Plaku Dhe Deti Plaku dhe Deti – Artan Fuga April 11, 2012 | Filed under: Ese,Kritike,Kryesore | Posted by: elvana Lexuesit sigurisht i shkon mendja në çast tek novela e famshme e Ernest Heminguejit (lindur në 1899, në Çikago), e cila menjëherë pas botimit, më 1954, i dha autorit të saj çmimin “Nobel” për letërsi. Ndeshja midis një peshkatari të vjetër, me shumë përvojë, këmbëngulës dhe njohës i jashtëzakonshëm i profesionit të tij dhe një peshku të stërmadh, të fuqishëm, me pamje të mahnitshme, vazhdoi për tri ditë e net në mes të oqeanit, diku larg në thellësitë e ujit me ngjyrë blu të thellë, nga ku mund të shiheshin dritat e Havanës nëse koha ishte e mirë. Ky vizion artistik u ka folur brezave të tërë dhe është “lexuar” në mënyra të ndryshme prej tyre, në varësi të kohës dhe të vendit ku kanë jetuar. Askush nuk mund ta kapë tërësisht dhe përfundimisht thellësinë e mesazhit të kësaj novele, larminë e shprehjes në anglisht të autorit, estetikën e shprehjes letrare të vizionit të tij të madh. E shumta që mund të pretendohet këtu, është vetëm të provohet të kapen reflektimet e filozofisë së saj, të projektuara ne “tokë”, ashtu sikurse shohim ndonjëherë të projektuara mbi tokë, para nesh, nën këmbët tona, hijet e lëvizshme të reve të pakapshme që notojnë lart e larg në qiell. Ajo që mund të bëhet pra, është vetëm te “përkthehet” disi kuptimi simbolik i novelës në jetën tonë të përditshme, që përbën “truallin” mbi të cilin mund të ngrihen kuptimet tona të pjesshme dhe të kufizuara të mesazheve universale që na vijnë nga mjeshtrit e mëdhenj të penës. Gjithsesi, një gjë është e sigurt. Arkitektura e brendshme e novelës është si e një konstruksioni delikat, ku çdo gjë është në vendin e vet, aq sa duket se sikur vetëm diçka të lëvizë në të, rrezikon të thyhet e të bëhet çika-çika e gjitha. Nuk thoshte kot një kritik i kohës tek “Sunday Times”, se ajo është një kryevepër në të cilën çdo faqe nuk mund të jetë ndryshe nga ç’është shkruar prej autorit. * * * Kuptimi alegorik dhe filozofik i “Plaku dhe Deti” rrëshqet nga duart. Ai bëhet sa i pangurtësueshëm në cilindo nga kuptimet që mund t’i jepen atij nga kritikët apo lexuesit, aq sa edhe mbetet lehtësisht i adoptueshëm për ta orientuar njeriun në të gjitha llojet e halleve dhe dramave të tij konkrete të përditshme. Në fakt, çfarë simbolizojnë peshkatari i vjetër dhe peshku i stërmadh? Filozofët do të thoshin se janë dy të kundërta, të cilat ndeshen midis tyre duke i dhënë konfliktit forma dhe përmbajtje historike të ndryshme, që nuk i ngjajnë aspak njëra-tjetrës. Të kundërta që kurrë nuk mund të izolohen prej njëra-tjetrës dhe s’e lëshojnë njëra-tjetrën. Historiani do të thoshte se ata simbolizojnë në fakt, dy masa të mëdha luftëtarësh që përballen durueshëm midis tyre në një betejë përcaktuese të zhvilluar në mes të një fushe të pëzhitur. Psikologu do të na propozonte që pas tyre të shihnim ndeshjen midis motiveve të kundërta, midis pasionit dhe vështirësive, për shembull. Gazetari dhe analisti i politikës së ditës do të thoshte se, në fakt, aty mund të kemi të bëjmë me diçka që i ngjan tensionit dhe bashkekzistencës midis grupimeve politike të kundërta. Ekonomisti do të thoshte se simbolika e Heminguejit më shumë i ngjan marrëdhënieve midis punëtorit dhe pronarit. Juristi do të shprehej se ai e kupton atë më shumë si një luftë të drejtësisë me korrupsionin. Ndërsa psikanalisti do të magjepsej ndofta nga kundërshtia peshkatar-peshk, duke thënë se po kaq obsesionale janë edhe marrëdhëniet njerëzore nën ndikimin e nxitjeve të tyre libidinale. Studiuesi i marrëdhënieve politike ndërkombëtare do të thoshte se në të gjithçka i ngjan në fakt rivalitetit midis faktorëve ndërkombëtarë që herë pas here angazhohen midis tyre në beteja të stërgjata, thuajse të pafund, dhe që kanë nevojë për njëri-tjetrin për të mbijetuar dhe për të zotëruar hapësirat që i konsiderojnë si territore apo si zona të tyre të influencës. Nuk jetohet pa rivalë. Pa rivalë jeta mbaron – do të thoshte një partizan i teorive të seleksionit natyral të specieve po të gjykonte për armiqësitë e sotme të mëdha ndërkombetare. Politologu mund të na ndihmojë gjithashtu, duke u shprehur se peshkatari dhe peshku në fakt simbolizojnë burokratin që pasi e ka mbërthyer fort kolltukun e tij në administratë, nuk shkëputet për qamet prej synimit për të bërë karrierë. Kritiku i artit mund të thoshte se peshkatari simbolizon artistin që pasi ka kapur një temë artistike të madhe, dashurohet pas saj dhe e konsumon pafundësisht deri në rraskapitje. Kuptimet pra, mund të jenë të pafundme. * * * Peshkatari i vjetër tërheq peshkun që ka ngrënë karremin bashkë me grepin, duke e lidhur fillin e peshkimit pas supeve, përndryshe peshku gjigand, me lëvizjet e tij të fuqishme, do t’i shpëtonte menjëherë nga dora. Peshku kërkon të ikë, por në ikje e sipër tërheq pas peshkatarin me gjithë varkën e tij. Një skenë, në thelb e palëvizshme. Tërhiq e tërhiq. Tërhiq peshkatari e tërhiq peshku. Duket megjithatë se ka edhe një lëvizje. Varka e vogël, peshkatari dhe peshku formojnë një të tërë të vetme, që vozit kërkëllueshëm nëpër oqean. Ernest Heminguej na thotë se peshkatari i vjetër i vë emra të ndryshëm masës së pafundme të ujit që e rrethon, në varësi të gjendjes së tij psikologjike. Kur është i nervozuar me të dhe me fatin e tij, e quan masën e stërmadhe ujore me një emër të gjinisë mashkullore, e quan si një rival burrëror “the ocean”, ndërsa kur ka shpresë se përpjekjet e tij do të kurorëzohen me sukses, kur mbushet me optimizëm dhe kënaqësi, ujin e thërret me një emër të gjinisë femërore, të butë, e quan “al mar”. Gjithçka ndodh midis rivalitetit dhe dashurisë, midis “the ocean” dhe “al mar”. Në fakt, bota dyzohet. Nuk jetojmë përherë në të njëjtën botë, ndonëse në vetvete ajo mund të mbetet e njëjta. Vështrimi ynë i transformuar e ndryshon krejt pamjen e botës, aq sa ajo bëhet e panjohshme për shikimin tonë të mëparshëm. Për një kohë shumë të gjatë, midis peshkatarit, varkës së vjetër dhe peshkut, marrëdhëniet mbesin të njëjta, në ekuilibër. Asgjë nuk ndryshon. Duket se ka një rrjedhje kohore brenda një kohe të stërmadhe që duke mos ndryshuar, bëhet, në fakt, një pakohë e madhe, një ikje fatale e kohës prej qenies. Midis lëvizjes dhe mosndryshimit, ai që transformohet në të vërtetë është kuptimi i ndryshëm që peshkatari i jep ndeshjes së tij me peshkun. * * * Peshkatari mund të shkonte për të gjuajtur peshq relativisht më të vegjël, duke lundruar në thellësi më të vogla, ashtu sikurse bënin të gjithë miqtë e tij, ata që jetonin si ai me tregtinë e peshkut. Por, pasi e ka provuar për dhjetëra e dhjetëra herë dhe nuk ka zënë asgjë javët e fundit, pasi e ndien se mosha ikën shpejt, pasi është plagosur në sedër për një fat që nuk e ka ndihmuar shumë në gjueti, ai është pothuajse i detyruar të shkojë më larg, në thellësitë e oqeanit, pikërisht aty ku jetojnë peshqit e stërmëdhenj. Ose një peshk gjigand ose asgjë. Në fakt, duke ndjekur peshkun, ai është futur shumë thellë në brendësi të oqeanit, aq sa edhe brigjet nga është nisur nuk i dallon dot më. As varkat e peshkatarëve të tjerë që vozisin më pranë cektësirës nuk i sheh më fare. Realiteti tokësor ka mbetur larg tij, po ashtu i është larguar pafundësisht bota e të tjerëve. E gjithë vëmendja e tij është përqendruar tek peshku i madh që ka rënë në grepin e tij. Nga ana tjetër, edhe peshku i stërmadh i fuqishëm ka uri. Edhe ai nuk mund të kënaqet me pak ushqim dhe ka rënë pothuajse fatalisht në grepin e peshkatarit. Beteja është angazhuar fuqishëm nga të dy anët. Paksa fatalisht, paksa rastësisht, siç ndodhin të gjithë gjërat e kësaj bote, ku asgjë nuk mund të jetë ndryshe nga çfarë është. Peshkatari dhe peshku janë ndërfutur në një betëje të madhe duke përjetuar dramën e një ndeshjeje të pafund, ndërkohë që përreth tyre, bëhen vetëm beteja të vogla, të pjesshme sikurse ato aktet e shkurtra të pjesëve teatrale qe s’kanë të bëjnë me dramat klasike. Përreth ka vetëm peshkatarë të dorës së dytë, hallexhinj që duan vetëm të mbijetojnë dhe që gjuajnë vetëm peshq relativisht me përmasa jo të mëdha, që gëlltisin grepa të vegjël dhe ku lëkunden karreme modestë. Andej nuk ka drama. Përreth luftohet vetëm për fitore të vogla, me rezultate të pjesshme, nga pak, por shpesh. Hidh grep të vogël e kap peshk të vogël. Kurse këtu, në rastin tonë, drama është e madhe, sepse edhe peshkatari është një mjeshtër që e di mirë zanatin e tij, këmbëngulës dhe që provon shansin e tij të fundit në oqean, por edhe peshku është i jashtëzakonshëm nga përmasat dhe fuqitë e tij. Peshkatari tërhiq dhe peshku i stërmadh tërhiq. Nata e parë është njësoj si dita e parë dhe dita e dytë është njësoj si dita dhe nata pararendëse. Kështu, koha ndjek kohën në një gjendje thuajse të pakohë, ku peshkatari, barka dhe peshku janë fiksuar në një konjukturë që stërzgjatet pa fund. Të gjithë kanë rolin e tyre në një ansambël të tërë që zhvendoset mbi oqean pikërisht sepse të gjithë elementët e tij, në fakt, janë në ekuilibër tepër të ngurtësuar me njëri-tjetrin. E tëra mbetet e ngërthyer në një ekuilibër që nuk ndryshon, sepse të gjithë lëvizin ose tërheqin pothuajse barazimtarisht në anë të kundërta. Peshkatari ka rrotulluar fillin e peshkimit përreth supeve të tij, ka mbështetur shpatullat në njërën anë të barkës dhe shtyn me këmbë anën e kundërt të saj, me qëllim që të përballojë forcën e pamatë të peshkut që kërkon të ikë. Peshku, aq më pak mund ta lëshojë grepin që tashmë ka ngecur diku midis gojës dhe fytit të tij. Në mos sot, nesër, ai do ta kafshonte karremin, sepse ka pasur uri dhe trupi i tij i stërmadh ka nevojë për ushqim, përndryshe shkon në fund të ujit përjetësisht. Si mund t’i shpëtojë grepit që ka gëlltitur? Duke u hedhur mbi ujë dhe duke bërë lëvizje të çuditshme në ajër, por që në fakt mund ta ndihmojnë që gjatë ndonjë kërcimi mbi sipërfaqen e ujit, grepi t’i dalë nga goja dhe ai të vazhdojë jetën e tij lirshëm. Peshkatari i vjetër e kupton se peshku është jo vetëm i stërmadh, i paparë deri më atëherë, por edhe i vjetër në moshë. Ai duhet të jetë kapur edhe herë të tjera në grep dhe duhet të ketë shpëtuar. Ka përvojë në këto punë. Nuk është ndonjë peshk i vogël budalla që nuk di se ç’është të rënit në grep. Prandaj edhe hidhet. “Mos u hidh peshk, mos u hidh!”, flet me vete me zë të lartë peshkatari i vjetër. Por, hedhjet dhe kërcimet mahnitëse mbi ujin blu të oqeanit duke treguar bishtin e vet të bukur, gjigand, janë të rrezikshme edhe për vetë peshkun. Ai e di mirë këtë, sepse grepi mund të hyjë akoma më thellë në mishin e tij dhe të bëhet përfundimisht i paheqshëm, përgjithmonë. Peshku ka karremin në gojë, prandaj nuk ushqehet dot më, për rrjedhojë, ka uri. Atij nuk i mbetet asgjë tjetër për të bërë veçse të ecë në mënyrë te njëtrajtshme, duke e zgjatur pafund betejën e tij me peshkatarin, duke shpresuar se ky i fundit do të lodhet ose filli do të këputet, duke e lejuar pastaj të gëlltisë karrem, grep e fill bashkë për t’i tretur në stomakun e vet të fuqishëm. * * * Peshku tërheq peshkatarin, peshkatari kapet pas fillit duke mbështetur këmbët fort në fundin dhe anët e varkës, e cila lëviz duke u tërhequr nga tensioni midis dy qenieve të gjalla që ndërluftojnë me njëra-tjetrën. Pas orëve të tëra tërhiq e mos e këput, ndeshja midis peshkatarit dhe peshkut e kapërcen kufirin e një rivaliteti të thjeshtë që ndërtohet vetëm për ndonjë arsye të caktuar, të lidhur thjesht me ndonjë nevojë. Veç arsyes bindëse të fillimit, tanimë midis tyre fillon edhe një garë në formën e një ndeshjeje futbolli ose boksi. Gjithkush dëshiron të masë forcat e veta për të parë se sa i fortë është. Jeta është garë, është ndeshje dhe në këtë ndeshje, gjithkushi pohon veten, zotesinë, inteligjencën, durimin, qëndrueshmërinë e tij. Ka në fakt diçka të ngjashme, të përbashkët sa herë dy ose më shumë rivalë masin forcat e tyre në beteja, në gjyq, në maratonë, në ndeshje futbolli, në zanat, në tregti a kudo. Dëshira për ta mundur tjetrin shprehet kudo. Në çdo rivalitet ka edhe një përmasë sportive, një farë loje të paqëllimtë, që lidhet me gëzimin për të fituar në vetvete. Peshkatari në çastet më të vështira të dyluftimit të tij me peshkun, sjell ndërmend idhullin e tij, futbollistin Di Magio, që shënon gola vendimtarë për ekipin e tij. Në kllapinë e pagjumësisë dhë të rraskapitjes, i kujtohet gjithashtu një ndeshje e rëndë sportive që kishte bërë dikur me një negër: kush do t’ia përkulte krahun tjetrit në një provë force? Të dy kishin ndenjur gjithë pasditen dhe natën, me bërryla të vendosur mbi tavolinë duke i shtyrë parakrahun njëri-tjetrit për t’ia shtrirë atë mbi tavolinë. Përreth qëndronin pa gjumë njëlloj si ata dhjetëra spektatorë – peshkatarë. Shihnin, vinin baste dhe porosisnin birra të ftohta. Ekuilibri ishte pothuajse i plotë. Asnjeri nuk jepej. Gjatë natës u ndodhte të flinin nga pak duke i shtyrë vazhdimisht parakrahun tjetrit. Ashtu hanin duke u ndeshur, flinin duke u matur, duke u përleshur mendonin për gjëra të tjera. Ndeshja ishte bërë natyra e dytë e tyre. Nuk e vinin re, aq shumë ishin mësuar me të. Nuk i pengonte për të bërë gjëra të tjera. Në mëngjes duhej të dilnin në oqean për të gjuajtur. Dikush duhej të fitonte. Peshkatari kishte bërë një përpjekje të fundit mbinjerëzore dhe dora e negrit kishte rënë mbi tavolinë. Tamam në kohën e duhur, kur dielli po lindte dhe të gjithë peshkatarët duhej të shkonin në gjueti. Në çdo ndeshje serioze ka një element loje, sporti, gare. Dhe në çdo garë ka spektatorë. Ndeshja s’ka kuptim pa spektatorët, të cilët qëndrojnë me sytë e ngulur mbi rivalët që nuk pushojnë së maturi forcat e tyre. Po edhe rivalët nuk ka kuptim të ndeshen në një garë sportive jashtë syrit të spektatorëve. Këta të fundit shpesh shndërrohen në tifozë. Bërtasin, inkurajojnë, vënë baste, grinden me njëri-tjetrin, endërrojnë për fitore. Por asnjëherë nuk zbresin në fushë për të luajtur. Ata mbeten gjithë kohës spektatorë, e shumta tifozë. Mund të jenë me njërën palë po aq sa mund të bëhen edhe më palën tjetër. Pa ndonjë arsye të përcaktuar mirë. Ndonjëherë, thjesht vetëm për një tekë. Pastaj, në një ndeshje tjetër, vënë baste për palën e kundërt. Bërtasin, grinden, bëjnë bè për të sikurse kishin bërë për kundërshtarin e tij më parë. * * * Ndeshja e peshkatarit dhe e peshkut fillon si një ngjarje e detyruar nga nevojat e të dy palëve për një matje masive forcash. Pastaj vazhdoi si një betejë sportive, si ndeshje, si garë. Më pas ndryshon pamjen e vet përsëri në penën e Heminguejit. Peshkatari pas shumë orësh, me në fund, e sheh për herë të parë me sy trupin gjigand, të skulpturuar, të shndritshëm të peshkut. Peshku ka dalë në sipërfaqe për disa çaste dhe pastaj përsëri është larguar në thellësitë e ujit. Kurrë nuk ka parë si ai. Mrekullohet pas tij. Dëshira për ta patur të zënë me grep në barkën e tij, është e madhe. Ajo është e fuqishme po aq sa gjigand është edhe vetë peshku i rënë në grep. Peshku grumbullon po ashtu të gjitha forcat dhe zotësinë e vet për t’i shpëtuar peshkatarit. Ai e ndjen se ka të bëjë me një mjeshtër të zotin, që e njeh mirë zanatin e tij. Sa më shumë njeh zotësitë e peshkatarit, aq më shumë përpiqet të bëjë veprime të zgjuara për të shpëtuar. E njëjta gjë i ndodh edhe peshkatarit. Ai do ta kapë peshkun sepse i pëlqen, sepse e vlerëson. E urren sepse e admiron dhe e admiron sepse e urren. Kundërshtari zgjidhet në varësi të vlerësimit që dikush ka për të. Sa më i vështirë që të zgjidhet kundërshtari, aq më i madh është vlerësimi edhe për veten. Zakonisht, zgjidhen si kundërshtarë ata që vlerësohen. Me qeniet e papërfillshme është e kotë që të ndeshesh. Luftohet rivali qe vlerësohet si i tillë. Në këtë mënyrë, çdo ndeshje kryhet në një mjedis krejt paradoksal, krijuar nga çifti kontradiktor admirim-armiqësi. S’ka pra armiqësi pa admirim dhe nuk dihet nëse mund të ketë admirim pa ngjallur në mos armiqësi, të paktën, xhelozi. “Ti je vellai im, megjithëse unë jam i detyruar të të kap me grep dhe të të çoj në treg për të të shitur. Por, ti je një qenie shumë e afërt me mua”, i thotë peshkatari me zë të lartë peshkut. “Unë prej teje jetoj. Ti je qenia më e domosdoshme për mua. Po ja, ç’të bësh, unë me ty mund të luftoj dhe ty duhet të të mund. Të afërmin tim. Hëna dhe dielli janë larg. Ata nuk janë të afërmit e mi, megjithëse janë sublimë dhe madhështorë. Por, unë nuk kam nevojë për ta në jetën time të përditshme. E për pasojë, përse duhet të grindem dhe të ndeshem me ta?”, vazhdon të flasë me zë të lartë peshkatari në mes të oqeanit. “Asnjë arsye s’kam për t’u ndeshur me diellin dhe hënën”. * * * Dita e tretë e peshkimit çelet bashkë me rrezet e para të diellit që bien mbi oqean. Masa e ujit që është pothuajse krejt e errët dhe e zezë, përgjatë natës nis pak e nga pak të marrë një ngjyrë më të hapur, derisa nis të shkojë drejt një bluje të thellë. Peshkatari sheh se peshku vazhdon të ecë papushim. Por edhe peshku gjigand duket se ndihet i lodhur. Tërheqja që i bën fillit është më e dobët. Këtë peshkatari e ndjen në tendosjen e muskujve të krahut të tij. Ai është peshkatar që ka dhjetëra vite që shkon në gjueti dhe i di të fshehtat e zanatit. Shpeshherë, peshku tërheq fort. Një peshkatar i ri, në kokëfortësi e sipër, do ta tërhiqte po aq fort nga ana e kundërt. Do të kujtonte se në këtë mënyrë do ta mbante peshkun nën kontroll ose do të arrinte që ta bënte grepin të futej më thellë diku aty në gojën, në grykën apo stomakun e peshkut, duke e kapur përfundimisht atë. Por, peshkatari me përvojë e di që pikërisht këtu gabojnë të rinjtë, ata që nxitohen. Duke u tendosur, filli mund të rrezikojë të këputet dhe peshku ikën bashkë me grepin “nëpër dhëmbë”. Peshku i zgjuar pikërisht këtë kërkon, të provokojë. Prandaj sa herë që ai e tërheq me më shumë forcë se sa duhet fillin, peshkatari “lëshon pe” duke e lënë fillin të lirë, në mënyrë që tensioni i tepërt midis tij dhe peshkut të mos çojw në një këputje përfundimtare të lidhjes së tyre reciproke. Peshku ikën disa metra më larg, por në fakt mbetet gjithnjë aty nën kontrollin e dorës së peshkatarit. “Peshku po tërheq gjithnjë e më dobët”, konstaton peshkatari i lodhur. “Kemi tre ditë pa fjetur të dy bashkë. Vetëm dremisim. Atij po i shterrojnë energjitë, por edhe unë s’jam me pak i lodhur”. Ndërkaq paprimtas, peshkatari sheh se peshku nuk lëviz më dhe deti ka marrë rreth e rrotull barkës një ngjyrë blu, që përzihet me të kuqen. Është një përzjerje e ujit të oqeanit me gjakun e peshkut. Është koha për ta mbledhur fillin. “Jepi”, i thote vetes peshkatari i vjetër, “puna kryesore u mbarua, ajo e mjeshtrit, tani ka mbetur për t’u bërë vetëm puna e ‘skllavit’”. Duke tërhequr pareshtur fillin, e sjell peshkun afër varkës. Sigurisht që në varkë nuk mund ta ngarkonte, sepse ai ishte shumë më i madh se ajo. Atëherë e lidhi pas anës së jashtme të saj duke e lënë trupin e peshkut gjysmë në ujë dhe gjysmë të nxjerrë jashtë ujit. Nuk e ka të vështirë të gjejë se në ç’anë është bregu. E di thuajse përmendësh drejtimin që duhet të marrë. Me nuhatje. Rregullon velën me qëllim që era të fryjë mbi të për ta çuar varkën në breg. Duket se gjithçka ka mbaruar me sukses. Ndihet i lodhur, i drobitur, por ka ndjenjën e suksesit që e ndihmon për t’u mbajtur. Bën llogaritë se sa peshon peshku gjigand dhe sa mund ta shesë atë në treg. Rezultati duket marramendës. Asnjëherë nuk është kapur një peshk si ai në atë zonë. Ai është kampion. Emri i tij do të mbahet mend jo vetëm për betejën me negrin. Edhe Di Magio do të ishte krenar për të si kampioni për kampionin. * * * Por, ndodh diçka e papritur. Peshkaqenët nisin të mblidhen rreth varkës. Ndjejnë që aty ka ushqim për ta dhe nisin të sulmojnë trupin e peshkut të zënë në grep. E sulmojnë nga koka, nga bishti, nga ijet e trupit të stërmadh. Peshkatari është i pafuqishëm për t’i dëbuar peshkaqenët e vegjël që përfitojnë nga fakti se ai nuk mund të bëjë gjë kundër tyre. Nuk i dëbon dot. As peshkun e kapur s’e hedh dot mbi varkë. Sa kohë që peshku i stërmadh luftonte me peshkatarin duke ecur gjallërisht në ujërat e oqeanit, peshkaqenët nuk afroheshin. Por ata prisnin kur ai të dobësohej për ta sulmuar. Janë qenie që gjithmonë përfitojnë nga fitoret e të tjerëve. Gjatë ndeshjes, rrinë tinëzisht nën ujë dhe pas saj dalin në sipërfaqe, duke kërkuar të shqyejnë llokmat e gjahut. Të pabesë me fituesin, por edhe me humbësin. Peshkatari i lodhur sheh me dhimbje copat e trupit të peshkut që shkëputen nga sulmet e peshqve grabitqarë, duke u përpjekur të llogarisë me mend se sa peshë humbiste gjahu i tij prej çdo sulmi. S’i mbetej veçse të lundronte sa më shpejt drejt bregut të oqeanit, për ta mbrojtur gjahun e vet nga sulmet. Është thuajse i mpirë nga lodhja dhe nga pagjumësia kur arrin në breg. E ndihmojnë për të shkuar në barakën e tij, ku bie në gjumë të thellë duke parë ëndrra me luanë. Atje tej, lidhur pas varkës së vjetër që llokoçitet në cektësirën e bregut, duket skeleti i bardhë i një peshku gjigand.
Posted on: Mon, 29 Jul 2013 06:13:08 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015