Sen, sevdiğim ilk adam.Bugünün hiç sabahı olmadı, sonrası olmadı, sonu olmadı. Arkandan baka kalmak zordu, yanında durmakta. Bana tattırdığın onca duyguyu yaşamakta zordu. Ağlamak gerçek anlamıyla buydu herhalde, yorulmak, tükenmek, beklemek. Yine de hayatımın en güzel günleriydi onlar. Seni sevmek mutluluksa, ben çok mutluydum. Kâğıtlarda adın, sıralarda baş harfin, telefonumda mesajların, odamda fotoğrafların… Sen vardın. Ne sevgi, ne nefret, ne de ayrılık belli başlı kavramlar olmadı hayatımda. Seni yaşıyordum işte. Tamdım, bütündüm, güzeldim.En iyi sen biliyordun aslında. Gitmenin verdiği rahatsızlığı, o acıların hepsini herkesten daha çok görüyordun gözlerim de. Öyle bir gittin ki dünya dönerken ben bugünde kaldım. Ağladım, bağırdım, içtim, olmadı. Dön dedim olmadı. Olmadı işte. Yine de kızmadım sana, kızamadım. Nedenim yoktu çünkü. Seni sevdiğime, sana olan bağlılığıma ne kadar inanıyorsam, sen de o kadar sevmiyordun beni. Benim için bazı zamanlar üzüldüğünü biliyordum. Bazen çok kızdığını, bazen senin de gözlerinin dolduğunu. Ama yine de sevmiyordun bunu biliyordum. Seni böyle karşılıksız böyle zor sevmemin nedenlerinden biride buydu işte. Sen sevdiğim ilk adamsın, sevdiğim en yürekli, en dürüst adamsın. Kendi mutluluğunu hiçe sayıp yanımda durduğun zamanlar oldu, kalmak için direndiğin. Yine de bir şeyler hep itti seni benden aldı götürdü. Ben aklımı senle kaçırırken sen benden kaçıyordun. İyi mi olacaktı ben olmayınca? İyi mi oldu? Bilemem. Öyle geçmiş ki zaman hayatını izlerken buldum kendimi, oyundan atılmış gibi. En arka koltuklardan birinde sessiz sessiz ağlarken göz göze geliyorduk hep. Kalkıp gideceğimi hiç düşünmemiştim. Ama gittim işte, sana benzedim. Seni de kendimi de çok hırpaladım. Yine de her ne yaparsam yapayım aklımda hep sen vardın. Sadece sen vardın. Ve ben hiç yoktum. Seni sevdiğimi biliyordun, Adın kadar emindin bundan. Herkes biliyordu. Senin de sinirine dokunan buydu. Bir tek şeyi hiç söyleyemedim. Seni ne kadar özlediğimi, kokunu, bakışını, gülüşünü, dokunuşunu, kızmalarını, sövmelerini, sarılışlarını… İnsanların bize özendiği zamanları özledim. Büsbütün özledim seni. Seni değil de seninleyken hissettiklerimi özledim en çok. Kaç kere yanımdan geçtin, kaç kere göz göze geldik yıllardır kim bilir. Ben hepsini tek tek özledim. Ve seni özlediğim zamanlarda kendimi avuttum, hep benimle olduğunu düşündüm, nedenleri vardı, haklıydı dedim, yalanlar söyledim kendime. Sustum. Mutluymuş gibi yaptım. Ama ne yaptıysam seni gördüm karşımda. Bir başkasını yerine koymaya çalıştıkça daha da büyüdü yokluğun ve hep seni nasıl sevdiğimi kanıtladım kendime. Başkalarının bakışları, saçları, duruşları hep seni anımsattı. Ama sen değildin. Ve yanıma, hayatıma, kalbime almaya çalıştığım herkes seni hatırlattı bana, hiç sen olamayışlarıyla.Aklımı kaçırmışlığım, halim, tavrım, hep senden yanaydı. Gelmeni çok isterdim, dönmeni. En çokta seni hala seviyor olmayı isterdim. Bunun bana kattığı şeyleri hala hayatımda görmek isterdim. Yokluğunu bile sevmeyi isterdim. Biliyorum, olmadı. Ben de alıştım. Sensizliğe adımın, benim hiç önemimin olmamasına, hepsine yavaş yavaş alıştım. Seni kendine bırakmam gerektiğini kabullendim. Mutluluğunu, bir başkasının yanında oluşunu kıskanmayı bırakıp senin için en iyisini istedim.Hiçbir kelime, cümle, hiçbir şiir, roman, şarkı anlatmaya yetmeyecek. Zaman ne getirirse getirsin, sen sevdiğim ilk adam olarak kalacaksın. En sevdiğim, en çok istediğim. Adın, aşkın, dostluğun her zaman kalbimde kalacak. Teşekkür ederim, bana kattığın her duygu, her anı, her an için teşekkür ederim. İyi ki varsın, iyi ki sevmişim seni. Hoşçakal.""
Posted on: Wed, 25 Sep 2013 16:05:35 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015