goede smaak De vrijwilligersvereniging Avaaz heeft een petitie gelanceerd om via diplomatie een einde te maken aan het conflict in Syrië. Om aandacht te krijgen voegden ze bij hun oproep een foto van vergaste mensen: dit is morbide, maar de vraag is of het anders kan. Hoe maak je de onverschilligaards en slaapwandelaars onder ons wakker: daar heb je wel eens schokkende beelden voor nodig. Je kan een stap verder gaan en de vraag stellen of persfotografen wel het recht hebben om deze beelden te maken; ik vind van wel: de gruwel moet tot ons doordringen; de confrontatie en herhaalde confrontatie is soms nodig. Men kan dit morbide pervers noemen, doch alleen wanneer de journalist of de actiegroep alleen met dergelijke beelden uitpakt. Als ik eerlijk mag zijn, dan heb ik meer moeite met al die fotootjes van poezen en hondjes die een vreedzaam leven suggereren in een wereld die niet zo vreedzaam is: mij lijkt dit een narcistische vorm van wegkijken. Daarom zal ik harde teksten blijven schrijven en eventueel harde beelden overnemen, in het vakgebied noemt men dit een ‘wake up call’. Doch de confrontatie kan nooit een eindpunt zijn: er moeten oplossingen of pogingen daartoe worden gesuggereerd en dat doet Avaaz (wat ‘een stem’ betekent in een van de Afrikaanse talen). Avaaz is ook bekommerd om de vluchtelingen en heeft ook al oproepen gelanceerd om voor de vluchtelingen geld te storten. Het antwoord was beschamend: om allerlei redenen vertikken onze welvarende burgers het om geld te geven aan de Syrische miseriemensen die in kampen proberen te overleven. Ik zie twee mogelijkheden: laten we wat genereuzer zijn en onze steun verhogen. Je hebt maar recht van meepraten als je een ernstige financiële inspanning hebt geleverd. Ten tweede kan ons land en kan heel Europa de regels versoepelen om tijdelijk meer vluchtelingen op te nemen. Volgens mij is het momentum voorbij om nu nog aan te dringen op bombardementen: alleen gerichte klinische aanvallen kunnen nog getolereerd worden om Assad en zijn bondgenoten te dwingen naar de onderhandelingstafel te komen en om af te treden. Zijn positie als president is naar mijn mening onhoudbaar, hij kan onderdak vinden in een van de bevriende landen zoals Rusland en Iran – al zie ik hem liever verschijnen voor het oorlogstribunaal in Den Haag. Twee zekerheden houd ik over: het geweld moet zo vlug mogelijk stoppen en intussen moet het Westen doen wat het met zekerheid kan doen: hulp aan de vluchtelingen. En eventueel een ‘safe haven’ realiseren in Syrië zelf waar dan de binnenlandse vluchtelingen terecht kunnen. Helemaal niets doen is geen optie. Je kan de vraag stellen: met welk recht? Ik zou zeggen: vanuit welke plicht? Zich ontfermen over de slachtoffers is een humane plicht, om het even op welke overtuiging jouw engagement gebaseerd is: zowel de christelijke als de humanistische motivatie zetten ons daartoe aan. Duidelijk gezegd: we hebben geen excuses , niets doen is pure lafheid en een schandelijk egocentrisme. de haan 6 sep. 13
Posted on: Fri, 06 Sep 2013 06:16:25 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015