Uzlaşma kültürünü neden kazanamıyoruz? 26 Eylül 2013, 15:04 Benim doğduğum yörede, ulaşabildiğim kadarıyla Anadolu’nun birçok yöresinde birçok insanın gurur duyduğu ve keza 40 yaşıma kadar benim de büyük bir erdemmiş gibi dört elle sarıldığım birçok davranışın, aslında ilkel bir dürtünün sonucu olduğunu öğrenmem eğitimimin en önemli aşamalarından biri olmuştur. Neydi ilkellikten uygarlığa dönen davranışım? Uzlaşma kültürü! Anadolu’nun neresine giderseniz gidiniz, örneğin kahvede otururken, haberlerde Fransa ile Türkiye çıkarları için anlaştı denince, herkesin ağzında bir mırıldanma ile yüzlerini buruşturduklarını görürsünüz. Çünkü çıkar için anlaşma bu kültürde aşağılatıcı bir yaklaşımdır. Ortada bir şey varsa, fırsatını yakalayabilirsen alabildiğin kadar alma, hatta hakkında çok daha fazlasını alma hatta tümünü alma o kişinin başarı ölçütüdür. Anadolu’da bir aile içinde huzurlu ya da uyumlu bir ilişkinin olup olmadığını öğrenmek için, öncelikle şu eylemin ya da sorunun yanıtını beklemelisiniz: Ata ya da baba mallarını böldünüz mü? Bu soruyu sorduğumuz çok kişinin – isterse sizi ilk defa tanımış olsun- yüzündeki kasların tümünün gerildiğini, ağzından küfürlü sözler döküldüğünü göreceksiniz. Kim olursa olsun, mirastaki yeri ne olursa olsun hakkının yendiğini ileri sürecektir. Bu sadece miras bölüşümünde değil, askere gitmede, bir yere atanmada, bir yarışmadaki başarının değerlendirilmesinde, girilen bir sınavda bu hep böyledir. Bu kadar hakkı yenmiş bir ülkede huzur olur mu? Tabii ki olmaz! İnsanlar neden kendini hep haklı – konuşma sırasında herkesin hakkını teslim ettiğini söylese de- karşısındakini haksız olarak görür? Gelin toplumsal yaramıza birlikte parmak basalım! Bunun tersinin olması için ilk olarak bir insanın “empati”yi geliştirmiş olması gerekir; yani karşısındakinin duygu ve düşünceleri ile bir şeyi yorumlayabilme, karşısındakini anlayabilme yetisini geliştirebilmesi gerekir. Kendine hak olan bir şeyin başkası için de –eğer hak etmişse- hakkı olduğunu gönül rahatlığı ile kabul etmesi gerekir. Ancak hem çevresinde hem ailesinde tam tersini görmesi nedeniyle hem de bağlı olduğu inanç sisteminin dogması nedeniyle bunu geliştiremiyor. Çünkü her ikisinde de “en iyi benimkisidir” takıntısını bir türlü aşamıyor. Özellikle Tanrının bile insan doğarken güzellik, sağlık, aile olanakları, kalıtsal becerileri eşit vermediği bir sistemde –konuşurken aksini söylesek de- herkesin aynı haklara sahip olmasına inanmak kadar saçma bir düşünce olamaz; Tanrının yapmadığını insandan istemek birçok kişiye hiçbir zaman sıcak gelmeyecektir. Bu nedenle dinler miras bölünmesinde ve erkek ile kadın arasındaki hakların paylaşımında eşitliği gözetmemişlerdir. Tanrısal düzende bile –yeni din yorumcuları bütün bunları çarpıtarak sunmaya çalışsalar dahi- insanların tümünün bu havuzdan eşit pay alma söz konusu değildir. Kaldı ki, halifeler, imamlar, veliler, azizler, şeyhler, ermişler, padişahlar, krallar, imparatorlar; hatta zamanımızın açıkgöz politikacıları ve onların yalakaları hatta onların vereseleri bu kısıtlamaya tabii değildir. Eziyetten ve umurdan eşit pay almazlar. Birincisini üstlenmez, ikincisini ise neredeyse hamudu ile yutarlar. Yasalar atalardan gelen bir malın mirasçılar arasında yasaya uygun oranlarda bölünmesini öngörmesine karşın, hiç kimse bu orana razı olmayı içine sindirememesinin yanı sıra, kendine düşen kısmın en değersiz olduğu sanısından kurtulamaz; böylece aile içindeki sürtüşmeler ve çatışmalar alevlenmeye başlar. Böylece uzlaşma kültürü değil de çatışma kültürü beslenmeye başlar. Bir defa bu alışkanlığı geliştirmeye başlamışsanız, sizinle teması olan herkesin başı dert demektir. Karısıyla, çocuklarıyla, kardeşleriyle, kuzenleriyle, uzaktan akrabalarıyla, toplumun her kesimiyle; hatta doğru yolu göstermek isteyen ve düşüncelerini samimi olarak dile getirenler bile bu davranış bozukluğundan pay almaya başlar. Her konuşma bu haksızlığın öyküyüyse sonlanır. Kişinin ve çevresinin kendine (eğlenceye, eğitime, hobilerine) ayıracağı zamanı kemirmeye başlar. Kişinin bu çıkmazı sadece kendisiyle sınırlı kalsa neyse; çevresindekiler de çoğunluk aynı durumda olduğu için toplumun büyük bir kesimi bu girdabın içine yuvarlanır. Bu ruhsal çatışma, ülkenin var olan kurumlarının hepsine şu ya da bu şekilde sirayet eder ve özel yasalarla kurulmuş olan en üst kurumları bile –katlanarak- içine alır. Bakın! Bir milletin çıkarlarını korumak için kurulmuş olan Büyük Millet Meclisinin üyelerine; milli çıkarlar için bile bir araya geldikleri parmakla sayılacak kadar az olayda gözlenmiştir; tek bir hususta her zaman her koşulda birlikte hareket etmeyi başarabilmektedirler: Maaşlarının artırılması gündeme geldiğinde. Hâlbuki bir ülkenin yararına neyin iyi neyin kötü olduğu çoğunlukla açık açık bilinir. Ancak benim dediğim olacak yaklaşımı ile muhalefet milletvekilleri ak dediğine kara, tersi durumlarda da iktidar milletvekilleri kara dediğine ak demiyor. Yüzlerce milletvekilinin hatta aynı partiye mensup olsalar bile, ayın şeyi düşünmesi ve aynı sonuca varması mümkün müdür? Bunun biyolojik açıklaması yoktur. Çünkü nasıl yapısal özelliklerimiz farklı ise, doğal bir ortamda, sağlıklı insanların bulunduğu ortamlarda farklı seslerin ve düşüncelerin çıkması da beklenmelidir. Ancak çıkar çatışması bu biyolojik çeşitliliğe bile ters düşerek, çıkar için tek boyutlu insan yaratmıştır. Türk siyaseti de ne yazık ki bağırma, çağırma, kükreme, efelenme, kaba güç kullanma, kendi düşüncelerinde olmayanları sapkınlıkla suçlama, basın üzerinde baskı kurma, çıkan karşı sesleri susturmak için bin bir desise kurma ve en kötüsü de kişilerin inanç sistemini sürekli gündemde tutma ve kaşıma ile batağa saplanmıştır. Batağa saplananların şarkı söylemesini bekleyemezsiniz, ya yakınır ya da haykırır. Durum bu… Bu sürtüşme ve uyumsuzluk sadece siyasi ya da politik arenada mı oynanıyor? Tabii ki değil! Bakın son yıllarda gündeme gelen konulara. Bir ülkenin geleceği en çok güvenlik ve istihbarat örgüsünün gücüne bağlıdır. Bunun için MİT, emniyet ve jandarma gibi önemli kurumlara görev verilmiştir. Gel gelelim ki, yetkililerin (başbakanın ve genelkurmay başkanlığının) de sürekli açıkladığı gibi, bu kurumlar arasında endişe verecek bir tarzda eşgüdüm bozukluğu vardır; elde edilen bilgilerin ortak paylaşımında zafiyet söz konusudur. Düşünebiliyor musunuz? Bir ülkenin geleceği için bu ülkenin olanakları ile elde edilen bilgilerin paylaşımında bile sen-ben sürtüşmesi yaşanmaktadır; bu bile uzlaşma kültürünün zafiyetine ilişkin başka bir çarpıcı örnektir. Hatta bu uzlaşmayı sağlayabilmek için Mayıs 2009’da yeni bir müsteşarlık kuruldu. Hedefe ulaşabilecek mi? Yaşayanlar görecekler. Hamur aynı hamur olduğuna göre… Benzer işleri yapan diğer kuruluşlar da yetki paylaşımı için sürekli birbirleriyle çatışma ve sürtüşme içindeler. Herkesin üstü kapalı bir hedefi var: İşi ve sorunu başkasının sırtına yıkma; getirisini tümüyle kendi toplama. Hiç kimse sorumlulukla yetkinin aynı kişiye verilmesine yanaşmıyor. Yetkiye almaya; fırsatını bulursa sorumluluğu da başkasının sırtına yıkmaya çalışıyor. Uzlaşma kültürünün insani bir değer olduğunu öğrenme bu toplumdaki insanlar için neden uzun yıllar alıyor (bazıları için de hiçbir zaman gerçekleşmiyor)? Bunun birçok nedeni olabilir; ancak en önemli birkaçını yazmakta yarar var. Bir defa ailede ve çevrede uzlaşma kültürü, anladığımız anlamda yok. Uzlaşma olarak sanılan – ta çocukluk yaşlarından bu yana- aslında uzlaşmanın tam tersi davranışların bütünüdür. Bu bozulmayı (tefessühü) güçlendiren en önemli neden, kimin sesi en fazla çıkarsa, en çok bağırırsa, ona buna hakaret edip, çemkirirse, onun hak sahibi olduğunu görmemizdir. Bu nedenle ülkemizdeki çocuklar üste çıkma ya da haklarını arama için ya da başka birinin hakkını gasp etmek için olabildiğince bağırmayı huy edinmişlerdir. Dikkat ettiniz mi, bir otobüste uzlaşma kültürünü bize göre çok daha başarılı bir şekilde geliştirmiş ülkelerin insanları ve keza çocukları ile seyahat ederken, onların çocuklarından çıt çıkmazken, bir tek çocuğumuz bile tüm otobüsü rahatsız edecek derecede ortalığı yaygaraya verir; otur dersin oturmaz, kalk dersin kalmaz, ye dersin yemez; hiçbir şeyi bir defa söylendiğinde yapmaz (tanık olduğum İslam ülkelerinin hemen hepsinin, benzeri bağnazlık içerisinde boğuşan diğer ülkelerin çoğunun çocukları aynı durumdadır). Bizim ülkemizin birçok yöresinde hak aramanın ve hak gasp etmenin yolu kaba kuvvet kullanmadır. Erkek, eşine yani karısına kaba kuvvet kullanarak statüsünü yükseltmeye çalışır. Kaynana gelinlerini ezerek hak sahibi olmaya çalışır. Hiç kimse bir yuvada herkesin belirli bir hakkının ve yerinin olduğunu içine sindiremez; böyle bir hak aramayı da büyüklerine saygısızlık, duruma göre nankörlükle suçlar. Niye? Çünkü inanç sisteminde –kural olarak- adı tam olarak konmamış bir kulluk ve kölelik geleneği vardı. Kulluk, inançları ile körü körüne bağlanmanın ve düşünmeden itaat etmenin adı; kölelik ise kaba kuvvette itaat etmenin adıdır. Her ikisi bir araya gelince bir kerpetenin dişlerinin arasına girmiş gibi ezilirsiniz. Bir taraftan kaba güç, öbür taraftan bu kaba gücü meşru hale getirecek dini düzenlemeler. Semavi dinlerin hemen hepsinde kölelikle ilgili düzenlemelerin olması bu kıskacın önemli bir parçasıdır – her ne kadar ekrana çıkan herkes, inanç sistemlerinin insanları eşit gördüğünü ileri sürse de. Afrika kıtası boydan boya, Güney ve Orta Amerika neredeyse boydan boya, İslam Ülkelerinin tümü, Uzak Doğunun bağnaz ülkelerinin bir kısmı bu kerpetenin dişleri arasında un ufak oldu; olmaya da devam ediyor. Neden bazı ülkeler hep kavgalı; geçmişte kavgalı, bugün uyumlu olanlar ise sorunu nasıl çözdüler? Bu sorunun çözüm anahtarı, Ortaçağda din egemenliğinde yaşananlardan elde edilebilir. Ortaçağda bir kesim kendilerini diğer kesimin yaşam tarzını düzenlemekle yükümlü gibi sunarak kan kusturdu. Giyiminden müziğine, dini ibadetin ve dini kitapların dilinden kralların seçimine kadar her yere müdahale ettiler. Hâlbuki dinlerin çoğunda peygamberlere sadece ayetleri tebliğ etme görevi verilmiş; kutsal olarak bilinen kitapların hiç birinde bir ruhban sınıfı ve onların yetkinliği konusunda tek bir cümle yazılmamıştı. Sonunda Avrupa insanın özellikle dinle ilgili kişisel tercihlerini serbest bıraktı ve tek sınırlayıcı güç olarak insan eliyle hazırlanan yasaları benimsedi. Böylece sosyal yaşam dogmadan arındı; akılcılığın yönetimine girdi. Avrupa buna dini reform ya da aydınlanma adını verdi. Başkasının hakkına tecavüz etmedikçe kimse kimseye karışmamaya başladı. Herkesin okuduğu zaman anladığı, kişiye göre yorumu değişmeyen kurallar dizisi ile yöneltilmeye başlayınca, kavga da büyük ölçüde azaldı; insanların birbiriyle anlaşma zemini yaratılmış oldu. Kavgası bitmeyen ülkelerde, bir grup insan, kutsal kitaplara göre peygamberlere verilmeyen görevi üstlenmeye kalkıştı. İcazet verme, yorum yapma; en beteri de başkasının tüm davranışlarının bekçisi gibi davranma. Kuran oku diye başlarmış ve içinde de, bu kitap, anlayasınız diye indirilmiştir şeklinde yazılıymış. Hiç kimseye, hiçbir zümreye, hiçbir makama kitabın yorumunu yapma yetkisi verilmediğine göre, hiçbir kimsenin diğer insan üzerinde dine dayalı bir dayatması da olamaz. Yani hiçbir makam hiçbir insan birlerinin davranışının yanlış ya da doğru olduğunu söyleyerek yaptırım uygulayamaz; öbür dünya ile ilgili yorumunu ve beklentisini ancak kendisi için yapabilir. Bu davranışlardan birilerinin göreceği rahatsızlığı ve zararı, yasalara bırakır. Bir suçun cezası sadece yasalarla verilir. Kavganın hiç bitmediği ülkelerde her an birileri dine dayalı bir yorum getirir. Siyasiler de halkın bu zaafını iyi bildikleri için dini kaşır da kaşır. Dinde herkesin ortak bir fikir birliği olmadığı için bir türlü uzlaşma kültürü gerçekleşemez. Çünkü neredeyse her ülkenin her ilin bir dini görüşü (mezhebi, tarikatı, kolu vb.) olduğu için ve herkes kendisininkinin doğru ve hakka daha yakın olduğuna inandığı için göstermelik sözlerin dışında hiçbir zaman uzlaşma gerçekleşemez. Geçmişte de olmadı, gelecekte de olmayacaktır. Avrupa şimdi Ortaçağı anımsadıkça, ne aptalmışız diyerek yaptıkları hataları tekrarlamamak izin azami özeni gösteriyorlar. Ancak bin bir mezhep, tarikat, kol adı altında koltuklarının altındaki Ortadoğu’da ve Akdeniz’in güney kıyılarında, hatta Afganistan, hatta çok daha uzaklarda Endonezya, Malezya, Müslüman Afrika’nın tümünde oluk gibi akan kanları tiksinerek izliyorlar; çıkarları varsa da el altından kurcalıyorlar. Batı bu süreçte bir şeyi iyi öğrendi: Eşek olanın sırtına binilir. Bu coğrafyada yaşayan herkes, eğer televizyon izliyor, gazete okuyorsa, çok değil 10 sene önce kol kola gezen, aileleri ile birlikte tatil yapan, ortak toplantılar düzenleyen ülkelerin yöneticilerinin bu gün neden birbirinin gırtlağına sarılacak duruma geldiğini merek ediyor olmalılar. Yöneticiler 10 yıl öncesine göre aynı, yönetim biçimleri aynı, ekonomik modelleri değişmedi. Birden bire ne oldu da herkes birbirinin gırtlağına sarılmaya başladı? Bizim bilmediğimiz ya da bir kısmını sezinlediğimiz bir plan içinde halklar hem kendi içinde hem de devletler birbirleriyle kanlı bıçaklı oldular. Amerika bu planın adını 10 küsur sene önce koymuş, adına da BOP demiş; birilerini de görevli atamış. Süreç demokrasi söylemi, daha doğrusu demokrasi dayatması ile işliyor. Ancak batının bildiği; bizim bir türlü anlayamadığımız bir husus gözden kaçıyor. Bu coğrafyada sözüm ona kurulacak demokrasinin en büyük ortakları bu bölgenin en ifrit, hatta çağdışı saplantıları olan mezhepçileri. İşte bu nedenle bu bölgede böyle giderse hiçbir zaman uzlaşma olmayacaktır; belki de ileride bu bölgenin adı Kavgaistan olacaktır. Bu coğrafyalarda, aileler kendi içlerinde, mahalleler, şehirler ve ülkeler kendi aralarında hep kavgalılar; akan kan hiç durmuyor. Hiç kimse bu dünyaya gelen her insanın aynen kendileri gibi –oturacağı bir mekâna, içeceği bir yudum suya, istediği gibi inanmaya- hakkı olduğunu kabul etmiyor; edemiyor. Trilyonlarca kilometre uzağa uzay aracı gönderen, saniyenin 100 milyarda birini ölçebilen, bir nesneyi 600.000 defa büyüterek inceleyebilen insan soyu, hepimizi ve geleceğimizi bir kanser gibi kemiren bu sorunun temeline inmiyor; çözüm yolu üretmiyor; üretemiyor. Doğal yapısından kaynaklanıyor desek, tam olmasa da, bu sürtüşmeden kendini kurtarmış toplumlar bulunmaktadır; demek ki bu bir genetik yapıdır diyerek sorumluluktan kurtulamayız. Çözmeye yeltenirsek, ilk olarak şunu bilmemiz gerekiyor: Bu sorun akşamdan sabaha çözülebilecek nitelikte bir sorun değildir. Çünkü bir ya da birkaç bireyi eğitmeyle olmuyor, etkisi hemen ortaya çıkamayacak sosyal bir değişimi gerektirmektedir. Yapılabilir mi? Yapılır! Ancak bir şeyi de göz ardı etmememiz gerekiyor. Uzlaşmacı eğitim, bilinen eğitimden oldukça farklıdır bir eğitimdir. Eğitim kurumlarının en yüksek mertebesi olarak bilinen üniversitelerde bile, bilgili ve kural olarak en iyi eğitilmiş birçok elamanın kendi içinde sürekli sürtüşmesi, bir şeylerin doğru gitmediğinin en açık kanıtıdır denilebilir. Bunun için ilk olarak eğitim modelimizi değiştirmemiz gerekiyor; ailemizi yeniden gözden geçiremeyeceğimize göre. Paylaşım kültürünün ve hakkın teslim edilme duygusunun olabildiğince aşılanması gerekiyor. Bunun için ilk olarak sosyal derslerde “en iyi benimki” yaklaşımından uzaklaşmak gerekiyor. Diyelim ki bunu da –müfredat düzeyinde- hallettiniz. Yine de sorunu çözmede önemli bir zorlukla karşılaşacaksınız. Bugün ülkemizde nereye giremeye çalışırsanız çalışın, karşınıza bir sınavlar sistemi çıkıyor. Sınav sistemi nedir? Bir adım önde koşmaya çalışma. Arkadakiler kimlerdir? Akrabalarınız, arkadaşlarınız, okuldaşlarınız, mahalledaşlarınız ve en azından vatandaşlarınız. Toplu olarak bir hedefe koşmanın mutluluğunu çoğu kişi yaşamıştır; ancak birlikte koştuğunuz herkesi yarı yolda elemeniz bir zorunluluk haline geçmiş ise, paylaşma duygunuz başında körelecektir. Daha ileri aşamalarda makam olarak tırmanabilmek için –özellikle yeteneğin, bilginin ve becerinin değerlendirmede ön plana alınmadığı topluluklarda- başkalarının önüne geçebilmek için arayacağınız yollar ve kullanacağınız yöntemler zaten adil bir paylaşım duygusunun ve düşüncesinin eseri olamaz. Sonuçta hep birlikte değil, sadece benim önde olacağım bir düzene sıcak bakmaya başlarım. Ülkemizin çok sık kullanılan özdeyişlerinden biri bu mantıkla ortaya çıkmıştır: Bizde yükselenin paçasını aşağı çekeriz. Neden bu kadar geç (40 yaşımı aşınca), uzlaşmanın, daha önce bellediğimin aksine, çatışma-sürtüşmeye göre çok ileri bir kültürel atılım olduğunu anladım? Büyük bir olasılıkla bilgi ve deneyim düzeyim belirli bir yoğunluğa ulaştığı, dünyadaki belirli toplumları gözleme ve anlama şansını yakalayabildiğim ve uzlaşma kültüründen nasibini alamayanların (keza geçmişteki toplumlarda da) hem gelişemediğini hem de hiçbir zaman huzurlu olamadıklarına tanık olduğum için. Peki, 40 yıl önce uzlaşmadan ne anlıyordum; şimdi ne anlıyorum; hangisi doğru? Daha önce değindiğimiz gibi, toplumun büyük bir kesimi gibi ben de uzlaşma sözünden, zorunlu bir baş eğmeyi ya da fikir birliği yaparak bir başkasının kuyusunu kazmayı ya da mazlumun hakkını gasp etmeyi anlıyordum. Burnundan kıl aldırmaz atasözü bizim için değerli bir öğüt gibi görülüyordu. Yıllar geçip sahnenin derinliklerini görme şansını yakalayınca, uzlaşmanın temelinde bilinçli bir bilgi birikimi ve özellikle insanı insan yapan değerlerden biri olan, kendini tanıma ve tartma, değerlendirme becerisinin gelişmesinin yattığını gördüm. Eğer kişi kendini tanımıyorsa, ölçemiyorsa ve değerlendiremiyorsa her şeyden en yüksek pay alma hakkını kendinde görüyor. Başka birinin hakkını çiğnemekten kaçınmamaya başlıyor. Bu aynı zamanda kişinin elindeki olanakları kullanarak bilgi ve becerisini geliştirme zorunluluğunu duymasını da ortadan kaldırıyor. Birçok kişinin üniversite kapısına dayanmasının temelinde yatan, özünde kendini geliştirme duygusu değil, diplomanın verdiği hakla, yüksek ücretli işe yerleşme dürtüsüdür. Eğer diplomaya bakarak yüksek ücretli iş bulma şansı ile bu diplomanın verildiği okullara başvuru arasındaki ilişki incelenirse, kimin merakı kimin ücreti tercih ettiği açıkça görülecektir. Tartışmasız doğanın en gizemli konularını inceleyen kimya, fizik ve biyolojiye başvuranların oranına ve sıralamadaki yerine bakarsanız, başka bir analiz yapmanıza gerek kalmayacaktır. Sonuçta ortaya gittikçe yavanlaşan –merakı, yaratıcılığı ve hobileri olmayan- bir topluluk çıkmaktadır… Sonuçta günümüzde herkesin yakındığı; ancak çekinmeden kendisinin de yaptığı davranışlar ortaya çıkıyor. Trafik kurallarını ihlal etme, yerlere tükürme, çöp atma, çevreyi kirletme, doğayı tahrip etme; eğer bir meskende yaşıyorsa balkonuna çirkin eşyalarını depolama, saat 22.00’den sonra yüksek ses ve gürültü çıkarma; üç sandalyede birden oturma ve birisi geldiğinde yerinden kıpırdamama; kredi çekip tatile gitme ve ödeyemeyince de “kart mağdurları” diye yollara düşme, yeşil kart kullandığı halde Hacca gitme; her şeyi devletten bekleme; lüks arabaya binip, lüks nesneleri kullanmayı adet haline getirme; ancak çocuğunun eğitildiği okuldan en ufak bir katkı talep edildiğinde “sosyal devlet” sloganıyla ayağa kalkma; birkaç tüketim malzemesi karşılığı oyunu satma; yeterli olmadığı halde bir torpilini bulup devlette bir memurluk kapma; memurluğu kaptıktan sonra yine yalakalık ve torpille (hemşerilik, dindaşlık, mezhepdaşlık, arkadaşlık, dostluk ve benzer ilişkilerle) daha önemli makamlara tırmanmak ve aklınıza gelen tüm bu çarpıklılıklar hep bu davranışın ürünü olarak toplumu kemirmektedir. Ortaklıklara ve özellikle aile şirketlerine bakınız, eğer gerçekten profesyonel bir yönetime geçmemişseler, er ya da geç şirketi kuran kişinin ölümüne kadar; hatta bu zamandan çok daha önce sudan nedenlerle bu ortaklıklar yıkılıyor. Sermaye büyüyemeyince ya da bir araya gelmeyince önemli ve büyük yatırımlara girişilemiyor; sonunda dev kuruluş ve şirketlerin rekabetine dayanamayarak sahneden çekiliyor. Bu nedenle geçmişi birkaç on yıla dayanan şirket sayısı parmakla sayılacak kadar az bulunuyor. Tüm bunların altında “ne yazık ki” hakkından fazla pay alma güdüsü yatmaktadır. Ortaklık kural olarak bir şeylerden yarı yarıya pay alma olarak anlaşılır. Zaten zafiyet de bu düşünceden kaynaklanmaktadır. Ancak taraflardan biri ya da her ikisi, yasal ya da yasal olmayan bir şekilde, bu payı artırabilmek için gizli gizli planlar yaparak, diğerinin hakkını gasp etmenin yolunu arar. Bir yerde de açık verir; kızılca kıyamet kopar… Ancak eğitilmiş bilinçli bir insan, ortaklığa ne koyabileceğini ve bunun karşılığında ne alabileceğini doğru hesaplayan insandır. Bir ortaklığın ya da paylaşımın yarı yarıya olması gerekmez; sizin katkınız %1 olursa ve siz bu ortaklığın getirisinin %1’ini almadan rahatsız olmuyorsanız; uygar bir toplumun uygar bir bireyi olmuşsunuzdur demektir. Bir kişi katkısı oranında pay almaya razıysa ve bu payını almada da gerekli çabayı gösteriyorsa (yani hakkını da arıyorsa) uygarlaşmış, uzlaşmacı olmuştur demektir. Ne yazık ki uzlaşmacı olmayan toplumlarda hakkı gasp edilenlerin hakkını aramadaki acizliği de bu tablonun ikinci acı bir tarafını oluşturmaktadır. Çünkü uzlaşma kültüründe baş eğme ve görmemezlikten gelme de söz konusu değildir. Böylece uzlaşma kültürü gelişmemiş toplumlarda en çok hak kaybı da sosyal bir yaradır. Son 50 yıla bakın. Türkiye ve Amerika (keza Türkiye gibi birçok Ortadoğu ülkesi) sürekli ortaklıktan dem vururlar. Kulağa ne kadar hoş geliyor. Kore’ye Amerika’nın isteğiyle asker gönderdik, o ülkeyi güney ve kuzey diye böldük; övünmekten başka karımız oldu mu? Libya’ya batı ile birlikte saldırdık, onlar petrole ortak oldular, bizim yükleniciler milyarlarca dolarlık işlerini yitirdiler. Sudan, Somali ve Habeşistan’a asker gönderdik; bilançoda yitirilen askerlerden ve harcanan paradan başka bir şey gözükmüyor. Irak’ın bombalanmasına yataklık yaptık, lojistik destek sağladık, gelir hanemize hiçbir şey yazılmadı; ortaya çıkan sınır dışı yapılanmaya bile müdahale edemez duruma düştük. Suriye’de belli ki tam bir taraf olduk (daha doğrusu edildik; yoksa yöneticilerimizin Esad ile kolkola gezmesini açıklayamayız), şimdilik bir milyar dolar ülkesindeki rejimi yıkmak isteyenlerin ailelerinin karnını doyurmak için ödedik, onun 10 katını da ihracatımızın bu bölgeye durmasıyla yitirdik. Suriye’ye komşu bile olmayan iki ülke bu ülkenin geleceği için bağlayıcı kararlar alırken, ortalığa düşmüş bizim yöneticilere sadece çadırlarda nutuk atma kalıyor. Avrupa seni alacağım diye Türkiye’yi yarım yüzyıldır kapısında bekletiyor; Türkiye’nin başına sorun olacak yasaların öncelikle çıkarılması için baskı uyguluyor. Bu ortaklıklardan ayrılalım demiyoruz; sırtımıza binmesinler diyoruz. Bu ütülme bugünün sorunu değil, Osmanlı da defalarca ütüldü; Birinci Dünya Savaşında onlarca ülkeyi yitirdi. Aslında uzlaşma kültürü olmayanlar, ortaklıkta hep ütülürler. Atatürk bunun farkına vardığı için laikliği devletin temel direği yapmaya çalışmıştı. Çünkü dinin siyasete, eğitime, ekonomiye, sosyal yaşamın yaptırımcı kurallarla düzeltilmesine girdi mi, uzlaşma kültürü orada yeşeremez. Bu nedenle uzlaşma kültürü olmayanlar diğer şeylerin farkına varamadıkları gibi, Atatürk’ün bu girişimlerini ve yapılanmadaki amacını da anlayamadılar. Dilerim bir mucize olur da bu sefer ütülmeyiz… Bu açıdan bakıldığında günümüzün demokrasi kavramını da masaya yatırmak gerekir. Demokrasi bir toplumun uzlaşması demektir: Ancak geleneksel demokrasi (yani günümüzün geçerli olan demokrasi) yaklaşımında her bireyin havuzdan pay alma oranı eşit düşünülmüştür. Bu nedenle demokrasinin beşiği sayılan ülkelerde ya da toplumlarda bile demokrasinin gerçek anlamına uygun (yakışır) bir uyuşma ve uzlaşma sağlanamadı. Niye? Çünkü bireyler, çoğu toplumsal kararlarda, sahip oldukları bilgi, beceri, deneyim yetkinliklerine bakılmaksızın hak sahibi edildikleri için toplumsal huzur bir türlü sağlanamıyor. Demokrasi adı, aslında adı başka türlü konmuş, herkesin katkısı oranında söz sahibi olması gereken bir ortaklığın adıdır. Bu şekilde tanımlanmış bir demokrasi bu şekilde eğitilmiş bireyler olduğu sürece, siz toplumsal barışı ve uzlaşıyı çok beklersiniz… Prof. Dr. Ali Demirsoy Değerli Kardeşim Coğrafyamız ve dünyanın dogma ile idare edilen ülkelerinin hepsi hem ülke içinde hem çevre ile kavgalı. Bunlarda bir şey eksik olmalı. Bu yazıda bu ülkelerde uzlaşma kültürünün yerleşmemesinin nedeni ve uzlaşma kültürü olmayanların neden hep ütüldüğü anlatılacaktır. Beğen
Posted on: Thu, 26 Sep 2013 19:41:10 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015