WHY CELEBRATE KM@50? By Jose Maria Sison Founding Chairman, Kabataang Mabakayan We celebrate the 50th anniversary of the founding of the Kabataang Makabayan in order to show our appreciation for its historic role and contributions in the advancement of the new democratic revolution. We must honor and emulate the KM rank and file for all their struggles, sacrifices and achievements in the service of the Filipino youth and the entire Filipino people. The youth of today can learn so much from the experience and achievements of KM. We, the founders, based the KM on the revolutionary tradition of the Filipino people by founding the KM on the 101st birth anniversary of Andres Bonifacio on November 30, 1964. We were sharply aware that US imperialism interrupted the Philippine revolution by unleashing a war of aggression against the Filipino people, making the Philippines its colony after killing hundreds of thousands of Filipinos and proceeding to train its puppets for semi-colonial rule. We were aware of the fact that the Philippines had entered the world era of modern imperialism and proletarian revolution. We wanted to continue at a new and higher level the old democratic revolution led by the liberal bourgeoisie against old style Spanish colonialism and feudalism by waging the new democratic revolution led by the working class against US imperialism, feudalism and bureaucrat capitalism under the semi-colonial and semi-feudal conditions of the Philippines. The Kabataang Makabayan adopted the role of being the patriotic and progressive vanguard of the Filipino youth. It aimed to build itself as a comprehensive organization of the young men and women from the toiling masses of workers and peasants and the middle social strata. It offered itself as the assistant of the working class as the leading class in the new democratic revolution. It aimed to become the training center of the activists of the legal democratic movement and the future cadres of the revolution. The KM founding congress ratified its Constituion and Program of Action, demanding complete national independence, democratic rights and the empowerment of the working people, genuine land reform and national industrialization, social justice, a national, scientific and mass culture and an independent foreign policy for the solidarity of all peoples and countries, peace and development in opposition to imperialism and reaction. Among the founders of the KM were proletarian revolutionaries and participants in mass actions since 1959. They came from the student movement, the trade union movement, the peasant movements and intellectual circles. They had an understanding of the new democratic revolution as a result of previous studies in the history and circumstances of the Filipino people and in the theory and practice of Marxism-Leninism. They were of the consensus that the victory of new democratic revolution would prepare the ground for a still better and brighter future of the Filipino people in socialism. The KM propelled the national democratic mass movement in the 1960s and thereafter. It aroused, organized and mobilized the students at the secondary and tertiary levels, the young teachers and other professionals, the youth section of the Lapiang Manggagawa and the trade unions; and the youth section of the peasant associations. We organized chapters in schools, factories and the communities of the urban poor and peasants. We conducted study sessions on the general line of the new democratic revolution and on current issues. Among the most interested and most advanced activists, we carried out study sessions on the theory and practice of Marxism-Leninism. We were determined to develop the proletarian revolutionaries from the ranks of the mass activists. This was in keeping with the role of the KM as the assistant of the working class and its revolutionary party. We made statements and launched dramatic protest mass actions on current events and issues involving the national sovereignty, democratic rights and social conditions of the Filipino people and the youth. We confronted US imperialism and the ruling system of big compradors and landlords on domestic issues. And we also stood in solidarity with the oppressed peoples of Asia, Africa and Latin America and the peoples in the imperialist countries. The KM became the most outstanding organization in condemning and calling for the abrogation of such unequal agreements with the US as the US-RP Military Assistance Agreement, the Military Bases Agreement, the Mutual Defense Pact, the Quirino-Foster Agreement and the Laurel-Langley Agreement. We held the puppet government culpable for servility to US imperialism and betrayal of the sovereign rights and interests of the Filipino people. We exposed and opposed the big comprador-landlord character of the reactionary government. We called for the improvement of the wage and living conditions of the workers, genuine land reform for the benefit of the landless tillers and for the purpose of national industrialization, expansion of the public school system at all levels, and better study and living conditions of students. We denounced the ever-rising level of unemployment, the falling incomes, the inflated prices of basic goods and services and lack or dearth of essential social services. We vigorously condemned the US and its imperialist allies for their acts of military intervention and aggression and supported the struggles of the people they victimized. We opposed the US-UK Malaysia project, the US-directed massacre of the Indonesian people, the full-blown US war of aggression against the Vietnamese and other Indochinese peoples and the US acts of intervention and aggression against the Cuban people, Korean people and other peoples in Asia, Africa and Latin America. To facilitate the expansion of the KM in particular areas, regions or nationwide, the KM always built its own reliable strength and amplify this with alliances within definite classes and sectors and on a multisectoral basis. It could recruit workers and form chapters among them by having close fraternal relations with labor federations. Peasant associations also facilitated the rural immersion programs of the KM. The KM maintained alliances with campus organizations and with national student associations as well as with the teachers and other professionals. In 1966 the KM chairman became the general secretary of the anti-imperialist united front organization, the Movement for the Advancement of Nationalism, on the strength of Kabataang Makabayan and its close connections with the worker and peasant movements and with the student movement and progressive intellectual circles. Several big anti-imperialist mass actions were held under the auspices of MAN. From year to year, the chronic crisis of the semicolonial and semifeudal ruling system worsened during the regime of Marcos. The broad masses of the people were suffering from the escalation of oppression and exploitation. Unemployment was rampant and the prices of basic goods and services were rising. The peasants were groaning under the weight of land dispossession and rising land rent. The student youth were beset by the rising costs of study and living. The Marcos regime was increasingly violent in reacting to mass protests on domestic issues. When the US wanted to involve the Philippines in the US war of aggression in Vietnam, Marcos readily agreed and unleashed the military and police against the KM-led youth protesting the 1966 Manila Summit of US President Lyndon Johnson with the leaders of partner countries and client states in the Asia-Pacific region. In response, the KM intensified the deployment of urban activists in mass work in rural areas to prepare for peoples war. The KM spread nationwide. It recruited student leaders from national student organizations and from the upsurge of student strikes. It had members and chapters in all regions and in most provinces. It gave special attention to the national minorities because they continued to be the most exploited and oppressed and they had resisted foreign domination. It gave political education and training to some who would eventually become leaders of the revolutionary movement among the Moro and Igorot peoples. For organizing its chapters, the KM always had the OD-ED team. The OD cadre made sure that the organizational meetings were held in coordination with those to be organized and that the chapter was established with the election of officers. The ED cadre made sure that the recruits gained adequate understanding of the general line of new democratic revolution, the most important points in the KM Constitution and Program of Action and the burning issues of the day. For the purpose of political education, the KM handbook of basic documents was the basic tool in recruitment of members and establishment of chapters. It was reinforced by the publication of the KM Chairmans book Struggle for National Democracy in 1967. It was further reinforced by Amado Guerreros Philippine Society and Revolution in 1969. Each book was avidly read and studied by the KM rank and file. When mass actions were undertaken, local buildup meetings and rallies were held. The slogans were sharpened. The manifestoes were formulated and distributed. Agitational street broadcasts were done. The agitational speakers were readied. The KM Education and Propaganda Department developed the writers and speakers for the purpose. To make the mass actions even more interesting and engaging, cultural numbers were performed in the streets and on improvised stages. For the purpose, the KM Cultural Bureau promoted the organization of cultural groups and the development of the performers in various art forms. The reestablishment of the Communist Party of the Philippines on December 26, 1968 and the founding of the New Peoples Army became publicly known. It served to inspire the mass movement in the national capital region and on a national scale in 1969. Workers strikes against oppressive and exploitative employers became widespread. Student protest rallies against the Marcos regime and student strikes against ultra-reactionary school authorities also continued to spread like wild fire. A large contingent of peasants from Central Luzon came to Manila to demand land reform in 1969. The KM spearheaded the First Quarter Storm of 1970. This burst out and was inflamed by the violent dispersal of the protest rallies and marches. At different points in Metro Manila the youth, the workers and the people in general assembled. In growing columns of marchers, they converged on the center of Manila and rallied in front of Congress, the presidential palace and the US embassy. They ranged from 50,000 to 100,000 in number per weekly mass action. They cried out, “Makibaka, huwag matakot (Fight, don’t be cowed)! Peoples war is the answer to martial law!” The KM also spearheaded the Diliman Commune. This arose at the University of the Philippines in early 1971. It was ignited by the rising costs of fuel which led to higher costs of study and living. The Marcos regime ordered the police and military to enter the campus. But the students and faculty members resisted by setting up barricades and occupying the buildings and grounds of the university. Mass protest actions by the youth, workers and peasants occurred on a nationwide scale during most of the year. After winning the 1969 presidential elections by means of fraud and terrorism and inflationary spending of public funds, Marcos emcouraged his own political subalterns and the clerico-fascists to call for a drastic change of the 1935 constitution of the Philippines as the way for him to remove the maximum limit of two 4-year presidential terms and to realize his ambition of becoming a fascist dictator. In 1971 he masterminded the Plaza Miranda grenade attack on the miting de avance of the opposition Liberal Party. Within a few hours after the incident, he blamed this on the Communist Party of the Philippines and his main political rival Sen. Benigno Aquino Jr. and proclaimed the suspension of the writ of habeas corpus. He ordered the nationwide raids on the offices of the Kabataang Makabayan and other national democratic mass organizations and the arrest of their leaders. The suspension of the writ of habeas corpus was the dress rehearsal for the fascist proclamation of martial law in 1972. As a result of the 1971 suspension of the writ and the raids and arrests directed against the national democratic movement, the KM accelerated the deployment of its most exposed and “wanted” leaders in the urban underground and in the guerrilla zones. Due to the mass protests spearheaded by the Movement of Concerned Citizens for Civil Liberties, Marcos pretended to lift the suspension of the writ. Even then, the KM prepared itself against the widely anticipated proclamation of martial law, which was done by Marcos formally on September 21, 1972. Even before 1972, the KM was already deploying the CPP members and advanced mass activists among the KM members to join the New Peoples Army or rural mass work to prepare local areas for guerrilla zone development. After the proclamation of martial law, a far greater number of KM members joined the peoples army and conducted rural mass work. The Communist Party of the Philippines owes to the KM its nationwide scale and deep roots among the masses. In the 14-year course of the Marcos fascist dictatorship, KM officers and members became cadres and members of the Communist Party of the Philippines. They occupied responsible positions in the leading and staff organs of the CPP. They became commanders and political officers of the New Peoples Army. They organized the various types of revolutionary mass organizations for workers, peasants, youth, women, teachers, health workers, cultural activists and so on. They participated in building and activating the organs of political power. The KM officers and members spanned the toiling masses of workers and peasants, the middle social strata and the various sectors. They were in a position to help in the building of the united front at various territorial levels and in various fields of social activity. They were a binding force among the youth from the various patriotic and progressive classes and sectors. The KM became an outstanding component of the National Democratic Front. The KM was a significant force in the 14 years of revolutionary struggle of the people against the Marcos fascist dictatorship from beginning to end. All over the Philippines, KM officers and members participated in the peoples war to fight the fascist regime and the entire ruling system. They were in the Communist Party of the Philippines, New Peoples Army, the underground mass organizations and organs of political power in the countryside. They maintained and developed urban underground networks. They operated through unexposed activists in the aboveground organizations and institutions. They suddenly appeared and disappeared to make lightning demonstrations, distribute leaflets, paint slogans on walls and paste posters in public places. They conducted surveillance on the enemy forces and provided the necessary intelligence for the armed city partisans. They were in every effort to revive the mass moverment where the fascist regime appeared to have silenced the people in the 1970s and early 1980s. They were involved in the open reestablishment of patriotic and progressive trade unions, student organizations and other types of mass organizations. They were in the anti-fascist alliances. Following the Aquino assassination, they were among the most resolute and most militant activists in the groundswell of the mass movement that eventually toppled the dictatorship. In so many ways, they made important contributions to the advance of the revolutionary struggle for national and social liberation. They did hard work and made sacrifices in the urban and rural areas. A high proportion of those who were abducted, tortured and murdered by the Marcos fascist regime came from the KM or received their political education and experience from the KM. After the overthrow of the Marcos fascist dictatorship, the Kabataang Makabayan decided to persevere in the revolutionary underground as one of the major components of the National Democratic Front. Ever since the struggle against the fascist regime, the KM has served as the Communist Youth League. This is in consonance with the commitment of the KM since its founding 50 years ago to be the assistant of the working class as vanguard of the peoples democratic revolution and the training center of the youth for the revolution. The current leadership of the Kabataang Makabayan is in the best position to look back to its history, especially from 1986 to the present, in order to assess and evaluate its record, to set forth the tasks and methods for further advances and to look forward to greater victories in the future. There is still a tremendous lot of hard work, sacrifices and militant struggle needed to achieve the basic completion of the peoples democratic revolution through the overthrow of the US-directed ruling system of big compradors and landlords. We can proceed to the socialist stage of the Philippine revolution only after the proletariat and the people have seized political power and have established the peoples democratic state system. The protracted and ever worsening crisis of the world capitalism, characterized by the boundless greed of the monopoly bourgeoisie and financial oligarchy under neoliberalism and mounting state terrorism and wars of aggression, urges us to struggle ever more resolutely and militantly for the completion of the peoples democratic revolution and proceed to the socialist revolution.### BAKIT IPAGBUNYI ANG IKA-50 ANIBERSARYO NG KM Ni Jose Maria Sison Tagapangulong Tagapagtatag, Kabataang Makabayan Ipinagbubunyi natin ang ika-50 anibersaryo ng pagkakatatag ng Kabataang Makabayan upang ipakita ang pagpapahalaga natin sa makasaysayang papel at mga kontribusyon nito sa pagsusulong ng bagong demokratikong rebolusyon. Dapat nating parangalan at tularan ang masang kasapian ng KM sa lahat ng kanilang mga pakikibaka, sakripisyo at tagumpay sa paglilingkod sa kabataan at sambayanang Pilipino. Maraming mapupulot na aral ang kasalukuyang henerasyon ng kabataan mula sa mga karanasan at tagumpay ng KM. Dahil nagsilbing inspirasyon sa aming tagapagtatag ng KM ang rebolusyonaryong tradisyon ng sambayanang Pilipino, sinadya naming itapat ang pagtatatag ng KM sa ika-101 kaarawan ni Andres Bonifacio noong Nobyembre 30, 1964. Mulat naming alam na inudlot ng imperyalismong US ang rebolusyong Pilipino sa pamamagitan ng paglulunsad ng gera ng agresyon laban sa sambayanang Pilipino. Ginawang kolonya ang Pilpinas matapos paslangin ang daan-daan libong Pilipino at nagsanay ng mga papet para maitayo ang malakolonyal nitong paghahari. Batid naming pumasok na noon ang Pilipinas sa panahon ng modernong imperyalismo at proletaryong rebolusyon. Ninais naming ipagpatuloy sa bago at mas mataas na antas ang lumang demokratikong rebolusyong pinamunuan ng burgesyang liberal laban sa lumang-istilo ng kolonyalismong Espanya at pyudalismo. Ito ay sa pamamagitan ng paglulunsad ng bagong demokratikong rebolusyon sa pamumuno ng uring manggagawa laban sa imperyalismong US, pyudalismo at burukrata kapitalismo sa malakolonyal at malapyudal na kalagayan ng Pilipinas. Tumayo ang Kabataang Makabayan bilang patriyotiko at progresibong taliba ng kabataang Pilipino. Nilayon nitong maging kumprehensibong organisasyon ng mga kabataang mula sa masang anakpawis na mga manggagawa at magsasaka at mula sa mga panggitnang saray. Inialay nito ang sarili bilang katuwang ng uring manggagawang siyang namumunong uri sa bagong demokratikong rebolusyon. Nilayon nitong maging sentro ng pagsasanay ng mga aktibista ng ligal na demokratikong kilusan at ng mga magiging kadre ng rebolusyon. Rinatipika ng kongreso ng pagkakatag ng KM ang Konstitusyon at Programa ng Pagkilos na nanawagan para sa ganap na pambansang kalayaan; demokratikong mga karapatan at pagbibigay-kapangyarihan sa uring manggagawa; tunay na reporma sa lupa at pambansang industriyalisasyon; katarungang panlipunan; kulturang pambansa, syentipiko at pangmasa; at nagsasariling patakarang panlabas na nakatuon sa pagkakaisa ng lahat ng mamamayan at bansa, kapayapaan at kaunlaran laban sa imperyalismo at reaksyon. Kabilang sa mga tagapagtatag ng KM ang mga proletaryong rebolusyonaryo at kalahok sa mga aksyong masa mula 1959. Nagmula sila sa kilusang estudyante, kilusang unyon, kilusang magsasaka, at mga sirkulong intelektwal. Malalim ang kanilang pag-unawa sa bagong demokratikong rebolusyon dahil sa mga naisagawang pag-aaral sa kasaysayan at mga sirkumstansya ng sambayanang Pilipino at sa teorya at praktika ng Marxismo-Leninismo. Nagkaisa sila na ang tagumpay ng bagong demokratikong rebolusyon ang maghahawi ng daan tungo sa sosyalismo, na siyang magtitiyak ng mas mainam at maaliwalas pang kinabukasan para sa sambayanang Pilipino. Isinulong ng KM ang pambansa-demokratikong kilusang masa noong dekada sisenta at sumunod na mga taon. Pinukaw, inorganisa at pinakilos nito ang mga estudyante sa hayskul at kolehiyo, ang mga kabataang guro at iba pang propesyunal, ang mga kabataan sa Lapiang Manggagawa at mga unyon at ang mga kabataan sa mga samahang magsasaka. Nagtayo kami ng mga balangay sa mga paaralan, pabrika, komunidad ng mga maralitang lungsod at magsasaka. Nagdaos kami ng mga pag-aaral hinggil sa pangkalahatang linya ng bagong demokratikong rebolusyon at sa mga napapanahong isyu. Isinama namin ang mga pinakainteresado at abanteng aktibista sa mga pag-aaral sa teorya at praktika ng Marxismo-Leninismo. Determinado kaming humubog ng mga proletaryong rebolusyonaryo mula sa hanay ng mga aktibistang masa. Alinsunod ito sa papel ng KM bilang katuwang ng uring manggagawa at ng rebolusyonaryong partido nito. Naglabas kami ng mga pahayag at naglunsad ng mga dramatiko at malawakang kilos-protesta hinggil sa mga pangyayari at isyung may kinalaman sa pambansang soberanya, karapatang demokratiko, at kundisyong panlipunan ng sambayanang Pilipino at ng kabataan. Hinarap namin ang imperyalismong US at ang naghaharing sistema ng malalaking kumprador at panginoong maylupa sa mga isyung lokal. At nakipagkaisa rin kami sa aping mamamayan ng Asya, Africa at Latina America at mamamayan sa mga imperyalistang bansa. Ang KM ang naging pinakakilalang organisasyon na bumabatikos at nananawagan sa pagbabasura sa mga di-pantay na kasunduan sa pagitan ng Pilipinas at US, tulad ng US-RP Military Assistance Agreement, Military Bases Agreement, Mutual Defense Pact, Quirino-Foster Agreement at Laurel-Langley Agreement. Siningil namin ang papet na gubyerno sa pagiging sunud-sunuran nito sa imperyalismong US at pagkakanulo nito sa karapatang soberano at interes ng sambayanang Pilipino. Inilantad namin at tinutulan ang katangiang kumprador-asendero ng reaksyunaryong gubyerno. Ipinanawagan namin ang pagpapabuti sa sahod at kalagayan ng mga manggagawa, pagpapatupad ng tunay na reporma sa lupa para sa kapakinabangan ng mga walang-lupang magsasaka at pagkakamit ng pambansang industriyalisasyon, pagpapalawak ng sistema ng edukasyong publiko sa lahat ng antas at mas mahusay na kalagayan sa pag-aaral at pamumuhay ng mga estudyante. Binatikos namin ang tuluy-tuloy na paglala ng disempleyo, pagbagsak ng sahod, sobrang pagtaas ng presyo ng karaniwang mga bilihin at serbisyo, at ang kakulangan o kawalan ng mga batayang serbisyong panlipunan. Puspusan naming kinundena ang US at mga alyadong imperyalista nito sa kanilang panghihimasok at agresyong militar at sinuportahan ang pakikibaka ng mga mamamayang biktima nila. Nilabanan namin ang “proyektong Malaysia” ng US at UK, ang masaker na idinirihe ng US laban sa mamamayang Indonesian, ang todo-largang gerang agresyon ng US laban sa mamamayang Byetnames at Indotsino, at ang panghihimasok at agresyon ng US laban sa mamamayang Kubano, Koreano at iba pang mamamayan sa Asya, Africa at Amerika Latina. Sa pagpapalawak nito sa mga partikular na lugar, rehiyon at buong bansa, laging nakasalalay ang KM sa sarili nitong lakas, na nadaragdagan sa pamamagitan ng pakikipag-alyansa nito sa tukoy na mga uri at sektor at sa batayang multisektoral. Nakakapagrekluta ito ng mga manggagawa at nakabubuo ng mga sangay sa kanilang hanay dahil a mahigpit na pakikipagkapatiran nito sa mga pederasyon sa paggawa. Ang mga samahang magsasaka ang nagsasaayos ng mga programang imersyon sa kanayunan ng KM. Nakikipag-alyansa ang KM sa mga organisasyon sa kampus at pambansang mga samahan ng mga estudyante at sa mga guro at iba pang propesyunal. Noong 1966, ang tagapangulo ng KM ay naging pangkalahatang kalihim ng anti-imperyalistang nagkakaisang prenteng organisasyon, ang Movement for the Advancement of Nationalism, dahil sa taglay na lakas ng Kabataang Makabayan at ng malapit na relasyon nito sa kilusang manggagawa at magsasaka at kilusang estudyante at progresibong mga sirkulo ng mga intelektwal. Marami ang malalaking anti-imperyalistang aksyong masa ang pinangunahan ng MAN. Taun-taon ay lumalala ang pamalagiang krisis ng malakolonyal at malapyudal na naghaharing sistema sa ilalim ng rehimeng Marcos. Ang malawak na masa ng sambayanan ay nagdurusa sa pagtindi ng pang-aapi at pagsasamantala. Lumalaganap ang disempleyo at pumapaimbulog ang presyo ng saligang mga bilihin at serbisyo. Bumibigat ang pasanin ng mga magsasaka dahil sa pang-aagaw sa kanilang lupa at lumalaking upa sa lupa. Nahaharap ang mga kabataang estudyante sa lumalaking gastos sa pag-aaral at pamumuhay. Lalong naging marahas ang reaksyon ng rehimeng Marcos sa mga protestang masa hinggil sa mga usaping lokal. Nang hilingin ng US na makisangkot ang Pilipinas sa gerang agresyon ng US sa Vietnam, agad na pumayag si Marcos at pinakawalan ang militar at pulisya laban sa mga kabataang pinamunuan ng KM na nagprotesta sa Manila Summit noong 1966, kung saan ay nakikipagpulong si Presidente Lyndon Johnson ng US sa mga lider ng mga bansang kaalyado o papet nito sa rehiyong Asia-Pacific. Bilang tugon, pinaigting ng KM ang pagpapadala ng mga aktibistang lungsod para sa sa gawaing masa sa kanayunan upang makapaghanda sa digmang bayan. Kumalat sa buong bansa ang KM. Nagrekluta ito ng mga lider-estudyante mula sa mga pambansang organisasyon ng mga mag-aaral at mula sa mga napalahok sa mga aklasang estudyante. Nagkaroon ito ng mga kasapi at balangay sa lahat ng rehiyon at sa karamihan ng mga prubinsya, kabilang sa mga lugar ng Moro sa Mindanao at sa mga prubinsyang BIBAK ng Kordilyera. Nagbigay ito ng espesyal na atensyon sa mga pambansang minorya dahil nananatili silang pinakapinagsasamantalahan at pinakaapi at dahil nilalabanan nila ang paghaharing dayuhan. Nagbigay ang KM ng edukasyong pampulitika at pagsasanay sa kalauna’y magiging lider ng rebolusyonaryong kilusan sa hanay ng mamamayang Moro at Igorot. Sa pag-oorganisa ng mga sangay nito, laging may grupong OD-ED (pang-organisa at pang-edukasyon) ang KM. Tinitiyak ng kadre sa OD na kasangkot ang mga inoorganisa sa pagpaplano at pagdaraos ng mga pulong pang-organisasyon at ang sangay ay binubuo sa pamamagitan paghahalal ng mga upisyal. Tinitiyak ng kadre sa ED na magkaroon ng sapat na pag-unawa ang mga bagong kasapi sa pangkalahatang linya ng bagong demokratikong rebolusyon, sa mga pinakamahalagang punto sa Konstitusyon ng KM at sa Programa sa Pagkilos, at sa maiinit na isyu. Para sa pampulitikang edukasyon, ang handbook ng KM na naglalaman ng mga saligang dokumento ang nagsilbing batayang instrumento sa pagrerekluta ng mga kasapi at pagbubuo ng mga tsapter. Sinuhayan ito ng pagkakalimbag ng libro ng tagapangulo ng KM na Struggle for National Democracy (Makibaka para sa Pambansang Demokrasya) noong 1967. Ibayo pa itong sinuportahan ng Philippine Society and Revolution (Lipunan at Rebolusyong Pilipino) ni Amado Guerrero noong 1969. Ang bawat aklat ay masugid na binasa at pinag-aralan ng kasapian ng KM. Kapag maglulunsad ng mga aksyong masa, nagsasagawa ang KM ng mga paghahandang pulong at rali sa mga lokalidad. Binabalangkas ang mga manipesto at ipinamamahagi. Nagsasagawa ng mga brodkas na pang-ahitasyon sa mga lansangan. Inihahanda ang mga ispiker na mahusay sa ahitasyon. Sinasanay ng Kagawaran sa Edukasyon at Propaganda ng KM ang mga manunulat at ispiker para sa gayong layunin. Para maging mas interesante at kaakit-akit ang mga aksyong masa, nagtatanghal ng mga pangkulturang bilang sa mga lansangan at sa mga itinayong entablado. Para sa ganitong layunin, hinihikayat ng Kawanihan sa Kultura ng KM ang pag-oorganisa ng mga grupong pangkultura at ang pagpapalitaw ng mga tagapagtanghal sa ibat ibang anyo ng sining. Ang muling pagtatatag ng Partido Komunista ng Pilipinas noong Disyembre 26, 1968 at ng Bagong Hukbong Bayan noong sumunod na taon ay naisapubliko. Nagsilbing inspirasyon ito sa kilusang masa sa pambansang punong lungsod at sa pambansang saklaw noong 1969. Lumaganap ang mga welga ng mga manggagawa laban sa mga mapang-api at mapagsamantalang may-ari ng mga pagawaan. Patuloy ring lumaganap na parang apoy ang mga protestang rali ng mga estudyante laban sa rehimeng Marcos at ang mga welga ng mga estudyante kontra sa mga ultrareaksyunaryong awtoridad ng mga eskwelahan. Malaking grupo ng mga magsasaka mula sa Central Luzon ang humugos sa Maynila para igiit ang reporma sa lupa noong 1969. Pinangunahan ng KM ang Sigwa ng Unang Kwarto ng 1970. Pumutok at pinag-alab ito ng mararahas na operasyong dispersal sa mga protestang rali at martsa. Malawakang nagtitipon sa ibat ibang panig ng Metro Manila ang mga kabataan, mga manggagawa at ang taumbayan sa pangkalahatan. Magsasanib ang mga martsang ito sa sentro ng Kamaynilaan upang maglunsad ng kilos-protesta sa harap ngKongreso, sa palasyo ng presidente at sa embahada ng US. Nasa 50,000-100,000 ang lumalahok sa mga lingguhang aksyong masa. Isinigaw nila ang Makibaka, huwag matakot! Digmang bayan ang sagot sa batas militar! Pinangunahan din ng KM ang Diliman Commune sa University of the Philippines noong maagang bahagi ng 1971. Naging mitsa nito ang pagtaas ng presyo ng langis na nagbunga ng mas mataas na gastos sa pag-aaral at pamumuhay. Iniutos ng rehimeng Marcos na pasukin ng mga pulis at militar ang kampus. Subalit lumaban ang mga estudyante at mga guro sa pamamagitan ng pagbabarikada at pag-okupa sa mga gusali at buong kampus ng pamantasan. Naganap ang mga aksyong masa ng mga kabataan, manggagawa at mga magsasaka sa pambansang saklaw sa halos kalakhan ng taon. Matapos magwagi sa eleksyong presidensyal noong 1969 sa pamamagitan ng pandaraya at terorismo at maluhong paglustay ng pondong publiko, hinikayat ni Marcos ang kanyang mga pampulitikang alipures at mga kleriko-pasista na manawagan ng malakihang pagbabago sa konstitusyon ng Pilipinas ng 1935 sa layong tanggalin ang maksimum na limit na dalawang apat-na-taong termino ng presidente at makamit ang kanyang ambisyong maging pasistang diktador. Si Marcos ang utak sa pagpapasabog ng granada sa miting de abanse ng oposisyong Partido Liberal sa Plaza Miranda noong 1971. Ilang oras lamang matapos ang insidente, isinisi niya ito sa Partido Komunista ng Pilipinas at sa kanyang pangunahing karibal sa pulitika na si Sen. Benigno Aquino Jr. Sinuspinde ang writ of habeas corpus. Nag-utos siya ng mga reyd sa mga upisina ng Kabataang Makabayan sa buong bansa at iba pang pambansa-demokratikong organisasyong masa at pag-aresto sa kanilang mga lider. Ang suspensyon ng writ of habeas corpus ang magbibigay-daan sa pasistang deklarasyon ng batas militar noong 1972. Bunga ng suspensyon ng writ of habeas corpus at ng mga reyd at pag-arestong nakatutok sa pambansa-demokratikong kilusan, pinabilis ng KM ang pagtatalaga sa pinakalantad at mga wanted na lider nito sa kilusang lihim sa kalunsuran at mga sonang gerilya. Dahil sa malawakang protestang masang pinangunahan ng Movement of Concerned Citizens for Civil Liberties, nagkunwari si Marcos na tatanggalin ang suspensyon ng writ of habeas corpus. Gayunpaman, naghanda ang KM sa inaasahang proklamasyon ng batas militar, na pormal na ginawa ni Marcos noong Setyembre 21, 1972. Bago pa man ang 1972, nagdeploy na ang KM ng mga kasapi ng Partido na nasa KM at mga sulong na masang aktibista para umanib sa Bagong Hukbong Bayan o lumahok sa gawaing masa sa kanayunan upang ihanda ang mga lokal na erya para sa pagpapaunlad ng mga sonang gerilya. Matapos ang deklarasyon ng batas militar, di hamak na mas malaking bilang ng mga kasapi ng KM ang umanib sa hukbong bayan at umako ng gawaing masa sa kanayunan. Utang na loob ng Partido Komunista ng Pilipinas sa KM ang pag-abot nito ng pambansang saklaw at malalim na pag-ugat sa masa. Sa 14 na taong itinakbo ng pasistang diktadurang Marcos, naging mga kadre at kasapi ng Partido Komunista ng Pilipinas ang mga upisyal at myembro ng KM. Nagkaroon sila ng mga responsableng pusisyon sa mga namumuno at organong istap ng PKP. Silay naging mga kumander at upisyal sa pulitika ng Bagong Hukbong Bayan. Inorganisa nila ang ibat ibang anyo ng rebolusyonaryong kilusang masa para sa mga manggagawa, magsasaka, kabataan, kababaihan, guro, manggagawang pangkalusugan, mga aktibistang pangkultura at iba pa. Lumahok sila sa pagbubuo at pagpapagana ng mga organo ng kapangyarihang pampulitika. Ang mga upisyal at myembro ng KM ay nagmula sa masang anakpawis ng mga manggagawa at magsasaka, mga panggitnang saray ng lipunan at ibat ibang sektor. Nasa pusisyon silang tumulong sa pagtatayo ng nagkakaisang prente sa ibat ibang antas ng teritoryo at ibat ibang larangan ng aktibidad panlipunan. Sila ang pwersang nagbuklod sa hanay ng kabataan mula sa ibat ibang patriyotiko at progresibong uri at sektor. Ang KM ay naging tampok na bahagi ng National Democratic Front. Simula’t sapul ay signipikanteng pwersa ang KM sa 14 na taong pakikibaka laban sa pasistang diktadurang Marcos. Sa buong Pilipinas, lumahok ang mga upisyal at kasapi ng KM sa digmang bayan upang labanan ang pasistang rehimen at ang buong naghaharing sistema. Sila ay nasa Partido Komunista ng Pilipinas, sa Bagong Hukbong Bayan, sa mga lihim na organisasyong masa at sa mga organo ng kapangyarihang pampulitika sa kanayunan. Nagmantini at nagpaunlad sila ng mga lihim na network sa kalunsuran. Kumilos sila sa pamamagitan ng mga di-lantad na aktibista na nakalapaloob sa hayag na mga organisasyon at institusyon. Bigla silang lumilitaw at nawawala sa mga raling iglap, namamahagi ng mga polyeto, nagpipinta ng mga islogan sa mga pader at nagdidikit ng mga poster sa mga pampublikong lugar. Sinusubaybayan nila ang mga pwersa ng kaaway at nagbibigay ng kinakailangang datos-paniktik sa mga armadong partisano sa kalunsuran. Naroon sila sa lahat ng pagsisikap na muling buhayin noong dekada 1970 at maagang bahagi ng dekada 1980 ang kilusang masa sa kalunsuran na wari’y napatahimik ng pasistang rehimen. Nakisangkot sila sa hayagang muling-pagtatatag ng mga patriyotiko at progresibong unyon sa paggawa, organisasyong pang-estudyante at iba pang tipo ng mga organisasyong masa. Silay pumaloob sa mga alyansang antipasista. Kasunod ng asasinasyon ni Aquino, kabilang sila sa mga pinakadeterminado at pinakamilitanteng aktibista sa malawakang kilusang masa na siyang kalaunang nagpabagsak sa diktadura. Sa napakaraming paraan, malaki ang naging ambag ng mga kasapi ng KM sa pagsusulong ng rebolusyonaryong pakikibaka para sa pambansa at panlipunang paglaya. Walang kapaguran silang kumilos at nagsakripisyo sa kalunsuran at kanayunan. Malaking porsyento ng mga dinukot, tinortyur at pinatay ng pasistang rehimeng Marcos ay nagmula sa KM o nakakuha ng pampulitikang edukasyon at karanasan mula sa KM. Matapos ang pagpapabagsak sa pasistang diktadurang Marcos, nagpasyang magpunyagi ang Kabataang Makabayan sa rebolusyonaryong kilusang lihim bilang isa sa mga mayor na bahagi ng National Democratic Front. Mula nang simulan ang pakikibaka laban sa pasistang rehimen, nagsilbi na ang KM bilang Communist Youth League (Liga ng mga Kabataang Komunista). Ito ay ayon sa komitment ng KM, mula pa noong itatag ito 50 taon na ang nakararaan, na maging katuwang ng uring manggagawa na siyang taliba ng demokratikong rebolusyon ng bayan at maging sentro ng pagsasanay ng kabataan para sa rebolusyon. Nasa pinakamahusay na pusisyon ang kasalukuyang pamunuan ng Kabataang Makabayan na balikan ang kasaysayan nito, laluna mula 1986 hanggang sa kasalukuyan, upang malagom at matasa ang rekord nito, mailatag ang mga tungkulin at pamamaraan para sa ibayong pagsulong, at tanawin ang mas malalaking tagumpay sa hinaharap. Napakarami pang gawain, sakripisyo at militanteng pakikibaka ang dapat harapin upang makamit ang batayang layon ng demokratikong rebolusyon ng bayan na maibagsak ang naghaharing sistema ng malalaking kumprador at panginoong maylupa na minamanduhan ng US. Maaari lamang tayong tumungo sa sosyalistang yugto ng rebolusyong Pilipino matapos maagaw ng proletaryado at mamamayan ang kapangyarihang pampulitika at maitatag ang demokratikong sistema ng estadong bayan. Ang pangmatagalan at papalalang krisis ng pandaigdigang kapitalismo, na kinatatangian ng walang-hanggang kahayukan ng monopolyo burgesya at oligarkiya sa pinansya sa ilalim ng neoliberalismo at ng tumitinding terorismo ng estado at mga gerang agresyon, ay humihimok sa atin na ibayo pang maging determinado at militante sa ating pagpupunyagi para kumpletuhin ang demokratikong rebolusyon ng bayan at tumungo sa sosyalistang rebolusyon.###
Posted on: Fri, 28 Nov 2014 22:51:21 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015