Χθες είδα Prisoners. Και δεν θα - TopicsExpress



          

Χθες είδα Prisoners. Και δεν θα χρειαστεί να μιλήσω πολύ ντελικάτα ή φιλοσοφικά όπως άλλες φορές. Τα δεδομένα είναι απλά. Πολύ απλά. ΤΑΙΝΙΑΡΑ. ΘΡΙΛΕΡΑΡΑ. ΘΑ ΤΟ ΖΗΛΕΥΕ ΩΣ ΚΙ Ο ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΦΙΝΤΣΕΡ. Γιατί ο μεσιέ Denis Villeneuve (ναι ο Καναδός ο μάγος του οσκαρικού Incendies) μαζί με τον σεναριογράφο Aaron Guzikowski καταφέρνουν -στην πρώτη αμερικανική δουλειά του πρώτου- να σε ΚΑΘΗΛΩΣΟΥΝ για δυόμιση ώρες χωρίς ανάσα, χωρίς κοακόλα, χωρίς νερό, χωρίς φιλί στη συνοδό σου, χωρίς αλλαγή στάσης σώματος στη θέση σου, χωρίς 3G στο κινητό, χωρίς νάτσος και ποπκόρν, χωρίς τίποτα. Με τα μάτια κολλημένα στην οθόνη. Με μια ιστορία που μυρίζει απ τον τίτλο κιόλας την απάντηση κι απ την αρχή της ταινίας και ξανά και ξανά μετά όλα συνηγορούν εκεί που φαντάζεσαι κι όμως όλο νέα ενδεχόμενα φαντάζεσαι. Κάτι μεταξύ Seven, Zodiac, Orphan και Κυνόδοντα. Αστυνομικό, συμβολικό, συμβολιστικό, παγανιστικό, διεστραμμένο, ενοχικό. Κι υπέροχο. Για τον ήχο και τη φωτογραφία και τη γενική μαεστρία δεν χρειάζεται να πω περισσότερα. Έχετε μπει στο νόημα. Στις ερμηνείες θέλω να σταθώ. Γιατί ΔΕΝ ΕΧΩ τίποτα να πω. Hugh Jackman (που δεν τον πολυπάω γενικά), Jake Gyllenhaal (που με εκνευρίζει λίγο γενικά), Viola Davis, Maria Bello, Terrence Howard, Melissa Leo και ΚΥΡΙΩΣ οι David Dastmalchian (δες την ταινία και θα καταλάβεις) και Paul Dano (σπας το κεφάλι σου και μετά θυμάσαι πού τον θυμάσαι -No land for old men -σε γλίτωσα παίδεμα) ΔΙΝΟΥΝ ΡΕΣΙΤΑΛ σκοτεινού γκροτέσκου ρεαλισμού. Γιατί είναι ακραίοι. Αλλά είναι τόσο αληθινοί που ΞΕΧΝΑΣ τους ηθοιποιούς και καταλήγεις μικρό παιδάκι που λέει από μέσα (κι έξω του) Άντε ρε μπάτσε δες εκεί το στοιχείο να το να το ή ωχ ο πατέρας θα την κάνει τώρα τη μαλ*κία ή το παιδάκι πεθαίνει πεθαίνει κι άλλα τέτοια σουρεαλιστικά σαν σε κοιτάς από ψηλά. Όλοι για έναν κι ένας για όλους λοιπόν στην αίθουσα με τον ντετέκτιβ μέσα σου να ξυπνά για τα καλά. Να συλλέγει στοιχεία. Να βρίσκει αδιέξοδα. Να εξοργίζεται με τα ιδιοφυή λάθη που χώνουν στους είναι-όλοι-αντιήρωες τους οι δημιουργοί. Και φτάνεις στην προτελευταία σεκάνς της οδήγησης του Τζίλενχαλ. Και φτάνεις στον υπόκωφο ήχο μιας κόκκινης σφυρίχτρας. Και τελειώνει. Και μένεις εκεί. Και περιμένεις. Και περιμένεις. Ακόμα στο μισοάδειο μεταμεσονύκτιο Βίλατζ είμαστε. Κάνεις δεν θα φύγει απ την αίθουσα. Έλα κι εσύ. ΔΕΣ ΤΟ. Ευλόγησον.
Posted on: Tue, 15 Oct 2013 12:46:55 +0000

Trending Topics



Recently Viewed Topics




© 2015