Fragment uit mijn dagboek. Een groot verhaal. Maandag 15 juli. Grou, het dorp waar ik woon, is een landelijk gelegen watersportdorp in midden Friesland dat ongeveer zesduizend inwoners telt. Het dorpje ligt aan de A32 tussen Leeuwarden en Heerenveen en is via het water te bereiken over het Prinses Margriet kanaal. In de zomermaanden telt het dorp, dankzij het toerisme en watersport ongeveer drie keer zoveel inwoners uit heel Nederland, uit het buitenland en uit de omliggende dorpen. Grou heeft ook een discotheek, een aantal cafés en restaurants die in deze periode druk worden bezocht. Aan het begin van de bouwvak vakantie start in ons dorp het “Skûtsjesilen dat aan het eind van de dag wordt afgesloten met een zeer groot feest. Grou is in de maanden mei tot september een levendig dorp met op het hoogtepunt ongeveer achttienduizend inwoners. In september wordt al deze drukte afgesloten met een groot dorpsfeest voor de Grouwsters. Een feest dat van donderdagavond tot en met maandagavond duurt. Als iedereen dan is uitgefeest is Grou weer een slaperig dorpje met ongeveer zesduizend inwoners. Het is een prachtige ochtend als ik ontwaak uit een onrustige droom over een fries landschap in de mist. De ochtend is zo helder, zo mooi.., dat ik door deze baaierd van licht, verkwikt en versterkt, uit bed spring, kwiek via de trap naar beneden afdaal en lenig plaats neem aan tafel voor mijn eerste kop koffie, samen met mijn Poppedijn. Het gebeurt niet zo vaak dat ik op deze wijze opsta, dus moet ik dit even vermelden, het heeft verder niks met mijn verhaal te maken. Mijn Poppedijn…? Die is natuurlijk allang op, maar dat even terzijde. Even douchen en na een kort ontbijt ga ik aan het werk. Ik wil een nieuw schilderij opzetten met de titel “De apotheose van een verschijning die verdwijnt in de mist…” Ja.., u leest het goed, geachte lezertjes; De apotheose van een verschijning die verdwijnt in de mist. Daarvoor heb ik nodig; een rechthoekig paneel met de afmetingen berekend volgens de gulden snede, gesso, een spalterkwast en schuurpapier om het paneel te preparen, een potloodje om de tekening erop te zetten, acrylverf om de boel in te kleuren zodat ik weet waar alles komt te staan voordat ik met het echte artistieke werk ga beginnen. Terwijl ik zo bezig ben vraag mij af, wie of wat deze verschijning dan moet zijn, die zo goddelijk verdwijnt in de mist. Eerst maar op de racefiets het land in en op zoek naar de plaats waar deze apotheose moet plaats vinden.., in mijn schilderij wel te verstaan. Ik woon aan de rand van Grou en ben met de racefiets in dertig seconden in de vrije natuur. Ik fiets dus onder het aquaduct door, over een verharde landweg, die geflankeerd wordt door weilanden. Dit is de weg binnendoor naar Nes, Akkrum en Oldeboarn. Aan de rechterkant van de weg staan kleine jonge boompjes. Het is warm en in de verte zie ik de lucht boven de boerderijen trillen. Als ik door een flauwe bocht in de weg fiets, zie ik in de verte aan weerzijde van de weg twee vervallen hekken staan die toegang bieden tot de weilanden. Deze hekken worden gebruikt om tractoren of om het vee van het ene weiland naar het andere weiland te verplaatsen. Tegen een van de hekken staat een roestige fiets. Van wie deze fiets weet ik niet want er is, behalve een tractor die ergens ver weg in een weiland rijdt, in de weide omtrek geen mens te zien. De weg is helemaal verlaten. Een kilometer verderop maakt de weg weer een scherpe bocht naar rechts en vlak voor die bocht staan, aan weerzijde van de weg, twee grote moderne boerderijen tegenover elkaar met grote bomen eromheen. Bij een van deze boerderijen zie ik de was aan de lijn hangen. Terwijl ik bij de hekken met mijn Nikon in de berm zit geniet ik van de rust en het uitzicht en zie ik, heel ver weg, de snelweg Leeuwarden Heerenveen. De drukte van de beschaafde wereld is nu opeens heel ver weg en een aangenaam loom gevoel komt over me heen. Ik waan me in een wereld waar bijna geen mensen wonen, waar bijna geen beschaving is alleen op plaatsen waar kleine nederzettingen zijn. De boerderijen verderop zijn in mijn fantasie onbewoonbaar en vervallen, gebouwd in een andere tijd een ander wereld. In gedachten ben ik nu nog maar twee dagmarsen van de dichtstbijzijnde nederzetting verwijderd. De drang om de vervallen boerderijen te verkennen is heel groot maar ik weet met te beheersen; je weet nooit wat je daar kunt aantreffen in deze tijden. “Ik kan beter geen slapende honden wakker maken”, denk ik loom. Terwijl ik met mijn Nikon foto’s maak van het hek, met in de achtergrond de boerderijen, het hek met de oude fiets, het hek met mijn racefiets met daarachter het slootje, zie ik in de verte een fietser naderen. Ik ontwaak uit mijn trance en keer terug in de werkelijkheid. Als de fietser voorbij rijdt pak ik mijn camera weer in en ga weer terug naar de beschaving. Ik weet nu wat ik moet schilderen. Thuis op facebook zie ik het volgende recept. Ik dank Pietie Snekerpoort hiervoor. Tropische tomatensoep. Beetje olie in een pan. 2 uien in vieren en aanbakken met laurier blaadje. Kilo verse tomaten in vieren erbij, 5 min pruttelen. Water erbij en verse perziken in blokjes erbij en half uurtje pruttelen. .... bouillon blokje erbij en alles in de blender... zout en peper naar smaak en peterselie toevoegen... opdienen met scheutje room en knapperig stokbrood met knoflookboter....
Posted on: Wed, 17 Jul 2013 09:44:17 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015