Oh, waarom durft de zon zich nog vertonen. Is het meer dan alleen om mijn angst te honen? Mijn wezen is veeleer aan de winter verwant. Mijn kille verzen doen tenminste die eed nog gestand. Kwade landerigheid, legio lege gedachten, Onbekwaam om theatrale omstandigheden te verzachten. Eindeloos zomers gezwam kan ik allerminst appreciëren. En ach, een dichter van dit kaliber moet zich voor helemaal niets excuseren. Groene bladeren aan elke boom, maar niet voor mijn mond. Zo verwerp ik elke vorm van censuur terstond. ‘k Bederf ons adolescent kinderspel met een rede van smaad, En keer mijn rug naar deze geestelijke onverlaat. Gulden middenweg, zwarte lijdensweg, Zoals ik in een melancholische voorjaarsbui wel eens zeg. Werelds genot vind ik behoorlijk pragmatisch, Onze kleurrijke, herfstige schijnvertoning heerlijk melodramatisch! Dood en geboorte, eind en begin, Het één ervoor, ’t ander erna, Edoch liggen ze als verguld, beiden er middenin! Als slechts één vierde van het wiel je kan bekoren, Heb je drie vierde van de omtrek verloren. Aan’t einde van het rad, eindigt ook mijn vermetelheid, Maar mijn woorden noch mijn naam eindigen ooit in de vergetelheid. Vernieuwend was dit alles misschien niet bepaald, Maar ach, alles is ooit gedaan en alles is ooit verhaald.
Posted on: Wed, 31 Jul 2013 18:12:21 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015