ถึงคุณแม่ของลูก ตอนนี้ลูกได้มาถึงเมืองแขกเปนที่เรียบร้อยแล้ว เมื่อได้โอกาสลงเหยียบพื้นแม่ธรณีเมืองแขกลูกต้องตกใจเปนอันม่กด้วยเมืองยังเหมือนกับบ้านเราสมัย60ปีที่แล้วแต่เพิ่มตึกสูงขึ้นมา มีรถคันเล็กๆเสมือนหับใส่ของใบใหญ่เดินไปมาทั่วท้องถนนเสียงแตรดั่งระงมทั่วท้องถนนทุกที่แยปไฟแดงเปนเพียงเครื่องประดับเมืองให้ดูมีระบบระเบียบ ลูกนั่งรถมสักพักสังเกตดูบ้านเมืองแขกแบบไม่แน่นใจนักเนื่องด้วยต้องตามพวกเพื่อนมาลำพัง ใจหนึ่งก็กลัวมองไปทั้งสองข้างทางใจหนึ่งก็มองชมเมืองด้วยความสังเวชและปลงตก สองข้างทางมีคนมากมายนอนข้างถนน ร้านขายของ ร้านตัดผมเป็นร้านเล็กๆเหมือแถวเต้ง ที่เรียงรายติดต่อกัน ในร้านคนเข้าไปได้สี่คนก็ดูน่าจะอึดอัดมากมายแล้ว จนลูกนั่งมาถึงร้านที่เรียกว่า สโตว์ ซึ่งเปนร้านที่เหมือนร้านเล็กๆบ้ารเราแต่มันดูยิ่งใหญ่มากของคนที่นี้ เมื่อจัดแจงของเตรียมงานธุระเสดก็กลับยังที่พักซึ่งข้างนอกดูราวกับตึกแถว และพอเข้าไปด้านในก็พออยู่ได้ เพราะพรุ่งนี้จะเปนอย่างไรยังไม่รู้ ลูกอยากกลับบ้านแล้วซะเหลือเกินคิดถึงทุกคนดปนอย่สงมาก แต่ต้องทนให้ได้ ยังดีที่มีจดหมายปรอทที่สามารถจ่าให้เปนอักษรและส่งไปยังแม่ของลูกอย่างรวดเร็วถึงยังฝั่งประเทศบ้านเรา เสียงเคาะประตูเรียกดังแล้ว ลูกจำต้องไปทำหน้าที่ก้อนแล้วลูกจะมาเขียนจดหมายหาคุณแม่ของลูกอีก รักและคิดถึงคุณแม่และทุกคนเปนที่สุด ใหม่
Posted on: Thu, 22 Aug 2013 02:57:06 +0000