Reststoffen in transparant tranen dal. Komt gracieus, gewapend met emmer en mop, langs me gedanst. Een spontane liefde overvalt me net zo dwingend. liefde…… liefde voor zowel stof als de meid. Het is natuurlijk niet altijd zo geweest, voordat mijn huis zo overvol raakte met gevonden goed was ik redelijk in staat tot poets veeg en klop rituelen. De truuk is natuurlijk elke dag wat te doen, zodat het smeerkezen beperkt blijft tot een makkelijk verwijderbare eerste laag. Zo gezegd zo gedaan, jaar in jaar uit. Ineens raakte ik gehecht…..gehecht aan foto’s ……..krantenartikelen……..flessendoppen…..walnootschillen……broodschimmels…….. schaamhaar………Dit ging gepaard met een prachtige nieuwe gewoonte, schilderijen weggooien en paletten inlijsten. In de tussentijd raakte mijn vrouw een stuk minder gehecht aan mij. Bij het volzetten van bijna het laatste stukje begaanbaar parket met jampotten vol gekleurde glasscherven schreeuwde ze dat ze er genoeg van had. Genoeg? Genoeg waarvan??? Ik heb nooit genoeg, haar geschreeuw kon ik niet op slaan, mijn opname apparatuur bleek verdronken onder een wat oudere verzameling lege sinaasappelsap pakken waarvan de geur je glanzend groen tegemoet kwam. Zij pakte haar spullen….in twee van mijn mooiste plastic albert-hein tassen en verdween. Vlak voor ze ging plukte ik nog snel wat sliertjes haar uit haar borstel. Dit is alweer…tja…hoe lang geleden? De meid is me toegewezen door de gemeente….mijn buren hadden geklaagd, stond er ineens iemand voor mijn deur. Goedendag…ik weet nog steeds niet of dat een begroeting of een uitdrukking van verbazing was. Voorzichtig, de voeten hoog optillend als een poes die door een plasje loopt, zwiebelt de gemeentemeneer door mijn gangetje waar mijn gevonden kapotte parapluuen verzameling voor een interessante hindernisbaan zorgt. Dit natuurlijk vanwege de esthetische waarde gecombineerd met de aanleiding om alert te blijven, wil ik zonder oog- of enig ander letsel de voordeur bereiken. Ik moet natuurlijk wel indachtig zijn aan de regel,, zorgt de wereld niet voor een onmisbare uitdaging, creëer er zelf een,, Binnen schoof ik het een en ander terzijde en bevrijde een stoel, de man bleef liever staan. We waren zo uitgepraat. Een beetje verward leek het wel ging hij weer, zijn papieren onbeschreven in de hand, met enige paniek in zijn ogen had hij gezocht naar een plekje voor die belangrijke velletjes maar niets gevonden. Zelf doe ik geen stof opwaaien. Eenmaal gecreëerde mooie stapels verschuif ik zelden, ik train mezelf ook zo weinig mogelijk afstand af te leggen in zo veel mogelijk tijd. Dit geeft een prachtig lichaam gewaar zijn, elke vezel in het lijf wordt voelbaar. Soms, als ik mijzelf in deze acrobatische slowmotion gespiegeld in tegen de wand gestapeld spiegelglas zie bewegen, moet ik zoveel houden van wie ik ben, van wat- en hoe ik het allemaal doe. De enige macht die telt in dit universum, de macht over mijzelf beheers ik tot het uiterste. Zelden nog begeef ik mij buiten mijn huis. Ik ben mijzelve genoeg. Het oneindige van mijn woonstede geheel en al versierd en gevuld met precies zeshondertenvierentachtigduizendtweehondertdrieendertig objecten levert mij de onmisbare input het leven in heel zijn/haar onbegrijpelijkheid te leven. Natuurlijk….een gezonde geest in een gezond lichaam, dus regelmatig koop ik spruiten, sla, piepers en radijzen. Fruit, biefstuk, chocolade, bruinvis en tartaar. Blikken, potten, pakken en dozen. Zakken met zaden en voorgebakken brood. Wel probeer ik deze proviand verzamel dagen tot een minimum te beperken, voor dat je het weet, voor dat ik het weet word ik besmet met allerlei vreemde gewoonten waar heel de wereld om me heen lijkt te leiden……als zijnde, overal te praten in mobiele telefooncomputers, snel en gehaast bewegen, blind en doof voor vogels zichzelf vergapend aan glimmend blik en het verontrustend rondstrooien van veroordelende blikken en ingehouden woede. Na een van mijn foerages, met mijn lijf volgehangen met tassen, trof ik op de marmeren trap voor mijn paleis tussen een prachtig mooie stapel felgekleurde emmers, zemen, sponzen, stelen met borstels, trekkers en moppen die op pekineesjes leken, de mij toegewezen meid. Met een zware stem en lichte handdruk stelde hij zich zelf voor als Harrie, mij toegewezen door de verontruste ambtenarij. Hier ben ik dan, je hoop in bange dagen, je brug over het ravijn, je voeten in de aarde, je zout in de pap en de doek voor het bloeden. Samen zijn we naar binnen gegaan, volgeladen. Hoe gracieus namen wij beide in slowmotion de parapluuen blokkade. De meid balanceerde in uiterst bewustzijn de emmers en trawanten door mijn collectie noodzakelijkheden verzameld aan de rand van mijn bewustzijn. Traag dansend schoof ik de kruidenierswaren op ogenschijnlijk onmogelijke plekken in het gelid. Begrijpend vonden onze blozende blikken elkander. Hoe zorgvuldig borstelt en veegt hij in de marge, hoe respectvol laat hij zich opnemen in mijn universum van gestolde tranen en verworven gruis…… Harrie, mijn liefde, mijn meid, Mocht het leven zich ooit uit mij laten glijden, weet dan….hij heeft echte liefde gekend, en ritselend schuiert Harrie mijn foto’s, dankbaar verscheur ik mijn identiteitsbewijs en geef me over, over aan de meid.
Posted on: Sun, 28 Jul 2013 19:00:15 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015