Z mojego tekstu „Trzy Polskie Sierpnie” – Sierpień 1944. By była wolna, niepodległa i nasza własna, po blisko pięciu latach nieprzerwanej i twardej walki prowadzonej w konspiracji rozpoczął się w Warszawie 1 sierpnia otwarty bój. Bój, który Ojczyźnie miał przywrócić wolność i zapobiec zniewoleniu. Niemieckiemu okupantowi Warszawa przeciwstawiła najbardziej niezwykłą armię świata. Poszło za nią całe miasto. Niewielu w dziejach dowódców miało tak walecznych, solidarnych i bezprzykładnie oddanych ludzi. Cywilów i żołnierzy. Zdeterminowanych wolą walki. Mężnych i odważnych. Choć po wielokroć od wroga słabszych, wolności zdecydowali się poświęcić wszystko. Także własne życie. Nie mogli. Nie chcieli. Nie umieliby żyć bez tej walki. Ten najważniejszy w ówczesnym życiu narodu zryw, wyznaczyły wiara i nadzieja w zwycięstwo. Stało się jednak inaczej. Samotny, dramatyczny bój Warszawy zakończyła militarna klęska. Główną siłą powstańczego zrywu było pierwsze pokolenie Polaków, które po przeszło stuletniej niewoli urodziło się w niepodległej Ojczyźnie. Poznało smak wolności, choć nie dane mu było się nią cieszyć zbyt długo. Pokolenie, które historia skazała na walkę i cierpienie. Na życie w nieludzkim czasie. W czasie pogardy i zniewolenia. Nie chcieli się z tym pogodzić. Wybrali walkę. Zbrojni w odwagę i marzenia. Z duszami w rogatywkach i w przydużych butach. Z karabinem w jednej ręce i piórem w drugiej. Jak Tadeusz Gajcy i Krzysztof Kamil Baczyński. Tysiące zginęły jak żołnierze, choć żołnierzami być nie zamierzali. W chwili próby dokonywali dramatycznego wyboru. Kolumbowie Rocznik Dwudziesty. I zwycięskie Termopile Anno Domini 1944. Jakkolwiek to brzmi. To właśnie wtedy był czas, że do wroga - jak pisał poeta - strzelano brylantami. Pochylmy dziś czoła przed całym tamtym pokoleniem tak tragicznie i boleśnie doświadczonym przez los. Za ich spełnioną gotowość do najwyższej ofiary. W imię wolności. W imię miłości do Ojczyzny. Warszawo, Gloria Victis. Bez tej walki, bez ofiary Twoich żołnierzy, nie byłoby dziś wolnej Polski. Są bowiem takie przegrane i klęski, które zmieniają się ostatecznie w zwycięstwo. Taka jest moc niepokornego ducha.
Posted on: Thu, 01 Aug 2013 13:29:01 +0000