Κάθε χρόνο, ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο, ίδιες σκέψεις γυρίζουν στο μυαλό μου. Αν το καλοδείς αυτό -από μόνο του- ένα μικρό θαύμα είναι... Το Πάσχα του καλοκαιριού είναι εδώ και βρίσκει την Ελλάδα σε άλλη μια μέρα της Μαρμότας - όπως συμβαίνει, άλλωστε, εδώ και χρόνια. Κάποιοι λείπουν, κάποιοι είναι στην πόλη, αλλά όλοι «φορτίζονται» από την ημέρα. Ορισμένοι αισθάνονται μέσα τους το δέος της Κοιμήσεως που καταλήγει να είναι γιορτή, ενώ πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που εμβαθύνουν με αφορμή την ημέρα, ψάχνοντας για θαύματα, στην κυριολεξία. Οι παρέες χωρίζονται σχεδόν στη μέση και τα επιχειρήματα αντιστρέφονται και επιστρέφονται σαν ένα καλό ματς πινγκ πονγκ. «Θαύματα δε γίνονται», «θαύμα είναι η καθημερινή ανατολή-δύση του ήλιου, όπως και η εναλλαγή των εποχών», «αυτά τα ορίζει η Φύση» η απάντηση. Και αφού ξεπεραστούν -λέμε τώρα- τα καθημερινά, όλοι αναζητούν ένα θαύμα που να ήταν παρόντες και αρχίζουν οι ιστορίες με «κάποια στο χωριό που ήταν παράλυτη, πίστευε στην Παναγία και περπάτησε», για να ακουστούν τα επιχειρήματα περί τσαρλατανισμού. Σύμφωνα με τα λεξικά, θαύμα είναι ένα παράξενο και απρόσμενο γεγονός στο οποίο αποδίδεται μια θετική θεϊκή επέμβαση / (μεταφορικά) κάτι που ξαφνιάζει και προκαλεί χαρά. Πρόκειται για κάτι που θεωρείται «ανεξήγητο», με τα καθιερωμένα, επιστημονικά αποδεκτά, αλλά και γήινα κριτήρια. Και τα επιχειρήματα -υπέρ ή κατά- στο τραπέζι της παρέας συνεχίζουν να πέφτουν και όσο κι αν όλοι διαφωνούν, στο τέλος σε ένα πράγμα καταλήγουν και συμφωνούν: Είναι τόσο ζορισμένα τα πράγματα γύρω μας, που μόνο ένα θαύμα θα μπορούσε να τακτοποιήσει τον ασυμμάζευτο που εκτείνεται στις ζωές μας. Ένα θαύμα μέσω μιας θεϊκής παρέμβασης, ξέρεις ότι στη Γη τελείωσαν προ πολλού οι θεοί, δεν υπάρχουν άλλοι ή δε βάζουν, πια, υποψηφιότητα για βουλευτές. Φυσικά, γνωρίζεις ότι αυτό που σκέφτεσαι -να γίνει ένα θαύμα, δηλαδή- είναι πολύ δύσκολο να λάβει χώρα, ξέρεις ότι δεν είναι αλήθεια όλο αυτό που εύχεσαι, αλλά δεν μπορείς να σταματήσεις και να πιστεύεις σε αυτό – άλλωστε, τι άλλο σου έχει απομείνει; Έχει πάρεις απόφαση ότι, υπό λογικές συνθήκες, να αλλάξει κάτι δε θα μπορέσει, οπότε τι περιμένεις; Αναμένεις κάτι εξώκοσμο, μια θεϊκή παρέμβαση, μια ανώτερη δύναμη να παρέμβει, μπας και δώσει άλλη τροπή στα γεγονότα της ζωής σου. Και αυτό, δε συνάδει απαραιτήτως με την εσωτερική πίστη σου προς κάτι θεϊκό. Το να θες να γίνει ένα θαύμα μπορεί να παρακάμπτει τις εικονίτσες με τα τάματα, να είναι, «απλώς», μια ευχή, μια βαθύτερη επιθυμία. Η ουτοπία, λοιπόν, σε ένα θαύμα βασίζεται στο ότι δεν μπορεί να γίνει αν δεν το πιστεύεις, όπου κι αν πιστεύεις, αν δεν δώσεις στο σύμπαν θετική ενέργεια για να συνωμοτήσει υπέρ σου -που έλεγε κι αυτός ο «αλήτης» ο Κοέλο- άδικα θα περιμένεις. Η ουτοπία ενός θαύματος, λοιπόν, υπάρχει βάσει της υπαρκτής πραγματικότητας, αλλά όχι βάσει της εξατομικευμένης πίστης - η οποία έχω ακούσει ότι μπορεί να κάνει και θαύματα. Βάζω να ακούσω δυνατά το Miracle -«θεός ο Bon Jovi, θαύματα θα έκανα μαζί του», για πολλές φίλες μου- και πραγματικά θα ήταν θαύμα να υπάρχει τριγύρω κάποιος γείτονας να μου παραπονεθεί για τον δυνατό ήχο. Αλλά γίνονται θαύματα σήμερα;
Posted on: Thu, 15 Aug 2013 07:51:17 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015