REISVERSLAG DAG 35 VRIJDAG 21 JUNI De laatste loodjes wegen bij mij vooral lichamelijk zwaar, mijn lijf is moe en ook mijn spieren van mijn kuiten en mijn rug voel ik, dit zorgt voor een andere moeheid. Ik zou een nacht in de kantine slapen omdat ook deze locatie zich langs de snelweg bevind en het weer wat onstuimig was. Rond half 12 vertrokken de laatste manegegangers en haastte ik me om mijn bed in orde te maken, ik rolde mijn mat uit, zocht mijn dekens bij elkaar en belde nog even met de verkering. We spraken over mijn thuiskomst, Donja en het feit dat ik hier helemaal alleen was. ‘Ben je niet bang?’ Hadden ze hier gevraagd, en nee dat was ik niet maar plots bekroop mij een raar gevoel van mannen met bivakmutsen en ineens voelde ik me toch wat minder prettig. Dit had ik nog niet eerder gehad, maar met de verkering aan de lijn durfde ik wel even naar het toilet, daarna gauw weer terug onder mijn dekens om vervolgens keihard in slaap te vallen. Om half 8 komt het eerste personeel, de paarden moeten gevoerd en een dag op stal start nou eenmaal rond die tijd, ik hoorde Natascha zachtjes binnenkomen maar kon nog niet echt wakker worden, ik draaide me nog een klein half uurtje om. Buiten was het rotweer, de regen sloeg tegen de ramen, de wind raasde rond de kantine en buiten hadden zich gigantische plassen gevormd, eerst maar eens een kop thee. Ik pakte de route voor de dag erbij en raadpleegde de buienradar, het zou de hele dag zo blijven. Na nog wat kopjes thee verder besloot ik vandaag wat later te vertrekken, rond het middaguur zou het misschien beter worden en we zouden een minicamping aandoen. Aangezien mijn tent niet groot genoeg is om even lekker in te bivakkeren leek het mij beter zo lang mogelijk hier te blijven zodat de avond op de camping niet al te lang zou zijn. We vertrokken uiteindelijk rond half 3 en zouden er zo’n twee uur over doen, vandaag loop ik voor Donja en alle regen die er valt zie ik maar als denkbeeldige tranen. Want die vallen er als plots je leven ruw verstoord wordt door zo’n treurig iets als een hersenbloeding, nog steeds vraag ik me af hoe het kan op zo’n jonge leeftijd en in gedachten ben ik bij hen die er dichtbij staan. Na een klein half uurtje stappen deed de eerste bewegwijzering waarop Purmerend aangegeven wordt zich op, ik kreeg een brok in mijn keel, na 5 weken weer je woonplaats op de borden te zien staan is toch wel even slikken. Om de hoek lag het eerste deel van de Schellingwouderbrug ‘nou Uul daar gaan we, naar huis………’ We liepen door Amsterdam Noord om zo via een onderdoorgang onder de A10 in Zunderdorp te komen, hier lag de camping in het voor mij o zo herkenbare Waterlandse landschap. Hier hebben we kleine kavels met kleine slootjes, dijkjes, rietkragen en een ruim assortiment aan weidevogels. Rond 5 uur liepen we de camping op, even daarvoor was het gestopt met regenen dat kwam mooi uit zo kon ik de tent tenminste droog opzetten. De campingbaas kwam naar buiten, we schudden elkaar de hand en hij wees mij de weg. Ullah zou een nacht aan de ketting staan, ik zocht een geschikt plekje en hamerde de pin stevig in de grond. We hebben hier weer te maken met kleigrond dus moest de pin wel goed de grond in voordat we juf bij de buren kunnen gaan halen ;) Een van de kinderen zou eerdaags jarig zijn en het kinderfeest was vandaag ‘eet je mee? We hebben op je gerekend’, het zou een pannenkoekenfeest zijn en daar zegt Anoes geen ‘nee’ tegen. Hoe leuk? Gisteren nog was ik zelf jarig, ik beschouwde dit feestje dan maar een beetje als mijn eigen partijtje, stiekem genoot ik van het simpele van een pannenkoek met poedersuiker. Na het eten besloot ik de tent op te zetten, het was nu nog even droog. Ik pakte mijn spullen en zocht een mooie plek vlak naast Uul, niet te dichtbij anders raken we in de knoop met scheerlijnen en een ketting. Ullah stond tevreden met haar neus aan de grond, een goed teken want dan vermaakt ze zich voorlopig. Op de achtergrond zie ik HET tankstation, het punt waarbij ik op de terugreis van vroegere vakanties altijd het gevoel kreeg ‘weer thuis te zijn’, morgen gaan we die kant op, morgen zit het erop. Ik ben er de afgelopen dagen veel mee bezig geweest, het thuiskomen, maar zo met het tankstation voor me kan ik thuis bijna ruiken en bekruipt mij het gevoel dat het goed geweest is zo, het is mooi geweest. Ietwat treurig en gigantisch vermoeit kroop ik mijn tent in, het was half 9 maar ik kon niet meer.
Posted on: Sat, 22 Jun 2013 15:14:04 +0000