Wat nou, dacht vandaag de zon, als je arm traag beweegt naar een glas water en al plezier heeft in de beweging van zichzelf en in het voelen van haar eigen spieren. En wat nou, dacht vandaag de zon, als je hand zacht het glas aanraakt en vastpakt en een golf van genot van de palm van je hand door je hele lichaam trekt. En je verwarmt. Sensueel. En wat nou, dacht vandaag de zon, als bij het heffen van het glas je ogen verlangen naar het water en het water naar je ogen en verlangen naar verlangen. En wat nou, dacht vandaag de zon, als dan je lippen het glas beroeren het water je lichaam streelt je mond een slok neemt en aandacht het water traag volgt, langzaam, langzaam, langzaam volgt in je lippen, je tong, je verhemelte, je huig, je keel, tot in je ingewanden. En als dan je hele lichaam tintelend genot is en leeft, leeft, leeft, Lééft! en je van binnen wordt gekust en bemint door éééén láááánge trááááge slok water. Is er dan nog verschil tussen het drinken van deze ééééne láááánge trááááge slok en het drinken van de wereld en tussen dit moment en alle tijden? Zo vroeg vandaag de zon. Het zondagmiddag in Delft op een bankje met een glaasje water en gifgas en kille lijken. Als water verlangt naar je lippen en de zon je huid streelt schieten soldaten met bloemen kussen Syriërs de grond en is het vrede in Afghanistan.
Posted on: Sun, 25 Aug 2013 17:39:58 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015