voor de volgende ‘hulporganisatie’ zich aandiende. Gelukkig gingen zij wel akkoord met de voorwaarden van het dorpshoofd. Hij werd verantwoordelijk voor de verdeling van water, voedsel, land en de nieuw te bouwen huizen. “In overleg met de lokale bevolking” word dit genoemd. Inmiddels zit het dorpshoofd er warmpjes bij. Hij heeft de zaken helemaal onder controle. Bijna een jaar na de tsunami staat er in ieder geval één compleet afgebouwd huis in Lamdada. Het huis van het dorpshoofd is af. Tenminste, hij wil er het liefst nog een aanbouw aan laten bouwen. “Dat heb ik allemaal van mijn eigen geld betaald” mompelt hij desgevraagd, terwijl hij de neuzen van zijn Armani-instappers inspecteert. Op de achtergrond zien we hoe één kamer van de villa van het dorpshoofd als voorraadkamer is ingericht. Tegen de muur liggen balen rijst en meel met de opschriften van het Rode Kruis, Unicef en andere nobele instellingen. Klaar om verkocht te worden aan ‘ de lokale bevolking’, de straatarme dorpelingen van Lamdada die nog steeds in het tentenkamp langs de weg wonen. Er worden wel nieuwe huizen gebouwd maar dat gaat nog niet zo snel. Er zijn maar weinig dorpelingen die de € 400 kunnen betalen om het eigen stukje grond terug te kopen van het dorpshoofd. Ondertussen heeft het dorpshoofd zijn eigen lijstje met prioriteiten. Als eerste de aanbouw van zijn huis. Als tweede de renovatie van de moskee, zodat de dorpelingen hun ellende aan Allah vertellen en niet aan hem. En uiteraard komt er een nieuw buurtcentrum met een royaal kantoor voor het dorpshoofd. En een ruimte om de Koran te lezen. Over de toekomst maakt hij zich geen zorgen. Het tentenkamp verzekert hem van de broodnodige steun door ‘hulporganisaties’. De dorpelingen in het tentenkamp staan op een wachtlijst, gerangschikt door het dorpshoofd. Eerst de rijke families, alleenstaande moeders als laatst. Hij houdt niet van alleenstaande moeders. Uiteraard kan men tegen betaling een paar stappen stijgen op de wachtlijst. Mensen uit een ander dorp zijn niet welkom. Het dorpshoofd hanteert het principe “eigen volk eerst”. Maar dan op ‘lokaal niveau’. Voor de Scandinavische huisjes die langzaam verrijzen waar vroeger Lamdada stond, heeft het dorpshoofd ook al een mooie bestemming: prima vakantiehuisjes. De architect heeft de tekening voor het nieuw te bouwen visrestaurant al klaar. En dit gebeurt er met het geld waar Nederlandse kinderen hun spaarpot voor hebben omgekeerd. De ruim € 200.000.000 die Nederlanders zo ruimhartig ter beschikking hebben gesteld, worden misbruikt voor systemen van corruptie en onderdrukking.Maar waarom laten we dat op deze manier gebeuren? Waarom sturen we geen mensen, laten we geen complete dorpen bouwen, dragen we geen zorg voor een eerlijke verdeling van de hulp? Het antwoord dat politiek en ‘hulporganisaties’ steevast klaar hebben, de redenering achter de term “in overleg met de lokale bevolking”? We mogen ons niet te veel met andermans zaken bemoeien. We mogen niet doen alsof we het beter weten dan de lokale bevolking. Dat zou arrogant zijn. Koloniaal. Dat is de officiële lezing. We moeten de “ lokale bevolking stimuleren om zelfstandig aan een betere toekomst te werken en niet van hulp afhankelijk te blijven”. De ware reden is dat het de overheid en de ‘hulporganisaties’ best goed uitkomt dat het papieren spoor ergens ophoudt. Wanneer men de hulp direct verleent en niets doorschuift naar ‘de lokale bevolking’ is elke Eurocent te verantwoorden. Wanneer men op papier kan aantonen wat er daadwerkelijk bij de slachtoffers terecht komt, moet men ook aangeven welk deel van het geld is opgegaan aan ‘overheadkosten’. En daar zit hem de kneep. Wanneer dit het geval zou zijn, zou geen enkele hulpverlener, dorpshoofd, corrupte ambtenaar of politicus zichzelf kunnen verrijken met ontwikkelingsgeld. Dan zou duidelijk worden dat het grootste deel van de 800 miljard Euro die we hebben ‘geïnvesteerd’ zijn verdwenen. Deze structurele en achteloze verdwijning van miljarden Euro’s heeft twee oorzaken: het wegsluizen van geld door corruptie en het wegsluizen van geld door ‘overheadkosten’. De corruptie Hulporganisatie X gaat een project starten in Afrika. Hiervoor wordt bedrijf A. ingeschakeld. Dit bedrijf legt contact met ‘de lokale bevolking’. Van de € 100.000 die beschikbaar is voor een “schoon water project” wordt € 5.000 besteed aan het slaan van een waterput. Nog eens € 5.000 wordt besteed aan PR; foto’s van de put en lachende kindertjes en een herinneringsplaquette naast de put, die aangeeft welke nobele organisatie verantwoordelijk is voor deze vooruitgang. Altijd handig voor de toekomst. Nog eens € 5.000 wordt betaald aan het dorpshoofd, zodat hij tegen elke journalist verteld wat een moeilijke, tijdrovende en vooral kostbare zaak het was om deze put te realiseren. En hoe blij ze zijn met ontwikkelingshulp uit het Westen. De overige € 85.000 worden direct naar een derde rekening gesluisd of geïnvesteerd in meer winstgevende Afrikaanse industrieën als olie, diamanten of wapens. Hierna wordt bedrijf A. voor de zekerheid opgeheven. Conclusie Na jaren van torenhoge investeringen in ontwikkelingslanden zijn er nauwelijks resultaten zichtbaar. De miljarden aan steun zijn op geen enkele manier te verantwoorden; niet op papier maar ook niet in morele zin. Daar waar men bij donatie aan een ‘hulporganisatie’ zelf de keus maakt voor dit goede doel en de kans neemt dat een groot gedeelte van de gift niet goed terecht komt, wordt men door de eigen regering gedwongen om geld af te staan aan dure projecten die te weinig opleveren. Dezelfde regering legt geen enkele verantwoordelijkheid af tegenover haar eigen bevolking over de miljarden die door hardwerkende Nederlanders moeten worden ingeleverd. Daar waar in de begroting elke stuiver moet worden omgedraaid, gaan miljarden Euro’s aan belastinggeld op in rook. Wellicht heeft er in de toekomst een politicus het lef om het hele bestaan van het Ministerie van Ontwikkelingssamenwerking ter discussie te stellen. Om een motie in te dienen waarin ontwikkelingshulp alleen wordt uitgevoerd door de hulporganisaties die beschikken over een CBF-keurmerk. En dat de Nederlandse regering het belastinggeld besteed waar het verdiend wordt: hier in Nederland. De Nederlander moet zelf kunnen en mogen beslissen of en op welke schaal er een financiële bijdrage kan worden geleverd aan het ontwikkelen van andere landen. Nu er zoveel druk ligt op de Nederlandse belastingbetaler om nog meer bij te dragen aan de schatkist, is het schandalig dat er op deze schaal belastinggeld wordt verduisterd. Het geven aan de armen moet een individuele keuze worden. De Nederlandse regering laat, onder het mom van liefdadigheid, willens en wetens geld verdwijnen zonder daar verantwoording voor af te leggen. Dat is het geld dat we moeten ophoesten met vliegtax, wegenbelasting, milieuheffing, inkomstenbelasting, vennootschapsbelasting, parkeerbelasting enzovoorts, enzovoorts. Het is schandalig dat de regering op deze manier aan liefdadigheid doet , terwijl we in Nederland gebukt gaan onder lastenverzwaringen,bezuinigingen en loonmatiging. Laten we die 30 miljard Euro per jaar investeren in Nederland, zodat we weten dat het goed terechtkomt. En iedereen die toch vertrouwen heeft in het huidige systeem van ontwikkelingshulp is dan vrij om zelf een bedrag over te maken aan het goede doel.
Posted on: Sun, 17 Nov 2013 19:40:32 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015