hiçbirinin olmadığı yerde hep sen vardın. Aslında sen, hiçbirinin olmadığı yerdeki her şeydin. Güzel bir melodinin eşliğinde, az önce yine penceremden dışarı baktım. Dışarıdan, arka sokaklardaki çöp arabalarının belli belirsiz sesinin haricinde bir ses de gelmiyordu. Sokak boştu. Her neyse; seni gördüm orada. Gerçi bugünlerde hep sen varsın; belki de yanında olmadığım için, bilmiyorum. Sahi, yanında değilim değil mi? Olmak istemediğimden değil, olmamı istemediğinden değilim. Sen ağlayarak benden gitmemi istedikçe, hayata gülümseyerek kalmayı seçtiğim için değilim. Hiç öğrenmedin, bilmiyorsun, ama bazen ancak giderek kalabilir insan. Bazen de yanılır. Belki benim gibi, belki diğerleri gibi, belki de senin gibi. Evet, sen de yanıldın güzel kadın. Senden başka inanacak kimsemin olmadığını gördüğünde, beni kendinden başka her şeye inandırmaya çalıştığın için yanıldın. Şimdi adımlarımı izle, çünkü onları bir daha göremeyeceksin. Sadece bu yüzden izle. Zevkle izle, ağlayarak izle, ne yaparsan yap ama izle. Biliyorum, bir şekilde seveceksin yine. Çünkü ben hep ayrımları sevdim, sen de unutulmaz sonları. Dünya için küçük, senin için büyük bir adamın, küçük adımlarıyla senden ne kadar uzağa gidebileceğini görmek için izle. Yapacağım bunu, evet. Üstelik ne kadar uzağa gidersem gideyim; kalbinle kalbim arasındaki mesafenin artmadığını görmek için gideceğim. Gittiğim yerde de hayatımı bırakıp, hayallerime tutunacağım; inanır mısın, orada hep sen varsın. Haydi, şimdi bunlara inanalım; başka bir yolumuzun olmadığını bildiğimiz için inanalım; ya da inanmış görünelim. Şimdi gökyüzüne bak; orada belki de ilk defa beni göreceksin. Şimdi hiç doğmamış olan sevgiline “elveda” de; çünkü gidiyorum. Hoşça kal sevgilim, eğer kalınabiliyorsa...
Posted on: Thu, 24 Oct 2013 00:59:05 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015