Vandaag het exitgesprek gehad in het verpleeghuis en aanstaande woensdagochtend 21 augustus mag mijn moeder definitief naar huis. Dus dat is super nieuws. Het is dan precies 8 weken geleden dat ze het herseninfarct heeft gekregen. Dit gebeurde terwijl ze zelf in haar auto reed. Gelukkig was mijn tante Bets erbij en die kon ingrijpen en hulpdiensten alarmeren. Maar de wereld stortte in toen ik gebeld werd die woensdagmiddag! "Ik neem op en hoor een kakofonie van stemmen op de achtergrond. Het klinkt paniekerig. Op een gegeven moment herken ik Dick, mijn moeders partner, zijn stem. “Oh nee mijn moeder” schiet door me heen. Dan zegt hij het ook. “Marja….. je moeder! Ze is onwel geworden”. Ik zak door de vloer…….. NEEE!!!!??? Ik blijf zakelijk. Waar ben je? Is er een ambulance? Ik kom er aan. Oh My God. Ik tril helemaal en ren doelgericht door het huis. Mijn sleutels, mijn telefoon, mijn portemonnee. Binnen een paar minuten zit ik in mijn auto. Ik rij met slippende banden weg realiserende dat ik voorzichtig moet blijven rijden. Eén in de ambulance is genoeg. Maar ik wist verder nog niets. Wat heeft ze. Onwel….. ??!!! Het is het hart?! Ik wist het niet. Oh nee na mijn pa niet ook mijn mams. Op de motorgeluiden dreun ik een mantra.” Niet dood gaan, blijf bij me, ga niet naar pa, ik heb je nodig”. Ik voel een paniek in me binnenste komen maar blijf van buiten opvallend rustig en concentreer me op de weg. “Blijf mij me. Ga niet weg!!!!!!!!!” (Dit is een stukje dat ik kort na het gebeuren heb geschreven. Het is een soort therapie om het te verwerken en het van me af te schrijven en het ook een plekje te geven). En gelukkig ze heeft naar me geluisterd. Godzijdank!!! Want ze bleef bij ons. Onvoorstelbaar wat ze in die tijd allemaal weer heeft ontwikkeld en opnieuw geleerd. Het eerste oogcontact, de eerste keer knijpen in je hand, de eerste keer zwaaien als je wegging, voor het eerst van de hartbewakening, uit het ziekenhuis naar verpleeghuis, het eerste hapje, de maagsonde eruit, het eerste woordje, voor het eerst zitten, het eerste stapje tussen 2 verpleegkundigen, de eerste boterham, voor het eerst naar de wc, voor het eerst in de rolstoel, voor de eerste keer weer buiten, voor het eerst achter de rollator, de eerste zin, een nachtje naar huis, de eerste keer schrijven, de vorderingen op fysiotherapie, computerles bij logopedie, in de kookgroep eerste keer, eerste keer boodschappen doen etc etc..... Al die weken was er elke dag wel een lichtpuntje waar we ons aan optrokken en optimistisch van werden. Maar ook de kippenvelmomenten. De stijgende lijn bleef altijd omhoog gaan. Al waren er in de emotionele gemoedstoestand van ma wel ups en downs. Ook in die van mij. Vooral het afscheid nemen in het verpleeghuis elke keer als ik haar daar huilend achter moest laten. (En echt het zijn daar allemaal lieve verpleegkundigen en therapeuten die haar alleen maar beter willen maken dus zo erg is het daar niet). De weg van Tiel naar huis was lang genoeg om met de radio knetterhard en mijn zonnebril op mijn tranen ook de vrije loop te laten. Mijn moeders positieve instelling, geduld en doorzettingsvermogen waren enorm deze periode. Ze heeft het maar weer geflikt! En we realiseren ons ook dat ze nog lang niet de oude is maar als die stijgende lijn omhoog blijft gaan ......dan zien we dat ook zonnig tegemoet. Ben zo trots op mijn moeder! En dat heb ik haar vandaag ook persoonlijk gezegd!
Posted on: Thu, 15 Aug 2013 20:22:25 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015