Verslag van de gisteren gelopen Laan van Meerdervoortloop. Impressie van Rita en Sams Laan van Meerdervoortloop HÉ-HO, HÉ-HO… Storm en regen en hagel en om half twaalf nog wat onweer, ai, zou het wel doorgaan, die Laan van Meerdervoortloop, al om 13 uur? Telefoon gaat. Ja, neem ik op, dan zijn het dalijk Henri en Rita en dan moeoeoet ik wel lopen. En ja hoor: ’We staan bij de Rode-Kruispost!’ Wijnand en Huib en Tim en Kitt en Jantsje en Veronica en Frans en Roel zijn er ook. Uit de speakers klinkt ‘ain’t no mountain high enough’! Goed, nieuw shirt aan van Running Blind, maar dan van afdeling Den Haag, en naar de start, vol wind vangend achteraan. Lintje ingekort om bij drukte beter wat closer te lopen. Zenuwachtig voor de start: zijn de kleren niet te koud, of te warm, jasje aan, jasje uit. Ja, die spanning… ‘oh, was ik maar, bij moeder thuis geble-hee-ven’? Verwonderde blikken van de mensen om ons heen, ze proberen het zich vast even voor te stellen hoe het zou zijn, zoiets lopen vrijwel zonder iets te zien. Stoepjes, randjes, andere mensen, voor mij als buddy ook de uitdaging om op tijd de goede formulering vinden om het aankomende mogelijke gevaar op tijd te duiden. En geen suffe aanwijzingen te even als ‘beetje hierheen, zo…’ Best spannend, ja, maaaar daarvan laat je niks merken, ‘want een man mag niet huilen’. Startschot en rustig op gang, af en toe voorgangers vriendelijk doorgang vragend. Ze reageren niet? Hebben ze soms een app met zwoele mannenstem op of zo, want geen doorkomen aan, ja, anders hadden we aan het eind wel tien minuten sneller gelopen, komt door hullie. Volgende keer de blindenstok maar meenemen, even op de schouders tikken of even prikken, haha. ‘Opzij (3x), maak plaats (3x)’. Toch wel warm, dat jasje, maar gelukkig kunnen we het afgeven aan Veronika. Bij het Savornin Lohmanplein slaan we van de Laan van Meerdervoort linksaf, De Savornin Lohmanlaan op, richting strand. De 10KM slaat aan het eind rechtsaf de Laan van Poot op en ontwijkt dus duidelijk het zware werk, want wij moeten de steile Vulkaan op, ook bekend als de Romke Hill. Waar velen wandelen, laveren wij rustig omhoog, en we hadden zonder dat zeker tien minuten sneller gelopen, komt door hullie. Enfin, kortere pas omhoog en adem uitstoten, op ‘hé-ho, hé-ho, je krijgt het niet kado, hé-ho (6x, tel maar na). Onder aan de heuvel het laatste wildrooster, gelukkig gevuld met zand, maar toch, als je het niet ziet, denk je zo dat de punt van je schoen erachter blijft hangen en tsja, met die buddies van tegenwoordig… Dan het strand op, meteen windkracht zeven, het is best nog een stukje naar het wat minder zware zand langs de vloedlijn, dus Rita gaat een stuk alleen vooruit, enkel rechtdoor, gaat prima, zie foto. En joh, nog maar 1,5 km. Kwestie van goede sporen volgen, net iets steviger zand opzoeken, we zien velen al niet meer rennen, het gaat prima, zelfs jammer dat het zo droog is, want daar kunnen we juist goed tegen en anders waren we wel tien minuten sneller geweest, beetje té droog zelfs voor de tijd van het jaar, ja mevrouw daar links, u lacht heel mooi en dan hooooooooo, opeens staan we met onze voeten in het water. Geheel. Nat. Now what? Even tik incasseren door rationaliseren: 1) komt door haar, ‘zij kon het lonken niet laten!’, 2) nou, lekkere buddy 3) we waren er al bang voor, dus vandaar, want wat je vreest, trek je aan , en 4) hup, we zijn meteen wakker, frisse lucht in de longen, open tot in de kleinste longblaasjes. En ach, we horen de eerste wandelaars vanaf Kijkduin al dingen roepen tegen de wind in. Go back? Laura loopt filmend met ons mee en moet nog aanpoten, Henri komt ons lachend in slow motion tegemoet, zien we niet staan, zo snel gaan we, we vreten die laatste heuvel op, na een geniepig extra diep omgeploegde laatste strookje, halverwege klinkt weer ‘aint no mountain high enough’. Bij de fanfaretent een haaks hoekje om en dan lachend over de finish, ‘put your hands up, in the air!’ Zo doen wij dat! Meteen een prima theetentje ingedoken en daar stonden alle gezichten op blij en rozig. Niemand verdwaald, wel vele jaren jonger gezandstraald! Zo vroeg naar bed, want hard gewerkt en van mensen die ons van tevoren wel wilden belonen voor het ‘zonder zicht toch uitlopen van zo’n obstakelloop’ ook nog aardig wat sponsorcentjes gekregen. Belonen kan ook achteraf, via bankrekeningnummer 61.83.94.907, t.n.v. Henri van Geffen. ‘Uw naam wordt genoemd!’ Dank aan Sprekend Sam voor de tekst
Posted on: Mon, 04 Nov 2013 06:42:41 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015