Uilendagboek, 25 Mei 2014 * WORK IN PROGRESS* detail Incredibly difficult to find the right curve, the right tension in the claws and the back to express the complex, deep depression felt by this highly emotional Owlet when her own parents rejected her after she had been attacked, by what we think must have been a stone-marten. Yet, even in this her moment of abject hopelessness, one was fully aware of the strength of her inner resolve to return. As contradictory and complex a posture to recreate as her being in fact strengthened by her helplessness. - vraagtekens - Zeven nesten heeft ze gehad. Zeven nesten en vijf jongen. De Uil die nu uit het nest naar buiten komt schrijden, is een indrukwekkende verschijning. Aan de zijkant van haar ogen is de afgelopen maanden een nieuwe, diepbruine, omhoog lopende streep zichtbaar geworden. Het maakt haar ogen amandelvormig. Ze is prachtig. Al na vier weken is ze weer begonnen zich mooi te maken voor haar echtgenoot. Normaal zou ze daar nog zeker drie weken mee wachten. Maar nu heeft ze rekening te houden met Sterre. En dus maakt ze zich mooi. Want het voelt vreemd aan in de Burcht. Coppernickle heeft waarschijnlijk te weinig ruimte in het nest, nu het reuzenjong er zoveel plaats inneemt. Het kan ook zijn dat hij het er te erg vindt stinken. Wat de reden ook kan zijn, hij zoekt vaak het nest van Sterre op, met wie hij volslagen ontspannen omgaat. Maar als Feline hem daar toevallig aantreft, jaagt ze hem eruit. Of ze gaat samenzweerderig naast hem staan, het hoofd vals omlaag gebogen als een heuse operadiva, en spoort hem met priemende blik en felle stem aan om Sterre te verjagen. Brave huisvader die hij is, doet hij dat dan. Maar wel met de Franse slag, dus Sterre inhalen doet hij nooit. Ik wist trouwens niet dat Sterre zo overtuigend kon schelden. En ook niet dat ze zon viswijfstem kon opzetten. Inmiddels weet ik echter beter. En zo kabbelt de Uilenfamilie-soap voort, dag in dag uit. Feline kijkt mij, telkens wanneer onze blikken kruisen, voornaam en vol vertrouwen in de ogen. Ze weet dat ik aan haar kant sta. Ik bekijk haar iedere keer weer met de grootste aandacht, maar ik kan niet het kleinste tekentje van verdriet in haar ogen of lichaamstaal aantreffen. Misschien dat het jong op zich al genoeg is. En verder kwijt Coppernickle zich op voortreffelijke wijze van zijn plicht om voor eten te zorgen. Ook voor hem komt het jong nog altijd op de eerste plaats. Maar toch heb ik met Feline te doen als ik haar zo alleen zie zitten. En dus sluip ik naar Sterres nest, en kijk Coppernickle, als ik hem daar tenminste zie zitten, afkeurend in de ogen. Hij vat de boodschap direct, en maakt zich schielijk uit de voeten - voor een tijdje. Als Sterre er toevallig ook zit, trekt ze hoogstens één lodderoog even open en zegt Hoi. Dan valt ze onmiddellijk weer in slaap. Sterre blijft een beetje mijn popje. Het Monster intussen, of Molly, zoals Franka haar wil noemen, is een heel apart wezen, dat losstaat van alle andere zaken en verwikkelingen in en rond de Burcht. Ze heeft de smeulende ogen van haar moeder, en, tot mijn verrukking, ook een paar van de hartstelende gebaartjes die ik tot nog toe alleen van Sterre kende. Ik kan haast niet wachten tot ze helemaal naar buiten komt. Alles dat ik tot nog toe van haar gezien heb, is het snuitje als ze even om de hoek komt kijken. Dan zit Feline trouwens haar kind heel gespannen in de gaten te houden, dus op zon moment moet ik me gedeisd houden. Nog stiller zijn dan ik anders al ben. Dus ik kan niet opstaan, of mn hoofd rekken om beter te zien. Allemaal wachten we vol spanning op haar eerste tocht naar buiten.
Posted on: Sun, 25 May 2014 19:54:59 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015