"ယေန႔ထုတ္ ရီပိုတာဂ်ာနယ္ပါ ရတနာနတ္မယ္ေဆာင္းပါးႏွင့္ ပတ္သက္၍" မေျပာခ်င္ေပမယ့္ ေျပာရျပန္ပါဦးမယ္။ ဒီေန႔ ထုတ္တဲ့ Reporter ဂ်ာနယ္မွာ ကၽြန္မအစ္မ ေရးတဲ့ ရတနာနတ္မယ္ႏွင့္ ခဏတာဆိုတဲ့ စာကုိ ေခါင္းစဥ္ေျပာင္းၿပီး ဘယ္သူ႔ခြင့္ျပဳခ်က္မွ မယူထားဘဲ သံုးထားတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိတာက မ်က္ရႈအြန္လိုင္းမဂၢဇင္းမွာ တင္ထားတဲ့ စာကုိ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပၾကရင္း မူရင္းတင္တဲ့၀ဘ္ဆုိက္ကို မေဖာ္ျပၾကရာကေန စာေရးသူဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းခံဖို႔ ဘယ္လိုဆက္စပ္ရမွန္း မသိလုိ႔လည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္လို႔ အေကာင္းျမင္ ယူဆပါတယ္။ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ (ဆရာ) ႏြယ္ဦးလိႈင္ရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ကုိ ကၽြန္မမသိေပမယ့္ ဂ်ာနယ္မွာပါတဲ့ ဖုန္းေတြကို ဆက္ၾကည့္ရာမွာ လိုင္းဖုန္းက ကိုင္မယ့္သူမရွိဘဲ၊ လက္ကိုင္ဖုန္းကေတာ့ ပိတ္ထားပါတယ္။ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္ကလည္း စာနယ္ဇင္းအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲမွာ ၾကီးျပင္းခဲ့ရသူ၊ ကုိယ္တုိင္လည္း အဲဒီအ၀န္းအ၀ိုင္းထဲမွာ က်င္လည္ဖူးသူမို႔ အျပစ္တင္ရမွာ အင္မတန္ပဲ အားနာပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ဘယ္သူ႕႔ရဲ႕ ၾကိဳတင္ခြင့္ျပဳခ်က္မွ မရဘဲ သံုးထားရင္ေတာင္ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈသရုပ္လုိ႔ ေျပာႏုိင္တဲ့ ၀န္ခံခ်က္တခုခု ပါခဲ့ရင္ေတာင္ ကၽြန္မ ေျဖသိမ့္လို႔ရမွာပါ။ ခုက ဒီဂ်ာနယ္ကိုမွ မဖတ္မိ၊ မလွန္မိရင္ ကုိယ္ေတာင္ သိလိုက္ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္တခုက ဂ်ာနယ္ဘက္ကေန စာေရးသူ ဆက္သြယ္လာရင္ စာမူခေပးလိုက္ရံုပဲလို႔ အလြယ္ေတြးလို႔ရေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ဘက္က အဲ့ေလာက္ မလြယ္ပါဘူး။ ရတနာနတ္မယ္နဲ႔ ေတြ႕တဲ့အေၾကာင္း ကၽြန္မတို႔ မိသားစုထဲမွာပဲ ေျပာတဲ့စကားကုိ ကၽြန္မက တိုက္တြန္းလြန္းလို႔ ကၽြန္မ အစ္မက ေရးၿပီး ကၽြန္မဘာသာ တည္းျဖတ္ျပင္ဆင္ၿပီး မ်က္ရႈအြန္လိုင္းမဂၢဇင္းမွာ တင္ခဲ့တာပါ။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေတြ႕တဲ့ကိစၥ သိပ္ရိုးရွင္းတာေရာ၊ မင္းသမီးအေနနဲ႔ သိပ္ကို အေနေအးတာေၾကာင့္ သူ႕ဆီလာၿပီး သူ႕အေၾကာင္းကို အက်ိဳးအျမတ္အလို႔ငွာ ေရးတယ္လို႔ ထင္မွာစိုးလုိ႔ ကၽြန္မ အေဖရဲ႕ ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာမွာေတာင္ ကၽြန္မတုိ႔ ထည့္ခြင့္မေပးခဲ့ဘူး။ သားအဖခ်င္းေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုမွာ ကုိယ့္စည္းသူ႕စည္း ထားေသးတယ္။ အခု အင္တာနက္ေပၚမွာေတြ႕တာနဲ႔ ပံုႏွိပ္စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ရမ္းသမ္းတင္လိုက္တာ နည္းနည္းေတာ့ လက္လြတ္စပယ္ႏုိင္သလိုပဲလုိ႔ ယူဆပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ဒီေဆာင္းပါးအတြက္ ေငြေၾကးလည္း မလိုပါဘူး။ အဲဒီေဆာင္းပါးကို မ်က္ရႈမွာ တင္တင္ခ်င္း We are Myanmar ဆိုတဲ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပ့ခ်္မွာ မ်က္ရႈကုိ ခရက္ဒစ္မေပးဘဲ ယူသံုးထားတယ္။ အက်ိဳးအျမတ္ မယူဘဲ သုံးတာပဲ၊ ေနပါေစဆိုၿပီး မ်က္ကြယ္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႔ကုိ အသိေပးေပမယ့္ နဂိုကတည္းက ဘယ္သူမွန္းမသိ၊ မ်က္ႏွာေတာင္ မေဖာ္ျပႏုိင္ဘဲ "ျမန္မာ" ဆိုတဲ့ နာမည္ၾကီးနဲ႔ အေကာင့္သံုးတဲ့သူ။ အေကာင့္နာမည္ကသာ ျမန္မာပါတာ၊ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈဆိုတာ ဘာမွန္းသိပံုမရတဲ့သူဆုိေတာ့ သူတုိ႔ဘက္က ဘာမွတုန္႔ျပန္မႈမရွိသလို ကုိယ့္ဘက္ကလည္း ေပါ့ေပါ့ပဲ သေဘာထားလိုက္မိတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ မ်က္ရႈ၀ဘ္ဆိုက္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္ဆိုတာ ထည့္ေပးဖို႔ဆိုတာ ဘာမွ အပန္းၾကီးတဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ ဒီလို ေျပာေျပာေနရင္ တခ်ိဳ႕ မၾကည္လင္တဲ့သူေတြက ထင္ဦးမယ္။ သိပ္နာမည္လိုခ်င္တာပဲ ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ ကၽြန္မ ဒီအြန္လိုင္း မဂၢဇင္းကုိ လုပ္တာ ျမန္မာစာတုိးတက္ဖို႔တို႔၊ ဘာတို႔ စတဲ့ ၾကီးၾကီးမားမားရည္ရြယ္ခ်က္ထက္ ကုိယ့္ဘာသာ ၀ါသနာပါလြန္းလုိ႔ စိတ္အဆာေျဖတဲ့အေနနဲ႔ ကုိယ့္ဘာသာ အိတ္စိုက္ၿပီး လုပ္တာပါ။ ဒီမဂၢဇင္းမွာ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့စာမူကူးယူေဖာ္ျပတုိင္း မူရင္းစာအုပ္နဲ႔ ေရးသူကုိ ခရက္ဒစ္ေပးတဲ့ အေလ့အထကုိ ကုိယ္တုိင္လည္းက်င့္သံုးပါတယ္။ လက္လွမ္းမီသေလာက္လည္း ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မဘက္က လုိလားတာ ေငြလည္းမဟုတ္ဘူး။ နာမည္ၾကီးဖို႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ တဦးနဲ႔ တဦး အျပန္အလွန္ အသိအမွတ္ျပဳတတ္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေလး ကၽြန္မတို႔ လူမ်ိဳးေတြၾကားမွာ ရွိေစခ်င္ရံုပါပဲ။ က်င့္၀တ္ဆိုတာေလးကုိ ဂရုျပဳတတ္ဖုိ႔ပါပဲ။ အခုေတာ့ ဒါေလး ေဖာ္ျပလိုက္ရမွာေတာင္ ၀န္ေလးတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ၾကီးက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အျမစ္တြယ္ေနဆဲျဖစ္တာကုိ သိရတဲ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းမိပါတယ္။ မ်က္ရႈစီစဥ္သူ ေအးလဲ့ထြန္း
Posted on: Thu, 04 Jul 2013 19:14:30 +0000