Thimoteus heeft een prozaïsche invalshoek gekozen om ons zijn inzicht in het geheime recept te delen... Daar zat hij dan, aan de vierkanten afgebladerde tafel, voor zich uit starend, weemoedig denkend aan andere tijden die hij beleeft had in deze flat. Zoals gewoonlijk kon hem geen neen zeggen, en was mensen behagen een manier van overleven geworden. Wat zouden de mensen wel zeggen indien hij neen durfde te zeggen, indien hij neen zegde tegen zijn beste vriend die om een gunst vroeg. Het neen zeggen had altijd iets geweest dat hij wilde leren, maar niet kon uitvoeren, het was zijn manier om liefde te tonen aan zijn medemens, want van zijn medemens hield hij, onttrok hij energie die voor hem levensnoodzakelijk was als de lucht die automatisch ingezogen werd door zijn interne motor. Zijn interne motor die nu klopte met een beat zoals een goed Goa lied de overweldigende pompende bassen nodig heeft om tot leven te komen en anderen te kunnen vervoeren in een wereld die buiten de wereld stond. Wachtend op de man die aansluitingen kwam doen, zodat zijn beste vriend terug een open venster had naar de virtuele wereld, de Telenet-man. Wachtend in deze flat die hij voordien al kende, waar hij al amoureuze woorden had gehoord, een flat waar hij al zuchten en kreunen had geuit van genot, waar hij de oorzaak was geweest dat een ander tot een hoog genot was gekomen . Hij had er ettelijke malen ontbeten, terug aan diezelfde afgebladerde tafel met de grote oranje stoelen, ooit zelfs chocoladetaart, vers gemaakt door die lieve jongen die hij zo graag had, suikers die hij nodig had, door hem geleverd die morgen om de dag te beginnen. Ja ja, liefde was er ooit aanwezig, daar, op die plek aan de tafel, in de zetel, in het bed ... Zijn beste vriend, die zijn hulp nodig had, wou hij plezieren, niet wetend dat daar alleen zittend alle herinneringen naar boven zou brengen. Voorheen vond hij het al moeilijk om deze flat, na het vertrek van een geliefde die hij moest loslaten omdat die het zo nodig vond om een jaar de rugzak-toerist te gaan uithangen, te betreden zonder verscheurd te worden door zijn verlangens en fantasie naar een toekomst die zich pas in een ander jaar misschien tot werkelijkheid zou ontplooien. Verscheurd door het feit dat hij diep van binnen weet dat sommigen onder ons nu eenmaal een tocht in hun leven moeten maken, om het leven hier terug draaglijk te maken. Begrip had hij ervoor en met de wetenschap dat liefde ook loslaten is spartelde hij nu al een maand door het leven als een vis op het droge, denkend dat hij een goed mensje is. Rondom kijkend zag hij nog enkele meubels staan die achtergebleven waren. Tenslotte had zijn beste vriend deze flat maar voor een jaar overgenomen, terwijl de ander in een ver oord ergens ter wereld vertoefde, iets waar hij zelf verantwoordelijk was. Hij had zijn beste vriend er op gewezen dat zijn liefde een bewoner zocht voor een jaar, een overnemer die niet compleet vreemd was, iemand die zorg zou dragen voor de plantjes en de in achtergebleven dozen gestoken prullen en benodigdheden. Hij, die geen neen kon zeggen, besefte nu hier zittend hoe moeilijk hij het zichzelf had gemaakt. Niet enkel betrad hij nu en dan een flat die altijd herinneringen naar boven bracht, ook had hij zijn fiets tot gebruik, net zoals zijn broodmachine. Bij elk ontbijt gingen de gedachten naar hem, bij elke trad die hij maakte op de fiets, dacht hij aan de herinneringen en een toekomst die misschien komen zou. Sado-machochisme had blijkbaar niet enkel iets te maken met zwepen en zwarte rubberen pakjes. Hij voelde de eenzaamheid bekruipen in zijn tengere lijf, borend door zijn botten, stromend door zijn bloed, nestelend in zijn ruggengraat, snijdend in zijn hart, en dacht : Is dit nu de Liefde!?
Posted on: Sun, 10 Nov 2013 13:20:37 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015