Ένα συνέδριο με αναμενόμενα αποτελέσματα Αναρωτιέται κανείς τι να σχολιάσει σχετικά με το ιδρυτικό συνέδριο του Σύριζα-ΕΚΜ ως ενιαίου κόμματος, εφόσον ο βασικός σχολιασμός ήδη έχει γίνει, τόσο όσον αφορά τα πολιτικά όσο και τα οργανωτικά ζητήματα ,από τα στελέχη και τα μέλη της Αριστερής Πλατφόρμας. * Τα κείμενά τους, πριν και μετά το συνέδριο, αποκρυσταλλώνουν την ουσία των εξελίξεων: τη μετατόπιση του Σύριζα προς την λεγόμενη κεντροαριστερά, την επιδίωξή του να ασκήσει πάση θυσία κυβερνητική εξουσία με όποιους διαθέσιμους συμμάχους στα δεξιά του, επιδίωξη που συνοδεύτηκε με τον στιγματισμό και εξοβελισμό των πιο αριστερών και ριζοσπαστικών απόψεων. Αν θα μπορούσε να γίνει κάποια παρατήρηση σε όλα αυτά θα ήταν η αυταπάτη που τρέφουν οι της Αριστερής Πλατφόρμας ότι μπορούν να επηρεάσουν την πολιτική γραμμή της ηγεσίας. Πλείστα παραδείγματα μας διδάσκουν ότι όσοι επιδίωξαν να παίξουν το ρόλο της “αριστερής αντιπολίτευσης” σε κόμματα της εκλογικής αγοράς –σε τέτοιο κόμμα έχει μετατραπεί ο Σύριζα-ΕΚΜ-- το μόνο που κατάφεραν είναι να δίνουν αριστερό άλλοθι και την αναγκαία πολυσυλλεκτικότητα που εγκλωβίζει αριστερούς ψηφοφόρους. Στη σημερινή κατάσταση μάλιστα που προοιωνίζεται μια πολωτική εκλογική αναμέτρηση, δικομματικού τύπου, ανάμεσα στη Ν.Δ. και το Σύριζα, το αριστερό άλλοθι είναι πολύ πιο αναγκαίο για την ηγεσία. Εξ ου και οι υποχωρήσεις όσον αφορά την πίστωση χρόνου για την αυτοδιάλυση ορισμένων συνιστωσών, στις οποίες σοβαρό και αμφίσημο ρόλο έπαιξε ο έμπειρος περί αυτά Μ. Γλέζος. Τα όρια ανοχής τέτοιων σχηματισμών σε πιο αριστερές από αυτές των ηγεσιών απόψεις είναι πολύ ελαστικά, όταν κρίνεται η νομή της κυβερνητικής εξουσίας. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ηγεσία Σημίτη στο ΠΑΣΟΚ που εφάρμοσε νεοφιλελεύθερη πολιτική ανεχόμενη ταυτόχρονα την ανοιχτή δράση του “ιστορικού ΠΑΣΟΚ” και μάλιστα με μαζική απεύθυνση στην κοινωνία (αφίσες, συγκεντρώσεις κοκ.) μέχρι που διαλύθηκε εις τα εξ ων είχε συντεθεί , εφόσον οι ειδήμονες φρόντισαν ό,τι έστω κι απόμακρα φιλολαϊκό εκπροσωπούσε αυτό το ρεύμα να ταυτιστεί με το κράτος της ρεμούλας. *** Είναι ειρωνικό. Την ώρα που ο Συνασπισμός αυτοδιαλυόταν, ο Σύριζα πραγματοποιούσε μια ολόκληρη στροφή επανερχόμενος στις συντεταγμένες του Συνασπισμού της δεκαετίας του 1990. Θρίαμβος του κωνσταντοπούλειου πνεύματος, με έναν ηγέτη εξίσου μετρίου πολιτικού αναστήματος με τον Ν. Κωνσταντόπουλο. Κόμμα αρχηγικό. Ο πρόεδρος, ορισμένοι επιτελείς, ανάμεσα στους οποίους ξεχωρίζουν οι συντηρητικοί οικονομολόγοι Δραγασάκης, Σταθάκης και Μηλιός που κατέλαβαν τις 3 από τις 4 πρώτες θέσεις στην εκλογή της νέας Κεντρικής Επιτροπής. Κόμμα-χυλός, όπως απέδειξαν και οι δύο διαδικασίες, η συνδιάσκεψη του Δεκεμβρίου και το πρόσφατο συνέδριο, με τους χιλιάδες συνέδρους-χειροκροτητές, μάλλον κατά τα πρότυπα της ευρω-μαοϊκής συνιστώσας , που έθεσε στην υπηρεσία της ηγεσίας Τσίπρα τις ιδέες της για ένα “κόμμα του λαού” ,στο οποίο κύριο ρόλο θα παίζουν οι αφανείς φράξιες και οι συμφωνίες κάτω από το τραπέζι. Αψευδής μαρτυρία η ανακοίνωση της εν λόγω οργάνωσης (ΚΟΕ) με την οποία ανέστειλε τη “δημόσια παρουσία” της. Ωστόσο, διατηρεί εφημερίδα, επαγγελματικά στελέχη , εσωτερική πειθαρχία . Το ίδιο και η ΑΚΟΑ, η οποία αυτοδιαλύθηκε απεμπολώντας το “Κ” για το οποίο τόσες μάχες είχε δώσει τη δεκαετία του 1980, μόνο και μόνο για να ενταχθεί , όπως και άλλοι, στην “ΑΝΑΣΑ” . Η δε περί τον Τσίπρα “Αριστερή Ενότητα” δεν λογίζεται συνιστώσα, διότι απλώς συμφωνεί με τον πρόεδρο. Οι συνιστώσες πέθαναν. Ζήτω οι συνιστώσες (που συμφωνούν μαζί μας). Αν όλα αυτά δεν θυμίζουν κόλπα για να απαλλαγεί η ηγεσία από τον έλεγχο της πολιτικής της, τι άλλο μπορεί να θυμίζουν; Πάντως όχι μια έντιμη παραδοχή ότι σε μορφώματα τύπου Σύριζα εξ αντικειμένου υπάρχουν ρεύματα, τάσεις, οργανωμένες δυνάμεις με διαφορετική ιδεολογία και πολιτικές προσεγγίσεις και το καλύτερο είναι η ανοιχτή δημόσια πολιτική διαπραγμάτευση και οι αντίστοιχοι οργανωτικοί κανόνες. Όμως, μια τέτοια έντιμη παραδοχή θα οδηγούσε αναγκαία στο να μείνουν τουλάχιστον ανοιχτά πολιτικά ζητήματα, όπως π.χ. το θέμα της Ευρωζώνης ή το θέμα των συμμαχιών, τα οποία η ηγεσία ήθελε άρον-άρον να κλείσει οριστικά , όπως εξάλλου απαιτεί το κατεστημένο. Είναι διπλά ειρωνικό δε, ότι η επιλογή να κλείσουν τα παραπάνω ζητήματα έγινε σε μια εποχή που ακόμη και οι πιο ακραιφνείς φιλο-ΕΕ δυνάμεις στους κόλπους της ευρωπαϊκής αριστεράς αρχίζουν να συζητούν ανοιχτά το θέμα της αποχώρησης από την Ευρωζώνη. Από τα δυο αριστερά κόμματα στην Πορτογαλία μέχρι και τη γερμανική Die Linke, έχει ανάψει η συζήτηση για το ευρώ και τις επιπτώσεις του στην καταστροφική οικονομική και κοινωνική κρίση του ευρωπαϊκού Νότου. ** *** Η πολιτική απόφαση του συνεδρίου αποτελεί μνημείο κενής γλώσσας . Εκεί διαβάζουμε όλα τα λόγια που χαϊδεύουν τ΄ αφτιά: επίθεση του κεφαλαίου, ταξικές πολιτικές, νεοφιλελευθερισμός, δημόσιος τομέας νέου τύπου, παραγωγική ανασυγκρότηση, διατροφική επάρκεια, δημοκρατία, πατριωτισμός και διεθνισμός και πλείστα άλλα και για όλα τα γούστα, εκτός από το τι συγκεκριμένα θα κάνει η κυβέρνηση που διεκδικεί ο Σύριζα στα κομβικά ζητήματα ( υπό την προϋπόθεση ότι θα έλθει σε σύγκρουση με τους δανειστές, όπως ισχυρίζεται τουλάχιστον): για το χρέος, για τον έλεγχο της δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής από την Ευρωζώνη, για το πώς θα αντιμετωπίσει τις δεσμεύσεις της ΕΕ, όπως π.χ. την ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων ή την αναγκαστική ιδιωτικοποίηση της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών κοκ από τα οποία εξαρτώνται όλα τα υπόλοιπα: Και η αντιμετώπιση της ύφεσης και της ανεργίας και η χρηματοδότηση των δημόσιων επενδύσεων και η οικονομική ανασυγκρότηση και οι δαπάνες για το κοινωνικό κράτος και η φορολόγηση του πλούτου και η αντιμετώπιση της δύναμης των κεφαλαιοκρατών και η δημοκρατική λειτουργία. Σε μια Ελλάδα χωρίς κρατική υπόσταση σε μεγάλο βαθμό, αφού δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις για κανένα σοβαρό κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό ζήτημα εντός των ευρωπαϊκών συνθηκών και χωρίς να το εγκρίνουν οι δανειστές, ούτε πλέον ελέγχει τους πόρους της που έχουν υποθηκευτεί . Βεβαίως, το συριζικό σχέδιο έχει προνοήσει για κάτι: να περιμένουν οι εργαζόμενοι μέχρι να αλλάξουν οι πανευρωπαϊκοί συσχετισμοί , να αναλάβουν τις κυβερνήσεις κόμματα τύπου Σύριζα, να συμφωνηθεί από κοινού μια άλλη αρχιτεκτονική για την Ευρωζώνη, να αλλάξει η ΕΕ και από κακιά μάγισσα του Μέλανα Δρυμού να γίνει η Πεντάμορφη, και το Τέρας ο καλός πρίγκιπας. Ένα άκρως ρεαλιστικό σχέδιο ... ------------------------------ *Στάθης Κουβελάκης, "Ο Σύριζα στο μεταίχμιο”, ιστοσελίδα “Ίσκρα”, Δημ. Παπαθεοδώρου. “Λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο”, ό.π., Α. Νταβανέλος, “Αλήθεια, ποιος διασπά το Σύριζα;” ό.π, Α. Μπλάνα, “Οι συνεδριακές εξελίξεις στον Σύριζα”, ό.π. **Μωϋσής Λίτσης, “Παραπαίουν από την κρίση οι κυβερνήσεις του ευρωπαϊκού Νότου”, στην εφημερίδα “Η Ελλάδα αύριο”, 13/7/2013.
Posted on: Wed, 17 Jul 2013 07:57:18 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015