Voor de mensen die gisteren naast de krant zaten in regio Utrecht, of de bijlage niet hadden, bij deze het interview met Telegraaf. Interview Telegraaf d.d. 14 september 2013 door JOHN MAES Achter de ravissante verschijning van Ursula van Duin gaat „een rustig, van nature introvert persoon” schuil, benadrukt de columniste. „In het schrijfwerk kan ik me laten zien, en mijn ei kwijt.” Achter de schermen werkt de Vleutense aan de organisatie van de Naaldhakkenrace. Nieuwbouw en Naaldhakken is een trefzeker gekozen naam van de feelgoodcolumn: om de hoek van haar straat schiet onkruid wortel in de kale bouwgrond, en Van Duin zelf, die draagt dus hakken. „Die naam is eigenlijk een grapje, met een serieuze ondertoon. Want ondertussen oefen je wel invloed uit als columnist door zaken onder de aandacht te brengen. Ik haal ook graag de actualiteit aan, zoals een gevaarlijk verkeersplan.” Ze formuleert voorzichtig. „Ik ben beter op papier”, zegt de geboren Rotterdamse, terwijl ze labradoodle Jessie aanhaalt, die van het koe-vel onder de salontafel opspringt en zich behaaglijk achter haar baasje op de diepe divan nestelt. De zon schijnt door de lamellen van de open keuken in het wat ze het ’eindhuis’ van haar gezin noemt. Een jaar schrijft ze nu over het leven in de Vinexwijk, op de vaste plek op pagina 9 van deze Utrechtbijlage. „Ik begon in een hectische periode. We zaten middenin een verhuizing en ik kreeg wegens ziekte van een collega heel veel extra werk erbij. Ik werkte me te pletter.” Van Duin, naar eigen zeggen een ’pleaser’ die altijd honderd procent geeft, raakte uitgeblust. Ze besloot haar baan op te zeggen en klom beroepsmatig in de pen. „Hier krijg ik veel energie van. Dat vond ik als kind al leuk om te doen. Dan schreef ik hele A4-tjes aan mijn vriendinnen. Mensen aan het lachen maken en een goed gevoel geven is wat me drijft.” Uit een beroepstest bleek al eerder dat een baan ’in de entertainment- of theaterwereld’ iets voor haar zou kunnen zijn. „Mensen kunnen het zich misschien moeilijk voorstellen, maar ik ben daar te verlegen voor.” Dus werd het schrijven. „Ik ben uitgenodigd voor het schrijversdiner in de wijk. Doodeng, maar ik doe het toch.” Het glamoureuze imago wordt gekoesterd, maar komt van nature. „Die uitstraling heb ik altijd gehad, vanaf mijn vijftiende. Ik ben een vrouwelijke vrouw, dat laat ik graag zien, en ik hou van hilariteit en reuring. De Vinex is nu eenmaal niet zo glamoureus, maar ik wil er dat tintje wel aan geven.” Over Vinexwijken zijn genoeg clichés, al dan niet in stand gehouden door de bewoners zelf. Er wordt nogal geklaagd over het ontbreken van winkelvoorzieningen en horeca en de rol van bestuur en politiek daarin. Van Duin vindt die klaagzang soms terecht, maar ziet het liever van de zonnige kant. „Leidsche Rijn is in ieder geval geen slaapdorp met tweeverdieners waar overdag niets te beleven is. Er wonen veel zzp’ers, en we hebben restaurants zoals Anafora, het Glaslokaal en de Baai.” Toch heeft ook zeker in Vinexwijk Leidsche Rijn de crisis hard toegeslagen. „Ja, ook ik ken mensen die het moeilijk hebben. Met een dubbele hypotheek, en gescheiden moeders in een onverkoopbaar huis.” Ook daarom is de opbrengst van de naaldhakkenrace die ze eind september organiseert voor de Stichting Vrienden van de Voedselbank. „Die koopt er versproducten voor. Het streven is zo drie keer per week een verse warme maaltijd aan te bieden. Er kan ter plekke gedoneerd worden.” Er zijn inmiddels al vijftig aanmeldingen van dames; de initiatiefneemster gaat uit van het dubbele. „Ik hoop vooral dat er ook een paar honderd mensen komen kijken. De opkomst bij evenementen in Leidsche Rijn is soms laag, dat vind ik jammer.” De estafetterun bij Anafora wordt afgesloten met een borrel, vertelt ze er vast bij. Dat er onder meer via bijonsindevinex.nl ongevraagd hulp wordt aangeboden, en sponsors zich spontaan melden, doet haar stralen. „Ik ben blij verrast. Het zegt toch wel iets over de betrokkenheid en de saamhorigheid in de wijk.” Nog even over die vooroordelen. Tweets van Leidsche Rijners lijken soms, meer dan bewoners van andere wijken of gemeentes, te gaan over hoe geweldig en gezellig het is, of juist over problemen als een gevaarlijke verkeerskruising of een fietsenzaak die verdwijnt. „Ik weet niet of het zo zwart-wit is”, zegt ze. „Ik ben vrij positief ingesteld en relativeer zaken vaak door het maken van een grap.” „Ik kom bijna niet meer in de stad, mijn leven is hier. We zitten in hetzelfde schuitje, in de nieuwbouwwijk. Een wijk die nog niet af is, waar nog veel moet gebeuren. Maar ik denk wel dat Leidsche Rijn en Utrecht nog meer naar elkaar toe gaan groeien.”
Posted on: Sun, 15 Sep 2013 04:36:21 +0000