Janusz Korwin-Mikke[edytuj] Janusz Korwin-Mikke JKM w Lublinie2.JPG Data i miejsce urodzenia 27 października 1942 Warszawa Prezes Unii Polityki Realnej Przynależność polityczna Unia Polityki Realnej Okres urzędowania od 1990 do 1997 Następca Stanisław Michalkiewicz Poseł I kadencji Sejmu Przynależność polityczna Unia Polityki Realnej Okres urzędowania od 25 listopada 1991 do 31 maja 1993 Prezes Unii Polityki Realnej Przynależność polityczna Unia Polityki Realnej Okres urzędowania od 1999 do 2002 Poprzednik Stanisław Michalkiewicz Następca Stanisław Wojtera Galeria zdjęć w Wikimedia Commons Galeria zdjęć w Wikimedia Commons Kolekcja cytatów w Wikicytatach Kolekcja cytatów w Wikicytatach Janusz Korwin-Mikke w Katowicach w 2005 Janusz Ryszard Korwin-Mikke (ur. 27 października 1942 w Warszawie) – polski publicysta i polityk, poseł na Sejm I kadencji, były prezes Unii Polityki Realnej oraz Wolności i Praworządności, prezes Kongresu Nowej Prawicy. Mistrz Krajowy w brydżu. Kandydat na urząd Prezydenta RP w 1995, 2000, 2005 i 2010. Życiorys[edytuj | edytuj kod źródłowy] Młodość i wykształcenie[edytuj | edytuj kod źródłowy] Urodził się w okupowanej przez Niemców Warszawie jako jedyne dziecko Marii z Rosochackich i Ryszarda Mikke (1911–1965). Jego ojciec był przed wojną szefem wydziału konstrukcji silników w Państwowych Zakładach Lotniczych. Po śmierci matki podczas powstania warszawskiego jego wychowaniem zajęła się babcia (ojciec został po wojnie na rok osadzony w więzieniu), a następnie macocha[1]. Uczył się w VI Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Reytana w Warszawie. W czasie nauki wstąpił do 1 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Romualda Traugutta[2]. Maturę zdał w 1959, po czym rozpoczął studia na Wydziale Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego. Od drugiego roku studiów matematycznych zaczął uczęszczać na zajęcia na drugim kierunku – filozofii na Wydziale Filozofii i Socjologii tej samej uczelni[3]. 13 kwietnia 1964 za kolportaż ulotek wzywających do wiecu przeciwko represjom wobec sygnatariuszy Listu 34 został zatrzymany i następnie tymczasowo aresztowany do 23 kwietnia 1964[4][5]. Po opuszczeniu aresztu okazało się, że Służba Bezpieczeństwa zabrała z uczelni jego dokumenty. Uniemożliwiło mu to dalsze studiowanie matematyki, chociaż do uzyskania absolutorium zabrakło dwóch egzaminów. Otrzymał jednakże drugi indeks i przez kolejne lata zaliczał przedmioty na kierunkach: prawo, socjologia, psychologia i filozofia[5]. W marcu 1968 w związku z udziałem w protestach studenckich został powtórnie aresztowany (przetrzymywany w areszcie do lipca tegoż roku) i relegowany z uczelni. Dzięki wstawiennictwu dziekana Wydziału Filozofii i Socjologii Klemensa Szaniawskiego odzyskano skonfiskowane przez SB dokumenty studenckie. W rezultacie tych działań mógł wznowić naukę w trybie eksternistycznym. W 1969 uzyskał tytuł magistra filozofii za obronę pracy pt. Metodologiczne aspekty poglądów Stephena Toulmina, napisaną pod kierunkiem Henryka Jankowskiego[6]. Pozostałych kierunków studiów nie dokończył. W latach 1969–1974 był pracownikiem naukowym – najpierw w Instytucie Transportu Samochodowego, następnie na Uniwersytecie Warszawskim w Zespole Badań nad Informacją i Techniką Podejmowania Decyzji kierowanym przez Klemensa Szaniawskiego. Po rozwiązaniu zespołu i zwolnieniu wszystkich pracowników przez władze UW nie odwołał się od tej decyzji, co uczynili jego koledzy, którzy dzięki wsparciu ze strony związków zawodowych zostali przywróceni do pracy na uczelni[7]. W poszukiwaniu źródeł utrzymania wznowił karierę zawodowego brydżysty (z gry w brydża utrzymywał się także na studiach). Efektem wysokiego poziomu gry był awans do kadry narodowej. Źródłem dochodów były również w tym czasie honoraria ze sprzedaży podręczników brydżowych[8]. Działalność publiczna w PRL[edytuj | edytuj kod źródłowy] W latach 1962–1982 należał do Stronnictwa Demokratycznego, z którego wystąpił w okresie stanu wojennego, na znak protestu przeciwko poparciu przez SD w Sejmie ustawy o przymusie pracy (tzw. ustawa anty-pasożytnicza)[9]. Dwudziestoletni okres członkostwa – jako szeregowy członek – w tej organizacji uzasadniał (oprócz chęci działalności politycznej) możliwością dostępu do wewnętrznego biuletynu informacyjnego (z przedrukami artykułów zagranicznych) oraz tolerowaniem przez władze SD jego działalności opozycyjnej[10]. Należał również do Związku Młodzieży Socjalistycznej[11]. W 1978 założył Officynę Liberałów (wydawnictwo drugiego obiegu). Do momentu wprowadzenia stanu wojennego wydawnictwo opublikowało około 25 książek i broszur, prawie wyłącznie polskich autorów, najczęściej o tematyce ekonomicznej (w tym mało znane dzieła autorstwa Adama Heydla oraz Ferdynanda Zweiga przypominające tradycje polskiej myśli liberalnej okresu międzywojennego), a także bieżącą publicystykę polityczną (np. pracę Stanisława Ehrlicha). Officyna Liberałów publikowała również książki sprzedawane w kilku tysiącach egzemplarzy, np. W cieniu Katynia Stanisława Swianiewicza. Największa liczba pozycji o problemach społeczno-politycznym Polski została napisana przez samego Janusza Korwin-Mikkego[12]. Także w 1978 rozpoczęło działalność prywatne seminarium „Prawica-Liberalizm-Konserwatyzm”, które funkcjonowało przez kilka lat w mieszkaniu Janusza Korwin-Mikkego w Warszawie. Uczestnikami seminarium byli studenci warszawskich uczelni, m.in. Piotr Aleksandrowicz, a tematyka zajęć dotyczyła zagadnień funkcjonowania państwa liberalnego[13]. Razem ze swoim stryjem, publicystą katolickim Jerzym Mikke, próbował przyłączyć się do tzw. komisji ekspertów przy komitecie strajkowym stoczniowców szczecińskich w sierpniu 1980. Szefowie komisji dokooptowali do swego grona tylko stryja, jednocześnie rezygnując z zaproponowanej przez Janusza Korwin-Mikkego współpracy. Decyzję swą uzasadnili jego nieodpowiedzialnością i ekscentrycznością poglądów. Kiedy próbował on sprzedawać wśród strajkujących robotników swoje wydawnictwa, został siłą usunięty z terenu zakładu[14]. W późniejszym czasie został doradcą NSZZ Rzemieślników Indywidualnych „Solidarność”. Umożliwiło mu to wzięcie udziału w I Krajowym Zjeździe Delegatów NSZZ „Solidarność”, który odbył się we wrześniu i październiku 1981 w Gdańsku. Skrytykował decyzje podjęte przez zjazd z powodu uchwalenia jednocześnie dwóch sprzecznych w jego ocenie programów gospodarczych: mieszanego modelu planowo-rynkowego autorstwa Stefana Kurowskiego oraz propozycji utrzymania ekonomiki socjalistycznej zaproponowanej przez Ryszarda Bugaja i Waldemara Kuczyńskiego. Jego zdaniem ta dwoistość poglądów świadczyła o słabości tej organizacji[15]. W 1981 opublikował swoje postulaty na XII Kongres Stronnictwa Demokratycznego w broszurze pt. Mała niebieska książeczka. Wezwał członków SD do odrzucenia ideologii PZPR i wprowadzenia w Polsce zasad wolnego rynku. Nawoływał również do przyjęcia nowych wzorców ideowych i oparcia programu tej partii na twórczości ekonomisty Adama Krzyżanowskiego, dawnego członka SD. Podjęcie postulowanych przez niego działań miało doprowadzić – jego zdaniem – do przekształcenia SD w dużą partię liberalną. Nowe władze SD nie podjęły żadnego z przedstawionych przez niego postulatów[16]. W 1981 powołał do życia Narodową Federację na rzecz Wolnej Gospodarki, której celem miało być popularyzowanie idei liberalizmu w Polsce. Sygnatariuszami federacji byli m.in. Edward Lipiński, Stefan Kisielewski, Gabriel Janowski i Jacek Maziarski. Przygotowania do ogólnopolskiego zjazdu stowarzyszenia przerwało wprowadzenie stanu wojennego[17]. W marcu 1982 został zatrzymany za kolportaż wydawnictw drugiego obiegu, a następnie internowany w Białołęce na okres od 9 kwietnia do 13 lipca 1982[18][19]. W czasie pobytu w ośrodku odosobnienia poznał się ze Stanisławem Michalkiewiczem[20][21]. Po zwolnieniu z internowania podpisał tzw. deklarację lojalności[22]. W okresie stanu wojennego kontynuował działalność Officyny Liberałów. Znakiem firmowym wydawnictwa była seria „Biblioteczka Laureatów Nobla”, w ramach której ukazywały się m.in. publikacje ekonomistów liberalnych: Friedricha von Hayeka oraz Miltona Friedmana[23]. W 1984 postanowił wznowić niejawną działalność polityczną i założył wraz ze Stefanem Kisielewskim Partię Liberałów „Prawica”, jednak przedsięwzięcie to zakończyło się niepowodzeniem[24]. W 1986 Janusz Korwin-Mikke rozpoczął wydawanie kwartalnika konserwatywno-liberalnego „Stańczyk”. Zaczęli w nim publikować autorzy wywodzący się z kilku ośrodków myśli konserwatywno-liberalnej w kraju (w tym Mirosław Dzielski), co sprzyjało wymianie poglądów oraz integracji tych środowisk i wkrótce doprowadziło do powstania nowej organizacji politycznej[25]. W 1987 został koordynatorem nowo powstałego Ruchu Polityki Realnej (w 1989 przekształconego w Unię Polityki Realnej). 14 listopada 1987 listę sygnatariuszy RPR podpisało 15 osób, m.in.: Krzysztof Bąkowski, Ryszard Czarnecki, Tomasz Gabiś, Stefan Kisielewski, Andrzej Maśnica, Stanisław Michalkiewicz, Janusz Korwin-Mikke, Andrzej Sadowski oraz Robert Smoktunowicz[26][27]. Za najwyższą wartość uczestnicy RPR uznali wolność. Zadeklarowali, iż pragną, aby RPR stał się koalicją konserwatystów, liberałów, ludowców, monarchistów i narodowców. W 1988 Janusz Korwin-Mikke otrzymał zaproszenie jako przedstawiciel RPR (razem z Robertem Smoktunowiczem) do wzięcia udziału w odbywającym się w Pizie Kongresie Międzynarodówki Liberalnej[28]. Przystąpił do powołanego 18 grudnia 1988 Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie[29]. W 1989 wziął udział w konkursie ogłoszonym przez Centralny Urząd Planowania na projekt systemu podatkowego w Polsce i zdobył w nim I nagrodę. System był oparty na podatkach: olborze, podymnym, łanowym i pogłównym[30]. W wyborach parlamentarnych w tym samym roku kandydował do Senatu w województwie wrocławskim (konkurując m.in. z kandydatami wspieranymi przez Komitet Obywatelski i „Solidarność”). W głosowaniu zajął 9. miejsce spośród 11 kandydatów[31]. Działalność publiczna w III RP[edytuj | edytuj kod źródłowy] MENU0:00 Janusz Korwin-Mikke i Krzysztof Skowroński rozmawiają w Poranku Radia Wnet W 1990 założył tygodnik „Najwyższy CZAS!”, którego wydawcą był do października 2007 i w którym publikuje swoje felietony. W początkach października 1990 doszło w UPR do rozłamu. Podczas konwentu partyjnego część działaczy próbowała dokonać zmiany na stanowisku prezesa i odwołać Janusza Korwin-Mikkego. Po nieudanej próbie secesjoniści ogłosili powstanie nowej partii o podobnej nazwie na czele z biznesmenem Sławomirem Jarugą. Pozostali delegaci wybrali Janusza Korwin-Mikkego ponownie na stanowisko prezesa oraz udzielili mu poparcia w starcie do prezydentury. Nie zdołał on jednakże zebrać wymaganej liczby podpisów poparcia, by wystartować w wyborach prezydenckich[32]. Do kolejnego rozłamu w UPR doszło w 1995, gdy grupa konserwatywnych działaczy skrytykowała Janusza Korwin-Mikkego za nieudzielenie poparcia Lechowi Wałęsie w drugie turze wyborów prezydenckich. Na zjeździe partii doprowadzili oni do usunięcia go z funkcji prezesa i powołali na to stanowisko wiceprezesa UPR Mariusza Dzierżawskiego. Kiedy władze UPR nie zatwierdziły tego wyboru frakcja konserwatywna, wśród których było kilku założycieli UPR, postanowiła opuścić partię i powołać w styczniu 1996 nowe ugrupowanie pod nazwą Stronnictwo Polityki Realnej[33]. Konserwatywno-Liberalną Partią UPR Janusz Korwin-Mikke kierował do 1997, kiedy to złożył rezygnację z funkcji prezesa, przyjmując odpowiedzialność za porażkę opartego na tym ugrupowania komitetu wyborczego w wyborach do Sejmu. Jednocześnie wskazał na swojego następcę dotychczasowego wiceprezesa UPR Stanisława Michalkiewicza[34]. W 1999 ponownie objął tę funkcję, ustępując tym razem ze stanowiska w 2002 po nieudanych dla UPR wyborach samorządowych. Swoją powtórną dymisję uzasadnił chęcią przekazania władzy w partii w ręce działaczy młodszego pokolenia[35]. Poseł I kadencji Sejmu[edytuj | edytuj kod źródłowy] Janusz Korwin-Mikke był posłem z okręgu poznańskiego na Sejm I kadencji[36]. Trzyosobowe Koło Parlamentarne UPR (pierwotnie określane jako klub) w Sejmie przedłożyło kilkanaście projektów ustaw, wśród nich m.in. projekt Konstytucji RP (autorstwa Stanisława Michalkiewicza), większościową ordynację wyborczą, ustawę o Radzie Stanu, ustawę reprywatyzacyjną oraz ustawę o zmianie pozycji prawnej związków zawodowych, z których żadna nie została uchwalona w toku procesu legislacyjnego. Jedyną skuteczną inicjatywą parlamentarzystów UPR było przegłosowanie przez Sejm w dniu 28 maja 1992 uchwały lustracyjnej osób zajmujących wysokie stanowiska państwowe, skutkującą utworzeniem tzw. listy Macierewicza[37]. Janusz Korwin-Mikke był jednym z najbardziej aktywnych mówców Sejmu I kadencji. Swoje przemówienia wygłaszał z zapałem i z pasją. Nawet osoby nieprzychylne liderowi UPR podkreślały, że wprowadził on swoimi mowami wiele ożywczego klimatu do nudnych i monotonnych posiedzeń sejmowych. Czasami zachowywał się jednak jak mówca wiecowy – dużo nieprzychylnych komentarzy wywołały użyte przez niego w trakcie debaty budżetowej słowa „rząd rżnie głupa” albo nazwanie strajkujących nauczycieli „zdesperowanym motłochem”. Przez większość posłów uznawany był za ekscentryka i skandalistę o utopijnych poglądach[38]. Kolejne wybory i partie polityczne[edytuj | edytuj kod źródłowy] Kandydował bez powodzenia w kolejnych wyborach parlamentarnych w 1993, 1997 i 2001, w wyborach do PE w 2004 oraz w 2004 dwukrotnie w wyborach uzupełniających do Senatu (w okręgu wrocławskim zajął 2. miejsce na 10 kandydatów z wynikiem 18,6%[39], a w okręgu bielskim 4. miejsce na 12 kandydatów z wynikiem 11,5%[40]). W 2005 zainicjował partię Platforma Janusza Korwin-Mikke w celu startu z jej komitetu kandydatów UPR w wyborach parlamentarnych w tym samym roku. Sam nie przystąpił wówczas do nowej partii, lecz jako członek UPR z jej listy kandydował po raz kolejny do Sejmu w okręgu warszawskim, uzyskując 19 246 głosów[41]. W 2006 zdecydował się na start w wyborach samorządowych jako kandydat na prezydenta miasta stołecznego Warszawa. Wybory przegrał, zajmując 4. miejsce za Hanną Gronkiewicz-Waltz, Kazimierzem Marcinkiewiczem i Markiem Borowskim z wynikiem 2,26% (9628 głosów)[42]. Kandydował w tych wyborach bez powodzenia także do sejmiku mazowieckiego[43], a w maju 2007 w przedterminowych wyborach wojewódzkich na Podlasiu[44]. W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 bezskutecznie ubiegał się o mandat poselski z pierwszego miejsca na liście Ligi Polskich Rodzin w okręgu gdańskim w ramach porozumienia LPR, UPR i Prawicy Rzeczypospolitej pod nazwą Liga Prawicy Rzeczypospolitej. Zdobył 3640 głosów[45]. W 2010 ponownie kandydował na prezydenta Warszawy[46]. Zajął 4. miejsce spośród 11 kandydatów, uzyskując 3,9% głosów[47]. W trybie wyborczym wygrał sprawę z Zygmuntem Wrzodakiem, który zarzucił mu popieranie aborcji. W trybie wyborczym został pozwany również przez Partię Kobiet, za nazwanie jej „partią ekshibicjonistek”, Sąd Apelacyjny w Warszawie rozstrzygnął sprawę na jego korzyść[48]. 17 października 2009 wystąpił z UPR, motywując to swoim sprzeciwem wobec udzielenia absolutorium prezesowi tego ugrupowania, Bolesławowi Witczakowi[49]. Przystąpił także do Platformy JKM (przekształconej następnie w Wolność i Praworządność) i stanął na jej czele. Czterokrotnie kandydował także na urząd prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. W 1995 i 2000 z ramienia UPR, w 2005 jako kandydat Platformy JKM z poparciem UPR, w 2010 jako kandydat partii Wolność i Praworządność. 10 maja 2010 został zarejestrowany jako kandydat przez PKW. W drugiej turze tych wyborów zasugerował poparcie Jarosława Kaczyńskiego[50]. Rok wyborów Liczba głosów Poparcie (%) Miejsce w wyborach 1995[51] 428 969 2,40% 8/13 2000[52] 252 499 1,43% 6/12 2005[53] 214 116 1,43% 6/12 2010[54] 416 898 2,48% 4/10 25 marca 2011 została zarejestrowana partia Unia Polityki Realnej – Wolność i Praworządność (powołana przez działaczy Wolności i Praworządności oraz grupy działaczy UPR popierających Janusza Korwin-Mikkego), której Janusz Korwin-Mikke został prezesem. Dzień wcześniej doszło do zakończenia prawnej likwidacji WiP[55], wyrejestrowanej 6 października 2010[56]. 12 maja 2011 UPR-WiP przyjęła nazwę Kongres Nowej Prawicy. W 2013 Janusz Korwin-Mikke był kandydatem KNP w wyborach uzupełniających do Senatu w okręgu rybnickim, uzyskując 2160 (7,92%) głosów i zajmując 6. miejsce spośród 8 kandydatów[57]. Działalność publicystyczna i społeczna[edytuj | edytuj kod źródłowy] Janusz Korwin-Mikke w 2007 Teksty publicystyczne Janusz Korwin-Mikke zaczął publikować na przełomie lat 60. i 70. Najczęściej ukazywały się one w owym okresie w tygodniku akademickim „Student” oraz w tygodniku Stowarzyszenia „Pax” – „Konfrontacje”, a także sporadycznie w czasopismach: „Polityka”, „Kultura”, „Tygodnik Kulturalny”, „Problemy”, „Życie Literackie”, „Tygodnik Demokratyczny”, „Tygodnik Powszechny” oraz „Literatura na Świecie”. Początkowo twórczość dotyczyła głównie problematyki nauki i szkolnictwa wyższego, systemu oświaty oraz spraw związanych z rodziną[58]. Publicystykę społeczno-polityczną oraz ekonomiczną rozpoczął w drugiej połowie lat 70., publikując we własnym wydawnictwie Officyna Liberałów teksty m.in. krytykujące system powszechnych ubezpieczeń społecznych (Ubezpieczenia) oraz manifest programowy potencjalnej partii konserwatywno-liberalnej (Program Liberałów)[59]. W latach 1980–1982 przedstawił w szeregu artykułów swoją wizję odbudowy i wyjścia polskiej gospodarki z etatyzmu. W kolejnych artykułach opublikowanych w pierwszej połowie lat 80. wskazywał źródła wzrostu ekonomicznego i krytykował niewystarczające jego zdaniem działania władz reformujących gospodarkę. W swojej ówczesnej publicystyce starał się udowodnić, iż główny konflikt pomiędzy władzą a społeczeństwem nie sprowadza się do dylematu autokracja – demokracja, lecz etatyzm – wolność gospodarcza, tak więc przyszły spór o kształt ustrojowy państwa rozegra się pomiędzy etatystami a liberałami. Przyjął również zasadę, aby publikować jak najwięcej swoich poglądów w oficjalnej prasie w celu dotarcia z nimi do maksymalnej liczby odbiorców, nawet wbrew zarzutom środowisk opozycyjnych o współpracę z władzami[60]. Pod koniec lat 80. nastąpił wzrost zainteresowania czytelników i wydawców publicystyką Janusza Korwin-Mikkego. Jego felietony ukazywały się m.in. w czasopismach: „Ład”, „Brulion”, „Wprost”, „Młoda Polska”, „Przegląd Tygodniowy”, „Stańczyk”, „Nie” oraz „Tygodnik Demokratyczny”. W 1990 został laureatem dwóch nagród: nagrody Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich im. Antoniego Słonimskiego (za prowokacje intelektualne) oraz Nagrody Kisiela (za odwagę, zdecydowane poglądy, gotowość bronienia swoich racji i wizjonerstwo)[61]. W działalności publicystycznej odwołuje się do dziewiętnastowiecznych konserwatywnych liberałów, takich jak: Klaudiusz Fryderyk Bastiat, Alexis de Tocqueville i Herbert Spencer. W wypowiedziach dotyczących ustroju Polski szlacheckiej doszukiwał się jego liberalnych elementów, m.in. broniąc instytucji liberum veto. Wiek XIX natomiast jako wiek kapitalizmu uznaje za apogeum rozwoju cywilizacji ludzkiej (powołując się na ówczesny w jego ocenie duch niezależności, przedsiębiorczości, odpowiedzialności oraz oszczędności), a także stawiając ten okres w opozycji do czasów współczesnych, w których jego zdaniem dominuje system socjalny[62][63]. Najwięcej miejsca w swojej publicystyce Janusz Korwin-Mikke poświęca zagadnieniom ekonomicznym. W oparciu o poglądy znanych ekonomistów neoliberalnych, takich jak: Friedrich Hayek, Milton Friedman czy Ludwig von Mises próbuje udowadniać, iż system oparty na wolnym rynku, własności prywatnej oraz ze zredukowanymi do niezbędnego minimum funkcjami państwa stwarza optymalne szanse na rozwój gospodarczy. Największe zagrożenie dla gospodarki dostrzega w interwencjonizmie państwowym[64]. Swoje teksty publikuje w tygodnikach „Najwyższy CZAS!”, „Uważam Rze” i „Angora”, gazecie codziennej „Dziennik Polski”, w „Super Expressie”, na blogach oraz okazyjnie w innych tytułach prasowych (np. dwutygodniku „Dobry Znak”). Prowadził także rozmowy na antenie TV Biznes. Publicystyka[65] Program Liberałów, 1979 – manifest programowy przyszłej partii konserwatywno-liberalnej wydany przez wydawnictwo Officyna Liberałów Ubezpieczenia, 1979 – broszura krytykująca powszechne ubezpieczenia społeczne wydana w ramach zeszytów seminaryjnych „Prawica – Liberalizm – Konserwatyzm” Katechizm robotnika liberała, b.d. – broszura zawierająca zbiór FAQ dotyczący liberalizmu, skierowana głównie do pracowników najemnych Apel, 1980 Dramat – czy szansa?, 1980 Gospodarka po sierpniu 1980, czyli co proponuje P. Józef Pińkowski, 1980 – broszura krytykująca gospodarkę socjalistyczną, w tym politykę związku zawodowego „Solidarność” i ówczesnego rządu, wydana przez wydawnictwo Officyna Liberałów Do dołu nogami, 1981 Mała niebieska książeczka, 1981 – broszura z postulatami Janusza Korwin-Mikkego na XII Kongres Stronnictwa Demokratycznego Historia i zmiana, 1982 – pierwsza publikacja książkowa, zbiór esejów poświęcony klasyfikacji ustrojów społecznych i politycznych i ich ewolucji; wydany przez wydawnictwo Officyna Liberałów Zastanawiająca tęsknota, 1982 – broszura porównująca okres dwudziestolecia międzywojennego i dekadę gierkowską; wydana przez wydawnictwo Officyna Liberałów Janusza Korwin-Mikkego do Stefana Bratkowskiego List Otwarty, 1983 Jakich wyborów nie chcemy, 1985 JK-M vs. NN, 1985 – broszura zawierająca polemikę Janusza Korwin-Mikkego z anonimowym autorem My i wybory, 1985 Liberum veto, 1986 – zbiór dwóch esejów: tytułowy oraz Dylemat więźnia; wydany przez legalne Wydawnictwo Uniwersyteckie, pierwsza książka Janusza Korwin-Mikkego wydana w oficjalnym obiegu Ratujmy państwo!, 1990 – zbiór felietonów z lat 1973–1990 publikowanych w różnych czasopismach, wydany przez Wydawnictwo Prawnicze w Warszawie (ISBN 83-219-0572-2) Nie tylko o Żydach, 1991 – zbiór artykułów o sprawach narodowych z posłowiem Antoniego Zambrowskiego, wydany przez wydawnictwo Oficyna Liberałów w Warszawie Prowokacja?, 1991 – zbiór felietonów z lat 1980–1990 wydany przez „Gazetę Handlową” w Poznaniu Vademecum ojca, 1991 – zbiór wskazówek dla młodych ojców na temat wychowywania dzieci napisana w formie krótkich i dowcipnych felietonów; wydany nakładem wydawnictwa Watra (ISBN 8322503459); autorem ilustracji do tej publikacji jest rysownik Szymon Kobyliński Rząd rżnie głupa! Czyli mowy sejmowe, 1993 – zbiór przemówień sejmowych wydany przez wydawnictwo Agencja Lucullus w Gdańsku; wyboru dokonał oraz dopisał komentarze i wstęp Zdzisław Kościelak Wizja parlamentu w nowej Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, 1994 Kara śmierci, 1995 – broszura z rozważaniami o karze zasadniczej wydana przez wydawnictwo Przedsiębiorstwo AGi w Poznaniu (ISBN 83-86741-01-5); w ramach serii „Współczesna Myśl Polityczna” U progu wolności, 1995 – zbiór felietonów z różnych czasopism z lat 1981–1995 wydany przez wydawnictwo Agencja Lucullus w Gdańsku (ISBN 83-901661-4-3); w wyborze i pod redakcją Zdzisława Kościelaka z posłowiem Stanisława Michalkiewicza Niebezpieczne ubezpieczenia, 2000 – zbiór publikowanych i niepublikowanych tekstów o wpływie ubezpieczeń na rozwój społeczeństw wydany przez Wydawnictwo Dextra w Rzeszowie (ISBN 83-911760-2-9) Ekonomikka, 2001 – zbiór felietonów na tematy ekonomiczne, wyboru dokonał Zdzisław Kościelak; wydany przez Wydawnictwo Dextra w Rzeszowie (ISBN 83-911760-7-X) Rok 2007, 2001 – zbiór fikcyjnych listów do przywódców światowych, które Janusz Korwin-Mikke napisałby po objęciu władzy w Polsce, wydany przez Wydawnictwo Dextra w Rzeszowie (ISBN 83-911760-6-1) Dekadencja, 2002 – zbiór felietonów wydany przez Wydawnictwo Dextra w Rzeszowie (ISBN 83-915648-2-7) Naprawić Polskę, no problem, 2004 – zbiór felietonów publikowanych na przestrzeni lat w polskiej prasie wydany przez wydawnictwo Fabryka Słów w Lublinie (ISBN 83-89011-44-1) Podatki czyli rzecz o grabieży, 2004 – rozprawa poświęcona systemowi podatkowemu wydana przez Wydawnictwo Dextra w Rzeszowie (ISBN 83-911760-5-3) Nerwy puściły, czyli kupa wariatów, 2007 – zbiór felietonów z różnych czasopism, pogrupowanych tematycznie; wydany przez wydawnictwo Red Horse w Lublinie (ISBN 978-83-60504-18-5) Kto tu dymi?, 2007 – zbiór felietonów z różnych czasopism, pogrupowanych tematycznie; wydany przez wydawnictwo Red Horse w Lublinie (ISBN 978-83-60504-37-6) Wolność do trzymania za mordę, 2007 – zbiór felietonów z różnych czasopism, pogrupowanych tematycznie; wydany przez wydawnictwo Red Horse w Lublinie (ISBN 978-83-60504-36-9) Rusofoby w odwrocie, 2009 – zbiór komentarzy z bloga poświęcony polskiej polityce wschodniej; wydany przez wydawnictwo Red Horse w Lublinie (ISBN 978-83-60504-69-7) Wraz z mistrzem świata Andrzejem Macieszczakiem napisał pięć podręczników brydżowych pod nazwiskiem Janusz Mikke. Jego publikowane w latach 70. w miesięczniku „Brydż” felietony ukazały się w zbiorze pt. Pewnego razu... Książki o tematyce brydżowej[66] Brydż, 1976, wydawnictwo Watra Bez impasu. Elementy logiki i psychologii w brydżu, 1980, Młodzieżowa Agencja Wydawnicza (ISBN 83-203-0213-7) Brydż dla początkujących, 1980, wydawnictwo Watra (ISBN 83-225-0005-X) Brydż sportowy, 1986, wydawnictwo Sport i Turystyka (ISBN 83-217-2535-X) Quizy brydżowe, 1987, wydawnictwo Watra (ISBN 83-225-0170-6) Pewnego razu..., 1993, wydawnictwo Doris (ISBN 8395761039) W 2000 był jednym z dwóch kandydatów na prezesa Polskiego Związku Szachowego (zgłoszonym przez Andrzeja Filipowicza). Przegrał ze Stanisławem Łobaziewiczem[67]. W tym samym roku uczestniczył w rozegranej w Radomiu symultanie byłego mistrza świata Anatolija Karpowa (partię poddał po 19 posunięciach)[68]. Rodzina Janusza Korwin-Mikkego W 2007 założył Fundację Indywidualnego Kształcenia. Został też Członkiem Honorowym Klubu Zachowawczo-Monarchistycznego[69]. Życie prywatne[edytuj | edytuj kod źródłowy] Syn Ryszarda i Marii Korwin-Mikke. W 1965 zawarł związek małżeński z Ewą Mieczkowską. Po rozwodzie w 1973 wziął ślub kościelny z Małgorzatą Szmit. Ma sześcioro dzieci: Ryszarda (ur. 1968), Krzysztofa (ur. 1971), Kacpra (ur. 1974), Jacka (ur. 1977), Zuzannę (ur. 1982) i Korynnę (ur. 1983)[70]. Deklaruje się jako przeciwnik demokracji, którą uważa za „najgłupszy ustrój świata”[71]. Janusz Korwin-Mikke zagrał w kilku filmach, a także jednym serialu[72]: 1993: Kraj Świata jako Przemawiający polityk (głos), Tylko strach jako Polityk w studio telewizyjnym (on sam), Co się stało? jako on sam, 1994: Nocna Zmiana jako on sam, Jest jak jest jako on sam, 2001: Wtorek jako on sam. W 1998 nagrał z Krzysztofem Skibą piosenkę „Stop podatki!”, która znalazła się na płycie Wąchole.
Posted on: Sun, 18 Aug 2013 07:13:11 +0000
Recently Viewed Topics
© 2015