VADER/ZOON In die tijd begon ik ook ernstig te twijfelen aan alles wat mijn vader zei. Als ik hem hoorde preken over de genade, moest ik altijd denken aan wat ik beleefd had. Wat hij zei klonk saai en hol, alsof iemand een verhaal vertelt, waar hij zelf eigenlijk niet in gelooft, of dat hij alleen van horen zeggen kent. Ik wilde hem helpen, maar ik wist niet hoe. Ik voelde een zekere schroom, die me ervan weerhield hem mijn beleving te vertellen, of me te mengen in zijn persoonlijke beslommeringen. Ik voelde me daarvoor te klein; bovendien was ik bang dat het autoriteitsgevoel, dat mijn tweede persoonlijkheid me gaf, naar voren zou komen. Later, toen ik achttien jaar was, heb ik veel met mijn vader gediscussieerd, en altijd hoopte ik heimelijk hem te laten weten van de genade die wonderen verricht. Op die manier hoopte ik hem in zijn gewetensnood te helpen. Ik was ervan overtuigd dat alles ten goede zou keren als hij de wil van God zou vervullen. Onze discussies hadden echter altijd een onbevredigende afloop. Ze irriteerden hem, en maakten hem bedroefd. Ach, wat, placht hij te zeggen, jij wilt altijd denken. Je moet niet denken, maar geloven. Ik dacht: Nee, je moet ervaren, en Weten - maar ik zei: Geef me dan dat geloof, waarop hij zich telkens schouderophalend en gelaten van me afwendde. C.G. Jung Hier dus uitgewerkt dat hij door alle schijn heen keek. Niet, het traditionele vader/zoon conflict, maar hij keek dwars door zijn vader heen, zag wie hij was. Zijn vader bleek dus ook dit innerlijke conflict te hebben, dit geloofsconflict, dat hij niet echt geloofde wat hij predikte. Dit is zijn ondergang geworden. lieve warme groet Kagib
Posted on: Sat, 23 Nov 2013 19:16:22 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015