Wie kan zich zulk machtsmisbruik permitteren om burgers te verlagen tot het statuut van rekruut? -- ----- Original Message ----- From: Gilbert De Bruycker To: [email protected] Sent: Friday, November 15, 2013 1:49 PM Subject: Niet geestesziek en toch gecolloqueerd Meester, Ik heb zopas het artikel Niet geestesziek en toch gecolloqueerd, verschenen in de krant De Morgen (22-03-2008, p. 10), gelezen. Daarom meen ik er goed aan te doen uw aandacht te vragen voor onderstaand bericht. Hoogachtend, Gilbert De Bruycker Jadestraat 3 9000 Gent 09/2215171 De kern van de inhoud van onderstaand bericht werd de voorbije maanden (telkens onder een ietwat beter aangepaste versie) - tevergeefs - verstuurd naar de Orde van Geneesheren, de Vlaamse Vereniging voor Psychiatrie, de Privacycommissie, het Vast comité van toezicht op de inlichtingendiensten. Werden ook op de hoogte gebracht: De Standaard, De Morgen, Knack, Dag Allemaal, Humo, De Streekkrant en VTM (de redacties hebben niet gereageerd). -- # Hoe machtig is de hedendaagse psychiater? Foucault, die zich als historisch filosoof met de machtspatronen in de samenleving bezighield, zou antwoorden: heel machtig. Wellicht heeft de soevereine macht in vergelijking met een eeuw daarvoor wat ingeboet door een taakverdeling met een toenemend aantal andere disciplines in de ggz en een managerslaag, die een vergrote bureaucratie en een financieel-economische invloed belichamen. De procedurele macht, waarmee de psychiater patiënten hun vrijheid kan laten ontnemen, hen arbeidsongeschikt of verminderd toerekeningsvatbaar voor een ernstig misdrijf kan verklaren, is echter ongebroken. Deze macht wordt nog onderstreept door de toegenomen invloed van de psychologie in de samenleving. tijdschriftvoorpsychiatrie.nl/issues/239/articles/1570 # Nederland is noch een rechtsstaat noch een democratie, zoveel is zeker—en het zijn de specialisten die het ons vertellen. Maar ook België is geen van beide: rechtsstaat noch democratie. Wie een staat als België beschouwt zal het niet moeilijk hebben vast te stellen dat België geen rechtsstaat maar een politiestaat, machtsstaat, beleids- en bestuursstaat is. Naar staatsvorm is België een politiestaat; de regeringsvorm kan het best als “particratie” worden geduid. Een rechtsstaat is België zeker niet. Het is evident dat de bewering dat België een rechtsstaat is alleen verkoopbaar is aan mensen die zich om de tuin laten leiden door ficties en drogredenen. Frank van Dun - nieuwpierke.be/forum_voor_democratie/nl/comment/reply/425 * Inleiding * Wanneer iemand - en dit gedurende al meer dan 10 jaar - je dag in dag uit laat surveilleren en je (waar je ook gaat) door een ploeg laat volgen, dan kan men zulk een persoon bezwaarlijk normaal noemen (zulk gedrag doet trouwens denken aan de maniakale bezetenheid van een sekteleider). Gedurende al die jaren poogt men dagelijks mijn kalmte te doen verliezen door provocatief steeds dezelfde weerkerende stereotiepe handelingen en uiterlijkheden visueel op te dringen (al dan niet ondersteund door verbale commentaren ). Het was steeds een flop! Ook al die keren dat me vooraf te verstaan werd gegeven - via een logo van Jupiler of van Red Bull - dat het deze keer wél zou lukken. Uit chagrijnigheid wordt mij dan daarna te verstaan gegeven dat tenminste mijn vrijheid beknot is. Inderdaad: al bijna 11 jaar ben ik in een strijd verwikkeld met een psychiater, professor Kurt Audenaert die mij - wijl dit op een achterbakse geschiedt, maar er mij toch van bewust ben dat ik word gesurveilleerd - stigmatiseert als paranoïde (*). (*) Collaborating with secret services they [psychiatrists] have total control with deviating citizens in spite of all the laws - which should secure all citizens civil and human rights! So, a declaration from the psychiatrists serves as evidence for e.g. ‘suffering from paranoia’ which is not necessarily a sickness but a way of expressing the experience of real observation and manipulation. When a citizen becomes suspected lunatic, she or he is immidiately stigmatized and becomes handicapped concerning personal integrity and reputation. humanrights.dk/files/doc/UPR/DMM_DanishMadnessMovement-eng-1.pdf. Zijn modus operandi is als volgt : men moet een dwingende druk op hem uitoefenen. Het best lukt dit door kleine, actieve groepen te laten doordringen in het privéleven van het slachtoffer en druk te gaan uitoefenen in zijn privéleven. In de geest van het doelwit moet zich de gedachte nestelen dat hij nooit met rust zal gelaten worden. Concreet zou dit betekenen dat men zich eerst vertrouwd moeten maken met het privéleven van het slachtoffer. Waar woont hij, wie zijn zijn vrienden, waar haalt hij zijn boodschappen, waar zoekt hij zijn ontspanning, e.d.? Met al die informatie moet dan een langdurige campagne van intimidatie, laster en getreiter worden gevoerd. Het doel daarbij is een gevoel van constante dreiging te creëren. Het slachtoffer zal een gevoel van onmacht krijgen, omdat hij de situatie niet meer in de hand heeft. De acties moeten niet enkel de persoon zelf intimideren, maar hem ook isoleren. Personen in zijn sociale omgeving moeten er ook last van krijgen, zodat ze uiteindelijk minder met hem willen omgaan en de kant kiezen van zijn belagers. Heeft hij inzicht in wat er rondom hem gebeurt en beklaagt hij zich daarover, dan is kans reëel dat men hem paranoïde verklaart want strikt juridisch is het moeilijk scheiden tussen schijn en ware intentie. Dit zal hem uiteindelijk mentaal kraken. * Verslag * Voor mijn eigen veiligheid vermijd ik het Zuid [een buurt in de Belgische stad Gent], bekende professor criminologie Brice De Ruyver in een interview in De Streekkrant van 15 mei laatstleden. Toen begin de jaren 2000 (*) de onveiligheidsgevoelens waren toegenomen werd er met de regelmaat van de klok gesust dat de perceptie van onveiligheid niet in overeenstemming was met de feitelijke criminaliteit. Ik schreef in dit verband enkele boze lezersbrieven naar de krant die meestal werden afgewezen. Toch twijfelde ik er niet aan dat aan deze desinformatie ooit een einde zou worden gesteld. En zo geschiedde! Ik herinner me nog heel goed het moment dat Siegfried Bracke tijdens een uitzending van De zevende dag toegaf dat er wel degelijk een onveiligheidsprobleem was. (*) Het aantal woninginbraken was nog nooit zo hoog sinds 2000. - standaard.be/cnt/dmf20130709_00652303 Toen ik in deze brieven er op wees dat massa-immigratie tot meer onveiligheid en minder welvaart zou leiden, werd me te verstaan gegeven dat ik gek was en een racist. Sindsdien wordt ik gepest door een psychiater, professor Kurt Audenaert, tevens kliniekhoofd van het UZ Gent en daar sta ik volkomen machteloos tegenover, precies alsof hij daartoe door de overheid carte blanche werd verleend (ik heb in het verleden reeds twee P.V.s laten opstellen, maar er werd nooit enig gevolg aan gegeven). Ik werd door die professor - omwille politiek/ideologische redenen - gebrandmerkt met termen uit de DSM, maar tot op heden heeft hij zijn insinuaties niet hard kunnen maken, maar tracht dit, gedurende al die jaren, toch voor elkaar te krijgen door mij continu te laten observeren door een soortement Stasi: The Stasi perfected the technique of psychological harassment, known as Zersetzung. By the 1970s, the Stasi had decided that methods of overt persecution which had been employed up to that time, such as arrest and torture, were too crude and obvious. It was realised that psychological harassment was far less likely to be recognised for what it was.Tactics employed under Zersetzung generally involved the disruption of the victim’s private or family life. Usually victims had no idea the Stasi were responsible. Many thought they were losing their minds, and mental breakdowns and suicide could result. One great advantage of the harassment perpetrated under zersetzung was that its subtle nature meant that it was able to be denied ! Zersetzung techniques have since been adopted by other security agencies. en.wikipedia.org/wiki/Stasi Van zodra ik buiten kom schakelt deze dienst (wier personeel ik nooit te zien krijg) gewone mensen in op straat, zelfs handelaars in winkels, met de opdracht tot het verrichten van allerlei stereotiepe gedragingen en nerveuze handelingen. Soms worden er enkele opzichtig, onalledaags en kleurrijk uitgedost, enz. Allemaal manieren om te trachten mij op mijn bek te doen gaan. en allemaal op kosten van de belastingbetaler. Hoeveel zou dit reeds aan gemeenschapsgeld gekost hebben? Kan een journalist dit niet eens uitvissen? vroeg ik via facebook aan Terzake (vrt); waarschijnlijk niet de meest geëigende weg en er volgde dan ook geen reactie. Aanvankelijk (ik spreek van 11 jaar geleden) had het er de schijn van dat Siegfried BRACKE, de voormalige Vlaamse journalist en televisiepresentator, mijn privé-leven had aten uitspitten na een tip van de gewezen journalist Mathias Danneels t.g.v. mijn politiek incorrecte lezersbrieven die ik in die periode stuurde naar de krant Het Nieuwsblad, waar Danneels, in zijn editoriaal steeds geërgerd op reageerde. Later vernam ik dat beiden slechts stromannen waren en de spilfiguur in het hele gebeuren Guy Verhofstadt was (waarover zo dadelijk meer). Aanleiding tot het schrijven van deze lezersbrieven waren de politiek-correcte hatelijkheden en verdraaiingen waarbij b.v. onveiligheidsgevoelens werden afgedaan als ondemocratische gevoelens. Wat me verder tegen de borst stuitte waren de verdonkermaningen van criminele feiten zoals: t Is een jongen en hij steelt, of ronduit cynisch leedvermaak zoals in de zinsnede criminaliteit kent geen grenzen. Inhoudelijk hadden deze brieven dezelfde strekking als de boodschap van de Antwerpse procureur-generaal Yves Liégeois en advocaat-generaal Piet Van den Bon in de toespraak bij de opening van het gerechtelijk jaar 2011. Maar toen ik destijds daar op zinspeelde was dit nog volstrekt taboe. Liégeois had het over een op drift geslagen democratie en een groeiend gevoel van straffeloosheid: We stevenen af op een E.D.E., een nieuwe term die ik vandaag lanceer, namelijk een end of democracy event, klonk het. En Van den Bon waarschuwde: Het ontbreken van een selectief systeem om de economische migratie binnen de perken te houden door het voeren van een efficiënt beleid en een drastische aanpak van de gezinshereniging heeft de laatste jaren geleid tot het isoleren van grote groepen migrantenpopulaties in het maatschappelijk randgebied van sommige steden waarin het genot van uitkeringen tot een cultuurverschijnsel is verheven. standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20110901_173 Mathias Danneels pikte regelmatig - uiteraard kritisch - in op deze brieven. Er ontstond op deze wijze een soort kat en muisspel. In de loop van dit spel is men aangevangen met het nagaan van mijn gangen (men liet dit blijken ook door zinspelingen die verband hielden met mijn dagelijkse activiteiten). Toen ik Danneels er op attenteerde dat het schenden van de privacy onbehagen met zich brengt en strijdig was met de autonomie van de menselijke persoon, verscheen er s anderendaags een editoriaal van zijn hand over zelfmoord, onder de kop Onbehagen en stelde hij in een rubriek boudweg dat autonomie een van de laatste, te sneuvelen, taboes was. In een of andere context zag hij de kans schoon om te kennen te geven dat de tegenstander wordt geprikkeld, soms zelfs getreiterd. Een andere keer liet hij zich stekelig ontvallen dat “strikt juridisch, schijn en ware intentie moeilijk te scheiden zijn.” Bracke (zo dacht ik dus aanvankelijk) heeft mij bij mijn vrouw en familie in een slecht daglicht geplaatst om hun medewerking te bekomen in het bashen van mijn persoon. Men heeft mijn kennissenkring uitgepluisd, ex-collegas werden uitgehoord, men is in het geheim mijn gangen blijven nagaan. Men heeft talloze valstrikken opgezet (waarvan ik me niet meteen bewust was) die de negatieve beeldvorming, roddels, en kwaadsprekerij dienden hard te maken. Maar deze kwalijke praktijken hebben telkens gefaald en hebben tot niets gediend; het was de ene flop na de andere waarbij allerhande valse beschuldigingen ontkracht werden. Na jarenlang lid te zijn geweest bij de Humanistisch-vrijzinnige vereniging Gent (het vroegere Humanistisch Verbond),werd in die periode het lidmaatschap eenzijdig door het HVV verbroken en ontving ik zelfs de tijdschriften van het lopende abonnementsjaar niet meer, alhoewel ik daar voor had betaald. Met deze gebeurtenissen valt ook het laatste bezoek aan mijn zuster samen. Ze woont in Park ten Hove (Melle), en nooit voordien had ik in die wijk een patrouillerende politiecombi gezien. Deze keer wel, en tijdens het bezoek is de politiecombi enkele malen voorbij gereden. Toen ik daar mijn verbazing over uitdrukte, zei haar partner dat dit misschien voor de veiligheid was (let wel, de borden geen buit, geen dief, waren toen nog niet eens te zien in het straatbeeld). Het was niet moeilijk om de link te leggen met wat al een hele tijd aan de gang was, temeer daar ze, tegen haar gewoonte in, niet was opgekleed, maar een rode T-shirt droeg. --- De drijvende kracht evenwel achter het hele gebeuren, zo was me ter ore gekomen, was Guy Verhofstadt. Toen de dioxinecrisis in mei 1999 hem onverwachts de gelegenheid bood om premier te worden, ontpopte hij zich - wat ik trouwens al een hele tijd had zien aankomen - alras als een van de weinige politici die in zijn carrière van rechts naar links is opgeschoven. liberales.be/interviews/guyamartya In enkele e-mails (gericht aan zijn kabinet) - meer bepaald, via de tell-a-friend-button van online boekenwinkels waarmee een boek onder iemands aandacht wordt gebracht uitte ik mijn ongenoegen over dit feit (één van deze boeken was Hayeks The Fatal Conceit). Bedreigingen aan het adres van gezagsdragers vormen een serieus probleem. De dreiging gaat vooral uit van eenlingen. De ongekende eenling is het meest gevaarlijk, zo blijkt. Soms wordt een aanslag zonder aankondiging vooraf gepleegd, soms maken ze zich kenbaardoor het sturen brieven of e-mails. Bij bedreigers van politici (en andere mensen met een publieke functie) lijkt het in eerste instantie vooral te gaan om mensen die (pre)psychotisch zouden zijn. [Individuele bedreigers van publieke personen in Nederland - Fenomeenanalyse en een beleidsverkenning] Afgaande op deze tekst heeft het er precies alle schijn van dat Guy Verhofstadt mijn boekaanbevelingen via e-Mail verkeerd heeft ingeschat en er paranoïde op heeft gereageerd. Voeg daar nog eens bij het geschil met de krant Het Nieuwsblad, waar hij naar het zich laat aanzien van op de hoogte was en dit zou de mogelijke plausibele uitleg kunnen zijn waarom de psychiater Kurt Audenaert werd ingeschakeld - die Verhofstadt in deze paranoïde gedachtegang heeft gevolgd. En daarmee was het spel op de wagen. Vermoedelijk werden dus de collegas van de Staatsveiligheid en de psychiater Prof. Kurt Audenaert opdracht gegeven mij door te lichten (alsof de Sovjet Unie niet al jaren is ontmanteld) en gemandateerd een controle over mij uit te oefenen en via allerlei tactieken mijn geest en geweten gevangen te houden. Misschien zweefde Verhofstadt daarbij iets als het Fixated Threat Assessment Centre (*) voor ogen dat in de UK in het jaar 2006 als pilot werd gestart. (*) a totally undemocratic organisation which ignores the basic Human Rights - epetitions.direct.gov.uk/petitions/36199 --- Het is van dan pas dat de stalking echt in gang werd gezet, men voortdurend poogde mij op stang te jagen en mijn ganse leven overhoop werd gehaald. Dat men mij op de hielen zat, liet me mij aanvoelen middels kopieergedrag, stereotype handelingen en uiterlijkheden waarbij steeds eenzelfde terugkerend patroon te herkennen valt, zoals met een sleutelbos rinkelen, of een fototoestel in mijn richting houden. Soms gemeen (b.v. wildplassers op mijn weg), soms onnozel, zoals die keer toen ik langsheen het jaagpad van de Ringvaart aan het fietsen was en er plotseling vanuit de struiken een man omgord met fake-explosieven, en dus een zelfmoordterrorist moest voorstellen, kwam aangerend (toen ik 13 jaar geleden er op wees dat t.g.v. de massale aanwezigheid van moslims in het Westen, het islamitische terrorisme de grootste dreiging zou vormen die de onze samenleving ooit gekend heeft, bestempelde men mij als paranoïde. Deze scène was daar natuurlijk een spottende zinspeling op - ten onrechte natuurlijk want onlangs nog deelde Minister Reynders Kerry’s bezorgdheid en verwees naar de ‘globalisering’ van het terrorisme.). Tactisch is ook om zintuiglijke prikkels met sterk effect af te wisselen met een hele reeks mildere prikkels die op den duur met de sterkere op zodanige wijze worden geassocieerd, dat ze zich minder vaak van deze sterkere moeten bedienen (en men zich dus kan beperken tot de mildere variant - waar men in normale omstandigheden niks zou van merken! - die op een eenvoudigere manier in scène zijn te brengen), maar hun doelstelling - het gevoel oproepen gesurveilleerd te worden -, desalniettemin door conditionering wordt bereikt. En deze mildere prikkels kunnen gemakkelijk van de hand worden gedaan als zijnde te wijten aan het toeval. - Hier zijn enkele voorbeelden van zintuiglijke taferelen: * Men is de bovenkant van een haag aan het scheren (cfr. het gezegde: wie zijn kop boven het maaiveld uitsteekt zal de zijn verliezen). * Een toevallig op het voetpad belande grindkorrel wordt met de voet verpulverd op het moment dat ik voorbij fiets. * Ik bestel een pannenkoek en een koffie. Men brengt me evenwel een koffie thermoskan (inhoud 1 liter). * Men is met een hogedrukspuit voor onkruid in de weer. * Na een brief van mijn tandarts voor de jaarlijkse controle, is men met een hogedrukreiniger het voetpad voor haar deur aan het schoonmaken. Toen ik thuis kwam, bleek dat ze na de plombage van een tand de tampon niet had verwijderd. En vóór het eigenlijk plomberen duwde ze overdreven hard met haar vinger tegen de binnenkant van mijn wang. * Tijdens het wandelen heb ik last van een lopende neus en moet regelmatig mijn neus snuiten. Wat verder op is een zakdoek vastgeknoopt aan een verkeerspaal. * Nadrukkelijk een hek sluiten, of zich opstellen achter het metalen traliewerk van een afsluiting, of me met een beugelslot (voor de fiets) in de hand voorbij wandelen (ter illustratie van de vrijheidsbeknotting). * Tijdens het wandelen of fietsen, wordt er soms op de meest onregelmatige momenten een brievenbus geopend, of passeert er iemand met een brief in de hand (een zinspeling natuurlijk op de lezersbrieven die ik - inmiddels meer dan 10 jaar geleden - naar de krant stuurde). * Kort na het aanvatten van een fietstocht ontmoet ik een bekende, en dan later, kort voor ik thuis kom, ontmoet ik terug dezelfde persoon. * Professor Audenaert weet dat ik halverwege de jaren 80 in psychoanalyse geweest ben bij Dr. Philippe Leten (plots overleden op 16 september 2010). Hij woonde toen in de Marolle (een gehucht in de Belgische gemeente Kruishoutem). Dit was op aanraden van de filosoof Leo Apostel (die naar eigen zeggen zelf een succesvolle Freudiaanse psychoanalyse had ondergaan) omwille de verbetenheid waarmee ik het universaliaprobleem bestudeerde. Op deze analyse wordt soms gezinspeeld door een depannagewagen van het Takelbedrijf PHILIPPE (Deurle) op de meest verscheiden locaties te laten opduiken (het laatst stond er een geparkeerd ongeveer ter hoogte van de bakkerij Mertens Joris te Kwatrecht waar ik steeds een gebak koop indien ik in deze omgeving fiets). Wat Audenaert niet schijnt te beseffen, is dat Dr. Leten (een Lacaniaan die gekant was tegen psychiatrische medicatie) deze heksenjacht zou hebben afgekeurd! Men schrok er niet voor terug de stalking op lugubere wijze sterk in de verf te zetten door mij, tijdens mijn wandelingen, een duif of eend met overgesneden hals op het pad te laten aantreffen. Eind vorig jaar (2012), tijdens mijn wandeling op Kerstdagmorgen in het duister (rond acht uur), heb ik 3 autos gezien waarvan slechts één koplamp brandde. De eerste ter hoogte van het Maaltepark langs de Ringvaart (Gent), de tweede even later langs de Kortrijksesteenweg en kort daarna de derde, terug langs de Ringvaart, maar aan de overkant. In deze korte tijdspanne heb ik 2 autobussen gezien en, naar ik schat, amper 8 autos. Dit kan geen toeval zijn. Autos waarvan slechts één koplamp brandt, behoort tot de reeks gewone zintuiglijke prikkels waarvan men zich frequent bedient sinds ik tien jaar geleden eens mijn politiek incorrecte brieven rechtvaardigde met de opmerking: In het land der blinden is éénoog koning. Ik heb toen (met medeweten van mijn vrouw) een e-mail gestuurd naar de Gentse advocaat Hans Rieder waarin ik kort mijn lotgevallen uit de doeken heb gedaan met de vraag of het zin heeft om een proces in te stellen, maar er volgde geen antwoord. Enkele dagen later zag ik tijdens mijn morgenwandeling op het fietspad (langs de R4) een dood waterkieken liggen. --- Omdat de Gentse advocaat Hans Rieder niet heeft gereageerd op mijn e-mail, heb ik onlangs (halverwege juni) advocaat Filip Van Hende (#) geraadpleegd met het verzoek gerechtelijke stappen te ondernemen (in zijn wachtkamer lag er op het tafeltje een opengeslagen magazine; de kop van het artikel was Klopjacht, maar verder schonk ik er geen aandacht aan. Maar ik ben van een kale reis teruggekomen, want hij weigerde mijn zaak te behandelen omdat hij professor Kurt Audenaert kent ! Ik ben nu ten einde raad en weet niet wat me te doen staat of hoe ik mijn rechten kan vrijwaren (*). (#) Mijn laatste verzoek tot het inroepen van rechtshulp dateert van 21/10 en was gericht aan advocaat Marleen Peeraer, maar daar werd evenmin gevolg aan gegeven. (*) Many people turn to the judicial system for relief. First, one has to find a lawyer willing to take the case. This can be difficult in itself, as many lawyers either refuse to believe the victims or else want nothing to do with challenging the secret government. Assuming a lawyer has been found and a case put together, the trial will be dragged out for years and cost hundreds of thousands of dollars -- all while the torture goes on and the victims whole life is derailed and devoted to regaining his or her fundamental human rights. Beside all these there remains the problem that the courts are heavily stacked in favor of secret governmentagencies. unexplainable.net/artman/publish/article_492.shtml --- Of er al dan niet opzet in het spel is, is niet altijd duidelijk - en misschien wordt daar wel op gespeculeerd, om mij gemakkelijker van paranoia te kunnen betichten. In het begin werd bijvoorbeeld een aantal keren een fototoestel onmiskenbaar op mij gericht; (de allereerste keer geschiedde dit in de leeszaal van de Gentse Universiteitsbibliotheek; mijn echtgenote kan dit getuigen, want ze zat naast mij), maar wat later bleef dit richten uit, maar zag ik wel nu en dan langs de straat een persoon met een fototoestel in de weer. Er werd zelfs toevlucht genomen tot het inschakelen van lookalikes en het opdringen van de kleur rood speelde een grote rol: Red is a hot, loud and active factor [Eldon Taylor, Mind Programming]. Van bij het begin speelde de kleur rood een grote rol. Tijdens mijn fietstochten bv., hetzij richting Overmere, hetzij richting Zwalm of Merendree, om de haverklap verscheen er langs de weg iemand met een rode T-shirt aan. Evenmin ontbrak het aan suggesties over zelfmoord, door b.v. ostentatief binnen mijn gezichtsveld een houwtouw om de nek aan te brengen of door een dubbel om de hals heengeslagen sjaal, of hetzij door met een spin mijn aandacht te vestigen op de reling van een brug (b.v. een fiets halverwege een brug aan de reling geketend, of halverwege de brug staat er een auto geparkeerd met brandende stoplichten, of aan een scheepvaartbord met ingebouwde verlichting (die de de aanbevolen doorvaartopening aangeeft), is een bekrabbeld half A4 blad gekleefd) en in 2005, enkele dagen nadat het dode lichaam van de Vlaamse politicus Ward Beysen uit een parkvijver werd opgevist, lagen er naast de vijver van een park waar ik dagelijks wandelde enkele kledingstukken. De voorvallen die ik als indicator van de schending van mijn privacy de revue liet passeren, vormen een staalkaart van de aangewende methodieken, die in feite variaties zijn op een beperkt aantal technische knepen, zoals bv. synchronisatie; want een onderdeel van het bashen, bestaat er o.a. in dat wanneer ik aan het wandelen ben in een straat met rijhuizen (palend aan het trottoir), er vaak eensklaps een deur, waar ik net langs ga, open gaat en er iemand buiten stapt, zodat ik soms moet uitwijken. Zo een perfecte coördinatie! Het samenvallen van deze twee feiten berust natuurlijk niet op toeval, maar zijn een zoveelste aanwijzing dat ik gesurveilleerd word en gemonitord. En om dit alles in scene te zetten word ik (op kosten van de belastingbetaler) voortdurend gesurveilleerd en gevolgd door een stel snitches die gewone burgers lastig vallen met opdrachten van: doe dit, doe dat, trek deze rode t shirt aan, enz...Ik ben dus onvrijer dan een crimineel met enkelband, want die kan zich anoniem op straat begeven zonder belaagd te worden, zonder dat er mensen op hen afgestuurd worden en dus rustig zijn boodschappen doen, wat ik nu reeds gedurende 10 jaar lang niet meer kan doen! Kenmerkend voor het Het Sovjetregime was centraal geplande economie. In mijn geval is het niet de economie, maar mijn Umwelt die centraal gepland wordt! --- Toen ik klacht ging neerleggen bij het Commissariaat Nieuw-Gent, verwees men mij voor de aangifte naar de Recherche (!) in de Ridderstraat Gent. Na aldaar terug mijn verhaal te hebben gedaan, werd ik opnieuw doorverwezen naar een ander commissariaat. Daar werd eindelijk een P.V. opgesteld. Nooit heb ik daar iets van vernomen; evenmin van een tweede P.V., enkele maanden nadien! Er werden mensen (niet alleen onbekenden, maar ook buren, familieleden, mijn vrouw en kinderen) tegen mij opgezet. Er werd rondgebazuind dat ik een homo, een pedofiel, een dief en leugenaar ben. Ik kon op geen normale wijze zaken afwikkelen of boodschappen doen. Winkels, grootwarenhuizen, mijn bank, de apotheker, de notaris, mijn huisarts, het UZ Gent, mijn garagist, de bibliotheek...allen kregen de opdracht om obstructie te plegen en onderging ik treiterig gedrag. Reed ik met de auto (of met de fiets), dan moest ik dubbel waakzaam zijn want men trachtte door onverwachte manoeuvres een schrikreactie, of misschien wel een ongeluk (zij het met enkel blikschade) uit te lokken - of althans de schijn daartoe te wekken. Al mijn zintuigen werden constant gebombardeerd. Het doel is natuurlijk een gevoel van constante dreiging te creëren: een gouden tactische regel is dat je de tegenstander niet moet bang maken voor wat je gaat doen, maar dat je hem bang moet maken voor wat hij denkt dat je zult doen: hij gaat dan aan zijn eigen vrees en angstbeelden ten onder en niet aan de werkelijke dreiging. Ik moest een gevoel van onmacht krijgen, omdat ik de situatie niet meer in de hand had. De acties moesten me niet enkel intimideren, maar me ook isoleren (ook personen in mijn sociale omgeving moesten er ook last van krijgen). Zo was er bv. eens, toen ik in een niet al te brede straat fietste, een moto die me zigzaggend tegemoet reed. Of dat ik al fietsend een auto naderde die op het fietspad van een provinciale baan geparkeerd stond (met de voorkant in mijn richting en met de koplampen aan), en dus moest uitwijken op de grote baan. Onderweg werd ik al enkele keren door een voorbijrijdende wielrenner een tik uitgedeeld (een zevental jaar geleden werd me tijdens het fietsen door een bromfietser een klap uitgedeeld op het hoofd). Ook indien ik met de auto op de baan was trachtte men mij op de heupen te werken door het uitvoeren van onverwachte manoeuvres (*). Met honderden dergelijke voorvallen werd ik dagelijks geconfronteerd, maar de verhoopte psychotische reactie blijft evenwel uit. Toen me de diagnose van huidkanker aan de kuit werd medegedeeld, stootte ik onderweg op een geamputeerd been van een mannequin pop. (*) 1/ Op 9 juni l.l. een zoveelste poging : er komt een auto van achter mij aangereden en net als hij mij passeert, rijdt de chauffeur het fietspad op, stopt, en steekt al wuivend zijn hand op naar iemand op de inrit. Maar ik was op mijn qui-vive ! En een uur voor dit voorval wandelde iemand vlak voor mijn neus het fietspad over naar mijn kant. 2/ Eveneens op 24 september l.l.: ik suisde te Beerlegem freewheelend bergafwaarts, toen opeens iemand met een rode t-shirt midden op het fietspad ging staan. Bruusk remmen was gevaarlijk, want dan ging ik misschien over de kop, en week daarom af op de provincieweg (wat ook niet zonder gevaar was). Wie denkt u, zou er achter deze operatie steken? Wie is er zó achterbaks? --- Gebruikmakend van een spoedprocedure werd ik de eerste maal gecolloceerd in Sleidinge. De politie haalde me op en ik werd meegenomen naar de psychiatrische afdeling van het UZ Gent voor een gesprek met de assistent van de psychiater professor Dr. Kurt Audenaert. Er werd mij o.a. gevraagd of ik me bedreigd voelde, of men mij geheime boodschappen zendt via de televisie, of ik stemmen in mijn hoofd hoorde. Nee, zei ik, maar voegde er aan toe dat wanneer op een frequente manier – meer dan gemiddeld door toeval kan worden verklaard - theatrale scènes, stereotiepe gedragspatronen en andere opzichtelijkheden mijn gezichtsveld binnendringen, men dit ongewild ‘ziet’ - vooral wanneer dergelijke voorvallen zich op de meest diverse locaties, zowel dicht bij huis als veraf, voordoen. En ik liet er geen twijfel over bestaan dat dit volgens mij aanduidingen waren die er op wezen dat ik geschaduwd werd en dat al deze zintuiglijke waarnemingen niet anders konden geïnterpreteerd worden . De psychiater-assistent vroeg me om even te wachten en kwam na een hele poos terug met de melding dat ik diende opgenomen te worden ter observatie. Toen ik mijn kamer betrad zag ik op de muur het met rode viltstift aangebrachte opschrift: everybody hates you. Het bracht mij niet van mijn stuk. Ik nam telefonisch contact op met advocaat Guy Carre (wiens kantoor gehuisvest is in de omgeving van Nieuw Gent, waar ik woon), maar hij wees mijn verzoek om tussenkomst af omdat hij het te ….druk had (er werd mij toen een pro deo advocaat toegewezen). Pas vorige maand (22/06/2013) realiseerde ik mij dat dit naar alle waarschijnlijkheid een uitvlucht was en zijn weigering evenmin een autonome beslissing (met name, na een burleske mise-en-scène waarbij ook advovaat Guy Carre als figurant betrokken was: er werd geclaxonneerd toen hij zijn auto parkeerde ter hoogte van zijn kantoor dat ik op dit moment net voorbij wandelde). Ik werd niet verplicht om medicatie (neuroleptica) te slikken. Ik werd door een viertal psychiaters onderzocht (*) en na 10 dagen observatie mocht ik terug naar huis. Alhoewel ik bij het verschijnen voor de vrederechter werd bijgestaan door een pro deo advocaat, werd me verzocht zelf het woord te voeren. (*) De conclusie psychiatriische storrnis kan niet door één beoordelaar met zijn of haar persoonlijke normenstelsel worden getrokken. Anderen deskundigen moeten in staat zijn tot dezelfde conclusie. - Ron van Deuth, Walter Vandereycken, Psychiatrie: van diagnose tot behandeling. --- Terug thuis, dacht ik dat ik niet langer gesurveilleerd, noch gebasht zou worden - temeer omdat ik ondertussen had opgehouden met het sturen van lezersbrieven en e-mails -, maar niets was minder waar! De redenering was blijkbaar: De mensen beseffen toch niet hoe ze via mechanismen die op de langere termijn werken in een val trappen. Ik was me van dit gevaar bewust en dus ook van het feit dat men moet kunnen anticiperen op manipulatief gedrag van provocateurs. Toch ben ik in 2007 in de val getrapt en werd ik gecolloceerd. Weet u wat het drama in Dendermonde (de steekpartij in het kinderdagverblijf Fabeltjesland in 2009) des te schrijnender maakt? Dat de psychiater en de vrederechter het destijds niet opportuun achtten Kim De Gelder te laten colloceren. Omwille de rancune van Verhofstadt - dus omwille politieke redenen - is dit met mij wél gebeurd (let wel: na vier jaar stalking en op de valreep, slechts enkele maanden vóór het einde van de legislatuur). Net alsof ik niet was opgenomen geweest, werd de actie gewoon verder gezet. Toen ik na een tijdje daar lichtjes geïrriteerd begon op te reageren, kreeg ik op een avond (ongevraagd) bezoek van de Dr. De Pelsemaeker Marcel, de huisarts van mijn vrouw. Mijn vrouw speelt een dubieuze rol in deze onverkwikkelijke affaire, maar wil dit echter niet toegeven. De jarenlange tegenstellingen in ons beider karakter hadden vermoedelijk de verhoudingen zozeer verhard dat, toen de beschadigingsoperatie werd ingezet zij niet aan mijn kant stond. Indien ik benadruk dat ze toch niet kan blijven ontkennen, antwoordt ze: het is mijn woord tegen het uwe. Reeds van kort na het begin was het me duidelijk dat ze op de hoogte was, of althans ik vermoedde het, want ik heb meerdere signalen opgevangen die in deze richting wijzen (b.v., heel in het begin, was mijn bureaustoel steeds verplaatst toen ik thuis kwam van de bibliotheek). Wat precies haar motivatie is weet ik niet honderd ten honderd zeker, maar enkele jaren voor de affaire begon, is er een verzuring opgetreden tussen ons beiden omdat ik - tegen haar zin! - het voorstel van Belgacom om met verlof voor pensioen te gaan had aanvaard. In die periode was ze er ook ouder beginnen uitzien dan ik en dat griefde haar. Ik had toentertijd ook een jonge vriendin, en toen men (op initiatief van Bracke) mijn gangen was beginnen nagaan kwam dit natuurlijk aan het licht. Men heeft haar dit waarschijnlijk medegedeeld (ik heb daarvan signalen opgevangen) om haar medewerking te verkrijgen. Ze ontkent steevast haar rol of aandeel in heel die affaire, omdat ik toch niks kan bewijzen en zelfs in de hoop dat ik er mijn kalmte zou door verliezen. Scheiden heeft weinig zin op onze leeftijd, temeer omdat het financieel een harde dobber zou betekenen (ze heeft geen eigen inkomen). Trouwens ik heb haar dit vorig jaar eens voorgesteld, en ze sloeg dit resoluut van de hand. Me laten colloceren (ik geniet een hospitalisatieverzekering van Belgacom) en me verplichten om pillen te slikken draagt haar voorkeur weg. In feite is het bashen tot in de huiskring verder gezet d.m.v. psychologische pesterijen in de vorm van zinspelingen m.b.t. elementen waarmee ik tijdens mijn wandelingen of fietstochten geconfronteerd werd (op een voormiddag maakte ik een fietstocht tot aan het restaurant De Zoete Zonde in Munte. Later op de dag komt onverwacht onze oudste zoon op bezoek, we babbelen wat en plots, langs zijn neus weg - en eigenlijk zonder enig verband met gesprek -, zegt hij: t is een zoete zonde.), of frequent dezelfde bepaalde woorden, of vragen onnodig en frequent herhalen, of symbolisch iets te kennen geven, zoals een kleerhanger neerleggen op de kussensloop van mijn hoofdkussen - of dit: op zekere dag (het was mooi weer) kom ik thuis van een fietstocht, open de voordeur en in de gang staat een rode geopende paraplu, een andere keer lagen er twee potloden (van ongelijke lengte) in de vorm van een kruis op een aan mij gerichte enveloppe, zaken die men haar beslist in het oor gefluisterd had. Ik heb reeds twee maal tijdens het eten van spaghetti moeten braken en een maal tijdens het eten van een eenpansgerecht, nog voor dat mijn bord voor de helft leeg was. Dus alhoewel Dr. De Pelsemaeker niet mijn huisarts is, kwam hij op een avond ongevraagd en onverwacht even zien hoe het met mij gesteld was omdat - naar hij zei - ik in de buurt over de tong ging. Ik was wantrouwig en schepte hem af met de verzekering dat er met mij niets schortte. Enkele maanden later kwam hij s avonds terug ongevraagd aanbellen, en verklaarde rechtuit dat het met mij niet goed ging, want hij wist dat er druk op mij werd uitgeoefend. Hij raadde me aan om contact op te nemen met Guy Verhofstadt (die hij beweerde te kennen van toen hij nog maar een tiener was) en drong er op aan dit onverwijld te doen omdat anders de stalking zou worden verder gezet en hij zich bezorgd maakte over de weerslag daarvan op mijn fysieke en psychische gezondheid, maar ik weigerde daar gehoor aan te geven en wees hem de deur. Ik maakte me verder geen zorgen want ik dacht toen nog dat ik op de politie kon rekenen voor het vrijwaren van mijn privacy. Omdat de stalking bleef aanhouden gebeurde het soms dat ik, wanneer me een agent provocateur op straat tegemoet kwam, een deuntje begon te fluiten of enkele korte polemisch getoonzette zinnetjes begon te neuriën (bv. “haat en nijd, jaloezie...” de rest van de tekst ben ik vergeten). Ik vermoedde dat daar misschien wel een klacht bij de politie zou kunnen op volgen. En dit was wat ik net wilde! Want dan zou ik de stalking te berde brengen (waarvoor ik reeds 2x een P.V. had laten opstellen) en er hen aan herinneren dat deze schending van mijn rechten nog steeds gaande was. -- De hypocrisie van Dr. De Pelsemaeker moge blijken uit het feit dat hij later - toen ik voor een tweede keer werd gecolloceerd - aan mijn vrouw vertelde (alhoewel hij mij een jaar voordien nog er had voor gewaarschuwd dat ze een naïef schaap is) dat de bijzonderheden die ik waarnam in het straatbeeld (en er volgens mij op wezen dat ik gesurveilleerd en gestalkt werd), door normale mensen over het hoofd worden gezien (*)! (*) Encoded in the stalking is “dark NLP”, a process by which words, colors, images and other markers are emotionally anchored, to trigger the desired emotions (desired by the perpetrators). (...) Every TI goes through a process. From the insight that something is wrong, to the awareness that he or she is really being both under surveillance and stalked by, sometimes, a large number of people. - Dr Robin B. Webster -- Op 9/03/2007 (*) kreeg ik in de voormiddag Dr. De Pelsemaeker op bezoek: mijn vrouw was al die drukte en herrie rondom mijn persoon beu, want we konden nergens meer meer rustig vertoeven of winkelen en dit werkte op haar heupen. Nadat mijn huisarts (Dr. Vanhauter André) haar verzoek om me te laten opnemen, had afgewezen heeft ze haar huisarts ingeschakeld. Ik zei hem dat ik niet wilde toegeven aan de druk die men op mij uitoefende. Dr. De Pelsemaeker stelde een attest op (waarvan ik de inhoud niet heb mogen inzien). (*) Een maand voordien was dit artikel verschenen: vrijspreker.nl/wp/2007/02/verhofstadt-is-een-hoer/ In de reacties kunt u lezen: - Hub schreef op 04-02-07 om 16:23: 6 - WIE kan mij het e-mail adres van Guy Verhofstadt bezorgen, dan zal ik hem dit artikel doorsturen? - Arend schreef op 04-02-07 om 17:45: 7 - vld.be… Zou niet durven zeggen of het ook echt aankomt of niet. - Hub schreef op 04-02-07 om 18:26: 8 - Dank je Arend, Het is verzonden met toezegging dat Guy commentaar mocht leveren! Een maand later dus werd ik gedwongen opgenomen in een gesloten afdeling van een psychiatrische kliniek. Guy Verhofstadt weet dat ik Hub Jongen ken. Het is niet ondenkbaar dat hij gedacht heeft dat ik Hub aangezet heb om dit artikel naar hem door te sturen. Wat niet het geval was, want ik wist wel van het bestaan van dit artikel af, maar heb het artikel pas op 8 november 2013 gelezen! Blijkbaar heb ik het moet ontgelden, ten onrechte dus. Het is zelfs goed mogelijk dat Verhofstadt niet eerlijk is geweest t.a.v. Kurt Audenaert en hem in de waan heeft gelaten dat ik het bewuste artikel heb doorgestuurd! Dit zou kunnen verklaren waarom de professor - zonder mij ooit te hebben gesproken! - beweerd heeft dat ik een paranoïde schizofreen ben. En dit zou ook een verklaring kunnen zijn voor de gewijzigde houding van dokter De Pelsemaeker. Op grond van dit attest is de politie me enkele uren later komen ophalen, en dus gebeurde het dat na 4 jaar, kort voor het einde van de eerste legislatuur van Verhofstadt, ik (voor 6 maanden) werd gecolloceerd. Ik deelde de politie mee dat ik nog steeds gestalkt werd (*), maar daar hadden ze geen oren naar. Ze namen me mij naar de spoedafdeling van het UZ Gent om me te laten onderzoeken door een psychiater. Toen ik mijn verhaal uit de doeken gedaan had, beweerde de psychiater (een assistent van professor Audenaert) dat ik psychotisch was en moest opgenomen worden voor observatie. (*) Cfr. Art. 442bis. elfri.be/belaging-de-wettekst -- Toen ik mijn verhaal uit de doeken gedaan had, beweerde de psychiater (een assistent van professor Audenaert) dat ik psychotisch was en moest opgenomen worden ter observatie en werd ik opgenomen in Caritas, Melle. Aan mijn zoon Filip (verpleger in het UZ van Gent) had professor Audenaert gezegd dat ik schizofreen was! In Caritas werd ik gedwongen om het neurolepticum Risperdal te slikken. En dit niettegenstaande de gedwongen opname de dwangbehandeling niet legitimeert. (Kristien Triest, Internering en gedwongen opname- Faculteit Rechtsgeleerdheid Universiteit Gent. Academiejaar 2008-09). Omdat ik aanvankelijk weigerde om Risperdal te slikken, bracht men mij naar de isoleercel en kreeg ik een injectie met een antipsychoticum toegediend. Daarna heb ik het dan toch aanvaard om Risperdal in te nemen. Tien dagen na de plaatsing door de procureur werd door de vrederechter beslist om mij ter observatie langer in de instelling te houden. Een drietal weken later werd, tijdens de zitting in de hoorkamer voor de vrederechter, deze periode tot 6 maand verlengd. Tijdens deze zitting was mijn behandelende psychiater (Dr. Celine Matton) niet aanwezig. De vervangende psychiater (Dr. Michel Ampe), die ik wel al enkele malen had gezien maar nooit had mee gesproken, beweerde dat verlenging noodzakelijk was omdat ik agressief was. Mijn pro-deo advocaat (Yves BRACKE) die ik had toegewezen gekregen, had mij reeds vóór de zitting medegedeeld dat mij dit ten laste zou worden gelegd. Ik drukte hem op het hart dat dit een manifeste leugen was en verwachtte dan ook dat hij mij zou verdedigen. Ik was dan ook met verstomming geslagen toen hij tijdens de zitting niet reageerde op deze valse beschuldiging (*). (*) 1/ Vrederechters nemen vaak een partijdige houding aan bij een collocatie. [D]e vrederechter [kiest] dikwijls voor de psychiatrische instelling omdat hij door de herhaalde bezoeken aan de instelling en de gesprekken met de directie, een soort van vertrouwensband met de psychiatrische instelling heeft gekregen waardoor hij zich niet meer langer neutraal kan opstellen. 2/ In vele streken kennen vrederechter, ziekenhuisdirecteur, psychiater, geneesheer en zelfs pro-deoadvocaat - die in principe de patiënt bij een gedwongen opname moet verdedigen - elkaar goed en gooien het vlot op een akkoordje. Ik belde ooit undercover als Dr. Rosseel met een ziekenhuispsychiater en vroeg hem: “De verlenging van de collocatie voor meneer X is toch in orde?” en de dwaze psychiater zei: “Ja, Collega, dat is al geregeld.” En toen ik hem erop wees dat de vrederechter daar binnen een week nog moest over beslissen, viel hij uiteraard totaal door de mand. sarahbeweging.net misbruik-psychiatrie.skynetblogs.be/.../2007-09 In Caritas was mijn begeleidende psychiater Dr. Matton. Na een tweetal maanden moest ik een hele resem tests afleggen. Op grond van deze tests en de observatie in de kliniek zei Dr. Matton dat ik niet schizofreen was (een attest met deze bevinding werd overgemaakt aan mijn huisarts André Vanhauter (Haardstedestraat 34, Gent). Na ongeveer vier maanden werd ik ontslagen uit Caritas. Ik dacht dat ik na die 6-maand durende kwelling met rust zou worden gelaten en niet langer meer geschaduwd zou worden omdat op 10 juni 2007 Verhofstadt de verkiezingen had verloren. Ik had dit ook gezegd aan Dr. Matton, maar ze liet een lichte scepsis blijken, maar ik ben daar niet verder op ingegaan, omdat ik dacht dat het om een lichte plagerij ging. Daarin heb ik me deerlijk vergist. Nu en dan had ik de indruk dat ik nog steeds werd in de gaten gehouden. De gedachte die toen bij mij opkwam, was dat Professor Audenaert zich misschien niet kon neerleggen bij het oordeel van Dr. Matton (dat ik niet schizofreen ben) en alles in werk zou stellen om dit oordeel te ontkrachten en mij daarom op eigen initiatief (zonder tussenkomst van Verhofstadt) in het geniep aan beproevingen/valstrikken onderwierp. --- In oktober 2007 wou ik professor Audenaert consulteren i.v.m. onaangename sensaties in het hoofd en gezichtsstoornissen waarvan ik last had begonnen krijgen tijdens mijn verblijf in het psychiatrisch ziekenhuis, doch professor Audenaert weigerde (!) mij te ontvangen en verwees me door naar een ander psychiater, Dr. Mathieu Vanfleteren. Een MRI-scan in het UZ Gent (eind 2007) had niets aan het licht gebracht. Professor Audenaert werd door Dr. Vanfleteren op de hoogte gebracht van die uitslag en wist dus dat de klachten niets te maken hadden met een tumor. Kurt Audenaert heeft Dr. Mathieu Vanfleteren op de hoogte gebracht van mijn voorgeschiedenis. Op grond daarvan achtte Dr. Vanfleteren het aangewezen om na de bekendmaking van de uitslag van het MRI-onderzoek de consultaties toch nog enkele maanden verder te zetten, omdat hij van mening was dat mij ONRECHT was aangedaan (hij stemde er mee in toen ik het hele gebeuren als een Catch-22 situatie omschreef). Na ongeveer zes maanden was Dr. Vanfleteren van oordeel dat verder consultatie niet langer nodig was, en bevestigde dat ik geestelijk in orde was. Nadat het knagend gevoel in mijn hoofd bij tijden snijdender was beginnen aanvoelen (halverwege 2010), wou ik opnieuw in het UZ Gent een MRI scan laten nemen. De neuroloog was van oordeel dat dit niet nodig was, maar kon andermaal geen verklaring geven voor de symptomen. Tijdens de consultatie was het mij opgevallen dat de dokter in opleiding (die naast de neuroloog had plaats genomen) onophoudelijk zat te glimlachen en dat er in een hoek van het dokterskabinet een rood plakkaat van niet al te grote diameter stond. Een maand later moest ik voor controle op huidkanker bij de dermatoloog in het UZ Gent. Toen ik de onderzoekskamer verliet, zat in de gang een neger die, de witte tanden bloot, naar mij glimlachte. Toen er in het voorjaar, maart 2011, enkele Poolse werklieden (van de firma Van Braeckel, die in deze periode ook in het UZ Gent werkzaam was!) bij mij aan huis werken uitvoerden i.v.m. de installatie van een centrale verwarming (Bulex), was er op zekere dag een accessoir voor de badkamer verdwenen. Ik meldde dit aan hun ploegbaas, en die stelde voor om de politie te verwittigen! Ik ben daar niet op ingegaan, maar voor mij was het duidelijk dat er provocatie in het spel was. Later op de dag vond ik het accessoir terug in mijn slaapkamer, in een handdoek gewikkeld. Dit sterkte mij in mijn overtuiging dat ik nog steeds werd gesurveilleerd. Ik heb dan een e-mail gestuurd naar Audenaert i.v.m. de collocatie van enkele jaren terug, om hem te melden dat ik nog steeds bijwerkingen had (gezichtsstoornissen en hoofdpijn) t.g.v. de inname van Risperdal (een neurolepticum). Ik heb hem er tevens op gewezen dat hij mij destijds op grond van een opzettelijk verkeerd gestelde diagnose (schizofrenie), louter omwille van ideologische reden, heeft laten colloceren. Sindsdien (mei 2011) is de stalking/mobbing/bashing terugbegonnen. Dag aan dag, van zodra ik de deur buiten kom, kruipen zijn agents provocateurs als ratten uit de riolen en is het alsof ik in een film van Fellini beland ben (alhoewel niet altijd op zo een extreme wijze, maar toch duidelijk genoeg om me te laten aan voelen dat ik nog steeds geobserveerd word). Maar nu ik weet dat het geen zin heeft om aangifte te doen bij de politie of het gerecht op de hoogte brengen, negeer ik straal al die harlekijnen tijdens mijn wandelingen en fietstochten. De hele operatie liep dan ook steeds af op een sisser. Dat het best is om niet te reageren is een les uit het verleden: toen ik eens mijn middelvinger uitstak omdat het op mijn heupen werkte dat ik mijn achtervolgers niet kon afschudden, kruiste mij een tijdje later iemand met een ‘gespalkte middelvinger’. Enkele maanden nadien werd me te verstaan gegeven dat Audenaert zich vergist had met zijn diagnose, en dat ik de waarheid had gesproken (*). (*) Man lives in an environment of symbols, and it is extremely important to understand something about the symbol-making process because symbols are the raw material of human thought and all communication. Superficially we think that words are the only form of communication, because we live in such a highly verbal atmosphere. Yet in actuality there is a far greater amount of nonverbal communication going on all the time through the use of other symbols than words. - Eldon Taylor, Mind Programming Dit was ook de enige keer dat deze, gedurende al deze jaren veelvuldig toegepaste tactiek, in positieve zin werd aangewend. Want buiten die ene keer, betroffen de losse flarden gesprek die ik via geënsceneerde gesprek opving negatieve insinuaties, inlichtingen en roddels over mijn privéleven. Maar tevens werd me te verstaan gegeven dat ik mijn excuses moest aan bieden i.v.m. de anti-psychiatrische posts en - in het kielzog daarvan - de kritiek op zijn persoon (die ik inmiddels op mijn FB had geplaatst). Ik heb dat geweigerd omdat ik van mening ben dat ik me niet hoef te excuseren voor het leed dat hij mij heeft aangedaan. Hij wil natuurlijk dat ik sorry zeg omdat dan de stalking kan ophouden op grond van dit excuus, waar hij zich dan kan achter verschuilen om zijn eer te redden. Kritiek op zijn persoon heb ik van Facebook verwijderd, maar hij nam daar geen genoegen mee en het gevolg was dat de actie niet alleen werd verder gezet, maar de druk zodanig werd opgeschroefd dat er hoegenaamd geen sprake meer was van psychologisch/psychiatrisch testen, maar louter en alleen van pesten met het doel mij mentaal te kraken en fysiek te ondermijnen - wat soms visueel tot uitdrukking gebracht door geeuwende personen die ik tijdens het wandelen ontmoet. Stel u voor: een dokter wier betrachting het is je nachtrust te verstoren - ik werd bovendien al enkele malen s nachts door de deurbel uit mijn slaap gewekt) - en je gezondheid schade toe te brengen (*). (*) Stalking is organized, when more then 2 people participate in the stalking, and when the stalking seems to be planned and coupled with some kind of surveillance. One of the additional factors that is used to harass the Targeted Individual is SLEEP DEPRIVATION. - Dr Robin B. Webster --- Zoals hierboven reeds vermeld, werd Professor Audenaert door Dr. Vanfleteren op de hoogte gebracht van die uitslag van het MRI-onderzoek en wist dus dat de hoofd klachten en gezichtsstoornissen niets te maken hadden met een tumor. Naar het schijnt hebben onderzoekers bij schizofrenie-patiënten een vergroting van de ventrikels in de hersenen hebben gemeten. Dit is misschien de waarom Audenaert in 2012 het ganse jaar door er heeft op aangedrongen om mij te onderwerpen aan een MRI onderzoek. Om druk uit te oefenen liet hij te verstaan gegeven dat ik een hersentumor had, dat ik zou blind worden en verlamd geraken, indien ik me niet liet onderzoeken! Hij had zelfs te verstaan gegeven indien ik me zou laten onderzoeken, hij me daarna met rust zou laten!! Ik heb dan uiteindelijk aan die druk toegegeven en heb onlangs zon onderzoek laten uitvoeren. U kunt het resultaat wel raden. Er was niks te merken. Heeft hij mij sindsdien met gerust gelaten? U kent het antwoord! Het was natuurlijk zijn bedoeling om mij in het hol van de leeuw te krijgen, zijnde : het terrein en de gebouwen van het ziekenhuis, waar hij dacht mij met kort op elkaar volgende treitereien te grazen kunnen nemen (met een in het oog van de storm scenario). Ook deze poging was een miskleun. Audenaert heeft dus drie maal gelogen: eerst beweerde hij dat ik een schizofreen was. Dr. Matton heeft dit ontkend (tijdens mijn verblijf in Caritas heeft Dr. Matton ook een dergelijk onderzoek bevolen). Daarna heet hij gelogen door te suggereren dat ik een hersentumor heb. En ter derde heeft hij zich niet aan zijn woord gehouden. Maar er is nog meer: begin vorig jaar (2012) ben ik zelfs naar zijn bureel geweest om de kwestie te bespreken. Maar volgens de secretaresse was hij toen niet niet aanwezig. Ze vroeg mijn e-mailadres en telefoonnummer en zei dat ik zou verwittigd worden van zodra professor Audenaert mij kon ontvangen (er waren twee assistenten aanwezig die dit kunnen bevestigen). Nooit werd die afspraak nagekomen. Waarom niet? Waarschijnlijk wil hij me eenvoudig niet spreken, maar me enkel kraken. * Slot * 1/ Occasionally gang stalkers are said to openly attack or threaten their victim, but far more often the harassment is extremely subtle. Much of it is the type of thing designed to make the victim vaguely aware that something is off, that theres something odd about peoples behavior around them, but not be able to put their finger on just what it is, and certainly not be able to prove theyre being targeted. So people on the street might be a little more rude a little more often than would typically happen in real life. Or they might be a little more forward than usual-a total stranger asking for directions, for instance. # Eén van de eerste stereotiepe (rare) verschijningen waarmee ik geconfronteerd werd, was tijdens mijn ochtendwandeling (kort na het moment dat ik van huis vertrok), toen op zekere morgen langs mijn vertrouwde wandelpad een man mij tegemoet kwam met een lichte dichtgevouwen buggy onder de arm; kort vóór wij elkander gingen kruisen, krabde hij even aan zijn balzak. Dit heeft zich meerdere keren herhaald, alhoewel het moment dat ik van huis vertrok steeds verschillend was. # Talloze keren werd me in de voorbije jaren de weg gevraagd. Ooit vroeg men mij in Merelbeke centrum de weg naar Parijs ! Toen Dr. De Pelsemaeker (de huisarts van mijn vrouw) mij destijds vroeg waaraan ik merkte dat ik gestalkt werd, heb ik dit o.a. dit voorval aangehaald. # En dit geschiedde tijdens een fietstocht enkele jaren geleden: Toen het verkeerslicht op groen sprong, werd me vanuit de vertrekkende auto ter mijner hoogte (door de passagier naast de chauffeur) een klap gegeven op mijn dij. voices.yahoo/gang-stalking-reality-delusions-7931770.html?cat=70 2/ Ik slaag er niet in om een advocaat te vinden die mijn zaak wil behartigen; ofwel wordt er niet gereageerd op mijn verzoek, of wel wordt mijn verzoek simpelweg afgewimpeld. Hoe kan ik dan het gerecht zijn werk laten doen? In een interview zei professor Etienne Vermeersch: Als een psychiater denkt dat hij rechter moet spelen, dan moet hij ontslagen worden. En ik heb de indruk dat Kurt Audenaert daar zich aan bezondigt, en ten onrechte mijn privacy laat schenden. Ik zou graag via het gerecht willen vernemen of er al dan niet mensen i.v.m. mijn persoon werden gecontacteerd en of er al dan niet aan mensen werd opgedragen om bepaalde handelingen of gedragingen te stellen, of zich in mijn richting te begeven en dgl. meer. Ik zou graag vernemen waarom de politie mij naar de Recherche (!) in de Ridderstraat verwees om een P.V. wegens stalking te laten opstellen. Ik zou willen weten waarom Dr. De Pelsemaeker eerst heeft toegeven dat ik gestalkt werd en nadien zijn mening heeft veranderd toen hij eenverslag diende op te stellen voor gedwonge opname: dit gebeurt normaal enkel als iemand een gevaar vormt voor zichzelf en/of voor anderen. Ik zou graag vernemen van Dr. Vanfleteren of hij al dan niet op de hoogte werd gebracht door Kurt Audenaert van wat mij is overkomen (Dr. Vanfletern heeft deze gebeurtenissen als onrecht bestempeld). Ik zou graag vernemen waarom ik zelf het woord diende te voeren i.p.v. mijn pro deo advocaat (te Sleidinge). Ik zou graag willen weten waarom mijn pro deo advocaat in Caritas niet heeft gereageerd toen ik er hem op wees dat Dr. Ampe mij valselijk beschuldigde van agressie. Ik heb twee maal Kurt Audenaert willen consulteren, maar hij is daar niet op ingegaan. Wat wil hij dan eigenlijk? Dat zou ik ook wel eens willen weten. * SYNOPSIS * Het toppunt van ongerijmdheid Professor Audenaert is van oordeel dat ik niet zou mogen merken wat hij wil laten doorschemeren ! Indien er zich iedere dag gedurende de laatste 11 jaar, van zodra ik de deur buiten stap, steeds een reeks incidentele voorvallen voordoen waarin een zelfde patroon valt de ontwarren - zo dat deze voorvallen niet zo gewoon zijn als ze op het eerste oog schijnen - dan zijn deze voorvallen (die veelal volgens een vast stramien verlopen), niet zo zeer toe te schrijven aan toeval als wel aan opzet. Wil de professor mij soms wijs maken dat indien hem hetzelfde zou overkomen, hij dit niet zou merken? Of gelooft hij echt dat hij dit niet zou merken? Dit getuigt niet van veel wijsheid. Zou hij zo naïef zijn om zich zelf wat op de mouw te spelden? [Of zo hypocriet om dit voor te wenden?] Is het vanuit een zulke naïviteit [of kwaadaardigheid] dat hij zich destijds voor de kar van Verhofstadt heeft laten spannen?! -- Wie zijn principes verloochent gaat naar de hel, beklemtoonde ooit Guy Verhofstadt (toen hem op 4 november 1986 de Benelux Libertarian Award werd uitgereikt door Jim Turney, voorzitter van de American Libertarian Party. Toen hij in 1992 de PVV - met de Sturm und Drang hem eigen - vertimmerde tot VLD, beloofde hij mij persoonlijk, om mij over te halen tot de partij toe te treden, dat hij zijn libertarische principes nooit zou verloochenen. De peilingen voorspelden in 1999 weinig goeds voor Guy Verhofstadt, maar na de dioxinecrisis keerden zijn kansen en hij werd alsnog eerste minister van een paars-groene regering. Van zodra hij aan de macht was heeft hij zijn kar gekeerd. Ik heb mijn ontgoocheling uitgedrukt door de term ex-libertariër in enkele boekaanbevelingen (via de tell-a-friend knop) die ik naar zijn kabinet doormailde. Hij was in zijn wiek geschoten en heeft - ongeveer 11 jaar geleden dus - de psychiater ingeschakeld: Niet alleen de geschiedenis, maar ook de situatie in andere landen en zelfs een paar actuele getuigenissen in ons land, tonen een aantal fel betwistbare praktijken die vroeger in de psychiatrie voorkwamen en die zelfs vandaag nog kunnen opduiken : misbruik bij de beslissing tot gedwongen opname of het verder verblijf in de instelling. Dr. Hendrik Bryon [Raadgevend Comite Voor Bio-ethiek de Adviezen 2000-2004] -- People you interact with either believe you or they dont, but either way the social dynamic is completely changed. The pigs invade the privacy of everyone around you, by using you, even that of your spouse and children. jbhfile/Part_III_Mental_Firewalls.htm Ik vind het niet normaal dat de plek waarin ik me bevind of naar toe begeef - en dit niet enkel in België, maar ook over de grens - de burgers (*) tot allerlei opdrachten bevolen worden, als golden het ondergeschikte piotten die opgesloten zaten in een kazerne. In een ware democratie mag zo iets niet kunnen gebeuren! (*) particulieren, handelaars, zaakvoerders, advocaten, bankiers, apothekers, tandartsen, dokters, politie, rechters, publieke diensten (openbaar vervoer, post, elektriciteit, gas en water), firmas en bedrijven, ziekenhuizen, ziekenfondsen, de media, de privacycommissie....
Posted on: Fri, 22 Nov 2013 13:16:49 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015